افغانستان این روزها در وضعیت دشواری قرار دارد. گروه طالبان حملات خویش را در سراسر افغانستان افزایش داده و سودای فتح کامل افغانستان را در سر دارد. اعلام جدول زمانی خروج سربازان ایالات متحده آمریکا اعتماد به نفس این گروه را افزایش داده و شدت حملات این گروه به هدف فروپاشی نظم سیاسی کنونی و جایگزین‌کردن آن با امارت اسلامی انجام می‌شود. افغانستان تا هنوز به کمک‌های مالی جامعه‌ی بین‌المللی متکی است و از این منظر هنوز به مرحله‌ی خودکفایی اقتصادی نرسیده است. بخشی از دشواری وضعیت موجود از آنجا ناشی می‌شود که این کشور نه به مرحله‌ی خودکفایی اقتصادی رسیده و نه مواضع سیاسی بازیگران منطقه‌ای و جهانی در قبال جنگ و صلح این کشور چندان روشن می‌باشند.
این بازیگران به رغم آنکه در ظاهر مواضع همسو با دولت افغانستان دارند و استقرار مجدد امارت اسلامی را یک امر ممتنع می‌دانند، نیت واقعی درونی آنها چندان روشن نیست. سیاست‌های اعلامی این بازیگران در حمایت از نظام سیاسی افغانستان اند و در محکومیت تلاش‌های باطل تأسیس نظم سیاسی مبتنی بر امارت اسلامی؛ اما اینکه در پشت این زبان دیپلماتیک چه نیت واقعی وجود دارد هنوز در هاله‌ی ابهام قرار دارد. بنابراین، متکی‌بودن افغانستان به کمک‌های مالی این بازیگران و مبهم‌بودن مواضع واقعی آنها از جمله عواملی اند که بر پیچیدگی وضعیتی موجود افزوده اند.
عبور از این وضعیتِ سخت و پشت‌ سر گذاشتن آن یک امر دشوار است اما یک امر ممتنع نیست. هنوز امکان‌هایی برای عبور از این وضعیت دشوار و رسیدن به یک وضعیت مطلوب که در آن منافع همه‌ی گروه‌های سیاسی تأمین گردد ممکن و میسر است. اراده برای مقاومت در برابر حملات طالبان در شرق و غرب و شمال و جنوب این کشور وجود دارد و هنوز مردم مشتاقانه از نظم سیاسی کنونی دفاع کرده و در محکومیت امارت اسلامی پیشتاز و پیش‌قدم اند. این چیزی است که این روزها نمونه‌های درخشان آن را در چهار گوشه‌ی افغانستان می‌بینیم. پرچم مقاومت همچنان درخشنده و پرفروغ است و گروه‌های مختلف مردمی در کنار نیروهای شجاع و دلیر امنیتی افغانستان به مقاومت در برابر طالبان ادامه می‌دهند.
یکی از عناصر مؤثری که می‌توانند سر امید طالبان برای استقرار و تأسیس امارت اسلامی را به سنگ بکوبند انسجام نخبگان سیاسی افغانستان و جمع‌شدن آنها بر محور مشترکِ دفاع از نهادهای قانونی و ارزش‌های دموکراتیکِ جهانشمول بشری است که در طی دو دهه‌ی گذشته بنیادهای آن در این کشور پی‌ریخته شده است و امید افغانستان برای رسیدن به توسعه‌ی سیاسی و حکومتداری مدرن محسوب می‌گردد. انسجام نخبگان سیاسی و مواضع همسو و مشترک آنها در دفاع از قانون اساسی و نهادها و ارزش‌های منبعث از آن اهمیت فوق‌العاده در حفظ ثبات سیاسی نسبی فعلی داشته و باعث تقویت روحیه‌ی مردم و سربازان اردوی ملی افغانستان گردیده و سبب تضعیف  روحیه‌ دشمن در میادین جنگ می‌گردد. نقش نخبگان سیاسی در حفظ ثبات سیاسی فعلی بسیار پر رنگ است و انسجام آنها می‌تواند جامعه‌ی بین‌المللی را اقناع نموده تا از افغانستان و نظام سیاسی و مردم آن حمایت همه‌جانبه نموده و گروه‌های تروریستی دخیل در جنگ افغانستان را تحت‌ فشارهای دیپلماتیک قرار دهد.
ارگ ریاست جمهوری اخیراْ میزبان رهبران سیاسی و جهادی افغانستان بوده است و موضوع بحث آنها وضعیت جاری سیاسی و امنیتی کشور بوده است. همه‌ی نخبگان سیاسی حاضر در این مجلس بلا استثنا به ضروروت دفاع از نظم سیاسی کنونی و دستاوردهای دو دهه‌ی گذشته تأکید کرده اند. دیروز رییس جمهور در شورای ملی نیز از نمایندگان مجلس خواست که در راستای اتحاد و همدلی و بسیج مردم برای مقابله با تجاوز دشمن حکومت و نیروهای امنیتی را یاری کنند که مجلس شورای ملی با انتشار اعلامیه مشترک آمادگی خود را برای دفاع از ارزش های ملی و حمایت خود را از نیروهای امنیتی اعلام کردند. این نشان می دهد که انسجام سیاسی حول محور مبارزه با طالبان شکل گرفته است.  این انسجام از نقطه‌های امیدبخش این روزهای افغانستان است. در رسانه‌های اجتماعی نیز این موضع مشترک آنها تا حد زیادی مورد استقبال کاربران شبکه‌های اجتماعی قرار گرفته است. تأثیر نخبگان سیاسی به دلیل توانایی‌هایی که آنها در امر بسیج مردمی و اقناع جامعه‌ی بین‌المللی دارند بسیار زیاد است. انسجام این نخبگان می‌تواند همچون سد سکندری در برابر خیال باطل تأسیس امارت اسلامی عمل کند و نگذارد کشور دوباره در کام دیو تروریسم و شورشگری فرو برود.
انسجام نخبگان سیاسی و نیروهای سیاسی افغانستان در وضعیت جاری یک امر فوری و حیاتی است. کشور در وضعیتی نیست که توان تحمل رفتارهای سلیقه‌ای این نخبگان و نیروهای سیاسی را داشته باشد. اکنون زمان کنارگذاشتن همه‌ی اختلاف‌های خرد و ریز سیاسی است و باید همه از نخبگان سیاسی تا مردم، جامعه‌ی مدنی، روشنفکران و روحانیون بر محور مشترک دفاع از ارزش‌های شکل‌گرفته طی دو دهه‌ی گذشته گرد آمده و با تمام توان در حفظ ثبات سیاسی و نظام سیاسی کشور بکوشند. وقتی ارزش‌های کلان و کلیت یک جامعه در معرض فروپاشی و خطر قرار بگیرد، چسپیدن به اختلافات کوچک سیاسی‌ای که همیشه بین نخبگان سیاسی وجود دارند چندان موجه و معقول به نظر نمی‌رسد.
آنچه روشن و مبرهن است این است که طالبان بدون حمایت دستگاه‌های استخباراتی بیرونی توان مقاومت و پیروزی را ندارند. کشورهایی که این روزها فکر می‌کنند آینده از آن طالبان است و باید با این گروه به انحای مختلف روابط برقرار کرد، وقتی ببینند که در خط مقاومت درز و شکستگی وجود ندارد و همه‌ی نخبگان سیاسی در امر دفاع از دستاوردها و نظام سیاسی کنونی متحد، یکپارچه و منسجم اند اراده‌شان برای حمایت از طالبان سست شده و در خط دولت و مردم افغانستان قرار خواهند گرفت. وحدتِ کم‌نظیری این روزها در میان همه‌ی اقشار جامعه در امر دفاع از نظام سیاسی کنونی و دستاوردهای دو دهه‌ی گذشته شکل گرفته است. دلیلش همان تجربیات تلخی است که همه‌ی مردم افغانستان از نظام امارت اسلامی دارند و در این تجربه جز تلخی و رنج، دیگر هیچ خاطره‌ی شیرینی وجود ندارد. انسجام نخبگان سیاسی خود به انسجام سائر گروه‌ها و نیروهای سیاسی و اجتماعی کمک کرده و سبب تقویت صف‌های مقاومت خواهد شد.
بنابراین، دوام این انسجام می‌تواند به دوام نظام سیاسی کنونی و ارزش‌ها و نهادهایی که طی دو دهه‌ی گذشته در این وطن خسته از جفا شکل گرفته است کمک کرده و همچون پادزهری در برابر حملات گروه طالبان عمل کند. کنار گذاشتن اختلافات جزئی و جمع‌شدن بر محور دفاع از افغانستان پسا 2011 از سوی نخبگان سیاسی یک امر میمون و مبارکی است و اگر این انسجام حفظ گردد، بدون هیچ شک و شبهه‌ای طالبان توان مقاومت در برابر این انسجام را نخواهند داشت و سرنوشت‌شان شکست تلخ و تحقیرآمیزی خواهد بود.