از چندی بدینسو که گروه طالبان حملات شان بر سه ولسوالی باقی مانده ولایت غزنی را آغاز نموده اند، همزمان حلقه محاصره اقتصادی را نیز بر ساکنین این ولسوالی‌ها تنگ نموده است، ولسوالی‌های جاغوری، ناهور و مالستان از مناطق امن ولایت غزنی به حساب می آیند که در این اواخر مورد حمله گروه طالبان قرار گرفته است. کاسبی و رونق بازار به گونه‌ی نیمه تعطیل در آمده است، راههای مواصلاتی جاغوری به مسیر غزنی توسط گروه طالبان مسدود گردیده است، کسبه کاران بازار، در تهیه اموال و خرید و فروش روزمره شان با چالش های جدی مواجه اند، مردم از دسترسی به امکانات تغذیوی و مواد سوخت و سوز نفتی محروم گردیده اند، مریض داران به دلیل مسدود بودن راههای مواصلاتی نمی‌توانند عزیزان شان را به کابل و غزنی جهت مداوا بفرستند. پس از حمله طالبان در پاییز سال 1397 بر جاغوری، مسیر گیلان جاغوری از آن زمان تا کنون به روی عابرین مسدود بود، کرایه مسافرین از 400 افغانی یکباره به 800 افغانی فزونی یافت، این گروه تنها مسیر قره باغ – جاغوری را به روی مردم باز گذاشته بودند، هم اکنون این مسیر نیز مسدود گردیده است و مردم در مضیقه‌ی اقتصادی قرار گرفته اند.
طالبان پس از حمله به منطقه تمکی از مربوطات ولسوالی قره باغ ولایت غزنی، جنگ را از مسیر ولسوالی گیلان و مقر بر ولسوالی جاغوری تحمیل نموده اند، این گروه تا هنوز نتوانسته است در این ولسوالی به پیشروی دست یابد، زمانی که حمله طالبان از چندین استقامت بر ولسوالی جاغوری به شکست انجامید، اکنون با استفاده از سلاح ثقیله، بازار انگوری را که در مرز با ولسوالی گیلان قرار دارد مورد حمله قرار می دهد، این بازار یکی از شلوغ ترین بازارهای تجارتی است که نفوس عمده این ولسوالی مایحتاج روزمره شان را از این بازار تهیه می نمایند، در حال حاضر که بازار مورد حمله سلاح ثقیله قرار گرفته است مردم و کسبه کاران جرأت نمی کنند بر سر کسب و کار شان حاضر شوند. در تماسی که با اهالی محل و نیروهای اردوی محلی داشتم، آنان از فشار اقتصادی حرف به زبان می آوردند، نیروهای امنیتی در همکاری با خیزش مردمی توان مدیریت لازم جنگی را در این ولسوالی دارند، عصر روزدوشنبه، طالبان از استقامت ولسوالی مقر بر پاسگاه خیزش مردمی حمله نموده بودند که در پی آن طالبان مجبور به عقب نشینی شده و یک تن از نیروهای خیزش مردمی شهید می گردد، حصر جغرافیایی این منطقه، مردم را به شدت در تنگنا قرار داده است. خواست مردم این ولسوالی از دولت مرکزی این است که یکی از این راههای مواصلاتی به روی رفت و آمد مردم گشوده شود؛ اما مردم محل می گویند که در این راستا هیچ اقدامی از سوی نهادهای مسئول صورت نگرفته است.
به نظر می‌رسد که طالبان این بار به صورت مستقیم مسیر دشمنی با مردم را در حال پیمودن است، پیش از این با وجود جنگ های سختی که میان دولت و طالبان در این ولسوالی به وقوع پیوسته بود هیچگاه اماکن عمومی و بازاریان مورد حمله آنان قرار نگرفته بود، جنگ به صورت عادی در حالت رو در رو بود حتی کمترین ضرر اقتصادی متوجه اموال مردمی نشده بود، با توجه به تجمع دوکان ها و شدت شلوغی که در بازار انگوری وجود دارد، تداوم فیر سلاح های ثقیله طالبان این احتمال را میدهد که دوکان ها مورد آتش سوزی و غارت قرار گیرد. وضعیت در جاغوری ثابت می سازد که طالبان برخلاف شعارهای پوپولیستی شان که مدعی اند به غیر نظامیان و اهالی محل کار ندارند و آنان می توانند به کار و کاسبی شان به صورت عادی ادامه دهند کاملا در تضاد و مغایر با ادعاهای شان عمل می‌کنند. در این فاز جنگی این گروه دشمنی مستقیم با مردم را برگزیده است، اگر آنان توجیه نمایند که مراکز نظامی را در فیر این سلاح های ثقیله مورد هدف قرار داده اند کاملا توجیه ناپذیر است؛ زیرا در بازار انگوری که هم اکنون مورد هدف طالبان است هیچ نیروی امنیتی و خیزش مردمی وجود ندارد؛ بلکه آنان در کوهها و سنگرهای دفاعی به سر می‌برند. فاصله بازار با مراکز قوای مسلح، حد اقل هفت الی ده کیلومتر است؛ با وجودی که طالبان نیز از نیروهای بومی ولسوالی های گیلان، مقر و همجوار جاغوری می‌باشند به خوبی آگاه اند که نیروهای مسلح در کجا موقعیت گرفته اند و محل تردد ملکی ها در کجاست اعضای بومی این گروه سال های سال در این بازار در رفت و آمده بوده اند حتی با سنگریزه‌های آن آشنایی لازم را دارند؛ بنا بر این از این رویکرد ضد مردمی آنان کاملا مشهود است که جنگ با ملت را بدون در نظرداشت پیامدهای آن بر گزیده اند.
فاصله این نقطه مرزی جنگ با مرکز ولسوالی جاغوری حدود 25 کیلومتر است، با توجه به کوه بندی و صعب العبور بودن مناطق جاغوری، به فرض محال اگر این گروه موفق شود این بخش عمده جاغوری را به تصرف خویش در آورد، راهیابی آنان به مرکز ولسوالی کار دشواری است، در سال 1397 موفق شدند برای چند روز این منطقه را در کنترل در آورند؛ اما نتوانستند راهی به سوی مرکز باز نمایند سرخورده و خجلت زده با تلفات سنگینی که متقبل شدند از این ولسوالی پا به فرار گذاشتند، دفعه قبل نیروهای اردوی ملی و خیزش مردمی در حد و اندازه های کنونی در این منطقه جنگی حضور نداشت، یکی از رهبران جهادی بنام جنرال باشی حبیب الله خان در نقطه مرزی حوتقول با تعدادی معدود از افراد تحت امر اش سال های سال در برابر طالبان همچون سد مستحکم ایستادگی می نمود، وقتیکه این گروه سه سال پیش با تشدید قوا بر این منطقه حمله نمود وی با تعداد از افرادش شهید شد؛ پس از آن اردوی ملی و نیروهای خیزش مردمی با روحیه و انگیزه مضاعف در مقابل طالبان قرار گرفت و تا کنون توانسته اند به خوبی هرگونه حمله این گروه را دفع نمایند، موج نیروهای مسلح در ترکیب اردوی ملی، محلی و خیزش مردمی سپر مناسب دفاعی را در مقابل طالبان ایجاد کرده اند، این گروه در حملات هفته قبل تلفات چشمگیری از این نیروها متحمل شدند؛ اما اکنون در جبران این شکست، مردم را در محاصره اقتصادی قرار داده اند. از دولت جمهوری اسلامی افغانستان و مقامات مسئول انتظار می رود که جهت رهایی مردم از معضلات و تنگنای اقتصادی، راههای مواصلاتی به سوی مرکز غزنی را به روی این مردم بگشایند، جاغوری ها همواره در حمایت و اشاعه دموکراسی نقش فعال در این دو دهه داشته اند، این ولسوالی، یکی از ولسوالی های استراتژیک ولایت غزنی به حساب می آید، حصر و سقوط آن به مثابه نقطه پایان گذاشتن حاکمیت دولت در این ولایت محسوب می گردد. مردم بیش از این تحمل حصر و تحریم های مواد اولیه زندگی را نخواهند داشت، مردم جاغوری و ولسوالی های همجوار آن همچون ناهور و مالستان که به صورت مشترک در معرض تهدید قرار دارند در جمع چند ولسوالی متمدن و تابع نظام مرکزی به حساب می آیند، این ولسوالی ها در انتخابات ریاست جمهوری به صورت گسترده از نظام حمایت نموده و بیشترین رأی را به آدرس رئیس جمهور غنی ریختند؛ اکنون در این واماندگی اقتصادی، از رئیس جمهور و مقامات مسئول به عنوان بخشی از نفوس حوزه جمهوریت انتظار دارند تا به ندای شان لبیک گفته و زنجیره‌های حصر اقتصادی را از پای آنان باز نمایند. طالبان هم اگر واقعا چنانچه در شعارهای اعلامی شان جلوه میدهند که مردم را مورد اذیت و شکنجه قرار نمیدهند بهتر است که از این گزینه صرف نظر نموده و این مناطق را وارد جنگ قومی نسازند، نشان گرفتن اماکن عمومی و بستن راهها، چیزی غیر از این تراژدی را به تصویر نمیکشد.