این روزها، جنگ در ابعاد جبهه‌ی و پارتیزانی تقریبا تمام امور مملکت را تحت تأثیر قرار داده است، از سویی حملات مکرر طالبان و از سوی دیگر بازتاب خبری آن توسط شبکه هایی که تحت کنترل این گروه است و برخی رسانه های داخلی و فضای مجازی نیز به تبیلغات آنان جنبه مضاعف می‌بخشند، روان عموم را خدشه دار نموده است، طالبان حمله می‌کنند و گاهی موفق می‌شوند ولسوالی ها را تحت تصرف در آورند و از این طریق که نگهداشته هم نمی‌توانند خوراک تبلیغاتی مناسبی برای خود آماده می‌سازند؛ اما در این سو، دست ارتش و قوای مسلح کشور در این جنگ به پیمانه‌ی طالبان باز نیست. قوای مسلح در اقدامات قهریه شان منتظر دستور از مرکز می‌باشند، صورت بوروکراتیکی جنگ همچون زنجیری بر دست و پای قوای مسلح کشور پیجانده شده است که ابتکار عمل را در جغرافیای وسیع کشور از آنان می‌گیرد، طالبان با آگاهی از این نقطه ضعف، پلان های حمله شان را ترتیب داده و با چند نفر محدودی هم که چنین حملات را تدارک می‌بینند، به مقاصد اصلی شان که همانا کشتار و ایجاد رعب و وحشت است دست می‌یابند، وقتیکه قوای مسلح اقدام به ضد حمله می‌کنند آن زمان دیر شده است؛ زیرا شدت جنگ و حمله از نیم ساعت الی سه ساعت بیشتر نیست تا آن زمان حساب کار یکطرفه می‌شود، در چنین حالت کسی دست بالاتر دارد که با استفاده از صلاحیتی که به خود شان واگزار شده پیش دستی می‌نمایند، واضح است که طالبان در این زمینه دست باز دارند.
سیستم بوروکراسی در صفوف قوای مسلح و حکومت‌های محلی بغرنج و تباه کننده است، دولت می‌تواند با ایجاد تغییر در این زمینه صلاحیت‌های بزرگی همچون بودجه و گزارش دهی از فرماندهان جنگی و حاکمان محلی را در سیستم پاسخ دهی درج نموده و سائر صلاحیت هایی که مربوط به نحوه جنگ و حمله و دفاع می‌باشد به والی ها و فرماندهان قوای مسلح در ولایات و ولسوالی‌ها واگزار کند. همه‌کاره بودن مرکز و بی‌صلاحیت بودن ادارات محلی است که با یک چشم به هم زدن متوجه می‌شویم که طالبان بر بخشی از مناطق مورد نظر شان حمله نموده و آن را بدون مزاحمت های جدی تصرف می‌کنند. در سیستم بوروکراسی کنونی اداره‌های محلی برای کوچک‌ترین کار باید منتظر هدایت و فرمان مرکز و شخص رییس جمهور باشند. این نقیصه بزرگ همیشه محلات را به چالش می‌کشد و تصمیم‌گیری‌ها را برای متصدیان امور ولایت‌ها دشوار ساخته است. این، اصول مدیریت کارا، ‌پاسخگو بودن حکومت محلی و سر وقت حل کردن مشکلات مردم محل را زیر سوال برده است. تمرکز همه صلاحیت‌ها در پایتخت کشور، سبب مشکلات در زمینه‌های مختلف می‌شود و توان فراهم کردن رضایت مردم از حکومت محلی را می‌گیرد و در طول آن موج نارضایتی شهروندان به حکومت مرکزی نیز سرایت می‌کند.
این واقعیت را نباید از نظر دور داشت که حکومت مرکزی هم اکنون، در پراکنده‌گی سیاسی، عدم اتحاد و شکننده‌گی رنج می ‎برد. و این هم یک واقعیت انکار ناپذیر است که هم اکنون رهبری حکومت به کمک نیروهای محلی جهت حفظ کشور نیازمند است. حکومت مرکزی هم اکنون در گیر و دار مناسبات بزرگتر که چانه زنی و مراودت با کشورهای جهان و جلب رضایت خاطر آنان از نظام است به شدت مصروف می‌باشد. با این حال، برخی مقام های درون حکومتی تمام اختیار عمل را از ولایت‌ها گرفته و مسوولان حکومت‌های محلی را سلب صلاحیت کرده است. وقتی که این همه حجم گرفتاری های ملی و بین المللی حکومت را در خود مصروف کرده است، حداقل برای ولایت‌ها و مقامات حکومت محلی صلاحیت اجرایی و رسیده‌گی به مشکلات محل داده شود تا حکومت‌های محلی بتوانند با در نظرداشت واقعیت های حاکم بر ولایت ها و ولسوالی های کشور تصامیم لازم را اتخاذ و عملی نمایند.
در شرایط کنونی که جنگ به دروازه‌های شهرهای بزرگ کشور رسیده، نیاز است که در زمینه جنگ و امور ولایت‌ها برای والیان و فرماندهان امنیه صلاحیت بیش‌تر داده شود تا آنان از پس مشکلات محل خودشان موفق بیرون آیند. در شرایط کنونی که جنگ هر روز در حال تشدید و اوضاع رو به وخامت است، ضرورت است که ارگ ریاست جمهوری نه تنها که صلاحیت بیشتری به والیان و فرماندهان نظامی محلات بسپارد؛ بلکه با در نظرداشت هرگونه دستاورد شان در امور ملکی و نظامی آنان مورد مکافات و تقدیر قرار دهد تا سیر سرسام آور جنگ با روحیه مثبت مدیریت و کنترل گردد سپردن صلاحیت و اختیار عمل نه تنها برای والیان که برای فرماندهان امنیه نیز نیاز است. با اطمینان کامل می‌توان گفت که والیان و فرماندهان امنیه ولایت‌ها با تجربه‌ای که از کار با مردم محل دارند، بهتر می توانند مشکلات مردم را درک نموده و پیشنهادات و اقدامات شان برای عبور از مشکلات، موثر و پردستاورد خواهد بود.
بسیاری از کارشناسان نظامی معتقد اند که در شرایط کنونی بهتر است تا فیصله‌های نظامی غیرمتمرکز شود؛ چون غیرمتمرکز بودن فیصله‌های گروه طالبان جواب خوب داده و موثرتر از کارشیوه دولت در این مورد بوده است. جنگ‌جویان طالبان در محلات برای عملی کردن تصامیم‌شان منتظر هدایت رهبری این گروه نیستند. آنان فیصله‌های‌شان را فوری عملی و تطبیق می‌کنند؛ زیرا تصامیم آنان در خود محلات گرفته می‌شود. جنگ‌جویان طالبان هر فیصله‌ای که می‌کنند، بدون بوروکراسی بیهوده، به صورت فوری عملی می‌گردد. اما نیروهای امنیتی برای اقدامات در محلات صلاحیت عام و تام ندارند. آنان برای عملی کردن بیش‌تر اقدامات نظامی‌شان نیاز به اجازه و هدایت مرکز دارند که طی مراحل این هدایت نیازمند زمان طولانی است. این شیوه یک بوروکراسی بیهوده و فرصت‌سوز برای ارتش در محلات است و وقت زیاد آنان را هدر می‌دهد. برای همین، شرایط جنگی ایجاب می‌کند که از فیصله‌های نظامی تمرکززدایی صورت بگیرد تا اقدامات نظامی به موقع انجام شود.
این مشکل تنها در بخش نیروهای امنیتی نیست. والیان برای حل کوچک‌ترین مشکل ولایت مجبور هستند که طی مکتوب رسمی خواهان هدایت از مرکز شوند. این بوروکراسی و ورق‌بازی‌های طولانی مدت جز ضیاع وقت نتیجه دیگری ندارد. والیان در تعیین ولسوال‌ها، فرماندهان امنیه ولسوالی‌ها، مصرف بودجه،‌ مسأله جنگ و امورات دیگر صلاحیت های در خود توجه ندارند. والیان که قاعدتاً رییس نظامی ولایت‌ها هستند، باید صلاحیت تصمیم‌گیری در مورد جنگ جاری در ولایات‌شان را داشته باشند. در وضعیتی که در تمام ولایت‌های کشور جنگ جریان دارد و تهدید طالبان در حال افزایش است، وزارت دفاع نمی‌تواند به تمام سطوح جنگ در قریه‌ها، ‌ولسوالی‌ها و ولایت‌ها رسیده‌گی کند. در چنین شرایطی فرماندهان امنیه و والیان بایستی صلاحیت تنظیم امور ولایت‌ها را داشته باشند؛ زیرا چناچه یاد آور شدیم آنان در مناطق مورد نظر، آشنایی بهتری به وضعیت جغرافیایی و روحیه حاکم بر آن دارند، اگر حکومت مرکزی در این بازه زمانی به این مهم توجه جدی به خرج دهد، بدون شک عقربه وضعیت جنگی در سراسر کشور به نفع دولت خواهد چرخید؛ زیرا انگیزه دفاعی در میان نیروهای امنیتی و مردمی همچنان در اوج خود باقی است و تکمیل و تقویه این انگیزه منوط به درک این واقعیت است که مقامات بلند پایه مقداری از خود گذری نموده و تصامیمی که مربوط به مدیریت جنگ در ولایات و محلات می شود به خود آنان بسپارد، تا بیش از این روحیه جنگی طالبان در قبال نیروهای امنیتی و خیزش مردمی مضاعف نگردد.