نشست دو روزه‌ی ناتو پیرامون تصمیم‌گیری در مورد خروج یا ماندن از افغانستان پایان یافت، این نشست که به روز چهارشنبه هفته‌ی گذشته به هدف بررسی مأموریت ناتو در افغانستان و عراق دائر شده بود سرانجام به ادامه حضور این سازمان تا زمان معلوم شدن سرنوشت صلح و قطع ارتباط طالبان با گروههای تروریستی در افغانستان باقی خواهد ماند، دبیر کل ناتو در پایان نشست گفته است که ناتو با قاطعیت از روند صلح افغانستان حمایت می‌کند و حضورش در افغانستان را نیز به‌طور قابل توجهی به‌عنوان بخشی از روند صلح تنظیم کرده است. ناتو مهم‌ترین سازمان همکار در زمینه‌ی نظامی در افغانستان است. این سازمان در حال حاضر حدود 9600 نیروی نظامی مستقر در افغانستان دارد  که از 36 کشور عضو این سازمان می‌باشد که مسئولیت‌شان آموزش و حمایت از نیروهای امنیتی افغان است. به عبارت دیگر، ناتو پشتیبان بی‌بدیل برای نیروهای امنیتی افغانستان است. نقش حمایتی ناتو برای نیروهای امنیتی افغانستان هم از نظر استراتژیک و هم از چشم‌انداز سیاسی بسیار حایز اهمیت است. در طول نزدیک به دو دهه‌ی گذشته ناتو از یک طرف بخش بزرگی از بار جنگ و مبارزه با تروریزم را در افغانستان بر دوش کشیده و از سوی دیگر، توانایی نیروهای امنیتی افغانستان محصول کمک‌های مالی و حمایتی این سازمان است. از زمانی که ناتو مأموریت رزمی خود را کنار گذاشت و نیروهای امنیتی افغانستان به تنهایی مدیریت جنگ و مبارزه با تروریزم افغانستان را بردوش گرفتند، به‌رغم نگرانی‌ها، انصافا ایستادگی نیروهای امنیتی افغانستان علیه تروریزم قابل ستایش است. نقش ناتو در این توانایی چشم‌گیر بوده است.
در این اواخر رویکرد ناتو پیرامون مسائل جنگ و صلح افغانستان، متمرکز بر استقرار صلح و ثبات در کشور است، این سازمان از سال 2014 بدینسو، از رویایی مستقیم با تروریزم بین المللی در افغانستان دست کشیده و مدیریت جنگ را به نیروهای امنیتی افغان واگزار نموده است، در بحبوحه‌ی گفتگوهای صلح، سازمان ناتو نگرش‌های واقع‌بینانه پیرامون مسائل جاری افغانستان داشته است، این سازمان نظامی، همواره از استقرار صلح و ثبات در افغانستان حمایت کرده است، اما در واکنش به تشدید حملات طالبان علیه نیروهای امنیتی افغان، با توسل به گزینه سخت افزاری، عملیات نظامی بر علیه این گروه نیز به راه انداخته است، ناتو هم اکنون از متحدان قابل اعتماد نظامی می‌باشد که نیروهای امنیتی افغان و چهره‌های رئوس نظام، همواره از حضور و همکاری این سازمان در افغانستان به نیکی یاد نموده است؛ اما به نظر می‌رسد که خروج و یا ماندن نیروهای نظامی این سازمان به میزان انعطاف و تمکین طالبان به تعهدات صلح بستگی دارد، بنا به گفته‌های دبیر کل این سازمان، تا زمانی که ناتو مطمئن نشود که طالبان ارتباط خود با تمامی گروههای تروریستی به خصوص ارتباط با القاعده را قطع نکرده است این سازمان در افغانستان باقی خواهد ماند، با توجه به ادامه روز افزون خشونت‌ها و اعلان موضع رسمی ناتو در قبال افغانستان، تعهد شکنی طالبان روند خروج نیروهای بین المللی را آنچنان که در توافقنامه دوحه ذکر شده است به تأخیر انداخته است، مطابق به این توافقنامه، در صورتی که طالبان به مفاد آن عملی نموده و ارتباط شان با گروههای تروریستی را قطع نمایند، نیروهای بین المللی تا اول ماه می افغانستان را ترک می‌نمایند؛ اما توافقنامه دوحه عملا از سوی طالبان نقض گردیده است و در عوض تدارک برنامه صلح، رزمایش جنگی این گروه بیش از قبل صورت خشن‌تر به خود گرفته است، به همین اساس بود که نشست ناتو تدویر یافت تا موضع رسمی شان در جهت ماندن و یا رفتن را اعلان نمایند، سرمنشی ناتو در پایان نشست اعلام کرد که هدف مشترک ما واضح است. افغانستان نباید دوباره به پناه‌گاه امن تروریستان تبدیل شود تا به سرزمین‌های ما حمله کنند. ناتو و افغانستان در سه بخشِ بسیار مهم و استراتژیک با هم دادوستد دارند؛ حمایت قاطع، حمایت مالی از نیروهای امنیتی افغانستان و همکاری درازمدت. بنابراین، نشست وزرای دفاع ناتو و تصامیم اتخاذ شده در آن، برای افغانستان سرنوشت‌ساز و نقطه‌ی عطف برای آینده‌ی کشور است. اکنون که ناتو برای ماندن در افغانستان موضع رسمی شان را اعلام نموده است، به معنای ادامه‌ی همکاری استراتژیک این سازمان با افغانستان است. واقعیت این است که هنوز افغانستان نیازمند همکاری ناتو است. زیرا چیزی که پای این سازمان را به افغانستان کشاند، قدرت‌مندتر از گذشته شده است: تروریزم و طالبان؛ اما این سازمان در نشست دو روزه‌ی خود، واقعیت‌های حاکم بر جنگ و صلح افغانستان را نادیده نگرفت و رسما اعلان نمود تا زمانیکه سرنوشت صلح افغانستان عملا به قطع خشونت‌ها نیانجامد و این کشور همچنان در باتلاق تهدیدات تروریزم باقی بماند، ناتو در افغانستان باقی خواهد ماند. واقعیت این است که در حال حاضر اصلا زمان مناسبی برای ترک افغانستان نیست. هنوز روایت اصلی در افغانستان جنگ است و در این جنگ نیروهای امنیتی افغانستان نیازمند تجهیز و مشوره‌‌اند.
طالبان به‌دلیل اصرار بر ادامه خشونت، فرصت صلح را از بین می‌برند. دور دوم مذاکرات بین‌الافغانی عملا در دوحه متوقف است. طالبان این روزها بیشتر از صلح برای جنگ برنامه‌ریزی می‌کنند. جنگ‌جوهای این گروه برای یک جنگ خونین در بهار پیش‌رو آماده می‌شوند. مهم‌تر از آن ارزیابی منفی از پا‌بندی طالبان به تعهدات این گروه در توافق‌نامه‌ی صلح با امریکا است. طالبان در طول یک سال گذشته از زمان امضای توافق‌نامه‌ی صلح نه خشونت‌ها را کاهش داده‌اند و نه به تعهدات‌شان برای قطع رابطه با گروه‌های تروریستی بین‌المللی عمل کرده‌اند. خروج تمامی نیروهای خارجی از افغانستان در ماه می سال جاری در واقع منوط به تعهدات طالبان بود. گروه طالبان به وعده‌هایش در این توافق از جمله کاهش خشونت و قطع روابط با القاعده عمل نکرده است.
نگرانی طالبان از اینکه نیروهای ناتو در افغانستان تا زمان معلوم شدن سرنوشت صلح باقی خواهد ماند قابل درک است؛ زیرا این گروه منتظر این خروج بودند تا به قدرت برسند. نامه‌ی سرگشاده‌ی ملا عبدالغنی برادر، معاون سیاسی طالبان به مردم امریکا حاکی از دستپاچگی رهبران طالبان است، رویاهای رهبران طالبان مبنی بر کسب قدرت سیاسی به تندباد فنا رفت، تمام تصوراتی که آنان از حاکمیت سیاسی شان در افغانستان ترسیم نموده بودند به بن‌بست خورد. این کار نتیجه‌ی یک اشتباه محاسباتی است. در طول مذاکرات دو سال گذشته کمترین کاهش خشونت را از سوی این گروه شاهد نبودیم، طالبان هنوز میانه‌ی خوبی با انعطاف‌پذیری که می‌تواند اساسی‌ترین شرطِ هرگونه مذاکره باشد، ندارد. رویکرد جنگ‌طلبانه‌ی این گروه در مغایرت با ادعایی است که اکنون رهبر این گروه در نامه‌ی خود به شهروندان امریکا می‌گوید. در نامه آمده است که مسأله‌ی افغانستان با زور و قدرت حل نمی‌شود و افغان‌ها در تفاهم با یکدیگر به صلح و امنیت خواهند رسید. این چیزی است که طالبان در عمل به آن باور ندارند. این رویکرد جنگ‌طلبانه است که هم فرصت سازش و هم زمینه‌ی امنیت را مخدوش می‌کند. خلاصه کلام، جهان فهمیده ‌که طالبان بیشتر از صلح در پی جنگ است و به این درک رسیده که طالبان گروه قابل اعتمادی نیست، به همین اساس، اکنون توپ در میدان طالبان است، اینکه رهبران این گروه چه توجیهی از تعهدشکنی شان در قبال توافقنامه دوحه ارائه خواهند نمود اهمیت ندارد؛ آنچه که مهم است واقعیت‌های موجود در اعلان موضع رسمی مقامات ناتو پیرامون افغانستان است که رسما تداوم حضور شان را به گوش طالبان رساند، اشتباه محاسباتی طالبان از آنجا محرزتر از پیش گردید که میز مذاکره را ترک نموده و مسیر روسیه و آسیای میانه را به پیش گرفت، در حالیکه قدرت‌های جهانی هیچکدام از حاکمیت طالبان اعلام حمایت نکرده اند/ نمی‌کنند؛ بنا بر این، گروه طالبان هم اکنون در دو راهی قرار گرفته که نمی‌دانند به مسیر مذاکرات باز گردند یا به طبل جنگ بر علیه نیروهای بین المللی بکوبند.