بعد از پنج سال تسلط گروه طالبان با عنوان امارت اسلامی‌در افغانستان، این گروه که حکومت را در کابل براساس حمله نظامی‌بدست آورده بود مورد خشم ایالات متحده امریکا قرار گرفت.
در جریان حکومت طالبان در افغانستان، چند کشور محدود، پاکستان، امارات متحده عربی و کشور شاهی عربستان سعودی آن دولت را به رسمیت شناخته بود.
مجریان امارت اسلامی‌افغانستان در همکاری تنگاتنگ با گروه تروریستی القاعده دست به حملات سنگین در گوشه‌های دنیا می‌زدند.
یکی از این هدف‌ها که منجر به دشمنی شدید میان گروه طالبان و ایالات متحده امریکا به رهبری جورج بوش گردید؛ حمله به دوبرج، همچنان حمله به ساختمان وزارت دفاع امریکا پنتاگون و چند هدف دیگر در امریکا، زمینه¬ی این فراهم شد که امریکا در هماهنگی با شورای امنیت سازمان ملل متحد در اواخر سال 2001م به افغانستان حمله نظامی‌نماید.
این حملات، حکومت طالبان را در افغانستان از میان برد. گروه طالبان ، در آن وقت در انزوای کامل جهانی و منطقه¬یی بسر می‌بردند. از سوی دیگر در سطح افغانستان حکومت امارت اسلامی‌به شکل ملیتاریسم کامل و با روحیه¬ی توتالیتریسم قبیلوی سلطه¬ی خود را بر افغانستان تثبیت نموده بود. افغانستانِ دوران طالبان انزوای تاریخی اش را تجربه می‌نمود و در یک فراموش خانه¬¬ی منزوی قرار داشت.
افغانستان پسا طالبان، فصل نوین در تاریخ این کشور می‌باشد.
حضور نیروهای ائتلاف جهانی به رهبری ایالات متحده امریکا در افغانستان زمینه‌های جدید بوجود آمد.
نخستین گام جدی در برقراری نظام سیاسی در کشور و تعریف نظام سیاسی آینده افغانستان در کنفرانس تاریخی بُن در نوامبر 2001م اقدام گردید.
در این کنفرانس شالوده‌های نظام سیاسی و ساختارهای دولت در افغانستانِ پسا طالبان تأسیس شد.
تاکید جامعه جهانی بر شکل گیری نظام سیاسی بود که در آن تمام اقشار مردم افغانستان خود را دخیل بدانند. این کنفرانس تا حدی بالای توانست اعتماد جامعه بین المللی را نسبت به افغانستان سامان دهی نماید.
ساختار‌های توافق شده در این کنفرانس مورد حمایت کشور‌های جهانی و منطقه¬یی بود. اجماع جهانی در این مورد شکل گرفته بود که از افغانستان دارای نظام سیاسی جمهوری اسلامی‌حمایت قاطع نمایند، تا بار دیگر افغانستان حیات خلوت تروریستان جهانی و منطقوی نشود.
این نگرش برخواسته از توافق بُن، افق امید بخشی را برای مردم افغانستان در داخل کشور و اطمینان خاطر برای جامعه جهانی ترسیم نمود. بربنیاد چنین دیدگاه و شکل گیری پایه‌های نظام سیاسی جمهوریت، دنیا نگاه خوش بینانه¬ی به افغانستان پیدا نمودند و کمک‌های خویش را در عرصه‌های مختلف برای بهبود اوضاع در افغانستان متعهد شدند.
افغانستان در محراق توجه قرار گرفت و حتی کشور‌های که مخالف سیاست‌های کلان و خارجی امریکا بودند، در بحث افغانستان با شکل سیاسی جدیدش از خود وفاق نشان ‌دادند.
کنفرانس‌های بین المللی و تعهد آن، بعد ازکنفرانس بُن، به افغانستانِ با نظام سیاسی جمهوریت، استمرارِ اجماع و وفاق بین المللی را تبارز می‌دهد. کنفرانس توکیو در جنوری سال 2002 م، با میزبانی جاپان و سازمان ملل متحد با حضور نمایندگان بیش از پنجا کشور جهان و سازمان‌های کمک کننده به افغانستان گام دوم بود در راستای اعتماد و حمایت از مردم و نظام سیاسی در افغانستان. این کنفرانس در تدوام کنفرانس شالوده ساز بُن افغانستان نوین را با ساختار‌های قابل قبول همگانی مورد حمایت قرار دادند.
در این کنفرانس جامعه جهانی و سازمان‌های کمک کننده موقف خود را با ادامه¬ی کمک به افغانستان اعلان داشتند. کمک‌های جامعه جهانی در این کنفرانس 5.4 ملیارد دالر بود. نشست توکیو برپایه‌های اطمئنان استوار بود که در نخستین نشست در بُن تشکیل گردید. در تدوام این نشست‌ها و با ترسیم استوانه‌های حکومت مردمی‌در چارچوب نظام سیاسی جمهوری اسلامی، جهان کنفرانس‌های دیگری را در حمایت این نظام در افغانستان برگزار نمودند. کنفرانس برلین در ماه مارچ 2004م، کشورهای کمک کننده جهان و ده‌ها سازمان‌های کمک کننده به اعتبار افغانستان بعد از بُن برای بار سوم تاکیید کردند که مصوبات کنفرانس بُن بایست در افغانستان عملی گردد و دولت افغانستان در ساختن نهاد سیاسی مردم پسند در افغانستان مساعی عمل داشته باشد. تشریک احزاب سیاسی، سازمان‌های تسهیل کننده در روند نظام سیاسی قابل اعتماد؛ کار در عرصه¬ی صحت و بازسازی کشور خواسته‌های اصلی جامعه جهانی و کشور‌های کمک کننده به افغانستان بود که به جانب دولت افغانستان ارایه داشتند. کشور‌های جهان براساس موجودیت یک نظام سیاسی منعطف و کارآ با پایه‌های قانونی و مردمی‌در افغانستان تلاش می‌ورزیدند تا نهاد سیاست در افغانستان مستحکم گردد.
در این کنفرانس حدود 8 ملیارد دالر به افغانستان کمک صورت گرفت.
بعد از آن به ترتیب در سالهای بعد کنفرانس لندن، روم، پاریس، مسکو،‌هاک، کابل و کنفرانس استانبول و چندین کنفرانس دیگر که در سالهای بعدی در حمایت از نظام و مردم افغانستان برگزار گردیده است، همه مصداق این است که افغانستان در کانون توجه جامعه جهانی بوده است.
افغانستان با نظام سیاسی جمهوری مردم محور و قانون گرأ مورد توجه و حمایت جامعه جهانی می‌باشد. در کنفرانس‌های سال 2012 در توکیو و در سال 2016 در بروکسل و در کنفرانس اخیر در جنیوا به میزبانی افغانستان، کشور فنلند و سازمان ملل متحد در مقر آن سازمان همه نشان دهنده¬ی این است که جهان در پی حمایت از نظام سیاسی است که در افغانستان بتواند مبتنی بر اصول قانون اساسی و اراده¬ی مردم افغانستان باشد.
کنفرانس جنیوا با کمک بیش از 13ملیارد دالر برای افغانستان و شرکت هفتاد کشور و سازمان‌های بزرگ بین المللی همه این مطلب را واضح می‌سازد که وفاق جهانی در موجودیت نظام جمهوری اسلامی‌در افغانستان است.
زیرا افغانستان با چارچوب‌های سیاسی دیگر نمی‌تواند در همگرایی جهانی قرار داشته باشد چنانچه شاهد این مسأله بوده ایم.
سازمان کنفرانس کشورهای اسلامی‌در سطح دنیای اسلام بزرکترین سازمان بین المللی اسلامی‌است که بیش از 57 کشور اسلامی‌در آن عضویت دارند. این سازمان بزرک کشور‌های اسلامی‌نسبت به افغانستان پسا طالبان دیدگاه روشن داشته است. افغانستان با نظام انعطاف پذیر جمهوری اسلامی‌مورد حمایت این سازمان بوده و است. در این چند سال، گهگاهی این سازمان نشست‌ها و کنفرانس‌های خیلی مهم را برای بهبود اوضاع در افغانستان دایر نموده است. سازمان کنفرانس کشور‌های اسلامی‌هرگز از نظام‌های استبدادی و ایدئولوک محور در افغانستان حمایت نکرده اند. جمهوری اسلامی‌افغانستان عنوان مطبوع است برای تمام اعضأ این سازمان.
از نظر همسایگان افغانستان، نظام جمهوریت، قانون مند و مردمی‌در افغانستان زمینه آمدن ثبات در افغانستان و در نهایت در منطقه خواهد شد. تنها نظام سیاسی جمهوری اسلامی‌می‌تواند از اصطکاک‌های منطقوی در این منطقه جلوگیری نماید، زیرا این نظام در داخل افغانستان قناعت حد اقل از احزاب و جریان‌های سیاسی و مطالبات همه مردم افغانستان را برآورده می‌سازد. در صورتیکه نهاد سیاست در افغانستان مردمی‌تعریف و تعمیل گردد، آنگاه زمینه برای دخالت همسایگان نیز کمتر می‌شود، وقتی چنین اتفاق نیک بیفتد منطقه به طرف ثبات حرکت خواهد نمود، بنابراین موجودیت نظام مردم سالار و قانون مدار در افغانستان با عنوان جمهوری اسلامی‌تسهیل کننده فضای جدید برای حفظ صلح و امنیت در افغانستان و کشور‌های اطراف افغانستان خواهد بود، از این رو به نفع کشور‌های همسایه افغانستان است تا از نظام سیاسی مدارا گر و قابل قبول عامه¬ی مردم افغانستان حمایت نمایند.