موقعیت استراتژیکی سیاسی-اقتصادی افغانستان در منطقه از یک طرف و نبود قدرت بسیار قدرتمند مرکزی که همه جریانهای غیر همسو را متحد سازد باعث شده تا چالش های زیادی که برخواسته از جهت گیری های گروههای مختلف قدرت در کشور است شود.
لذا سرزمین افغانستان محفل تروریستی، جنگ و خونریزی که بسیاری از سرکردگان تروریزیم منطقه ای را در خود جای داده است و محلی امن برای ناامنان، غارتگران و دزدان دین و ایمان و مردم و جامعه می باشد.
هرچند مسایل اعتقادی و مذهبی به عنوان هسته مرکزی در شکل گیری تروریست می باشد اما این فقط نقطه شروع گروه¬های تروریستی است. در حالیکه ادامه فعالیت و حیات جریان¬های تروریستی تنها در کانال اقتصاد و منافع مالی گردانندگان و کارگرداننان این جریانها تحقق می یابد و دین تنها نقابی برای آنان است. اقتصاد هویت سازی دینی می کند و راه خود را در شریعت و طریقت بخوبی به سوی دلارهای نفتی و خارجی پیدا می کند.
این دالرها و ارزهای بین المللی است که باعث می شود این گروه¬ها مجهز به سلاح های سبک و سنگین شود و بتوانند عضوگیری نموده و معاش همه را با دالر پرداخت نمایند. لذا ملاحظات اقتصادی در هردو سوی این ماجرا نقش بازی می¬کند.
تروریست‌هایی که از شیوه ترور و ایجاد ترس و ارعاب استفاده می کنند در عین حال که می‌خواهند خسارات جانی و مالی وارد کنند، نمادها و مکان‌های مهم و تاثیرگذار در اذهان عمومی را نشانه می‌روند. تروریست‌های از جان گذشته ماموریت می‌یابند تا اماکن و نشانه‌های قدرت کشور مدنظر را فروبریزند و توانایی‌های گروه تروریستی خود را در برابر دوربین‌ها و بینندگان تلویزیونی به نمایش گذارند. مشهودترین و قابل اندازه‌گیری‌ترین تاثیر تروریسم به شکل کشتار انسان‌ها و ویرانی فیزیکی است. تروریست‌ها اقدام به نابودی ساختمان‌ها، کارخانه‌ها، شبکه حمل‌ونقل، انسان‌ها و سایر منابع مادی و فکری می‌کنند.
منابع مالی تروریزم و گستردگی شبکه های مافیای تروریزمی و پولهای قاچاق مواد مخدر، انسان و سلاح به صورت پنهان و آشکار به حیث یک غده سرطانی نمی گذارد افغانستان نفس راحت بکشد و توسعه و پیشرفت نماید. چالش های منطقه ای خود درد مضاعفی بر مردم ما می باشد.
دانش و تروریسم
سوال اساسی اینجا است که چه عاملی باعث ایجاد رعب و وحشت در میان گروههای تروریستی می شود؟
مافیای تروریسم که منابع مالی خوبی دارند چرا هنوز هم در ترس هستند؟ ترس آنها از چیست؟
برای پاسخ به این سوالات باید دانست که گروههای تروریستی مانند همه دنبال منافع کوتاه مدت و بلند مدت خودشان هستند. منافعی که جز در سایه ترس و نادانی مردم بدست نمی آید.  یعنی عامل ترس در کنار عامل نادانی و جهالت و بی سوادی مردم باعث ماندگاری و تضمین منافع تروریست ها می شود.
ترس را از طریق قتل و کشتار مردم عادی و چپاول و دزدی و غارت خانه ها و سرک ها و جاده ها ایجاد می کنند. اما عامل جهل و نادانی را و توقف کشتی دانش و علم و معرفت در بین مردم و عموم جامعه را با از بین بردن مدارس، لیسه، مراکز آموزشی و تعلیمی و مسلکی ایجاد می کنند.
مراکزی که باید در آنها علم و دانش پرورش یابد و باعث راهنمایی و هدایت جامعه و تغییر شرایط و وضعیت موجود در آینده کشور شود. این مراکز به عنوان چراغ های روشنایی و مهد علم و هدایت برای همه مردم و جامعه افغانستان هستند. از درون این مراکز انسانهای منتقد به وضع موجود و پرتلاش و امیدوار برای تغییر شرایط موجود و حرکت دهنده به سوی وضع مطلوب تر جامعه خارج می شوند. این مراکز علمی و آکادامیکی انسانهایی مفید و سرمایه انسانی فعال و آگاه تحویل جامعه می دهد. به عبارتی باعث روشنایی و آگاهی کل جامعه خواهد شد. این کاملا بر خلاف انتظار طالبان و گروههای تروریستی است. آنها با دانش جدید مخالف هستند. علم در نظر آنها فقط و فقط تعصبات دینی و برداشت های تروریستی است.  تا همیشه جامعه در تاریکی و نادانی بماند. زیرا نادانی برای آنها سود دارد و دانش و آگاهی جدید برایشان خطر ناک و عامل از بین بردنشان و تهدید در منافع بلند مدت شان است.
حقیقت آن است که مهم نیست عامل انتحاری در مرکز آموزشی کوثر دانش و نظایر آن را طالبان بنامیم یا داعش! تفکر تکفیری و افراطی در افغانستان جز طالبان نیست، و هرچه جز آن است بازی‌های لفظی برای امتیازهای سیاسی است. مهم است که تحصیل و دانایی را خطر پیش روی طالبان و تفکر افراطی در افغانستان می‌بینند و برای برداشتنش از پیشِ روی صلح با طالبان محصلان دانایی را به خاک و خون می‌کشند. می‌دانند: دانایی قدرت و توانایی است!
سخن پایانی
همان‌ها اکنون مدتی است که حمله انتحاری به مراکز آموزشی و تحصیلی مردم عادی را پیش گرفته‌اند و مکتب‌ها و کورس‌های آموزشی و حتی مساجد را به خاک و خون می‌کشند. حمله انتحاری به «کورس دانش» که تازه‌ترین کارشان است نزدیک به یک‌صدنفر محصل دانایی را به خاک و خون کشید، بدون این‌که هیچ‌کدام‌شان ربطی به خارجی‌ها داشته باشند. گناه ‌شان فقط دانایی و دانش بود!
اکنون که طالبان و دولت های خارجی با یکدیگر در صلحند و حکومت افغانستان را الزام به پذیرش صلح با طالبان می‌کنند، تنها مخالفان پذیرشِ نظام و تفکر طالبانی مردم افغانستان‌اند. مهمترین مردم مخالف با امارت طالبانی نیز محصلان دانایی و کسانی‌اند که ترویج دانایی می‌کنند، پس مهمترین مانع پیشِ روی امارت طالبان همین کورس‌های آموزشی و ترویج‌گر دانایی است. به خاک و خون می‌کشند که از رواج دانایی کم‌زور می‌شوند و راه امارتشان بسته می‌شود. اما باید بدانیم که بلوغ اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مردم و مسئولین جامعه ما می طلبد تا با تدبیر و هوشیاری درصدد کاهش تنش داخلی و بین المللی باشیم. تنشی که جز پست رفت و رشد منفی اقتصاد و معاش مردم چیزی ندارد. لذا باید مواظب باشیم که ریشه های اقتصاد تروریزمی در افغانستان مشابه عراق می باشد که تنها با اراده و عزم تمام مردم جامعه در سایه اتحاد، امکان از بین بردن اثرات مخرب تروریسم، شروع به ساختن جامعه ای پایدار و آباد نماییم.