خلق جنایات قتل و کشتار اشخاص بی گناه به یک امر معمول و روش عادی اهداف سیاسی مبدل شده است، این روند مذموم و قبیح تا آن حد در ابعاد و پهنای حیات سیاسی جامعه افغانی سایه گسترانیده است که بر اثر کثرت و تسلسل کشتار، فرصت اعلامیه صادر کردن و تسلیت گفتن را از رمق افغان‌ها ربوده است. با گذشت زمان، قتل‌های مکرر و هدفمند هر روز نسبت به قبل افزایش می‌یابد، ابعاد جنایات، تکان دهنده و به دور از هر گونه منطق انسانیت است، جنگ‌های جبهه‌ی از دشت‌ها و کوهها به درون خانه و کوچه‌های مردم کشانیده شده است، شهرها در خون می‌غلطد و لایه‌های مختلف جامعه افغانی مورد هدف جنگی قرار گرفته است. حملات جنون آمیز خون آشامان تروریزم تحت عنوان طالب هیچ نهاد و گروه اجتماعی را آرام نگذاشته است، از حمله بالای مساجد و عبادت‌گاهها گرفته تا مراکز ورزشی و تالارهای عروسی، از حمله به تشییع جنازه گرفته تا خطیبان امام جمعه، از بیمارستان‌ها و مراکز زایمان گرفته تا کورس‌ها و نهادهای اکادمیک، هیچ پهنه‌ی از نهادهای اجتماعی از شر حملات خونبار تروریستی مصئون نمانده است، هر کدام از موارد یاد شده را اگر به تحلیل و بررسی بگیریم، قلم یارای نوشتن نیست و ذهن توان خلق جمله و واژه را ندارد، آنچه که تکان دهنده است پرپر شدن نفوس بی گناه این سرزمین می‌باشد، اشک مادران و پدران، بیوه و یتیم شدن زنان و کودکان و از دست دادن آینده سازان این سرزمین می‌باشد که حتی تأثر و تأسف در برابر آنان شرمسار است.
کودکانی که از نقاط دور دست کشور به هدف کسب علم و دانش و خلق فردای بهتر به مراکز آموزشی پایتخت پا می‌گذارند، هزاران امید و انگیزه‌ی توأم با هراس آنان را به سمت مراکز آموزشی می‌کشانند، پا گذاشتن در محوطه مسلخ‌گاه انسانیت که تحت عناوین کورس و غیره یاد می‌شوند نشان از باورمندی نوجوانان کشور به فردای بهتر می‌باشد، آنان به این درک و باور رسیده اند که مرگ در پرتو دانش و روشنایی بهتر از زیستن زیر چتر جهل و تاریک اندیشی است، مسیر دانایی و روشنایی را بر می‌گزینند تا سهمی در آبادانی و توسعه‌ی آینده کشور داشته باشند، مبارزه با جهل به قیمت جان، عملا از سوی جوانان و نسل نوین جامعه افغانی در معرض نمایش گذاشته می‌شود، فکر طالبانی و حذف فیزیکی نونهالان این سرزمین مانع تعالی و شگوفایی آنان شده نمی‌تواند، سال قبل نیز همین مرکز آموزشی مورد تعرض بمب هوشمند تروریستان طالب قرار گرفت، صدها خانواده به ماتم نشستند، گلهای راه دانایی پرپر شدند؛ اما از میان دود و باروت جهل، ستاره‌ی در آسمان علم و دانایی قد بر افراشت که جواب دندان شکن به تروریستان و مفکوره حذف آنان بود، اول نمره عمومی کنکور امسال از جمله اشخاصی بود که دست تقدیر او را یاری نمود و از گزند تیر جهل در امان ماند تا به عنوان فرد اول دانایی، مشت کوبنده‌ی بر دهان تاریک اندیشان باشد.
اینکه چه کسی و کدام جریان افراطی و غیر افراطی به چه هدفی این حملات را انجام می‌دهند مهم نیست، مهم این است که هر روز عزیزان ما در خون شناور می‌گردند، نبض وجدان اجتماعی هنگ می‌کند، شهر روحیه سوگ و ماتم زده‌گی می‌گیرد، مهمتر از همه اینکه خانواده‌های این عزیزان با هزاران امید آنان را به تحصیل و فراگیری دانش می‌فرستند، اندک امکاناتی که از محصولات زمین زراعتی شان در طول یکسال به دست می‌آورند از کام خود و دیگر فرزندان می‌گیرند و آن را بالای تحصیل فرزند به ثمر رسیده شان سرمایه گزاری می‌کنند تا آینده بهتر انتظار آنان را بکشد، وقتیکه به کابل می‌آیند، در متروکه‌ترین نقطه‌ی شهر اطاق به کرایه می‌گیرند آنهم بدون امکانات گرما و لوازم ابتدایی زندگی، زمستان سرد و سوزان را تحمل می‌نمایند تا بهار قشنگ و امید را که در ذهن ترسیم نموده اند فرا برسد، وقتیکه امتحان کنکور فرا می‌رسد پای شان در ریسمان سهمیه بندی گیر می‌افتد، اگر از آن هم عبور نمایند، سهمیه بندی سیاسی در ساختار ادارات دولتی، مانع رسیدن به حق و حقوق شان می‌گردد، این ها واقعیت‌های حاکم بر زندگی جامعه افغانی می‌باشد که چهره‌ی افغانستان امروز را ماتم زده و رنجور نموده است.
اما در مورد اینکه هر حمله را با اعلامیه جعلی داعش از عهده خود رد می‌کنند یک امر تکراری و غیر قابل پسند است، داعش همان روی دیگر طالب است که وظیفه شان سمت و جهت دادن به جنایات خلق شده می‌باشد، همه می‌دانند که داعش در افغانستان جایگاه ندارد، بلکه رهبران سیاسی طالبان است که با ایجاد پرچم سیاه شقی ترین اشخاص، برنامه‌های خود را زیر آن گرد آوری نموده و در راستای اهداف سیاسی شان از آنان بهره می‌برند، طالبان به عنوان یک گروه دهشت و وحشت هویت و حضور شان را با کشتار و خلق فجایع گره زده اند، اگر اعمال خشونت و قتال از پس زمینه آنان برداشته شود این گروه مفهوم واقعی اش را از دست خواهد داد، جنایت کارترین گروههای سیاسی عصر کنونی هم اگر ادعای حاکمیت در سر دارند در جبهات رو در رو با طرف مقابل شان در حال مخاصمه اند، جنگ جبهه‌ی یک امر معمول در کشورهای جنگ زده است، هیچ جریان و گروهی به صورت مستقیم اشخاص ملکی، زنان و کودکان، دانش آموزان، ورزشکاران و ملا امامان مساجد را هدف قرار نمی‌دهند، اگر قرار است که آنان در آینده سیاسی این کشور شریک قدرت باشند، در کنار همین مردم و با استفاده از امکانات موجود در جامعه و دولت کنونی شریک قدرت خواهند شد، اگر قدرت مستقل و به دور از اشتراک گروههای اجتماعی می‌خواهند این امر غیر قابل پذیرش و عملا ممکن نیست، تا آنجایی که شاهد هستیم خود شان نیز در سیاست‌های اعلامی شان از اشتراک اقوام و گروههای مختلف اجتماعی در بدنه قدرت حرف می‌زنند، در صورتیکه باورمند به اشتراکی بودن قدرت هستند این همه قتل و کشتار زنان و کودکان و نفوس این سرزمین چه گرهی از مشکلات آنان می‌گشاید، هر چند که طالبان مسئولیت این حمله را رسما نپذیرفته اند و واضح است که نمی‌پذیرند، اما قرائن چندین ساله حاکی است که هیچ حمله‌ی هراس افگنی از مدیریت آنان خارج نبوده است، وقتیکه مولوی عبدالسلام حنفی در مصاحبه اش می‌گوید که به جز طالبان هیچ گروهی دیگری در افغانستان مسلح نیست، پس رد کردن مسئولیت حملات بر اماکن ملکی چه توجیهی دارد، همه می‌دانند که بانی و باعث تمام حملات انتحاری و قتل‌های هدفمند به جز طالبان هیچ گروه دیگری نیست، بیست سال است که آنان با چنین ماهیت، خود را به افغانستان و جهانیان معرفی نموده اند، در هر نقطه‌ی افغانستان که جنایات به وقوع می‌پیوندد، ذهن‌ها به سمت طالبان متمرکز می‌گردد؛ چون خود آنان تهداب گزار این امر بوده اند و اکثرا به صورت رسمی نیز جنایات شان را پذیرفته اند اینکه در این اواخر بنا به کسب امتیازات سیاسی تغییرات در موضع اعلامی شان به وجود آورده اند علت به نفی جنایات شان نمی‌تواند باشد، به فرض محال هم اگر بپذیریم خرد و ریز داعش و تندروان سائر کشورها در افغانستان حضور دارند و جنایات خلق شده را منتسب به آنان بدانیم، عامل و حامی اصلی آنان طالبان است، چون این گروه است که افغانستان را نقطه‌ی قتال و جنگ‌های تحمیلی ساخته اند، راهیابی سائر گروهها نیز با حمایت طالبان تحقق یافته است، اگر واقعا در ادعای شان صادق هستند و خود را حامی پروسه صلح و تمامیت ارضی قلمداد می‌کنند چرا در برابر داعش و غیره که به اندازه نشان انگشت در افغانستان جغرافیا ندارند به مبارزه اقدام نمی‌کنند، وقتیکه می‌گوییم داعش روی دیگر طالبان است یک واقعیت تلخ است که عموم مردم به آن باورمند می‌باشند.