همزمان با آغاز مذاکرات بین الافغانی صلح، فصل جدیدی از مبارزات در صفحه سیاسی افغانستان رقم میخورد، مقطع کنونی تا پایان اعلام نتایج مذاکرات از سرنوشت ساز ترین فصول تاریخی افغانستان به حساب می‌آید، طی مدت هجده سال تا کنون، رهبران سیاسی و مردم افغانستان جهت تثبیت و حفظ نظام موجود با قلم و تفنگ در برابر تروریستان جهانی که افغانستان را می‌خواستند تبدیل به جغرافیای امن خود بسازند مبارزه و ایستادگی نمودند، هجده سال تمام مردم افغانستان در میان خون و باروت، بیم و امید تا این مقطع زمانی را پیمودند، در این مدت بسیاری از مردم افغانستان رنج‌های بی شماری را متحمل شدند، چه بسا از زنان جوان رنج بی سرپرستی را روی دوش حمل می‌کنند، مادرانی که در سوگ چندین جوانان شان تا ابد داغدار گردیده اند، یتیمانی که در طفولیت بار دوش مسئولیت زندگی و مخارج خانواده را در کوله بار خاطرات اش با خود حمل می‌کنند، پدران پیر و فرسوده‌ی که در نبود فرزندان جوان شان با قامت خمیده صبح را در انتظار تأمین نان شب به کوچه و خیابان قدم می‌زنند، این ها عموما اشخاصی اند که طی هجده سال تا کنون رنج جنگ‌های تحمیلی را در قبال حفظ نظام و نجات از بربریت طالبانی متحمل شده اند.
مبارزات هجده ساله کوله باری از رنج و درد را به افغان‌ها تحمیل نمود، شیوه مبارزات هم تفنگ در برابر تفنگ بود؛ این همه جان نثاری‌ها و بها پرداختن‌ها صرفا در جهت حفظ نظام و دستاوردهای آن رقم خورد که تا این دم نتایج موفقیت آمیزی در پی داشته است؛ اما از کنون به بعد نحوه مبارزات دو وجهی خواهد شد، تفنگ و دیپلماسی دو گزینه‌ی مختلط خواهد بود که سرنوشت افغانستان را رقم خواهد زد، احتمال اینکه نقش گزینه تفنگ و نبردهای تسلیحاتی کمرنگ شده و جای خودش را به دیپلماسی فعال واگذار نماید قابل پیش بینی است؛ اما در حال حاضر هر دو گزینه تعیین کننده سرنوشت سیاسی کشور به حساب می‌آیند، با توجه به فضای سیاسی موجود، طالبان نسبت به هر زمان دیگر روحیه مضاعف یافته اند، این حالت بیشتر ناشی از حمایت‌های بعضی از کشورها در قبال طالبان است، آنان در حال حاضر از لیست سیاه سازمان ملل متحد حذف شده اند و هویت تروریستی شان به هویت شهروندی تغییر یافته است سفرهای آزادانه در نقاط مختلف جهان دارند و دستگاه سیاست خارجی بعضی از کشورها حامی پر و پا قرص آنان به حساب می‌آید، اینهمه امتیازات و وجهه سیاسی بعد از مذاکرات شان به آمریکا نصیب آنان شد.
اما در این سو، نمایندگان جمهوری اسلامی افغانستان با پشتوانه‌ی بیش از سی میلیون انسان این سرزمین در میز مذاکرات حضور می‌یابند، حفظ نظام و دستاوردهای هجده ساله خطوط سرخ آنان را تشکیل می‌دهد که احتمالا دو گزینه‌ی یاد شده از موارد غیر قابل مذاکره خواهد بود، از لحاظ ارتباطات بین المللی نیز نمایندگان جمهوریت با مشروعیت حقوقی که از آدرس دولت و جریان‌های سیاسی افغانستان دارند پله ترازو را به نفع آنان سنگین می‌کند، در مقایسه با نمایندگان طالبان، نمایندگان دولت از هر جهت که سنجیده شود یک سر و گردن بالاتر از آنان قرار دارند؛ به لحاظ عقبه سیاسی و دیپلماتیک که هیچگاه با طالبان قابل مقایسه نیست؛ زیرا مشروعیت نظام و کشور یک امر تثبیت شده در جهان است، با این حال آنچه که می‌تواند تعیین کننده برد و باخت در میز مذاکرات باشد میزان عزم و قاطعیت است که حرف نهایی را به کرسی خواهد نشاند، با این حال مردم افغانستان از دولت و نمایندگان شان در میز مذاکرات انتظاری جز ادغام طالبان در بدنه نظام ندارند، خانواده‌های شهدا و متضررین جنگ‌های هجده ساله که اکثریت مردم را تشکیل میدهد اکنون میدان را به نیروهای فعال سیاسی در دوحه واگذار نموده اند تا نتایج و ثمره مبارزات و جان نثاری‌های فرزندان شان در واپسین ثانیه‌های سرنوشت ساز به تثبیت نظام و قانون اساسی منجر گردد؛ زیرا آنان در میدان جنگ به خوبی توانستند از کشور محافظت نمایند؛ اما اکنون نوبت دیپلماسی است تا مکمل ثمرات میدان جنگ باشد.
در آن سو، با اینکه دو طرف در میز مذاکره حضور دارند؛ اما طالبان در تلاش اند تا میدان دارد هر دو گزینه‌ی مختلط جنگ و دیپلماسی باشند که نتایج نهایی به نفع آنان رقم بخورد، در آستانه مذاکرات نیز این گروه از جنگ دست نکشیده است هم اکنون در نقاط مختلف کشور نبردهای مسلحانه که ناشی از حملات پیاپی این گروه است جریان دارد، منطق آنان در میز مذاکرات صرفا توسل به تفنگ و خشونت است، ادعای تسلط شان بر هفتاد فیصد خاک افغانستان دروغ آشکار است که برای فریب افکار عمومی مطرح می کند، آنان با توسل به خشونت هدف نا میمون و شومی را تعقیب می‌نمایند تا با استفاده از آن بتوانند توجه جامعه بین المللی را مبنی بر اینکه ادعای شان در قبال تسلط بر حیطه‌ی جغرافیایی یاد شده واقعیت دارد؛ زیرا به لحاظ عقبه سیاسی و دیپلماتیک آنان در جایگاه بسیار ضعیف نسبت به دولت قرار دارند، طبیعی است که جهت جبران این خلأ، آنان به هر وسیله‌ی متوسل خواهند شد تا خود را در منظر جهان و حامیان شان برجسته بنمایاند، طالبان منهای تفنگ و خشونت تبدیل به یک کتله‌ی ضعیف و نا کارا می‌شوند که چاره‌ی جز هضم و ادغام شدن در میان سایر نیروهای سیاسی ندارند، قابلیت‌های آنان نیز در محدوده خشونت و اسلحه است ورنه نظامی را که آنان در نظر دارند بالای افغان‌ها تحمیل نمایند در چارچوب هیچ الگویی از نظام‌های سیاسی جهان قابل تعریف نیست، نظام فاقد محتوا و ساختارهای معیاری که در جهان امروزی هیچ تعریف و الگو نداشته باشند نه قابل قبول جامعه جهانی است و نه مردم افغانستان توان پذیرش آن را نخواهند داشت، با تمام مولفه‌ها و ساز و کارهای سیاسی که طالبان روی دست دارند و گهگاهی در اعلامیه‌های شان نیز منتشر می‌گردد، آنان دست پاچه هستند و راه روشنی را که بخواهند به آن سمت مسیر بپیمایند در نظر ندارند، لذا از منظر «تحلیل گفتمان» در صورتی که هیئت جمهوری اسلامی افغانستان دیپلماسی فعال را روی دست گیرند و خطوط معیاری شان که با ساز و برگ نظام داری در جهان جایگاه و تعریف علمی دارد در حضور نمایندگان جهان و طالبان پیشکش نمایند، آنان بدون شک نا گذیر به کنار آمدن با جانب هیأت جمهوری اسلامی خواهد شد.
لذا انتظار می‌رود که دستگاه دیپلماسی افغانستان در میز مذاکرات، اشخاص متخصص و خبره را از حوزه علوم دینی گرفته تا متخصصین علوم سیاسی نیز در تلفیق با  اعضای هیئت جمهوری اسلامی ن با خود داشته باشند که مسیر باقی مانده شهدا و متضررین جنگ‌های هجده ساله را موفقانه بپیمایند و بتوانند با قاطعیت و منطق نظام داری در میز مذاکرات خوش درخشیده و کشتی سرگردان صلح را به ساحل جمهوریت لنگر بیاندازند، چینن امری قابل تحقق است در صورتی که محاسبات واقع بینانه از خواسته های مردم افغانستان در قاموس نیروهای سیاسی و نمایندگان صلح جوانه زده باشد.