ترامپ گفت ما باید در بیانیه خود این‌ ‌ریزی کرده بودیم که با آن‌ها (طالبان) دیدار کنیم اما آن‌ها یک سرباز ما و تعداد افراد دیگر را به قتل رسانیدند و ما این ملاقات را لغو کردیم. در افغانستان باید آتش‌بس برقرار شود و یا این‌که گفتگوی در کار نخواهد بود. ما با پرتاب بمب آن‌ها را به‌سختی گوشمالی خواهیم داد. آن‌ها اگر آتش‌بس را قبول نکنند من موافقت نامه را قبول نمی‌کنم. پس‌ازآن من و پمپئو در این مورد صحبت کردیم و گفتیم اگر دیدگاه ترامپ در این قضیه مثل برداشت ما باشد، ملاقات با غنی نیز لغو است. من و مُلوانی به این نتیجه رسیدیم که نباید در مورد ملاقات با طالبان بیانیه تهیه کنیم. چه‌بهتر که در این مورد چیزی نگوییم و امیدوار باشیم که این موضوع (ملاقات با طالبان) هرگز علنی نشود. این موضوع در رسانه‌های افغانستان بازتاب یافته بود که قرار است غنی به واشنگتن برود اما رسانه‌های آمریکایی بدون این که دلیلش را بیان کنند، گفتند ممکن است این ملاقات به تعویق بیافتد.
روز یکشنبه هفتم سپتامبر ترامپ بدون این‌که مقدمه‌چینی نماید در سه توئیت جداگانه این‌گونه توئیت نمود:
در یک برنامه‌ریزی سری قرار بود به‌طور جداگانه رهبران عمده طالبان و رئیس‌جمهور افغانستان در کمپ دیوید با من ملاقات نمایند. آن‌ها در شرف آمدن به ایالات‌متحده بودند که طالبان در کابل دست به حمله زدند و یک سرباز عزیز ما و یازده تن دیگر را کشتند. فوراً این نشست را لغو و مذاکرات صلح را تعلیق کردم. آن‌ها چگونه آدم‌هایی هستند که برای تقویت موضع خود در مذاکرات دست به آدم کشی می‌زنند؟ این کارشان فقط و فقط بر وخامت اوضاع افزود. اگر آن‌ها 12 نفر بی‌گناه را به قتل برسانند و نتوانند در این شرایط حساس مذاکرات صلح، آتش‌بس را قبول نمایند آن‌ها این توانایی را نخواهند داشت که در مورد یک موافقت‌نامه معنادار گفتگو نمایند. آن‌ها تمایل دارند چند دهه دیگر به جنگ ادامه دهند؟
روز یکشنبه رسانه‌ها از یک فاجعه قریب‌الوقوع در کمپ دیوید (نشست ترامپ و طالبان) خبر دادند. طالبان به‌طور گستاخانه‌ای مدعی شدند که این آمریکا است که بابت لغو این نشست بیش از همه آسیب می‌بیند. معنای دیگر لغو این نشست برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان بود که به تاریخ 28 سپتامبر برگزار شد. در این انتخابات رئیس‌جمهور غنی و عبدالله عبدالله رئیس اجرایی کشور نتوانستند به اکثریت مطلق که لازمه تشکیل حکومت است دست پیدا کنند. متأسفانه به‌جای این‌که انتخابات موقف حکومت را تقویت نماید، یک سردرگمی سیاسی دیگر خلق نمود؛ اما بااین‌حال این امر واضح شد که هنوز هم اکثریت مردم افغانستان نظام انتخابی (جمهوریت) را بر اقتدارگرایی (امارت اسلامی) ترجیح می‌دهند که معنای این امر این است که مردم افغانستان نمی‌خواهند خود را به طالبان بفروشند.
این‌ها آخرین موارد بود که من به‌صورت فعال درگیر قضیه افغانستان بودم. از زمانی که من کناره‌گیری کرده‌ام ترامپ مذاکره با طالبان را از سر گرفته است چیزی که قبلاً برای آمریکا مصیبت‌بار تلقی می‌شد. در ماه اکتبر ترامپ به شکل افتضاح گونه آمریکا را از سوریه خارج نمود که این امر در کنار اشتباهات فردی او باعث تقویت موقف مخالفان ما در افغانستان شد. بااین‌وجود آمریکا به تاریخ 29 فبروری 2020 با طالبان معاهده به امضا رسانید که به لحاظ شرایط ضعیف‌تر از ماه سپتامبر بود. من در پاسخ به توئیت رئیس‌جمهور توئیت کردم که امضای معاهده با طالبان، مردم عادی آمریکا را در برابر یک خطر غیرقابل‌قبول قرار می‌دهد. این معاهده شبیه معاهده اوباما (برجام) است. این می‌تواند به‌صورت ناخواسته برای داعش، القاعده و دیگر دشمنان آمریکا این سیگنال را بفرستد که آن‌ها هم می‌توانند در برابر آمریکا پیروز شوند. ترامپ چند ساعت بعد در پاسخ من گفت او یک فرصت داشت اما از دست داد. گذر زمان پاسخ خواهد داد که موقف چه کسی درست است و تأثیرات کامل آن زمانی فهمیده می‌شود که ترامپ دفترش را ترک کند. باید اشتباه نکنیم که ترامپ مسئول درجه یک عواقب سیاسی و نظامی این توافق‌نامه است.
آنچه از فصل سیزدهم کتاب جان بولتون برمی‌آید می‌توان به گونه ذیل مختصراً اشاره نمود؛
الف- رویکرد انتخاباتی ترامپ به مذاکرات صلح افغانستان: ازآنجایی‌که در سال 2016 یکی از شعارهای محوری ترامپ بازگشت سربازان آمریکایی از افغانستان بود، او ناگزیرا برای انتخابات بعدی آمریکا باید دست‌به‌کاری می‌زد تا یکی از شعارهای انتخاباتی‌اش محقق می‌شد و امکان ماندن در قدرت برایش فراهم می‌شد. علی‌رغم این‌که بسیار از چهره‌های برجسته کاخ سفید به شمول جان بولتون، اسپر و دنفورد اصرار داشته‌اند که ما نباید تمامی قوای خود را از افغانستان خارج نماییم اما ترامپ با اصرار تمام می‌گفته است که ما باید نیروهای خود را از افغانستان خارج بسازیم و درست این کار را باید قبل از انتخابات ریاست جمهوری 2020 انجام دهیم. با توجه به این مسأله، ترامپ خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین دستاوردهای چهارساله خود در کاخ سفید می‌داند و برای انتخاب شدن در دور دوم امکان ندارد که وی که از این کارت در رقابت با جوبایدن استفاده نکند.
ب-نگاه بدبینانه جان بولتون در قبال طالبان و سایر اسلام‌گرایان تندرو: آنچه در سراسر فصل سیزدهم کتاب می‌خوانیم درمی‌یابیم که بولتون اساساً با ذات و ماهیت طالبان مشکل دارد و بر این است که این گروه قابل‌اعتماد نیست و نباید با همچون گروهی وارد معامله شد. بولتون استدلال می‌کند که به امضا رسانیدن موافقت‌نامه با طالبان به معنای امضای توافق‌نامه با داعش و القاعده است و ازنظر وی میان این گروه‌ها هیچ تفاوتی وجود ندارد. از سوی دیگر بولتون می‌افزاید که در نبود یک مکانیسم قابل‌اعتماد چگونه می‌توانیم باور کنیم که شهروندان آمریکایی در برابر حملات طالبان و متحدان آن‌ها (القاعده و سایر گروه‌های بنیادگرای اسلامی) مصئون هستند؟
ج-گره زدن مسأله افغانستان با برنامه هسته‌ای ایران و پاکستان: آنچه از لابه‌لای حرف‌های بولتون فهمیده می‌شود این است که حضور آمریکا در افغانستان صرفاً برای مبارزه با تروریسم (طالبان و القاعده) نیست بلکه باید بتوانیم رویکردهای خطرناک هسته ای پاکستان در شرق و ایران را در غرب تحت نظارت و کنترل داشته باشیم. هرچند پاکستان از متحدان آمریکا در منطقه به شمار می‌رود اما رویکرد ضد اسلام سیاسی جان بولتون این‌گونه می‌نمایاند که نباید به پاکستان هسته‌ای اعتماد کرد. بولتون در بخش‌های از این کتاب اذعان می‌کند که ما باید 8600 سرباز خود را در افغانستان حفظ کنیم و از آن در مبارزه با تروریسم و برخی اهداف دیگر استفاده نماییم. اهداف دیگر می‌تواند شامل اقدام فوری و سریع علیه برنامه هسته‌ای ایران و یا مهار سلاح‌های هسته‌ای پاکستان باشد.
د- فساد اداری محور فروماندگی افغانستان: بارها جان بولتون تأکید کرده است که فساد اداری در افغانستان یکی از اساسی‌ترین چالش‌های این کشور است. از همین رو یکی از دلایل ناکامی جامعه بین المللی در مبارزه با تروریسم را در افغانستان وجود فساد اداری گسترده می‌داند. خاطرنشان نمودن از رئیس‌جمهوری و حلقه نزدیک به او که به شریان‌های مالی کشور دسترسی دارند، خود بیانگر نگرانی عمیق او در قبال فساد اداری در افغانستان است.