توافق صلح میان ایالات متحده امریکا و گروه مسلح طالبان حد اقل این خوشبینی را بوجود آورده بود که طالبان بر اساس این توافق نامه و ادعا های که ما افغان هستیم و در مقابل اشغالگران می جنگیم به آتش بس و یا حد اقل به کاهش خشونت ها در کشور رو بیاورند، اما آنچه در عمل پیاده شد خلاف توافق نامه صلح و خواست مردم و حکومت افغانستان و ایالات متحده امریکا یعنی تداوم جنگ با نیروهای افغان بود. در آخرین تماس دونالد ترامپ با امیر قطر رئیس جمهور امریکا از امیر قطر خواسته است که طالبان باید به ختم جنگ در افغانستان تلاش بکنند و از کشتن افغان ها دست بکشند. همین طور در تماس تیلفونی که رئیس جمهور ایالات متحده امریکا با عمران خان صدر اعظم کشور پاکستان داشته است، طرف ها به ختم جنگ تاَکید کرده اند اما چرا گروه مسلح طالبان با وجود توافق صلح و حمایت حامیان خود مبنی بر ختم خشونت و پایان جنگ با افغان ها جنگ را تداوم می بخشند، در واقع در عقب پرده چه معمای نهفته است که جنگ باید تداوم یابد؟
بعد از امضای توافقنامه صلح با ایالات متحده امریکا طالبان اعلان تداوم جنگ را با نیروهای امنیتی افغان دادند. تشدید جنگ در 19 ولایت کشور نشان می دهد که طالبان در یک استراتیژی دو پهلو و سازمان یافته یعنی صلح با امریکا و جنگ با افغانستان وفادار اند. در حالی که مواد توافق نامه با گذشت هر روز در حال عملی شدن از سوی ایالات متحده امریکا و در مواردی که مربوط به حکومت افغانستان است نیز در حال اجراء شدن است. اما تشدید جنگ نشان می دهد که طالبان در راستای تعقیب استراتیژی سازمان یافته ای اند که ناشی از دخالت مستقیم کشور پاکستان در خصوص پروسه صلح افغانستان می باشد گام می گذارند. پاکستان با تداوم جنگ در افغانستان در پی آن است تا توافق به شکل نیم بند باقیمانده و جنگ در افغانستان دوام پیدا کند تا بدین وسیله طالبان با تمرکز به جنگ با ارتش افغانستان و تضعیف آن، حکومت را در تنگنا و احیاناً در آستانه ای سقوط قرار بدهد. روی همین دلیل طالبان برقراری امارت اسلامی را به عنوان نظام افغانستان و خط سرخ خود می خوانند و از طرف دیگر آماده مذاکره با حکومت نیستند. ممکن است عناصری در داخل گروه طالبان وجود داشته باشند که از استراتیژی پاکستان به طور کامل آن پیروی نکنند و خواهان آوردن صلح در کشور باشند. اما جلو رهبری این گروه از گذشته های دور تا به امروز در دست پاکستانی ها است. پاکستان از آنجا که خواسته باشد از خود دو چهره به نمایش بگذارد یعنی چهره نرم یا همان چهره ای که خواهان صلح است و چهره سخت که تداوم جنگ می خواهد ملا برادر از مهره های تربیه شده خود را از زندان رها و عنوان رئیس هیاَت گفتگو کننده میان ایالات متحده امریکا و این گروه به قطر می فرستد تا او بازی صلح و تداوم جنگ را به خوبی بازی کند و عناصر دیگر حتی که خواهان صلح هم باشند در این گرداب گیر بمانند.
پاکستان با اتخاذ دو چهره در روابط خود با افغانستان برنامه های استراتیژیک خودرا عملی می کند. یعنی از یک طرف طالبان را حمایت نظامی مشورتی، تجهیزاتی و مالی می کند و از طرف خودرا حامی پروسه صلح می داند. معمای که در عقب آن تداوم جنگ نهفته است در غیر آن برای گروه مسلح طالبان اگر جدا از تصمیم گیری پاکستان تصمیم بگیرند دیگر هیچ بهانه ای برای تداوم جنگ وجود ندارد، خروج نیروهای خارجی از افغانستان و آغاز مذاکرات صلح میان حکومت و این گروه یگانه راه حلی است که هر دو طرف به توافق رسیده اند که باید انجام شود ولی بر عکس جنگ ها در ولایات مختلف تشدید بخشیده می شود. این همه بدان معناست که طالبان صلح نه بلکه جنگ می خواهند و جنگ آن ها نیز ناشی از برنامه های استراتیژیک کشور پاکستان می باشد و این گروه هیچ نوع صلاحیت تصمیم گیری را در امور خود ندارند. اما یک نکته حایز اهمیت است که این استراتیژی پاکستان هرگز به گونه واقعی آن عملی نخواهد شد و این نیروهای نیابتی آن در تعاملات بین المللی و منطقه ای خیلی زود منحل خواهند گردید. حتی اگر پاکستان بیشترین هزینه را در ممانعت از فروپاشی گروه های مزدور و جنگجویان نیابتی خود نیز بکار ببندد بازهم نتیجه برعکس برنامه های این کشور بیرون خواهد شد.