تامین وتحقق صلح با عزت و پایدار از برنامه های محوری حکومت وحدت ملی درنخستین روزهای آغازکارآن اعلان شد و درطول چهارونیم سال گذشته،هرچند موفق نشد تا عملا با بزرگترین گروه مخالف مسلح(طالبان)به توافقی درباره صلح دست پیدا کند اما تلاشهای را دراین راستا انجام داد که حاصل آن، تشدید،تسریع وتسهیل پروسه ی است که فعلا جریان دارد.
ازبین بردن بسترهای فکری واعتقادی جنگ، ایجاد همگرایی منطقه ی درمبارزه مشترک با تروریسم، جلب تمرکز متحدین بین المللی افغانستان برای اعمال فشار برلانه های مخالفان مسلح درخارج از مرزهای افغانستان وتوحید نظریات مردم افغانستان درمورد خطوط سرخ وسبز مذاکرات صلح،امضای موافقتنامه صلح با حزب اسلامی و... از اقدامات ودستاوردهای حکومت دراین بخش شمرده می شود.
اقدامات حکومت جهت تحقق صلح پایدار
با نگاهی به برنامه های حکومت، می توان گفت که موارد ذیل از اهم اقدامات حکومت وحدت ملی جهت تحقق صلح پایدار به حساب می روند:
• افغانیزه کردن پروسه صلح: هرچند ریشه ها و عوامل جنگ افغانستان بیرونی بوده واین جنگ برمردم افغانستان تحمیل شده است، اما نباید توافقات صلح نیز درغیاب مردم و حکومت به عنوان نماینده قانونی جامعه، توسط بازیگران خارجی صورت بگیرد؛ زیرا هرگونه توافق صلح بدون توافق مردم افغانستان عملا ناپایدار وغیر واقعی است و هرلحظه احتمال شعله ور شدن دوباره آتش جنگ وجود دارد.
حکومت دراین راستا گام های جدی برداشت که مانع برخی ازرفتارهای سو ومنحرفانه درپروسه صلح گردید.
• تدوین راهبرد ملی صلح: حکومت با ایجاد اصلاحات وتغییرات گسترده در شورای عالی صلح،زمینه را برای تدوین راهبرد ملی صلح فراهم کرد که دراین استراتیژی،اهداف مشخص و قابل دسترس برای رسیدن به صلح وثبات پایدار تعیین وتعریف شده است.
• زمینه سازی برای سلب نقاب دینی جنگ: بیش از دوهزارپنجصد عالم دینی در داخل افغانستان و علمایی برجسته کشورهای عضو سازمان همکاریهای اسلامی وهمچنین ائمه حرمین شریفین با اصدار فتوا، اعلان کردند که جنگیدن علیه دولت وملت افغانستان صبغه ی دینی ندارد و مصداق "بغاوت" و" فتنه" در فقه اسلامی تلقی می گردد. صدور این فتواها که درنتیجه تسهیل سازی حکومت صورت گرفت، بدون شک، بسترهای فکری واعتقادی جنگ را کاملا منتفی ساخته است.
• صلح با حزب اسلامی حکمتیار: انجام مذاکره و امضایی پیمان صلح با حزب اسلامی شاخه گلبدین حکمتیار، یکی از نقاط مثبت پروسه صلح در افغانستان به حساب می رود که در آن عزت طرفین مصالحه درنظر گرفته وتامین شده است.
• طرح وارایه چهارچوب گفتگوهای صلح بین الافغانی:حکومت با تدویر پروسه های کابل یک ودو، چهارچوب مذاکرات بدون قید وشرط بین الافغانی را به جامعه جهانی اعلان کرد؛ دراین پروسه ها اغاز مذاکرات بدون قید وشرط ولی رسیدن به توافق وصلح مشروط اعلان شد.
• ارایه نقشه راه صلح: درسال 2018 میلادی حکومت با ارایه نقشه راه صلح، درکنفرانس جنیوا، راههای رسیدن به صلح پایدار، تعریف صلح پایدار، ضرورت پرهیز از عجله درپروسه صلح و اجتناب از "کلوخ ماندن روی آب" دراین پروسه را مشخص ساخت که مورد حمایت جامعه جهانی قرار گرفت و همکاران بین المللی متعهدشدند تا جهت تحقق آن همدوش افغانستان گام بردارند.
• انسجام دیدگاه ملی در پروسه صلح: درطول چهارسال گذشته، رییس جمهور با اقشار مختلف مخصوصا زنان، جوانان وعلمایی دینی دیدارودرمورد پروسه صلح وابعاد آن گفتگو ومشوره داشته است. درتازه ترین مورد، حکومت جهت تبلور وانسجام دیدگاه ملی در مورد این پروسه، لویه جرگه مشورتی صلح را با اشتراک سه هزار ودوصد نماینده منتخب مردم از نقاط مختلف افغانستان برگزار کرد که دیدگاه آنها در قالب قطعنامه بیست و سه ماده ی تبلور یافت.
• زمینه سازی برای توسعه وتقویت جایگاه زنان در پروسه صلح: از دیدحکومت، نقش زنان در تحقق صلح پایدار امرکلیدی وانکارناپذیر تلقی می شود؛ به همین جهت نیز تلاش های گسترده ی برای فراهم کردن زمینه وفضای مشارکت زنان در پروسه صلح به راه انداخته شد. برگزاری نشست های گسترده"مادران صلح" درولایات مختلف، برگزاری سمپوزیم های زنان درباره صلح،حضور سی درصدی زنان در لویه جرگه مشورتی صلح و... بخشی از این اقدامات می باشد.
• ناگزیر ساختن پاکستان به همکاری در تحقق صلح: معرفی وتثبیت مناطقی از خاک پاکستان به عنوان مناطق آموزش، تجهیز وپشتیبانی هراس افگنان به جامعه جهانی مخصوصا شورای امنیت سازمان ملل متحد، نقش کلیدی در تدوین استراتیژی جنوب آسیایی ایالات متحده که بخش اعظم آن فشار برپاکستان وقطع کمک های نظامی و غیر نظامی این کشور به پاکستان است و... بخشی از فشارها ودیپلوماسی افغانستان برای مجبور ساختن پاکستان به همکاری در تامین صلح پایدار می باشد. نتیجه این فشارها گرفتن تعهدات مشخص از پاکستان درقالب گروه چهارجانبه هماهنگی صلح است. هرچند پاکستان تاکنون به این تعهدات صریحا عمل نکرده است اما افغانستان توانست بخوبی از سرباز زدن پاکستان برای اعمال فشار بیشتر علیه این کشور استفاده کند.
• فراهم کردن زمینه برای آتش بس: اعمال فشارهای مختلف داخلی وبین المللی توسط حکومت، سبب شد که اعلان اتش بس سه روزه از طرف حکومت، مخالفان مسلح را نیز ناگزیر به قبول آن سازد؛ تحقق آتس بس سه روزه در روزهای عید رمضان سال گذشته، بدون شک درتاریخ چهل سال جنگ افغانستان بی سابقه بود و زمینه را برای تسریع گفتگوهای  صلح، شناساندن بهتر وبیشتر ابعاد جنگ و ریشه های آن، افزایش فشارهای مردمی برمخالفان مسلح و... فراهم کرد.
این تلاشها و برنامه ها درمجموع سبب شده است که روند تحقق صلح پایدار وباعزت، بیش از هرزمانی دیگری امیدوار کننده تر به نظر برسد وجامعه جهانی وکشورهای منطقه به همکاری وتشریک مساعی درتحقق آن، ترغیب ومتقاعد ساخته شود.