اقای ترامپ تصمیم گرفته تا خشتی از دیوار کم قد نیروهای امنیتی افغانستان برداشته و دیوار مکسیکو را بلند ببرد. شش‌صدوچهار میلیون دالر از پولی که مطابق تعهد امریکا متعلق به نیروهای امنیتی افغانستان است، پاتریک شاناهان؛ سرپرست وزارت دفاع این کشور گفته آن‌را برای بلند بردن حدود سه هزار کیلومتر دیواردر مرز مکسیکو اختصاص داده است.
ممکن نیست این تصمیم آنگونه که مقامات امریکایی آنرا عادی جلوه داده اند، بی ربط به مسایل جاری در کشور باشد. به چند دلیل:
اول؛ گمان غالب آن است که این تصمیم با اشاره پاکستانی‌ها صورت گرفته است. در جریان مذاکرات امریکا با طالبان در قطر، جنگ در افغانستان شدت یافته، طالبان و دیگر عمال پاکستان آخرین تلاش‌های خویش را برای ضربه زدن به نیروهای امنیتی کشور به کار بسته اند. اما در این جنگ‌ها برتری نیروهای امنیتی افغانستان بر عمال پاکستانی واضح است که سبب نگرانی شدید پاکستان نسبت به وضعیت جنگ حتی پس از خروج نیروهای خارجی شده است.
این گمان از گذشته‌ای رفتار امریکا با افغانستان و پاکستان بیشتر تقویت می‌شود. با نگاه به تاریخ روابط امریکا و افغانستان، حد اقل از دوره‌ای صدر اعظم محمد هاشم خان که همزمان با کار کمپنی موریثن برای ساخت بند کجکی هلمند، اولین قدم امریکایی‌ها در افغانستان باز شد، تا اکنون، دیده می شود که مقامات امریکایی همیشه از منظر دید سیاست پاکستان به افغانستان نگاه کرده اند. در کار با افغانستان آنجا که منافع پاکستان به مخاطره افتاده هرگز حاضر نشده اند تا قدمی به جلو بردارند. بناً کاهش بودجه نظامی به دور از درخواست پاکستان برای تضعیف نیروهای امنیتی افغانستان قابل تصور نیست. تلاش پاکستان برای نابودی اردوی ملی افغانستان کم سابقه نیست. این کشور، برای تضعیف و نابودی اردوی منظم کشور در زمان حکومت داکتر نجیب تلاش پرثمر انجام داد و چه بسا شماری از ادوات جنگی از جمله طیاره‌های جنگی کشور را توسط عمال خویش از افغانستان به پاکستان دزدید.
دوم؛ مذاکرات امریکا با طالبان در فضای بسی مبهم و بسته به پیش میرود. جنبه‌های سری بودن این مذاکرات به حدی است که پمپئو وزیر خارجه امریکا حاضر نشد به درخواست مجلس سنا امریکا پاسخ مثبت گفته و خلیلزاد ماموراصلی این مذاکرات را به مجلس برای ارییه پاسخ به سوالات سناتوران این کشور فرستد. پمپئو دلیل این امر را افشا شدن مسایل پیچیده و سری مذاکرات خواند. هرچند این جواب سربالای وزارت خارجه امریکا واکنش تند مجلس سنا این کشور را بر انگیخت اما ظاهراً با مداخله نهادهای استخباراتی که شاید گرداننده اصلی مذاکرات است، صدای سناتوران خاموش شد. بناً در شرایط که دور ششم مذاکرات با روحیه سرد و خنک دو طرف از مذاکرات به پایان رفت، به دور از تصور نیست که ناتوان کردن نیروهای امنیتی از طریق کاهش بودجه، چک سفید طالبان بوده باشد که توسط امریکا امضا گردید. البته که در چنین حالت نیز، نقش پاکستان را نمی تواند نادیده گرفت.
سوم؛ واضح است که آنقدرها هم بخت برگشتگی به امریکایی‌ها رخ نکرده که برای  بلند بردن دیوار مکسیکو به ناچار دست به کیسه خالی نیروهای امنیتی افغانستان دراز کند. این تصمیم نشان از دلسردی عمیق این کشور در قبال افغانستان است. دلسردی که مثل همیشه در بازی سترنجی با پاکستان مقامات امریکایی "کیش" خورده است. در این صورت، این حکومت افغانستان است تا به صورت جدی و بدون کدام ملاحظه در تلاش تامین هزینه نیروهای امنیتی خویش از ادرس‌های دیگر باشد. سکوت حکومت افغانستان در قبال سیاست ناجوانمردانه امریکا در این خصوص بیشتر به معنا زمین گیرشدن سیاسی تعبیر می شود. دولت افغانستان باید تحریک دقیق مبنی بر واکنش در قبال این موضع امریکا از خود نشان دهد. هرچند که شماری مقامات امریکایی که نام شان در رسانه‌ها برده نشده گفته اند که اختصاص این پول به تعهد امریکا در قبال کمک به نیروهای نظامی افغانستان ارتباط ندارد، اما واضح است که این سخن جنبه تعارفی دارد.