انسجام  یا  وحدت سیاسی، یکی از ضرورت های بنیادین در راستای تدوام حیات سیاسی  فصل جدید  افغانستان محسوب می شود  در شرایط کنونی کشور،  رسالت ملی و تاریخی گروه ها، احزاب و نخبگان سیاسی افغانستان  فراتر از خواست ها و مطلبات  سیاسی حزبی، قومی و گروهی  شان مطرح  است. وحدت سیاسی جامعه  به معنای یک پارچگی گروه ها، احزاب و نخبگان سیاسی  در محوریت اصول و ارزشهای بنیادین و حیاتی  است که  ریشه در منافع، استقلال، حاکمیت ملی، تمامیت ارضی، حفاظت و حراست از  کلیت نظام سیاسی کشور دارد، وحدت سیاسی به معنای یکسان سازی سیاسی نیست، وحدت سیاسی  زمانی  در یک جامعه شکل می گیرد  که گروه ها، احزاب و نخبگان  سیاسی جامعه  با وجود دیدگاه ها و نگرش ها ی متکثر  و متفاوت سیاسی در محوریت  مصلحت های کلان و مسائل استراتژیک ملی،  همگرایی  و اجماع سیاسی  داشته باشند، منافع ملی را بر منافع شخصی، حزبی و تیمی شان مقدم بدارند، در هر جامعه ی  یک سلسله  ارزشهای بنیادین یا غیر قابل عبور وجود دارد که هیچ گروه یا حزب سیاسی  و کار گذاران حکومتی حق ندارند که  از ارزشهای مذکور  عبور نماید.
بنا براین، هر شهروند سیاسی و غیر سیاسی این کشور در برابر استقلال، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی و حفظ نظام سیاسی  یا به تعبیر دیگر ارزشهای بنیادین این سر زمین مکلفیت دارند، مکلفیت  و مسئولیت شهروندی آنها  نقطه اشتراک و همگرایی تمام کنشگران سیاسی کشور را شکل می دهد. بر این اساس، مبانی  وحدت سیاسی جامعه عبارت از  ارزشهای حیاتی و غیر قابل عبور است که  در این شرایط حساس کشور،  باید گروه ها و نخبگان افغانستان عطف توجه نموده  و این کشتی سرنوشت مشترک را به سمت ساحل نجات  رهنمود سازنند.
اما با کمال تأسف، کشتی سرنوشت سیاسی افغانستان  هنوز هم طوفان زده است  و یک  عده‌ی هم  به فکر سکانداری  این کشتی هستند. گاهی  از سر ناگزیری،  یک روز به ساز سیاسی مسکو می رقصند و روز دیگر به آهنگ دلنیشن کشور امارات و پاکستان و حکومت موقت  دل خوش می نمایند و با موضع گیری های عقده مندانه سیاسی خواسته و یا نا خواسته  به فاصله های ملی دامن می زنند و برایند آن برجسته شدن خطوط سیاست های قوم محورانه فردی و تقابل ملت با دولت را فراهم می سازد،  خود محوری های سیاسی برخی از نخبگان سیاسی جامعه، از جمله  چالشهای هستند که وحدت سیاسی جامعه را نشانه گرفته و موجب پراکندگی و تشتت  بازیگران عرصه ی سیاست در  این کشور گردیده است. در این میان،  نقش نظام بین المللی در تضعیف وحدت سیاسی  جامعه ی ما نیز قابل انکار نیست، برخی از گروه ها،  نهاد های سیاسی، فرهنگی و رسانه های جمعی در کشور فعالیت دارند  که در سایه و پشت سر شان دست های ناپیدا و پنهان برخی ازکشورهای  منطقه ای وجود دارد که به هر دلیلی نمی خواهند و نمی گذارند یک محوریت سیاسی مقتدر و واحد در افغانستان شکل بگیرد، کشورهای مزبور بخوبی می دانند که افغانستان متحد و یک پارچه برای دیگران باج سیاسی نخواهد داد، برای کشورهای خارجی جاسوسی نخواهد کرد و برای منافع بیگانگان تلاش نخواهد نمود  و ابزار سیاسی و فرهنگی دیگران نخواهد شد، از همین جهت است که وحدت سیاسی و ملی  افغانستان برای  برخی از کشورهای  منطقه ای  هزینه ای سیاسی و اقتصادی دارد و  برای شکستن   افغانستان واحد تلاش می نمایند و زمینه منازعات سیاسی نیابتی را دامن می زنند که یکی از نشانه های آن  طرح تشتت وحدت سیاسی افغانستان و سرازیر شدن پول های کلانی است که  در انتخابات های این کشور  به صورت آشکار،  بدون داشتن منبع واقعی به شکل فدیه ی  زمینی یا آسمانی نازل می شود، به نحوی  به مصرف می رسد که  نتایج و پیامد های آن جزء نفاق و تشتت سیاسی  و حمایت از مافیایی سیاسی و اقتصادی هیچ ثمره ی دیگری برای ملت افغانستان ندارد، بنابراین؛ رسیدن به وحدت سیاسی در افغانستان نیازمند خود گذری و خردمندی سیاسی بجای خود محوری و عوام فریبی  سیاسی است. تا زمانی که  گروه ها، احزاب و نخبگان سیاسی جامعه از منیت های قومی و نژادی، سمتی و منطقه ای، زبانی و خانوادگی عبور نکنند،  رسیدن به وحدت سیاسی در افغانستان، دشوار به نظر می رسد.