یکی از مسائل مهمی که در جهان امروز مورد توجه تروریستان قرار گرفته است جنگ سیاسی روانی است. تروریستان  برای دست یابی به اهداف سیاسی و ایدئولوژیک خود، از مسایل روانی و تبلیغاتی بهره می گیرند. یا به عبارت دیگر تروریسم جهانی با رسانه های دولت ها به جنگ دولت ها می روند. مهم ترین ابزاری که در جنگ روانی از آنها استفاده می شود، «تبلیغات» و لوازم آن، مثل فضای مجازی( فیسبوک، تویتر، تلگرام و...)، نشریات، کتاب ها، سخنرانی ها و رسانه های گروهی  اعم از داخلی و خارجی می باشند.
تبلیغات در دنیای امروز یعنی کوشش کم و بیش سیستماتیک که هدف نهایی آن شکل دادن به عقاید، نگرش و رفتار مردم در جهت خاصی است که مورد نظر دستگاه تبلیغاتی می باشد. پس در جنگ روانی، هدف این است که در عقاید، احساسات، گرایش ها و تفکرات، تغییر ایجاد کنند  که این خود باعث تغییر در ساختار شخصیتی و رفتار افراد خواهد شد و البته این امر بر پایه تبلیغات استوار است.
تروریستان با تاکتیک های آدم کشی، گروگانگیری و هواپیما ربایی در پی به خطر انداختن امنیت ملی و نظامی هستند. قربانیان تروریسم چهره های سیاسی، دیپلمات ها و افراد مهم دولتی می باشند. تروریستان می خواهند با ایجاد ترس و رعب به اهداف سیاسی خود دست یابند و از جانب دیگر تروریستان  با نگاه کلاسیک نمی خواستند با حمله به مردم نا رضایتی مردم را فراهم کنند. زیرا آنها می خواستند مشروعیت سیاسی داشته باشند.
اما تروریسم جهانی یا پست مدرن با عملیات انتحاری و هدف قرار دان اکثریت خاموش یا غیر نظامیان می خواهند نا رضایتی عمومی را بر علیه دولت ها شکل دهند و از این راه  به اهداف ایدئولوژیک شان دست یابند. تروریستان پست مدرن هر کاری می کنند تا توجه رسانه ها را به خود جلب کنند و از طریق رسانه های دولت ها به جنگ دولت ها بروند.
مخالفین دولت افغانستان اگر چه در جنگ رو در رو با نیروهای نظامی افغانستان و حامیان بین المللی اش نا توان بوده ولی در جنگ روانی سیاسی موفق بوده است. هر گاه در جریان جنگ  میان نیرو های دولتی و مخالفین دولت ده ها مخالف دولت کشته شود رسانه ها کمتر به آن می پر دازند اما اگر مخالفین دولت در جایی حمله کنند یا حمله ای انتحاری را انجام دهند موجی از نا رضایتی ها برعلیه دولت شکل می گیرد. کاربران فیسبوک خواسته یا ناخواسته تبدیل می شوند به رسانه های همسو با مخالفین دولت.
مخالفین دولت سنجیده عمل می کنند اگر جای حمله می کنند و نیرو های نظامی را به قتل می رسانند از آنها به فجیع ترین شکل عکس می گیرند و در فضایی مجازی نشر می کنند تا کار بران شبکه ای اجتماعی آن را باز نشر کنند و مخالفان دولت  از این طریق می کوشند تا نارضایتی عمومی را بر علیه حکومت ایجاد کنند.
نمونه آن جنگ غزنی، حملات انتحاری درکابل و ولایات و شهادت جنرال رازق در قندهار است. در جنگ غزنی کار به جایی رسیده بود که هرگاه سخنگویان دولت اعلان می کردند که نیرو های کمکی به غزنی رسیده یا طالبان رو به شکست است اکثریت کار بران شبکه های اجتماعی با فحش و دشنام تکذیب می کردند. اما طالبان که عکس های تکه تکه ای سر بازان را به دست نشر می سپردند واعلان می کردند که فلان منطقه را تصرف کرده ایم اغلب کاربران فیسبوک به شمول اکثریت تحصیل کرده ها با  هیجان تمام، پیام آنها را با ز نشر می کردند که طالبان شهر غزنی را تصرف کرده اند!
با ترور جنرال رازق قمندان امنیه  ولایت قندهار با آنکه مسئولیت  حمله را طالبان به عهده گرفته اند و تصاویری را که از جریان آموزش فرد تروریست که بعدها گارد والی قندهار شده بود به نشر سپرده است. یک عده شایعاتی را منشر کرده است که گویا جنرال رازق توسط  نیروهای امریکای مربوط به حمایت قاطع به دستور جنرال میلر ترور شده است. جالب اینجاست که حتی نیرو های نظامی و صاحب منصبان وزارت دفاع و داخله ی افغانستان  این شایعات را باور می کنند.
بدون اینکه فکر کنند آمریکایی‌ها با این همه دشمن زیاد و در میان این همه دوست محدود چطور می تواند  یکی از کلیدی ‌ترین هم‌ پیمانان خود را که به جنرال طالب کش معروف شده بود ترور می کند؟
در حادثه ای یازده سپتامبر 2001 نیز بن لادن به گونه ای غیر مستقیم به تمامی پرده های تلویزیون های جهان دست یافت وتلاش کرد با استفاده از تلویزیون های آمریکا به جنگ دولت آن برود. واشنگتن به زودی به اهمیت این چالش پی برد و با ممنوع ساختن پخش تصاویر اجساد قربانیان اجازه نداد آسیب پذیری دولت در برابر این گونه حملات بیش از این نمایان شود.
رسانه ها و کار بران شبکه های اجتماعی در افغانستان باید بدانند که هر قدر شایعات، آثار خشونت و تخریب تروریستان را انعکاس بدهیم  عمل کرد آنها بهتر می شود. یا بعبارت ساده تر هر قدر ما شایعات آن ها را بیشتر انعکاس بدهیم، هر قدر میزان خشونت آنها را زیاد تر به نمایش بگذاریم و تعداد قربانیان آنها را بیشتر نشان دهیم  تروریست ها به اهداف خود نزدیک تر می شوند و نقش توده مردم، غیر نظامیان یا همان قربانیان تروریسم در کمک به تروریسم بیشتر می شود.
در گونه های پیشین تروریسم تروریستان در پی کسب مشروعیت از اکثریت جامعه و مشروعیت زدایی از حکومت ها بودند. بنا بر این قربانیان شان گزینشی، هدفمند وسیاسی بودند و در نتیجه آمار تلفات در عملیات تروریستی پایین بود.
در زمان اکنون، تروریستان در پی کسب مشروعیت برای خود شان و مشروعیت زدایی از حکومت ها نیستند بنا بر این تلاش می کنند تا با حملات تروریستی از غیر نظامیان و توده مردم قربانی بگیرند و آنقدر بزرگ نمایی کنند تا در صدر اخبار همه ای شبکه های جهانی قرار بگیرند.  بنا بر این آنها تلاش می کنند تا مکان های عمومی و غیر نظامیان را مورد حمله قرار دهند تا مورد توجه رسانه ها قرار گیرند و برای شان تبلیغات کنند. به این لحاظ باید رسانه های افغانستان و کار بران شبکه های اجتماعی در افغانستان متوجه باشند که تروریستان را در رسیدن به اهداف شان یاری نرسانند.