صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

چرا بریتانیا و آمریکا نیروهای بیشتری به افغانستان می فرستند؟

-

 چرا بریتانیا و آمریکا نیروهای بیشتری به افغانستان می فرستند؟

ترزامی، نخست وزیر بریتانیا اعلام کرد که قرار است 440 سرباز دیگر بریتانیایی به مأموریت «حمایت قاطع» ناتو در افغانستان ملحق شوند. اما متحدان بریتانیا و آمریکا نقش خود را در این کشور چگونه می بینند؟
این سربازان قرار است مشاوران بین المللی را با موترهای زرهی فاکس هاوند شان در اطراف شهر کابل اسکورت و همراهی کنند.
مأموریت حمایت قاطع برای سربازان بریتانیایی و اکثر نیروهای ناتو دیگر یک مأموریت جنگی نیست. حالا تقریبا چهار سال از خروج نیروهای بریتانیایی از ولایت گرمسیر و غبار آلود ولایت هلمند، جایی که صدها تن جان خود را از دست داده اند، می گذرد.
دو سال قبل، نیروهای آمریکایی به هلمند بازگشتند، اما این بار تعداد شان در مقایسه به تعداد سربازانی که در گذشته در این ولایت مستقر بودند، کمتر بود. این برای برید جنرال بنیامین واتسون، فرمانده این نیروها که آخرین بار در سال 2010 در هلمند حضور داشت هم یک بازگشت محسوب می شود. او می گوید:«از اینکه همۀ ما به یک نحوی هنوز به اینجا متعهد هستیم، تعجب نمی کنم.»
آقای واتسون تصمیم آمریکا و بریتانیا مبنی بر بیرون کشیدن نیروهای شان در سال 2014 از افغانستان را نابهنگام می خواند و می گوید:« اگر نیروهای آمریکایی بر نگشته بودند، به گمانم هلمند حالا کاملا تحت کنترل طالبان می بود.»
جنرال واتسون در حال حاضر فرماندهی حدود 500 تفنگدار دریایی ایالات متحده آمریکا در افغانستان را که گفته می شود برای رهبری جنگ نه بلکه برای مشوره دهی و کمک به نیروهای افغان در این کشور حضور دارند را به عهده دارد.
حمایت این نیروها از نیروهای افغان حملات هوایی نیروهای آمریکایی و راکت های توپخانه ای هیمارس بر مواضع طالبان و همچنین نظارت بر آموزش نیروهای ارتش که به کمک های فراوانی نیاز دارند را شامل می شود.
ارتش افغانستان به دلیل عدم تمایل مردان افغان به خدمت در ارتش، به ویژه در ولایت هلمند، هنوز نتوانسته صفوف اش را پر کند.
در مشاهدات خود از واحدی که در حال دریافت آموزش بود، ما دریافتیم که افسران این واحد بسیار ضعیف بودند. آن ها پس از دو سال جنگ شدید، از میدان های نبرد بیرون رانده شدند و به ما گفته شد که در این مدت زمان، آن ها تلفات سنگینی را متحمل شدند و در مواردی مجبور به ترک خدمت شدند. 
اما جلب و جذب های اخیر به تعداد آن ها افزوده است. اغلب، آن ها هنگامیکه برای اولین بار در هواپیماهای نظامی در کابل سوار می شوند، می دانند که به هلمند اعزام خواهند شد.
ستوان نیروی دریایی آمریکا در افغانستان، جان کونلی که نظارت این واحد را بر عهده داشت می گوید:«این واحد هنوز هم 70 درصد ضعیف است.» از او می پرسم که آیا این موضوع قابل نگرانی است، او در پاسخ می گوید« بلی، اما با گذشت زمان، جلب و جذب بیشتر و مشوره دهی مستمر، رهبری ارشد این واحد، این وضعیت را بهبود خواهد بخشید.
تعداد آن ها ممکن کم باشد، اما توانایی کلی نیروهای امنیتی بهبود یافته است. حالا آن ها دارای یک نیروی هوایی نوپا و واحد های نخبه رزمی هستند. ارتش افغانستان هم به نظر می رسد که از قبل مجهزتر و بهتر آموزش دیده اند؛ اما این نیروها هنوز راه طولانی را در پیش دارند.
ما با آنها یکجا شاهراه هلمند را گزمه کردیم. این شاهراه اغلب مورد هدف بمب های کنار جاده ای طالبان قرار می گیرد؛ اما این مسیر برای بعضی از واحد های اسکورت ما با آهنگ های هندی به نظر بیشتر سرگرم کننده می رسید و تعدادی از آنها حشیش می کشیدند. با وجود این، آنها مثل یک ارتش حرفه ای به نظر نمی رسند.
اما امید هنوز در گرمای طاقت فرسای هلمند از بین نرفته است. واتسون می گوید:«ما در این مأموریت پیشرفت داشته ایم، حوادث اخیر فرصت های را به میان آورده که ما هرگز تا بحال شاهد آن نبوده ایم.»
این حس خوش بینی حتی در پایتخت نیز ملموس است. این امید را آتش بس سه روزه عید سعید فطر میان دولت افغانستان و طالبان به میان آورد. این آتش بس اولین توقف درگیری بین دو طرف طی 17 سال گذشته جنگ در این کشور است.
در جریان این آتش بس کوتاه مدت، طالبان وارد شهر کابل شدند و با دشمنان شان( نیروهای امنیتی) پیوستند و دو طرف با لبخندی بر لب در کنار هم ایستاده و عکس گرفتند.
جنرال ریچارد کرپول، ارشدترین افسر ارتش بریتانیا در افغانستان این همگرایی موقت را یک "لحظه فوق العاده" توصیف می کند.
او می گوید:«اکنون برای صلح یک فرصت وجود دارد، فرصتی که شش ماه قبل تقریبا غیر قابل تصور بود. اکنون شاخه ای از طالبان وجود دارد که می خواهد بخشی از آینده کشورشان باشد.»
سر نیکلاس کی، سفیر بریتانیا در افغانستان می گوید که این یک آتش بس بدون پیش شرط بود و نشان داد که افغان ها حالا بیشتر در مورد صلح صحبت می کنند و هیچ یک از طرفین دیگر در مورد جنگ و پیروزی  صحبت نمی کنند.
جنرال جان نیکولسن، فرمانده عمومی نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان، صحنه هایی از آتش بس موقت را به عنوان «موجی از حمایت جهانی برای صلح» توصیف می کند.
ظاهرا این یک اظهار نظر خوش بینانه است. اما او به من می گوید که اکنون عناصر کلیدی برای مذاکرات وجود دارد، از جمله پیشنهاد آمریکا به طالبان برای مذاکره با این گروه و بحث در مورد شمار نیروهای بین المللی. او می افزاید:«فاصله بین دو طرف در حال کم شدن است.»
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد چنین چیزی ممکن بین دولت آمریکا و طالبان اتفاق بی افتد. همین یک هفته قبل، یک دیپلمات ارشد آمریکایی با مقامات طالبان گفت و گوهای سری انجام داد. این گفت و گو ها پس از پا فشاری اداره ترامپ برای برقراری ارتباط مستقیم با جنگجویان طالبان مطرح شد.
اما واقعیت این است که هنوز دو طرف به یک توافق صلح دست نیافته اند. تلاش دولت کابل برای ادامه آتش بس و تمدید آن  برای 10 روز دیگر بگونه یک طرفه، با پاسخ منفی طالبان روبرو شد.
طالبان به گفت و گو با دولت اشرف غنی تمایل چندانی نشان نداده اند و هنوز هم آن را دست نشانده آمریکا می دانند. اما در این میان، طالبان تنها گروه مخالف دولت نیست.
گروه خودخوانده "دولت اسلامی" یا داعش نیز توانسته در شرق کشور پناهگاه امنی را ایجاد کند. این گروه تا کنون حملات انتحاری زیادی را انجام داده و مسؤلیت آنها را بعهده گرفته است.
با اینکه بریتانیا به هلمند پشت کرده؛ اما این کشور از افغانستان منصرف نشده است. سر نیکلاس کی می گوید:«هنوز هم یک عزم قاطع بین المللی برای حل موضوع افغانستان وجود دارد، استراتژی ما نتیجه می دهد.»
اما این دوباره همان چیزی است که من از بسیاری از مقامات ارشد ارتش بریتانیا در دوره خدمت شان در هلمند شنیده ام.
پس از 17 سال جنگ در افغانستان، صلح در این کشور هنوز فقط یک امید است، نه یک واقعیت.

منبع : BBC

دیدگاه شما