صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

سه شنبه ۲۹ حوت ۱۴۰۲

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

مسکن قابل استطاعت، حداقل انتظار مردم از دولت(بخش دوم)

-

 مسکن قابل استطاعت، حداقل انتظار مردم از دولت(بخش دوم)

سنگاپور: جایی که سکونت محرک توسعه ملی شد.
اگرچه به دلیل موفقیت های سنگاپور به عنوان یک کشور تازه صنعتی شده، امروزه این کشور جزو کشورهای صنعتی محسوب می شود. ولی کمتر از 50 سال پیش، سنگاپور در شمار کشورهای توسعه نیافته، همچون افغانستان قرار داشت. سنگاپور آن زمان حرکت خود را با اجرای سیاست های ساخت مسکن قابل استطاعت و توانمندسازی محلات مسکونی زیراستاندارد آغاز کرد. این کشور در طی 50 سال به مرور و مرحله به مرحله، مسکن ارزان را با مواردی جدید و بهتر بهبود بخشیده است.
در هر صورت سنگاپور در سال 1959 با تشکیل هیئت توسعه و عمران مسکن(hdb )  ، اقدام به اجرای مجموعه ای از طرح های پنج ساله نمود. در دهه 1960 بالغ بر 100 هزار واحد مسکونی جدید ساخته شد. این واحدهای اولیه دارای حمام و دستشویی مشترک بودند. تا سال 1970، 200 هزار واحد جدید اضافه شد، استانداردهای ضروری به تدریج ارتقاء پیدا کرد و در این زمان تمامی خانه ها به امکانات همچون حمام و آشپزخانه مدرن مجهز بودند. دهه 1990 عصر ورود به دنیای صنعتی بود، جایی که جامعه تازه به ثروت رسیده سنگاپوری خانه های قدیمی شان را در طرح های ملی بهسازی با خانه های مدرن عوض کردند. مهمترین اصل در موفقیت سنگاپوری ها در دوراندیشی پیش از طراحی شهرهای جدیدش است. مورد دوم استفاده از مردم محوری و ظرفیت های مردم است. در اخر استفاده از مصالح بوم آورد و معماری سنتی در موارد خاص به سرعت بخشیدن موفقیت های پروژه های مسکونی ملی این کشور کمک های شایانی کرد.
شیلی: چگونه معمار شیلیایی برنده جایزه معتبر معماری سال 2016 شد؟
الخاندرو آراونا معمار اهل سانتیاگوی شیلی در سال 2016 برنده جایزه معتبر معماری پرتزکر شد. شهرت آراونا محدود به شیلی نیست. او یکی از بنیانگذاران گروه معماری «ELEMENTAL » در سانتیاگو است. که پروژه هایی در کشورهای شیلی، چین، امریکا، مکزیک، سوئیس  و ... اجرا کردند.
سال 2006  وقتی که از آلخاندرو آراونا خواسته شد که برای صد خانواده درشیلی خانه بسازد، او به ایدهای غیر متداول روی آورد: منطقِ زاغهها و شهرک های حاشیهای. به جای ساختن یک ساختمان بزرگ متشکل از قسمتهای کوچکتر، او نیم خانههایی طراحی کرد که میتوانست توسط خود خانواده ها گسترش یابد.
روش کار این معمار آموزش مهارتهای ساختمانی به مردم و مشارکت گرفتن از آنها برای ساخت خانهی خود بود. این خانههای ارزان قیمت معمولاً با مصالح بومی شکل میگیرند و به صورت کامل ساخته نمیشوند تا ساکنین بتوانند در گذر زمان، خود آنها را توسعه دهند.
داوران مسابقه معتقدند الخاندرو  با معماری اجتماعی خود سعی کرده تا راه حل خوبی درمورد مقابله با بحران مسکن جهانی ارائه کند. او به جای اینکه بیرون از میدان، تنها به طراحی بپردازد، خود را تمام جوانب طراحی دخیل کرده و فرصتهای جدیدی را برای هر پروژه ایجاد کرده است. این پروژه قابلیت اجرایی بسیار بالایی دارد.
قاهره: راه حل ایجاد «شهرهای جدید» ، فرار از شکست
قاهره، بزرگترین شهر افریقا، جمعیتی بین 8 تا 12 میلیون نفر دارد. در این شهر، تعداد زیادی از مردم در محله های کثیف و حلبی آبادها و مناطقی زندگی می کنند که از کیفیت چندان مناسبی برخوردار نیستند. از جمله این محلات می توان به منطقه ی بسیار آلوده ی صنعتی فوستات، منطقه گورستان(معروف به شهر مرگ) و بسیاری از مناطق تخلیه زباله در خارج از شهر، اشاره نمود. یکی از مشکلات اصلی شهر آن است که اخیرا دچار مشکل جدی کمبود خانه و فضای مسکونی شده است. زلزله سال 1992، قاهره را با کمبودهای
بیشتر مواجه نمود. در همین راستا دولت برای مردم واحدهای مسکونی جدیدی را برنامه ریزی نمود.  این طرح به کمک مردم به صورت الگوی چهارتایی، برنامه ریزی و به مرحله اجرا درآمد. در همین راستا، در سالهای بعد 4 شهر جدید در اطراف قاهره برنامه ریزی شد. یکی از این شهرها در فاصله 55 کیلومتری قاهره، شهر دهم رمضان است. که توانست بیش از 800 طرح صنعتی جذب نماید. با جذب این صنایع، شهر توانست شصت هزار فرصت شغلی جدید برای کارگران ایجاد کند که درآمد حاصل از این مشاغل، 30 فی صد بیشتر از مشاغل مشابه شهر قاهره بود. با این وجود مسکن گران قیمت و زیر ساختهای ضعیف و نامناسب، مردم را از اقامت در این شهر جدید منصرف نمود. و زندگی در اقامتگاههای غیر رسمی تا حد زیادی به اینگونه شهرها ترجیح داده میشدند و تنها کسانی که از این شرایط سود میبردند، زمین خواران ثروتمندی بودند که آنها را توسعه میدادند. برای گریز از شکست این پروژه گران قیمت، رئیس جمهور فرمان داد تا شهر به سه بخش ثروتمند، متوسط و کم درآمد تقسیم شود. اگرچه دنبال کردن این سیاست چیزی به جز ناپیوستگی در توسعه شهری و زوال مراکز شهری در پی نداشت.

دیدگاه شما