بيش از سي سال جنگ و خشونت سرانجام اين روحيه را ايجادکرده است که برخي از سياستگران، امتياز هاي سياسي را از طريق خشونت جستجو کند. اين روحيه با ارزش هاي دموکراسي در تضاد است و باعث افزايش تنش هاي سياسي و اجتماعي مي گردد.
باج هاي سياسي که تاکنون به اين رويکرد هاي غير دموکراتيک بعنوان امتياز داده شده است، نيز بسياري از قواعد دموکراسي و حقوق بشري را نا ديده گرفته است. اين تعاملات بي مورد، جهت گيري خشونت را در سياست افغانستان برجسته ساخته  و تبديل به يک معضل شده است.
جبهه طالبان و مخالفان دولت را بيشتر همين امتياز گيري از مسير خشونت،  انگيزه مي دهد و تداوم مي بخشد. بسياري از خشونت طلبان مسلح، در ميانة دولت و مخالفانش در حال گذار و گرفتن امتياز اند. اين هزينه گزاف  را  اما،  تاکنون خزانه دولت  متحمل شده است.
جدا از هزينة مالي، از دست دادن فرصت هاي زماني براي اتخاذ يک تصميم استراتژيک در برابر مخالفان مسلح، جبران ناپذير ترين هزينه ي است که تاکنون ملت افغانستان پرداخته است.
بدين تعامل، بيش از شانزده سال است که به اميد صلح و انعطاف، افغانستان در يک سردرگمي ميان جنگ و صلح سرگردان و از يک استراتژي مشخص جنگي تهي دست مانده است. انتقاد شهروندان و نخبه گان سياسي بر دولت افغانستان نيز دقيقا همين مسئله است که بيان کرديم.
شهروندان افغانستان از تداوم سي سال خشونت خسته و پريشان اند. خاتمه يافتن خشونت خواسته همگاني اند وصلح و آرامش را، قاعده مسلط زندگي جمعي در افغانستان مي دانند. از اين رو  معتقدند که  اين خشونتي ريشه دار، سرانجام بايد به صلح و آرامش منتهي شود. دولت افغانستان نيز خاتمه جنگ را از طريق پروسه صلح کم هزينه و مؤثر مي پندارند. مسئله اصلي اما اينست که پروسه صلح اگر توانسته اند  برخي مخالفين را در خود هضم کند اما هر گز نتوانسته است، روحيه خشونت آنان را به روند مسالمت آميز تغيير بدهد. خواسته مردم افغانستان نيز دقيقا برخورد مسالمت  آميز سياستگران با شهروندان افغانستان مي باشد، چيزي که تا هنوز چندان فراگير نشده است.
برخي رهبران سياسي در مناسبت هاي تاريخي و سياسي، تا هنوز با شهروندان کابل همراه با يک پادگان افراد مسلح رو برو مي شوند و کاملا رويه ي نظامي دارند. واضح و هويداست که مردم افغانستان از خشونت و حضور افراد مسلح غير مسؤل در داخل شهر  بيزارند و آزار روحي مي بينند. در تازه ترين مورد، مانور هاي نظامي و رفتار نظامي گري از جانب  هواداران گلبدين حکمتيار در کابل صورت گرفته است که براي مردم آزار دهنده است.
مسلم است که مانور هاي  افراد نظامي غير مسؤل براي شهروندان کابل، ياد آور عمق يک فاجعه اند. مردمي که تا هنوز ذهن هاي شان درگير عزيزاني اندکه جلو چشمان شان تير باران شده اند، از بد مستي هاي بقاياي عامل فاجعه سقف اميد و آرزوي شان بر تمام وجود شان ويران مي شوند. شهروندان کابل تحمل اين همه آوار و شکنجه را براي هميشه ممکنست نداشته باشند. بنا بر اين هم حکومت و هم کساني که اردو کشي خياباني مي کنند، متوجه صبر و حوصله مردم باشند.
کابل پس از چندي آرامش نسبي دو باره شاهد حضور گروه هاي افراد مسلح غير مسؤل مي باشند. در روز هاي حضور آوردن حکمتيار در کابل، سطح شهر به کلي حالت مليشه ي يافته بود.
حضور حکمتيار در کابل يک حضور سياسي نبود. حکمتيار  جاده هاي کابل را با  انبوهي از مليشه هاي مسلح غير مسؤل در نورديد و دارالامان کابل را نيز تبديل به يک پادگان نظامي غير مسؤل ساخت.
روحيه حکمتيار به گروپ هاي مسلح اش، غرور بي مورد ايجادکرده است. با اين غرور و تکبر، شهروندان کابل از جانب افراد مسلح حکمتيار تحقير مي شوند. کابل تا آن اندازه هرج و مرج هم نيست که رهبران سياسي هر کدام براي خود پادگان نظامي و حفاظتي بسازند. کابل پايتخت افغانستان و يگانه اميد و مظهر اقتدار حکومت براي شهروندان افغانستان مي باشد. حکومت بايد متوجه اين امر باشد و مسؤليت خود را انجام بدهند. نبايد گذاشت که خانواده هاي قربانيان کابل دوباره تحقير و داغدار شوند.
شهروندان کابل براي حفظ ارزش هاي مدني و حقوق بشري، بيشتر از حکومت افغانستان، چشم به راه جامعه مدني و رسانه هاي آزاد است. جامعه مدني و رسانه ها اين پشتوانه مردمي را نبايد بي انگيزه بسازند. يگانه پشتوانه براي ادامه روند  ارزش هاي دموکراسي حمايت و انگيزه شهروندان افغانستان است. اين انگيزه تنها با حمايت نهاد هاي دموکراتيک چون جامعه مدني و رسانه ها پا بر جا مي ماند. در اين زمينه رسانه ها بايستي پيش قدم باشد و افکار عمومي را در حمايت از ارزش هاي مدني فرياد بکشند.
گلبدين حکمت يار که دوباره به دامن وسيع سياست برگشته است، بايستي متوجه باشند که تا کنون دستش از دامن مهر مردم کوتاه است. شهروندان کابل تا هنوز به حضور حکمتيار پاسخي روشن نگفته است. درست است که مردم افغانستان صلح دوست و اهل بخشايش اند، اما بايد دانست که اين شهروندان وارث هزاران قرباني و ياد آور يک تاريخ فاجعه اند. حکمتيار  که تا هنوز از رضايت و بخشايش شهروندان کابل اطمينان نيافته است، سزاوار نيست که بر خلاف نزاکت، افراد مسلح او دست به مانورهاي بي مورد خياباني بزنند و باعث انزجار و آزار مردم شوند.
بهتر اين است که گلبدين حکمتيار پس از اين به ارزش هاي مردمي و مدني مردم افغانستان احترام بگذارند و رويه گذشته را به گذشته بسپارند. انتظار مردم نيز همين است که حکمتيار با ابراز بيزاري از عملکرد گذشته اش، مانند يک حزب سياسي وارد سياست مدني و مسالمت آميز شوند و سهم خودش را از طريق فرايند هاي دموکراتيک و پذيرفته پيگيري نمايد.
احترام به ارزش هاي دموکراتيک، پذيرش تنوع قومي، حرمت به جايگاه زنان، پاسداري از آزادي بيان و مانند اين ها، براي مردم افغانستان بعنوان حرمت گذاري به دست آورد هاي اندکه مردم براي آن نهايت فداکاري کرده اند.
حکمتيار مي بايست ارزش هاي قانون اساسي را پاس بدارد وبيش از اين باعث خدشه دار شدن اقتدار دولت در پيشگاه مردم  و ايجاد شکاف هاي داخلي در ميان اقوام افغانستان نگردد.
اين واقعيت را بايد پذيرفت که نسل جديد افغانستان براي يک زندگي مسالمت آميز، راهي جز دفاع و حفاظت از ارزش هاي مدني خود ندارند.