از بهار سال جاري، گروه طالبان حملات خود را تحت نام «عمليات عمري» خود را آغاز نمود. حملات امسال گروه طالبان نسبت به سال هاي گذشته افزايش چشمگير را نشان مي دهد. در سال هاي گذشته، گروه طالبان قادر به سازماندهي حمله در چند ولايت کشور نبود. امسال اما، اين گروه قادر شده است حملات خود همزمان در چندين ولايت به صورت همزمان پيش ببرد. با اين حال، رويکرد حکومت نسبت به اين گروه تغيير ملموس نکرده است. حکومت افغانستان انگيزه سرکوب اين گروه را ندارد. با وجود آن که حکومت به دنبال سرکوب تمام عيار گروه طالبان نيست و در صدد کشاندن اين گروه به ميز مذاکره است اما، گروه طالبان حملات خود را افزايش داده است. در وضعيت کنوني جنگ و صلح حکومت با گروه طالبان چندان مشخص نيست و نيروهاي امنيتي کشور در سردرگمي در مواجه با گروه طالبان به سر مي برد.
حکومت در دوره حکومت حامد کرزي سياست مصالحه و گفتگو با گروه طالبان در پيش گرفت. براي اين منظور دفتر سياسي گروه طالبان در قطر گشايش يافت. اما، پيشرفتي در گفتگوي صلح حاصل نشد. در سوي ديگر، شوراي عالي صلح ايجاد شد. با اين حال، هيچ کدام در انجام مأموريت خود فعال ظاهر نشد. نه دفتر سياسي گروه طالبان در قطر توانست گروه طالبان را رازي به گفتگو و مذاکره نمايد و نه شوراي عالي صلح توانست اين گروه به ميز مذاکره بکشاند. شوراي عالي صلح با وجود اينکه بودجه هنگفت را به مصرف مي رساند اما، نتيجه تلاش هاي اين شورا منجر به تقويت بيشتر گروه طالبان شده است. شوراي عالي صلح بدون محاسبه به افرادي از گروه طالبان پول داده اند اما آن ها بار ديگر به صفوف گروه طالبان پيوسته اند و با پول، امکانات دولت در برابر نيروهاي امنيتي کشور ايستاده اند. دفتر سياسي گروه طالبان در قطر نيز تبديل به مرکزي براي جلب کمک ها از کشورهاي عربي شده اند. در کشورهاي عربي بسياري ها بر اين باور است که گروه طالبان در حال جهاد با اشغال گران است. به همين خاطر، تا هنوز به گروه طالبان کمک مالي مي کند. دفتر سياسي قطر اين کمک ها را جمع آوري نموده و در اختيار جنگجويان خود قرار مي دهد.
در دوره حکومت حامد کرزي، رئيس جمهور پيشين افغانستان صحبت از گفتگوي رو در رو با گروه طالبان بر سر زبان ها افتاد. با اين حال، حکومت کرزي موفق به گفتگوي رو در رو با گروه طالبان نشد. يکبار که بنا بود حکومت با گروه طالبان گفتگو مستقيم نمايد خبر مرگ ملا عمر، رهبر و موسس گروه طالبان نشر شد. اين رويداد گفتگو را به بن بست کشاند و حکومت افغانستان از گفتگو با گروه طالبان ابا ورزيد. در دوره حکومت رئيس جمهور غني سياست صلح جدي تر دنبال شد. گفتگوي رو در رو با گروه طالبان نيز صورت گرفت. اگر چه نتيجه اي در بر نداشت اما، براي حکومت يک موفقيت به حساب مي آمد. اين گفتگو ها نيز به بن بست رسيد. حکومت تلاش هاي منطقه ‎اي و بين المللي براي دست يابي و رسيدن به صلح را گسترش بخشيد. با پاکستان، ايالات متحده آمريکا و چين نشست چهار جانبه داير نمود. از گروه طالبان دعوت نمود که به گفتگوي صلح بپيوندد. با اين حال، گروه طالبان گفتگو را حکومت را رد نمود.
ملا منصور، جانشين ملا عمر نيز کشته شد. کشته شدن او تأثير بر روند صلح تأثير گذاشت. گروه طالبان بار ديگر، سخن از انتقام به ميان آورد و تأکيد بر جنگ نمود. کشته شدن ملا منصور اگرچه گروه طالبان را مصمم به جنگ نمود اما، مسئله اساسي پيوستن شبکه حقاني به جريان کويته بود. بعد از مرگ ملا عمر، رهبر شبکه القاعده به عنوان معاون رهبر جديد گروه طالبان انتخاب شد. اين اتفاق سرنوشت جنگ و صلح گروه طالبان را مشخص کرد. شبکه حقاني به هيچ صورت حاضر به گفتگو و مصالحه با حکومت افغانستان نيست. پيوستن او به جريان کويته سرنوشت گروه طالبان را مشخص نمود. گروه طالبان از گفتگو و مصالحه در واقع فاصله گرفت و مصمم به جنگ با نيروهاي امنيتي کشور شد. اما، اين نکته را کمتر سياستمداران و حکام سياسي کابل جدي گرفتند.
شبکه حقاني در ساختار گروه طالبان جاي گرفت اما، تا هنوز مقامات کابل ميان شبکه حقاني و گروه طالبان تفکيک قائل است. حکومت افغانستان شبکه حقاني را که اکنون بخش از گروه طالبان است را دشمن مردم و حکومت مي داند اما، به گروه طالبان با ديد دشمن نمي نگرد. سخنراني 6 ثور رئيس جمهور در پارلمان کشور گويايي همين مسئله است.
نشست چهار جانبه ميان افغانستان، پاکستان، ايالات متحده آمريکا و چين يک گام بزرگ در راستاي دست يابي به صلح بود. اما، نشست چهار جانبه نيز به بن بست رسيد. چهار کشور نتوانست گروه طالبان را حاضر به گفتگو و مصالحه نمايد. با وجود شکست هاي پي در پي حکومت در پروسه صلح و به بن بست رسيدن سياست هاي شان اما، حکومت نسبت به گروه طالبان تغيير رويکرد نداده است. حکومت افغانستان در وضعيت کنوني نه سياست صلح با گروه طالبان را به شکل فعال دنبال مي کند و نه انگيزه جنگ با اين گروه را دارد. در مقابل اما، گروه طالبان با انگيزه بيشتر حمله مي کند. سردرگمي حکومت و مقامات بلند پايه منجر به سردرگمي نيروهاي امنيتي در ميدان جنگ نيز شده است. زيرا، عنصر اساسي در ميدان جنگ تشخيص و تعريف دشمن است. نيروهاي امنيتي کشور وقتي نداند که دشمن کيست و با کي بايد بجنگد مسلما قادر به تدوين استراتژي نيست. نه تنها قادر به تدوين استراتژي نيست بلکه توانايي پاسخ دهي به حملات گروه طالبان را نيز از دست داده است.
سردرگمي کنوني ما کمک نمي کند تا در جنگ با گروه طالبان پيروز شويم و يا از راه مصالحه و گفتگو به صلح دست يابيم بلکه سردرگمي کنوني از يک طرف نيروهاي امنيتي کشور را تضعيف مي کند و حمايت مردم از حکومت را کاهش مي دهد و از طرف ديگر، باعث قدرتمند شدن گروه طالبان مي شود. حکومت ناگزير است سياست خود را در قبال گروه طالبان تغيير دهد. حکومت تا اينجاي کار همه راه ها را پيموده است. رفتن راه گذشته نتيجه بخش نيست. همچنان سردرگمي کنوني نيز آتش جنگ را خاموش نمي کند بلکه آن را شعله ورتر مي سازد. ما هر چه اصرار بر صلح و گفتگو نمايم گروه طالبان از حمله بر کندوز، ارزگان، هلمند، بغلان و ... دست نمي کشد. آن ‎ها صلح خواهي حکومت را نشان تضعيف حکومت مي پندارد و با انگيزه بيشتر بر مواضع نيروهاي امنيتي کشور حمله مي کند. ادامه وضعيت کنوني در نهايت، نيروهاي امنيتي کشور را خسته نموده و در نهايت زمينه فروپاشي حکومت مرکزي را فراهم مي کند. از اين جهت، ضروري و جدي است که ما تغيير در سياست خود در قبال جنگ و صلح با گروه طالبان به وجود آوريم.