دفتر ولايت دايکندي در صفحه ي فيسبوک خود از آسفالت شدن چند کيلومتر سرک براي اولين بار در اين ولايت خبر داده است. در اين يادداشت نوشته شده است که کار پخته کاري فاز اول سرک پخته از شهر نيلي به طرف ولسوالي شهرستان آغاز شده است. همچنان در اين يادداشتِ دفتر ولايت دايکندي گفته شده است که اين اولين پروژه ي سرک پخته در دايکندي است و قبل از آن حتي يک متر سرک پخته در اين ولايت وجود نداشته است.
چندي پيش وزارت فوايد عامه نيز اعلان کرده بود که قرار است سرک نيلي - ورس - پنجاب آسفالت گردد. اين وزارت گفته بود که وزارت فوايد عامه با بانک جهاني به موافقت رسيده است که تمام اين مسير آسفالت گردد. گفته شده بود که کار آسفالت اين سرک از مرکز شهر نيلي امسال آغاز مي گردد و تا سه سال ديگر تمام مسير به صورت اساسي آسفالت خواهدشد. در گزارش وزارت فوايد عامه آمده بود که کار سرک درجه 2 از نيلي الي کوتل قناغ ادامه دارد. طولي اين سرک 160 کيلومتر مي باشد و از نيلي مرکز ولايت دايکندي تا ولسوالي پنجاب ولايت باميان، امتداد مي يابد.
ولايت دايکندي يکي از نا انکشاف يافته ترين و محروم ترين ولايت هاي افغانستان است. هيچ کدام از مسيرهاي مواصلاتي اين ولايت داراي سرک هاي پخته و آسفالت شده نيست و سرک هاي خامه و غير استندرد بارها حوادث ناگوار ترافيکي را به بار آورده است. همچنان بسياري از مسيرهاي مواصلاتي اين ولايت به ساير ولايت ها و شهرهاي کشور، نا امن مي باشد. مسير مواصلاتي دايکندي – هلمند – قندهار سالهاست که از امنيت برخور دار نيست و بخش بزرگ از مردم دايکندي در اين مسير رفت و آمد دارند و بارها از سوي مخالفان مسلح تهديد شده اند و اموال تجارتي شان غارت گرديده است. از سال 2001 تا کنون چندين بار مسافرين اين مسير به صورت دسته جمعي از موتر پايين گرديده و کشته شده اند، بسياري اوقات اين مسير ماهها بر روي ترافيک مسدود شده است و حد اقل مردم سه ولسوالي دايکندي با کمبود نيازمندي هاي اوليه و مواد خوراکه مواجه شده اند، اما هنوزهم امنيت اين مسير تامين نگرديده است.
مسير دايکندي – باميان – کابل نيز در ولسوالي جلريز ولايت ميدان وردک، نا امن است. در جلريز حوادث خونيني روي داده است که همگان آگاه است، اما مسافران ولايت دايکندي هميشه اين مسير را با ترس و دلهره پشت سر ميگذرانند و بسياري ها ديده اند که در اين مسير موتر شان توسط افراد مسلح متوقف شده است و يک نفر را از بين شان پايين کرده اند و با خود برده اند و بقيه را رها کرده اند.
همچنان سرک هاي مواصلاتي ولسوالي هاي دايکندي به طرف مرکز ولايت خامه، غير استندرد و  دشوار گذر مي باشد. بسياري از اين سرک ها از سوي مردم محل ساخته شده است و توسط هيچ انجينير سرک سازي طرح و ديزاين نشده است و فاقد هرگونه معيار مي باشند. علاوه بر اينها در طول اين يک و نيم دهه ي گذشته، نه تنها اين سرک ها آسفالت نگرديد، بلکه حتي به سرک درجه دوم هم تبديل نشد.
علاوه بر اينها، بسياري از ادارات دولتي دايکندي داراي ساختمان نمي باشد و در خانه هاي کرايي بسر مي برند. هنوز ساختمان هيچ ولسوالي در اين ولايت ساخته نشده است و ولسوالي هاي در خانه هاي کرايي مستقر هستند. اکثر رياست هاي که در مرکز ولايت هستند، نيز داراي ساختمان نيستند و اجاره نشين هستند. تعداد اندکي مکتب در اين ولايت ساخته شده است و توسعه و بازسازي در اين ولايت توجه نگرديده است.
مردم دايکندي يکي از حاميان اصلي حکومت و دموکراسي در پانزده سال اخير بوده است، اما متاسفانه نه حکومت افغانستان به اين مردم توجه کرده است و نه جامعه جهاني و نهادهاي بين المللي. نتيجه اين همه بي توجهي فقر شديد، توسعه نيافتگي، عدم تقويت زيربناهاي اقتصادي و جاده هاي مرگ براي مردم دايکندي بوده است و محروميت تاريخي آنها همچنان تداوم پيدا کرده است.
اکنون مردم دايکندي از افتتاح اولين پروژه ي آسفالت چند کيلومتر سرک در ولايت شان خوشحال شده اند و حتي يکي از نمايندگان شوراي ولايتي دايکندي از اين بابت از رئيس جمهور و وزير فوايد عامه، تشکر کرده است. اين خوشحالي ريشه در محروميت تاريخي دايکندي دارد. مردم دايکندي آنقدر محروميت را تحمل کرده اند که اکنون با افتتاح کار پخته سازي چند کيلومتر سرک خوشحال مي شوند و فکر مي کنند که حکومت براي آنها و ولايت شان کار بزرگي انجام داده است.
بازسازي، انکشاف و توسعه در هر نقطه ي از کشور که صورت بگيرد، کار مفيد و قابل ستايش است و به توسعه ي تمام کشور کمک مي کند، اما در اين ميان حکومت بايد به مناطق کمتر توسعه يافته و محروم کشور، اولويت دهد و توجه بيشتر نمايد. اين مناطق سالها از خدمات انکشافي و توسعوي، به دلايل گوناگون، محروم بوده اند و اکنون مردم اين ولايت ها از حکومت وحدت ملي انتظار دارند که به اين محروميت ها پايان داده شود و برنامه هاي انکشافي و توسعوي بيشتري در ولايت هاي محرومي همانند دايکندي و باميان، راه اندازي گردد و در راستاي انکشاف و توسعه ي اين ولايت ها نيز کوشش و تلاش صورت گيرد.
اولويت دادن به ولايت هاي محروم همانند دايکندي و باميان مي تواند بعنوان نشاني از اراده ي حکومت وحدت ملي براي محروميت زدايي از مناطق مرکزي کشور، تلقي گردد. اولويت دادن به توسعه و انکشاف اين مناطق به چند دليل موجه مي باشد.
يک: اين ولايت ها از امنيت خوبي برخوردار هستند و پروژه هاي توسعوي و انکشافي بدون هراس از مشکلات امنيتي، مي تواند اجرا گردد. امنيت اين ولايت باعث مي شود که کارمندان شرکت هاي طرف قرارداد حکومت افغانستان بدون ترس از امنيت جان شان، براي کار در اين ولايت ها علاقه مندي نشان بدهند و حاضر شوند که در آنجا کار کنند. شرکت هاي طرف قرارداد حکومت نيز هيچ گونه نگراني از آتش زدن وسايل و اسباب کار شان نخواهند داشت و با اطمينان خاطر مي توانند در اين ولايت کار شان را آغاز بکنند.
دوم: امنيت اين ولايت ها باعث مي شود که برنامه هاي توسعوي و انکشافي، ماندگار بماند و تخريب نگردد. در بسياري از ولايت هاي نا امن کشور، سرک ها آسفالت گرديده است و پل و پلچک ساخته شده است، اما چند روز بعد، توسعه مخالفين مسلح و گروه هاي تروريستي انفجار داده شده است و کار دولت بي نتيجه مانده است. اين اتفاق در ولايت امن و محروم کشور رخ نمي دهد و پول دولت نيز هدر نخواهد رفت.
سوم: محروميت تاريخي اين ولايت ها حکم مي کند که اين ولايت ها نيز به مثابه ي بخشي از جغرافياي کشور از انکشاف و توسعه ي متوازن برخوردار گردد. متاسفانه در سالهاي گذشته و در تاريخ افغانستان برنامه هاي توسعوي و انکشافي حکومت افغانستان بصورت نامتوازن طراحي و برنامه ريزي شده است و به همين خاطر نيز اکنون انتقادات شديدي از حکومت وحدت ملي جريان دارد.
آسفالت 160 کيلومتر سرک از دايکندي به طرف باميان، اميدوار کننده است و مشکلات راه هاي مواصلاتي اين دو ولايت را کمتر خواهد کرد و براي شهروندان اين دو ولايت اندکي سهولت ايجاد خواهد شد، اما انتظار مي رود که اين پروژه، تنها پروژه ي انکشافي حکومت وحدت ملي براي اين دو ولايت نباشد و پروژه هاي انکشافي بيشتري براي توسعه ي و انکشاف اين دو ولايت و محرميت زدايي از مناطق مرکزي کشور، راه اندازي گردد.