نشست کشورهاي عضو پيمان آتلانتيک شمالي« ناتو» در شهر وارساي پولند، به يک موضوع داغ بين شهروندان افغانستان بدل شده بود. هم دولت افغانستان و هم شهروندان کشور، در روزهاي گذشته از اهميت اين نشست براي افغانستان نوشته بودند و سعي کردند که آن  را براي آينده و ثبات کشور مهم جلوه دهند. واکنش ها به گونه ي بود که احساس مي شد اگر رهبران حکومت وحدت ملي از اين نشست بدون کسب حمايت ناتو به افغانستان باز گردند، همه چيز پايان خواهد يافت.
واقعيت هاي اجتماعي و سياسي کشور هم نشان مي دهد که افغانستان در حال حاضر به شدت به کمک هاي جهاني نيازمند است و تداوم اين کمک ها مي تواند ثبات و امنيت را در افغانستان تضمين بکند. با وجود اينکه کشورهاي عضو ناتو يکبار ديگر تعهد کردند که کمک و حمايت شان را از افغانستان ادامه خواهند داد، اما نبايد فراموش بکنيم که ممکن است اين کمک ها روزي قطع گردد و ديگر خبري از تمديد کمک ها و حمايت هاي جامعه جهاني نباشد، آن زمان چه خواهيم کرد؟
شايد هنوز شهروندان افغانستان توقع نداشته باشند که جامعه ي جهاني افغانستان را ترک بکنند و کمک هاي شان به افغانستان را قطع کنند، اما دير يا زود با اين صحنه مواجه خواهيم شد، آيا ما آن روز توان اداره کشور خود را خواهيم داشت؟ آيا نيازمندهاي مالي دولت و ارتش خود را تامين خواهيم توانست؟ آيا ثبات سياسي و اقتصادي کشور ما تداوم خواهد يافت؟ تصور بکنيد اگر کشورهاي عضو ناتو کمک ها و حمايت شان از افغانستان را تمديد نمي کردند، چه اتفاقي مي افتاد؟
پاسخ به اين سئوالات با توجه به وضعيت کنوني کشور، منفي است. اکنون وضعيت اقتصادي و سياسي کشور ما به گونه ي است که بدون حمايت هاي بين المللي، حکومت افغانستان حتي قادر نيست معاش کارمندان ملکي و نيروهاي نظامي اش را تامين بکند، چه رسد به اينکه به برنامه هاي انکشافي و توسعوي توجه بکند و براي شهروندان کشور خدمات ارائه کند. پس چه بايد بکنيم؟
بايد بپذيريم که روزي جامعه ي جهاني افغانستان را ترک خواهد کرد و کمک ها نيز قطع خواهد شد، بايد ما آن اندازه توان داشته باشيم که آن روز بتوانيم به پاي خود بايسيتم و کشور خود را اداره کنيم.
حکومت افغانستان بايد تمام تلاش خود را به خرج دهد تا کمک هاي جامعه جهاني را مديريت درست کند و براي ساختن زيربناهاي کشور مورد استفاده قرار دهد. براي اين کار حکومت بايد به چند امر مهم توجه جدي نمايد.
مبارزه دوام دار با فساد
در گذشته کمک هاي جامعه جهاني به دليل فساد، نتوانسته براي ثبات سياسي، اقتصادي و امنيتي در کشور مؤثر واقع شود. مبارزه با فساد بايد يکي اولويت هاي حکومت افغانستان قرار گيرد. در طول پانزده سال گذشته نگاه حکومت افغانستان به امر مبارزه با فساد، يک نگاه پروژه ي و کنفرانس محور بوده است. هر زمان که قرار شده است در کنفرانس هاي بين المللي موضوعات مربوط به افغانستان و تداوم کمک هاي جهاني به کشور مورد بحث و ارزيابي قرار گيرد، حکومت تلاش هايش را براي مبارزه با فساد افزايش داده است و سعي کرده است که جديت نشان دهد. چنانچه حکومت وحدت ملي نيز در روزهاي پيش از برگزاري کنفرانس وارسا، مرکز عدلي و قضايي مبارزه با فساد را ايجاد کرد و گفتند که با کارخانگي انجام شده به وارسا مي روند.
اما بعد از کنفرانس هاي بين المللي مسئله ي مبارزه با فساد فراموش مي گردد و کمک هاي تعهد شده، يکبار ديگر وارد چرخه ي فساد مي شوند و بدون هيچگونه مؤثريتي به مصرف مي رسند.
اينگونه نگاه به مبارزه با فساد، هيچگاه شفافيت را در امر حکومت داري در کشور بوجود نخواهد آورد و همچنان که در طول پانزده سال گذشته کمک هاي جامعه جهاني حيف و ميل شده است، بعد از اين نيز حيف و ميل خواهند شد و براي آينده و ثبات کشور مؤثر نخواهد بود.
حکومت افغانستان مبارزه با فساد را بايد به يک اولويت اساسي اش تبديل کند و هيچگاه نبايد از آن غفلت ورزد. زيرا تداوم فساد در کشور، از سويي باعث هدر رفتن کمک هاي جامعه جهاني مي شود، و از سويي ديگر باعث خواهد شد که کشورهاي کمک کننده از حکومت افغانستان سلب اعتماد کنند و کمک هاي شان را قطع کنند و حمايت شان را ادامه ندهند. در آن صورت افغانستان با چالش هاي زيادي روبرو خواهد شد و امکان دارد وضعيت بگونه ي پيش برود که حکومت قادر به مديريت آن نباشد.
تلاش براي خود کفايي
در يک و نيم دهه ي گذشته اندکترين تلاش جهت خودکفايي کشور صورت نگرفته است. نبود طرح و برنامه در اين زمينه باعث شده است که وضعيت اقتصادي کشور، بدتر شود و ما بيش تر از پيش به کمک هاي جهاني وابسته باشيم. هرچند ما بيشتر به کمک هاي جهاني وابسته شويم، به همان اندازه از خودکفايي و ايستادن به پاي خود، دور تر مي شويم. حکومت بايد بصورت جدي براي خودکفايي کشور طرح و برنامه ي دراز مدت بريزد و آنها را در مسير اجرا قرار دهد.
حکومت افغانستان بايد حمايت جامعه جهاني را به عنوان يک فرصت خوب و ايده آل براي قرار گرفتن کشور در مسير خودکفايي بداند و سعي کند که برنامه جامع و زيربنايي را با استفاده از کمک هاي جهاني راه اندازي کند.
حکومت افغانستان با استفاده از کمک هاي جامعه جهاني بايد تلاش کند تا برنامه هاي توسعوي و انکشافي را راه اندازي کند و زيربناهاي کشور را بسازد. بدون ساختن زيربناهاي اقتصادي، رسيدن به خودکفايي نيز دشوار خواهد بود. حکومت افغانستان در پانزده سال گذشته فاقد يک برنامه منظم و منطقي و دراز مدت براي ساختن زيربناها، توسعه و انکشاف کشور بوده است، رئيس جمهور غني و رئيس اجرائيه بايد تلاش کنند در کمترين فرصت ممکن چنين برنامه ي را طرح کنند و با استفاده از تداوم کمک هاي جهاني آن را به اجرا در آورند.
اکنون که کشورهاي عضو ناتو يکبار ديگر تعهد کرده اند که کمک هاي شان را به افغانستان ادامه مي دهند، رهبران حکومت وحدت ملي بايد تلاش کنند تا از فرصت پيش آمده به نحو احسن استفاده ببرند و نگذارند که اين فرصت چنانچه در يک و نيم دهه ي گذشته از بين رفته است، دوباره به هدر برود و براي آينده ي کشور کاري صورت نگيرد.
تحکيم رابطه دولت – ملت
يکي از مشکلات اساسي حکومت افغانستان عدم ايجاد يک رابطه خوب بين دولت و مردم بوده است. حکومت همواره سعي کرده است به رهبران سياسي بيشتر از مردم توجه کند، خواست هاي رهبران سياسي، بيشتر از اينکه خواست هاي مردمي بوده باشد، خواست سياسي و برخواسته از منافع شخصي شان بوده است.
رهبران حکومت وحدت ملي نيز در اين زمينه نتوانسته اند موفق باشند و هر روزه فاصله دولت و ملت زيادتر شده مي رود.
رهبران حکومت وحدت ملي اگر مي خواهند ثبات سياسي و امنيتي بصورت دوامدار در کشور حفظ گردد، بايد رابط دولت و ملت را بهبود ببخشند و به خواست هاي مردم توجه جدي نمايند. حکومت بايد از سياست هاي که باعث ايجاد فاصله بين دولت و ملت مي شود پرهيز کند و راه را براي توسعه ي دموکراسي هموار بسازد. يکي از راههاي توسعه ي دموکراسي فراهم کردن زمينه اصلاحات نظام انتخاباتي و در نتيجه برگزاري انتخابات است. از سوي ديگر براي اين اعتماد مردم به به شفافيت پروسه ي انتخابات بازگردانده شود، بايد تذکره هاي الکترونيکي توزيع گردد و نفوس شماري کشور به صورت دقيق انجام شود. حکومت تا زمانيکه نتواند تذکره هاي الکترونيکي را توزيع کند و نفوس کشور را به به گونه ي دقيق شمار نمايد، نمي تواند شفافيت انتخابات را ضمانت کند و در نتيجه فاصله دولت و ملت نه تنها از بين نخواهد رفت، بلکه بيشتر خواهد شد.