يكي از چالش هاي امنيتي ـ سياسي كه مردم و حكومت وحدت ملي با آن رو به رو بوده و دست و پنجه نرم مي كنند، گروگان گيري است. زمان كه جريان هاي سياسي حاضر در حكومت وحدت ملي، مصروف تقسيم وزارت خانه ها، ولايت ها و رياست هاي مستقل بوده و برسر اين موضوع چانه زني مي كردند، برخي از افراد مسلح با ربودن و گروگان گيري سي و يك نفر مسافر در زابل، غوغايِ را برپا كردند. دردناك تر و غم انگيزتر اين كه همة آن مسافران گروگان گرفته شده، متعلق به يك تبار و مجموعة مشخص بودند. پس از گروگان گيري، ترس و هراس همه جا به ويژه شاهراه هاي عمومي را فرا گرفته بود. اما اميدهاي وجود داشت كه گروگان ها از اثر پادرمياني هاي باشندگان محل و بزرگان اجتماعي يا عمليات نظامي حكومت رها خواهند شد. پس از گذشت حدود سه ماه، نوزده نفر از جمع سي و يك نفر رها شدند، اما ديگران با سرنوشت نامعلوم باقي ماندند. با رهايي سي و يك نفر، فشارهاي اجتماعي ـ سياسي كه بر حكومت اعمال مي شد نيز فروكش كرد .

اما گروگان گيري نه تنها متوقف نشد بلكه در مسيرهاي روستاها و مركز غزني تداوم يافت. مسافران كه از ولسوالي جاغوري بودند در ولسوالي خاك افغان ولايت زابل گرفتار شده و به مكان هاي نامعلوم انتقال داده شدند. اين بار نه تنها مردان بلكه زنان و كودكان نيز از جملة گروگان ها بودند. در نهايت كاسة صبر مردم جاغوري لبريز شده و آن ها چند نفر از باشندگان خاك افغان را براي تضمين امنيت و سلامت مسافران شان پيش خود نگهداشتند. اما به محض اطلاع حكومت از اين امر، هيئت متشكل از نمايندگان شوراي ملي و حكومت تشكيل مي شود و جهت رهايي افراد حاضرنزد جاغوريان اقدام صورت مي گيرد. سر انجام افراد مردم خاك افغان رها شده و مسافران متعلق به جاغوري به شكل فجيع و بي رحمانه به قتل رسيدند. پس از به قتل رسيدن هفت نفر از گروگان ها، هشت نفر از گروگان هاي ديگر كه از جملة سي و يك نفر بودند، رها شدند. گرچند رييس جمهور به گونة تلويحي اشاره كرد كه رهايي هشت نفر اخير از اثر تلاش هاي حكومت بوده است، اما، يكي از گروگان هاي رها شده تصريح كرد كه آنان را گروه طالبان از نزد تروريستان ديگر رها كرده است. اكنون كه خانواده هاي جاغوري به خاطر شهادت عزيزان شان داغ دارند، بازهم برخي مسافران ـ بنابه گفته ها 20 نفر ـ گروگان گرفته شده اند.

دقيقا مشخص نيست كه چه گروه و حلقة پشت اين گروگان گيري ست؟ فرمانده پليس ولايت زابل گروه طالبان را متهم به چنين كاري كرده اما گروه طالبان اين اتهام را رد كرده و از آغاز تحقيق در مورد اين كه چه گروه دخيل است و همچنين جست و جوي مسافران خبر داده است. گزارش ديگر اين است كه كوچي ها پشت اين گروگان گيري هستند. آنان ادعا كرده اند كه باشندگان جاغوري رمة گوسفندان آنان را گرفته اند و تا زمان كه رمة گوسفندانشان تسليم داده نشود گروگان ها نيز رها نمي شوند. هنوز در مورد صحت و سقم اين خبر بحث مطرح نشده است.

اگر اين خبر ـ گروگان گرفتن مسافران توسط كوچي ها ـ درست باشد، حكايت گر اين خواهد بود كه گروگان گيري در حال تبديل شدن به سنت ناپسند در جامعة افغاني است. مشخص نيست كه ادعايِ را كه كوچي ها مطرح مي كنند، درست است يا نه؟ و چقدر به حقيقت نزديك است؟. اگر درست باشد آيا گروگان گيري رفتار درست است؟  گفته مي شود افراد كه اخيرا به عنوان گروگان گرفته شده اند از مردم دايكندي هستند، آيا اين درست است كه مشكل با مردم يك ولايت باشد اما از مردم ولايت هاي ديگر گروگان گيري صورت گيرد؟. در اين مورد دو نكته قابل طرح است:

1 . گروگان گيري به عنوان يك سنت

به نظر مي رسد كه اگر حكومت مانند ماه هاي گذشته استراتژي سكوت سياسي را روي دست گرفته و دست به كار نشود و اگر گزارش گروگان گيري مسافران توسط كوچي ها درست باشد، با تاسف بايد گفت كه زين پس اين امر به يك سنت ناپسند تبديل خواهد شد. آن گاه هركس، هر جريان و هر حلقة با طرح ادعاي درست يا نادرست و كذب، دست به گروگان گيري خواهد زد. از اين رهگذر، باندهاي مافيايي و جنايت كار جهت رهايي زندانيان شان و ده ها طيف ديگر دست به گروگان گيري خواهند زد. در اين صورت حكومت چگونه با اين وضعيت برخورد خواهد كرد؟ اگر دست به اقدام زند با همة گروگان گيرندگان چگونه برخورد مي كند و يا اگر مانند وضعيت كنوني از استراتژي سكوت سياسي استفاده كند، پاسخ مردم را چه خواهد داد. بهتر، منطقي تر و خردمندانه تر اين است كه همين اكنون دست به عمليات هاي مؤثر نظامي زده و با بركندن ريشه هاي گروگان گيرندگان، امنيت و آرامش را به همة مردم به ويژه به مسافران و عابران شاهراه ها به ارمغان بياورد.

2 . لزوم موضع گيري هاي فراگير رياست جمهوري

دولتمرداني که اكنون بر كرسي رياست تكيه زده اند. تكيه زنندة اين كرسي ها در روز نخست كاري شان سوگند مي خوردند كه بر اساس ملحوظات قومي و منطقه اي عمل نكنند. از اين رو، در صورت كه موضع گيري هاي غني در برگيرندة دردها و مشكلات همة مردم و شهروندان كشور باشد، از يك سو روحيه جمعي و وحدت ملي و از سوي ديگر پايه هاي اجتماعي و مشروعيت و مقبوليت اجتماعي حكومت و نظام سياسي تقويت مي گردد.

به نظر مي رسد كه اگر هدف دشمنان نفاق افگني و فعال كردن شكاف هاي اجتماعي است و تظاهرات در برابر حكومت نيز كمك به آنان، اين چنين موضع گيري ها ـ گاهي موقف جدي و گاهي خاموش ـ نيز در راستاي كمك به دشمن خواهد بود.