جوانان در هرجامعه ای به عنوان بزرگترین نیروی کار به شمار میروند که میتوانند گام موثری را در راستای ابادانی وشگوفایی جامعه شان بردارند. بدون شک مدیریت نیروی جوان در هر کشوری میتواند سبب رشد وترقی ان جامعه شود برای همین در کشورهای مختلف برای استفاده از نیروی جوان شان برنامه های ویژه و منحصر بفرد روی دست گرفته میشود. در کشورهای مختلف دنیا کار کردن اطفال خلاف قانون پنداشته میشود وازسویی هم تمامی کارمندان پس انکه جوانی اش را از دست بدهندبه تقاعد سوق داده میشوند یعنی هر فرد فقط زمانی میتواند به عنوان نیروی کار در جامعه محسوب شود که جوان است نه در دوران کودکی ویاهم پیری.  روی همین اصل در کشورهای مختلف تلاش میشود که از نیروی جوان شان بیشترین استفاده را ببرند.

افغانستان طی چند دهه گذشته به دلیل جنگ و نا امنیها بشدت تخریب شده است. متاسفانه جنگ و خشونت طی این مدت به تمامی زیرساختهای اقتصادی ،‌ فرهنگی و اجتماعی کشور به شدت اسیب رسانده است. بدون شک اکنون افغانستان به بازسازی جدی ضرورت دارد. هرچند که طی سیزده سال گذشته روند بازسازی افغانستان کماکان ادامه داشت اما با توجه به وسعت تخریبات وضروت جدی کشور به بازسازی تا هنوز مشکلات افغانستان در عرصه بازسازی همچینان پا برجاست. بنا ضرورت احساس میشود که در افغانستان امروز از نیروی جوان کشور برای بازسازی وشگوفایی افغانستان بیشترین استفاده صورت گیرد اما متاسفانه همانطوری که دیده میشود حکومت در افغانستان طی سیزده سال گذشته به هیچ صورت نتوانسته است که نیروی جوان را مدیریت کند. عدم مدیریت نیروی جوان باعث شده است که بسیاری از جوانان ما از افغانستان دلسرد شده وناگزیر راهی کشورهای دیگر شوند. هم اکنون صدها هزار تن از جوانان افغانی در کشورهای دیگر مصروف کار وفعالیت میباشند. جوا نان افغانستان هم اکنون بزرگترین نیروی کار را در کشورهای همسایه افغانستان یعنی ایران و پاکستان تشکیل میدهند. گفته میشود که چندین ملیون مهاجر افغانستان هم اکنون در کشورهای ایران وپاکستان زنده گی میکنند که تعداد زیاد انان را جوانان تشکیل میدهد. علاوه برکشورهای همسایه افغانستان،‌هم اکنون هزاران تن از شهروندان افغانستان که عمدتا جوانان هستند در کشورهای دیگر نظیر کشورهای عربی،‌کشورهای اروپایی وامریکا زنده گی میکنند. ازسویی هم اخیرا استرالیا که در فاصله های بسیار دور از افغانستان موقعیت دارد یکی از پرطرفدار ترین مقصد برای جوانان افغان بوده است. طی سیزده سال گذشته هزاران تن از جوانان کشور با قبول مشکلات فروان خود شانرا به استرالیا رسانده و در انجا پناهنده شده اند. متاسفانه طی سیزده سال گذشته هیچ برنامه موثری برای مدیریت نیروی جوان در افغانستان صورت نگرفته است به همین دلیل جوانان با دلسردی فروان افغانستان را ترک کرده وبه کشورهای دور ویا نزدیک اواره شده اند. جوانان افغانستان برای اینکه به کشورهای دیگر برسند ناگزیرند راه های دشواری را پشت سر بگذرانند تا بتوانند خودشانرا به کشورهای برسانند که بتوانند چند صباحی در انجا شب وروز سپری کنند. به گونه مثال کسانی که طی سیزده سال گذشته به استرالیا که یکی از پر طرفدار ترین مقصد برای افغانها بوده است رسیده اند هزاران مشکل وبیچاره گی را تحمل کرده اند. انان ده ها هزار دالر را به مصرف رسانده و سرنوشت شانرا به دست قاچاقبران سپرده اند تا به استرالیا برسند. رسیدن به استرالیا کار ساده ی نیست. قاچاقبران انسان به منطور بدست منفعت مادی هرچه بیشتر شماری زیادی از پناهجویان را با استفاده از کشتیهای کهنه وفرسوده راهی استرالیا میکنند. این کشتیهای که در مقابل باد و طوفان به شدت اسیب پذیراند بارها اتفاق افتاده است که در مسیر استرالیا غرق شده اند. طی سیزده سال گذشته دستکم پانزده صد پناهجو در مسیر استرالیا جانهای شانرا از دست داده اند که صدها تن از انان افغانی بوده اند. ازسویی هم انانی که شانس با انان یار بوده وخودشانرا به استرالیا رسانده اند نیز اکنون روزگاری خوشی ندارند. انان به دلیل تفاوت های فرهنگی که میان افغانستان واسترالیا وجود دارند از مشکلات فروانی رنج میبرند. ازسویی هم اخیرا حکومت استرالیا پالیسی اش را در قبال پناهجویان به صورت بی سابقه ی است تغییر داده است. این کشور تمامی پناهجویانی را که تلاش میکنند به صورت غیرقانونی راهی این کشور شوند را قبل از رسیدن به ابهای استرالیا دستگیر وانان را دوباره به همان کشوری میفرستد که از انجا عازم استرالیا شده بودند. حکومت استرالیا به رهبری تونی ابوت که اواخر سال 2013 میلادی  قدرت را در استرالیا بدست گرفت سختگیریهای بی سابقه ی را به منظور جلوگیری از ورود پناهجویان غیرقانونی به این کشور به اجرا گذاشت. عملیات حفاظت از مرزهای استرالیا،‌ فرستادن پناهجویان به کمپهای نارو ومانوس ،‌ و اخراج اجباری پناهجویان غیرقانونی از عمده ترین برنامه های بود که تونی ابوت روی دست گرفت. تونی ابوت تعهد کرده بود که هیچ پناهجویی را که تلاش کند به صورت قاچاقی وارد استرالیا شوند را نخواهد پذیرفت. به اساس پالیسی تونی ابوت انعده پناهجویانی که به کمپ های نارو  ومانوس فرستاده میشوند نیز حتی اگر مستحق پناهنده گی هم شناخته شوند چانس ورود به کشور استرالیا را نخواهند داشت. به تازه گی حکومت پاپوا گینه نو که کمپ مانوس در ان موقعیت دارد اعلام کرد که درخواست های پناهنده گی صدها پناهجو نهایی شده است. این کشور گفت که از میان پنجصدو بیست ونه کیس پناهجویان که نهایی شده تنها یکصدوبیست ونه تن ازانان مستحق پناهنده گی شناخته شده و چهارصد تن دیگر نیز دوباره به کشورهای اصلی شان اخراج خواهند شد. نخست وزیر پاپواگینه نو گفت انعهده پناهجویانی که مستحق پناهنده گی شناخته شده اند پس ازین میتوانند که در جامعه گینه نو به صورت ازادانه زنده گی نمایند.

با به توجه به تمامی این مشکلات که قبل از رسیدن وبعد از رسیدن به استرالیا برای پناهجویان وجود دارد ،‌با انهم هنوز گروه گروه از جوانان کشور تلاش میکنند که خودشانرا به استرالیا برسانند. هرچند دروازه های استرالیا بروی پناهجویان غیرقانونی به کلی مسدود شده است اما شماری زیادی از جوانان کشور هنوز به فکر سفرهای غیرقانونی به استرالیا هستند. حکومت استرالیا میگوید که از اغاز سال 2014 میلادی تا اکنون هیچ کشتی حامل پناهجویان غیرقانونی نتوانسته است که موفقانه وارد ابهای استرالیا شوند.

فقر،‌بیکاری،‌نا امنی وعدم توجه حکومت به مشکلات وخواست های  جوانان از عمده ترین دلایلی هستند که باعث میشوند جوانان باوجود مشکلات فراوان دل از افغانستان بکنند وراهی کشورهای دیگر شوند. اگر روند فرار جوانان از کشور که به عنوان بزرگترین نیروی کار در کشور به شمار میرود به همین صورت ادامه داشته باشند بدون شک پیامدهای ناگواری  را برای افغانستان در دراز مدت در پی خواهد داشت. یکی ازین پیامدها از دست رفتن نیروهای جوان در کشور خواهد بود. در شرایط که افغانستان به شدت به کار و بازسازی ضرورت دارد ،‌فرار هر جوان میتواند برای کشور ضایعه محسوب شود. ازسویی هم جوانانی که در شرایط کنونی افغانستان را ترک میکنند در اکثر مورد قبل از انکه به کشور مقصود برسند در مسیر راه جانهایشانرا از دست میدهند. درین صورت خانواده های انان با مشکلات فراوان روبرو شده و در بسا موارد به افرادی تبدیل میشوند که برای همیشه بار دوش جامعه خواهند بود. گذشته از همه اینها انعده جوانانی که میتوانند موفقانه خودشانرا به کشور مقصد برسانند، ناگزیرند که کارهای شاقه با کمترین در امد را انجام دهند که درین صورت نیز تمامی انرژی وتوان انان برای ابادی کشورهای دیگر به مصرف خواهد رسید و هیچ سودی برای کشور افغانستان در پی نخواهد داشت.