صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

آیا موضع گیری ترغیب کننده برای نیروهای نظامی دایمی است؟

-

آیا موضع گیری ترغیب کننده برای نیروهای نظامی دایمی است؟

در شرایط کنونی که گروه طالبان از «یمین و یسار» حمله کرده و در مناطق شهری حمله های مرگ بار و خونین انتحاری انجام می دهد، سخن از برخورد جدی با طالبان و عمل کرد مقابله به مثل با آن گروه، بیش از هر زمانِ جا می افتد و مشتری دارد.    از سال های سال است که گروه طالبان و شبکه های تروریستی سربازان ارتش، پلیس و مردمان عادی را مانند گوسفند ذبح می کنند، اما سخن چندان جدی از دهان شخصیت های درجه یک قدرت به ویژه رییس جمهور شنیده نشده است.    در آغاز بکارِ حکومت وحدت ملی، خوش بینی های افراطی در راستای گفت و گوی سیاسی و به نتیجه رسیدن آن وجود داشت. اما، با گذر هفت و هشت ماه از عمرش، اکنون خوش بینی ها و امیدواری ها به یاس ها و نا امیدی  تبدیل شده و بر افراطی بودن انتظارات انگشت گذاشته می شود.

   جامعه مدنی، رسانه های همگانی و جریان های سیاسی بیرون از قدرت، از همان آغاز نسبت به نیت های سیاسی دولت های همسایه بدبین بوده و نسبت به پی آمدهای ناگوار اعتماد یک جانبه هشدار می دادند، اما اکنون، زمزمه های در درون حکومت وجود دارد و گلایه های سیاسی از صادق نبودن دولت های هم جوار مطرح می گردد.

   در چنین وضعیت، رییس جمهور غنی سخن را در مورد مواجهه با تروریست ها زده که می تواند به عنوان مشوق و ترغیب کنندۀ مناسب برای نیروهای مسلح باشد. رییس جمهور گرچه به صورت مفصل در این مورد صحبت نکرده است، اما جملۀ گفته که جملۀ مناسب بوده و درخور شان خواهد بود.

 ایشان گفته است« جنگ تحمیل شده را با جنگ جواب می دهیم». حالا ممکن است برداشت و تبصرۀ رییس جمهور با برداشت و تبصرۀ ما متفاوت باشد. ایشان شاید برخی جنگ ها را تحمیلی تلقی نکرده و برخورد جدی و شدید را هم مناسب نداند. اما به نظر می رسد که برداشت و تصور عمومی بر این است که جنگ های که از سوی طالبان داخلی صورت می گیرد و جنگ های که توسط نیروهای تروریستی خارجی صورت می گیرد، تحمیلی است.

   در این صورت مسلم است که در برابر جنگ های تحمیلی که همۀ جنگ ها و نبردهای خونین را شامل می گردد، بایستی قاطعانه ایستاد و همۀ توطئه های دشمن را با توانمندی و با جدیت سرکوب کرد.

 بایستی آن قدرت مقاومت کرده و جواب های دندان شکن به طراحان جنگ و حمایت کنندگان برنامه داد، تا به این نتیجه برسند که برنامۀ شان غیر عملی بوده و نتیجۀ را به بار نخواهد آورد. از این رهگذر است که روزنه های ختم جنگ دیده می شود.

همان طور که افکار عمومی در جریان است، شمال کشور به گونۀ جدی در معرض تهدید است.

وضعیت امنیتی ولایت های شمالی وخیم است. با آن که در ولایت های بدخشان و کندز، سربازان دلیر و جان نثار ارتش ملی، دشمنان را به گونۀ جدی سرکوب کرده و درس عبرت برای آن ها داده اند، اما هنوز هم گزارش های از توطئه و حمله طنین انداز بوده و خاطر نا آرام افکار عمومی را نا آرام تر می کند.

   بر اساس گزارش های که روز گذشته منتشر شد، ولسوالی «جوند» ولایت بادغیس سقوط کرده و به چنگ طالبان افتاده است. با آن که نیروهای نظامی و امنیتی موجود و موظف در محل حاضر بودند و هستند، اما قادر به حفظ این ولسوالی و بازپس گیری اش نشده اند.

بنابراین، در چنین وضعیت آشفته که نیروهای ارتش ملی در اکثریت قریب به اتفاق ولایت ها مصروف نبردهای کلان و سرنوشت ساز هستند، موضع گیری قاطع و جدی سران کشور به ویژه رییس جمهور مشوق، حمایت کننده و ترغیب کنندۀ مناسب است که مانند شئِ انرژی بخش آن ها را قوت، نیرو، جرات و جسارت می بخشد.

به نظر می رسد که این جنگ ها و حمله های پی در پی که طالبان همۀ توان خودش را خرج تهاجم می کند، بی ارتباط با گفت و گوهای صلح و زمزمه های حضور داعش در کشور و منطقه نیست.

 نشر و پخش زمزمه های حضور داعش در کشور، طالبان را به عنوان نیروی به حاشیه رفته و درجه دو تقلیل داد.

حتی برخی تحلیل ها بر این نکته اشاره می کردند که طالبان به نسخۀ استخباراتی کهنه تبدیل شده اند. طراحان و معماران این گروه، دل سرد شده و به بی نتیجگی اش باورمند شده اند.

   از این رو، این جنگ ها ممکن است جهت مطرح کردن و تثبیت موقعیت باشد. نشان دادن موجودیت که طالبان هنوز است و می تواند به عنوان کلان ترین و درشت ترین گروه مخالف مسلح امنیت کشور و حتی منطقه را به چالش بکشد.

   و ممکن است جنگ ها و نبردهای اخیر جهت حضور قدرتمند در میزهای گفت و گو در دنیای گفت و گوهای سیاسی باشد.

زمان که دو گروه سیاسی و نظامی، دو دولت و گروه سیاسی و دولت باهم مذاکره کرده و تلاش می کنند مشکلات و چالش ها را از رهگذر مسالمت آمیز حل و فصل کنند، هر دو طرف در پی قوی تر و قدرتمند حاضر شدن و نشستن روی میز است.

هر دو طرف در صدد است تا باج سیاسی اندک را بدهد و امتیاز سیاسی کلان را از طرف مقابل بستاند.

از این رو، حمله های اخیر طالبان شاید برای کسب موقعیت بهتر و حاضر شدن قوی تر در گفت و گوهای سیاسی باشد. سران طالبان به این فکر کرده اند که در میز گفت و گو، حکومت به عنوان نیروی ضعیف و در حال زوال بدان ها ننگرد بلکه به عنوان نیروی پرقدرت و تهدید کننده شمار کند.

به هر صورت، امید می رود که رویکرد حکومت وحدت ملی در برابر تروریست ها قاطعانه تر گردد.

 بیان رییس جمهور، نکتۀ جهت دهندۀ خوب است.هم، دروازه های گفت و گو و صلح باز گذاشته شود، تا طالبان که دست از جنگ کشیده و به آرزوی ورود به فضای جدید و زندگی بهتر تسلیم می شوند، فرصت زندگی یابند و هم جبهه های نبرد را تقویت کرد تا گروه های ترویستی به این نتیجه دست یابند که جنگ راه به جایی نمی برد و پیروزی میسور نیست.

دیدگاه شما