ایالات متحده آمریکا و هم پیمانان سیاسی اش، و نیز برخی از کشورهای رقیب در منطقه که به خاطر تصویب شورای امنیت سازمان ملل متحد و شاید هم به خاطر تلاقیِ منافع سیاسی، جهت برچیدن بساطِ گروه طالبان از افغانستان همکاری کردند.

به محضِ آغاز حمله های هوایی نیروهای ائتلاف بین المللی و آغاز حمله های نظامی جدی ترِ ائتلاف از گروه های سیاسی ـ نظامی در داخل که سال ها مقاومت کرده بودند، گروه طالبان و حکومت موسوم به امارت اسلامی سقوط کرد.

با این که بساط طالبان و امارت طالبانی از کابل و ولایت های کشور به صورت آشکار برچیده شد، اما، پرواضح بود که طالبان به صورت باالقوه می توانست شورش های را سازمان دهی کرده و تهدیدهای را متوجه کند.

از این رو، ایالات متحده در راس و ائتلاف بین المللی مبارزه با تروریزم در کنارش، تصمیم به ماندن در افغانستان را اتخاذ کردند. مسائل زیر به ترتیب اولویت ماندن آن ها را در کشور توجیه می کرد:

اول، مبارزه، سرکوب و نابودی تروریزم به عنوان تهدید کنندة امنیت افغانستان، منطقه و جهان. دوم، تلاش برای نهادینه کردن ارزش های سیاسی و حقوقی چون دموکراسی، انتخابات، نقش اقلیت های قومی و مذهبی و حقوق زنان. سوم، کمک به بازسازی، نوسازی و توسعه اقتصادی افغانستان.

بر این اساس، آمریکا جهت تحقق اولویت ها و هدف های مهم که برشمرده شد، می بایستی در کشور ماندگار می شد.

اما به زودی، کشورهای ائتلاف و آمریکا تلاش کردند، از جنگ با تروریزم به صورت مستقیم شانه خالی کنند و تمامی مسوولیت ها را به دوش حکومت و نیروهای دفاعی و امنیتی کشور اندازند. از این رهگذر، بحث تقویت و تمویل جدی نیروهای دفاعی از یک سو، و خروج نیروهای خارجی به صورت تدریجی و گام به گام از سوی دیگر، مطرح گردید. بر این اساس، این فرضیه تقویت شد که نیروهای دفاعی کشور، توانمند شده اند و قادر اند که به صورت مستقلانه از مرزهای سیاسی دفاع و با شورشگران و تروریستان  مبارزه کنند. برنامة انتقال گام به گام مسوولیت های نظامی از نظامی های خارجی به نظامی های خودی طرح و به منصهِ اجرا گذارده شد.

اکنون، شمار کلان از نیروهای خارجی کشور را ترک کرده اند و دارند به اصطلاح پیروزی شان را در میدان جنگ افغانستان جشن می گیرند و به سربازان و فرماندهان نظامی شان، مدال می دهند. فقط معدود سربازان آمریکایی باقی مانده است که به منظور آموزش، مشوره و حفاظت از تاسیسات آمریکایی مانده اند، و نیز برخی از نیروهای نظامی کشورهای عضو ناتو بر اساس موافقت نامة نظامی که امضا گردید، جهت آموزش و مشوره دهی به نیروهای نظامی خود مانده اند.

حالا بحث این است که هر سه اولویت و هدف را که ایالات متحده و کشورهای عضو ائتلاف جهت حضور در افغانستان مطرح کرده بودند، هیچ یک محقق نشده است. طالبان و تروریزم نابود نشده اند و هر روز امنیت مردم را تهدید می کنند و نیز به تازگی نقاب پوشان مجهول الهویت ظهور کرده و آرامش را از مردم ربوده است. ارزش های سیاسی، حقوقی و اجتماعی چون دموکراسی، انتخابات و حقوق زنان نهادینه نشده و با چالش های جدی مواجه است. و بحث بازسازی، نوسازی و توسعه اقتصادی کشور که به یک معما تبدیل شده است. در طول چهارده سال پول های هنگفت جهت بازسازی کشور سرازیر شد، اما نتیجة ملموس را در پی نداشته است. کمک کنندگان خارجی حکومت کابل را به کوتاهی و بی تدبیری و حکومت کابل کمک کنندگان را به حیف و میل متهم می کند.

بحث تلاش برای نهادینه کردن ارزش های سیاسی، اجتماعی و بازسازی و نوسازی را می توان از راه دور دنبال کرد، اما، پیش برد فرایند مبارزه با تروریزم و آرامش بخشیدن به مردم افغانستان، منطقه و جهان از رهگذر تهدیدهای امنیتی کلان که خلق کرده اند و در صورت مهار نکردن خلق خواهند کرد، از راه دور نمی شود. بایستی نیروهای نظامی آمریکایی در کشور باشند، در گام نخست آماده هرنوع کمک و همکاری در جریان جنگ ها و در گام دوم برخی از عملیات ها را خود انجام دهند.

مشکل تنها به تهدیدهای گروه طالبان خلاصه نمی شود. به تازگی نقاب پوشان سر برآورده اند که در شاهراه های عمومی ریخته و مردمان عادی و بی گناه را می ربایند. نحوۀ ربودن شان نیز بوی نفاق قومی می دهد. تا هنوز فقط گرگ بی رحم به جان هزاره ها شده اند. چندی پیش، حدود 31 نفر از قوم هزاره را در ولایت زابل ربودند. موی سفیدان محلی تلاش کرد از رهگذرهای مسالمت آمیز آن ها را نجات دهد. اما نتیجۀ را در پی نداشت. حکومت با راه اندازی هیاهوی تمام، از آغاز عملیات نظامی جهت نجات دادن مسافران اسیر خبر داد، و جنرال عبدالرازق فرمانده پولیس کندهار و فرمانده عمومی عملیات نجات، اعلام کرد که بدون نجات دادن هموطنان اش به کندهار بر نمی گردد، اما تا هنوز خبری و اطلاعِ در دست نیست و این حادثة جانکاه به تدریج به مسئلۀ عادی و روزمره تبدیل می شود.

در حال که مادران پیر در انتظار نجات پسران، زنان جوان در انتظار دیدار شوهر و کودکان خردسال در انتظار پدر مهربان شان هستند، بازهم روز گذشته مسافرانی که از جاغوری به سمت غزنی در حرکت بودند، توسط ربایندگان ربوده شدند.

بنابراین، ماموریت و کارها بی پایان و نا تمام مانده است. گذشته از ائتلاف جهانی مبارزه در برابر تروریزم، افغانستان ایالات متحده آمریکا را به عنوان مسوول و طرف اصلی می شناسند. طالبان تهدید می کند و نقاب پوشان که شبیه عام و تام به گروه داعش برخواسته در عراق و سوریه دارد، هر روز مردم را به غم می نشاند.

رویکرد نقاب پوشان به مراتب بدتر از تهدیدهای طالبان است. آن ها با ربودن شیعیان هزاره در صدد دامن زدن به اختلاف ها و درگیری های قومی ـ مذهبی هستند. همان طور که در دهۀ هفتاد تجربه شده است، جنگ ها و درگیری های قومی، کلان ترین تهدید خواهد بود. هیچ گروه تروریستی و شورشی موفق به سقوط دادن حکومت مرکزی نشده و نخواهد شد، اما، جنگ ها و درگیری های قومی به زودترین فرصت، حکومت و نظام را از درون فلج می کند.

از بحث مطرح شده توسط ریاست جمهوری افغانستان و نظامی های آمریکایی مبنی بر خروج با تاخیر نیروهای آمریکایی باید استقبال گردد، و تلاش گردد که آمریکایی ها مردم افغانستان را تنها نگذاشته و ماموریت های اش را به پایان رساند.