نشست سران کشور های عضو ناتو امید دوباره برای مردم افغانستان بخشید. این نشست که روز پنچ شنبه در ولز بریتانیا آغاز شد تعهد سپرد که افغانستان را در سه زمینه همکاری کند. اول؛ سازمان اتلانتیک شمالی(ناتو) تعهد کرد که نیرو های امنیتی افغانستان آموزش و مشوره می دهد. ناتو همچنین بیان داشت که این مهم تنها مشروط به امضا پیمان امنیتی میان افغانستان و ایالات متحده آمریکا و موافقت نامه در مورد وضعیت نیرو های ناتو در افغانستان است. دوم؛ این سازمان متعهد شده است که نیرو های امنیتی افغانستان را حمایت مالی می کند. حمایت مالی این سازمان نسبت به کنفرانس شیکاکو و کنفرانس توکیو یک میلیارد افزایش یافته است. سوم؛ همکاری دراز مدت کشور های عضو ناتو با افغانستان است. تعهد ناتو در قبال افغانستان مهمترین و جدی ترین خبر ممکن برای مردم افغانستان است.‏

این خبر از آنجا دارای اهمیت می باشد که مردم افغانستان در بلاهت تمام گرفتار شده است. گروه های تند رو و تروریستان در اکثر مناطق افغانستان حملات گسترده را آغاز نموده است. نتیجه انتخابات ریاست جمهوری با گذشت شش ماه مشخص نشده است. این مسئله باعث شده است که اقتصاد افغانستان در حدود پنچ میلیارد خساره بر دارد و در حدود شش میلیارد دالر از کشور خارج شود. در عین حال، رفتار های خشونت آمیز دیگر از قبیل، سر بریدن شهروندان، تجاوز گروهی و ... افزایش یافته است. در این گیرودار و این همه بد بختی تعهد کشور های عضو ناتو در کمک و همکاری با افغانستان جدی ترین رویداد برای مردم افغانستان است.مهمترین سوال این است که چرا کشور های عضو ناتو و سازمان آتلاتیک شمالی(ناتو) بعد از فراز و نشیب زیاد در روابط با افغانستان متعهد به همکاری دراز مدت شدند.چگونه می توانیم از این فرصت استفاده کنیم.

اول؛ وضعیت خاورمیانه به صورت کل، کشور های عضو و در رأس آن ایالات متحده آمریکا را نگران کرده است. آمریکا و همپیمانان آن(کشور های عضو ناتو) در صدد مدیریت خاورمیانه است. زیرا، بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، آمریکا به عنوان ابر قدرت درجه یک مطرح شد. آمریکا برای حفظ قدرت خود و سلطه خود بر نظام بین الملل نیازمند حفظ وضعیت در کشور های خاورمیانه می باشد. در حال حاضر، وضعیت عراق وخیم گزارش می شود، سوریه وضعیت بهتر از عراق را ندارد. روابط و تنش ها در میان فلسطین و اسرائیل همچنان لاینجل باقی مانده است.گروه های تند رو باعث نگرانی جدی آمریکا و کشور های عضو ناتو شده است. از آنجایی که گروه تروریستی داعش خطرات جدی بر حکومت عراق وارد کرد و فجایع زیادی را مرتکب شد، آمریکا ترسیده است که مدیریت نظام بین الملل از دستش خارج شود. از انجایی که افغانستان لانه تروریستان و گروه های تند رو است، آمریکا نمی خواهد که بعد از سیزده سال حضور در افغانستان وضعیت افغانستان دوباره به حالت اول بر گردد. به همین خاطر، رشد گروه های تند رو در افغانستان موقعیت ایالات متحده امریکا را در نظام بین الملل تهدید می کند. آمریکا به همین منظور خواهان همکاری با افغانستان می باشد.

دوم؛ رها کردن افغانستان بزرگترین ضربه ممکن برای کشورهای عضو ناتو است.خارج شدن از افغانستان به معنی شکست این کشورها در مبارزه با تروریسم می باشد. به همین خاطر، خروج آن ها از افغانستان و به حال خود گذاشتن حکومت افغانستان می تواند تغییرات جدی در سلسله مراتب کشور ها در سطح نظام بین الملل داشته باشد. همان طور که خروج نیرو های شوروی سابق از افغانستان باعث فروپاشی این بلوک شد، خروج نیرو های سازمان اتلانتیک شمالی از افغانستان می تواند تاثیرات منفی زیادی بر موقعیت آن ها در سطح نظام بین الملل وارد کند. به همین دلیل، این کشور ها بدون شکل گیری یک حکومت با ثبات افغانستان را ترک نخواهد کرد و کمک های آن ها به افغانستان دوام خواهد کرد.

سوم؛ افغانستان به لحاظ ژئوپلتیک دارای اهمیت اساسی برای ایالات متحده آمریکا و همپیمانان شان در مدیریت جهان است. آمریکا از دیر باز با روسیه رقابت های تسلحاتی داشته است. روسیه به عنوان یک ابر قدرت چند بُعدی در مواردی برای ایالات متحده امریکا مزاحمت های را خلق نموده است. حضور آمریکا در افغانستان می تواند از این جهت برای آمریکا سودمند باشد زیرا، کنترل بیشتر بر روسیه دارد. از طرف دیگر، چین غول اقتصادی و رقیب جدی امریکا در بخش اقتصادی محسوب می شود. رشد اقتصادی؛ منجر به افزایش ظرفیت های نظامی این کشور گردیده است. در آینده این احتمال می رود که چین برای آمریکا در منطقه یک تهدید محسوب شود. بنابراین، حضور آمریکا در افغانستان می تواند باعث کاهش تهدیدات چین برای آمریکا محسوب گردد. ایران، همسایه شرق افغانستان نیز روابط خوب با ایالات متحده آمریکا ندارد. بعد از انقلاب ایران، روابط آمریکا و ایران به سردی گراییده است. در سال های اخیر مسئله هسته ای ایران، باعث نگرانی کشور های غرب و در رأس آن آمریکا شده است. حضور آمریکا در افغانستان برای کنترل بیشتر بر ایران سودمند است. این نکته را نباید از یاد برد که حضور آمریکا در افغانستان به معنی اقدامات نظامی علیه این کشور ها نیست. زیرا، افغانستان اجازه چنین چیزی را به ایالات متحده آمریکا نخواهد داد. اما، نفس حضور آن ها در افغانستان بدون اقدامات نظامی می تواند تاثیرات خود را بر کشور های رقیب و مخالف ایالات متحده آمریکا بگذارد. بنابراین، این مسئله نیز باعث شده است که کشور های عضو ناتو به افغانستان به عنوان یک منطقه ژئوپلتیک بنگرد و در افغانستان حضور داشته باشد.

حضور نیرو های بین المللی و حمایت های کشور های عضو ناتو برای افغانستان دارای اهمیت اساسی می باشد. زیرا، افغانستان یک کشور پسا منازعه شناخته می شود. کشوری که ثبات آن از سوی گروه های تروریستی و گروه های تند رو مانند طالبان تهدید می شود. برای حفظ ثبات و قدرتمند شدن دولت حضور کشور های عضو ناتو در افغانستان ضروری می باشد. افغانستان از این فرصت می تواند استفاده کند. در عین حال، تمام کشور های عضو ناتو کشور های دموکراتیک است. آن ها در صدد ترویج و تحکیم دموکراسی در کشور های جهان سوم نیز هست. افغانستان از حضور آن ها و از حمایت های مالی و نظامی آن ها می تواند در امر تحکیم دموکراسی نیز استفاده کند. زیرا، یکی از مولفه های که در تحکیم دموکراسی امر ضروری به نظر می رسد، حمایت و پشتبیانی ابر قدرت های جهانی است. افغانستان از حضور جامعه جهانی می تواند به یک اقتصاد با ثبات نیز دست یابد. به دین معنی که اقتصاد افغانستان به یک رشد پایدار نرسیده است. هر گونه تحول سیاسی تاثیر مخرب بر روند رشد اقتصادی می گذارد. افغانستان از حضور جامعه جهانی می تواند روابط اقتصادی و تجاری خود را گسترش داده و به یک اقتصاد با رشد ثابت دست پیدا کند.

در پایان این نوشتار باید این نکته را متذکر شوم: آمریکا و کشور های عضو ناتو درست است که از حضور در افغانستان سود می برد اما این بدین معنی نیست که آن ها هر در شرایط در افغانستان ماندگار می شود. این کشور ها، همان طور که عراق را ترک گفتند، ممکن افغانستان را نیز ترک گوید. بنابراین، نخبگان سیاسی ما نباید در روابط با این کشور ها با پیش فرض های اشتباه خواست ها و شرایط را در نظر بگیرد که باعث خروج آن ها از افغانستان گردد. حکومت بعدی باید در زودترین فرصت ممکن پیمان امنیتی را امضا نموده و باعث بهبود وضعیت گردد.