جرج. دبلیو بوش رئیس جمهور سابق ایالات متحده آمریکا در سال 2001 میلادی در یک سخنرانی خود گفته بود که "حامیان گروه های تروریستی تفاوت با تروریستان ندارد". جرج بوش زمانی این سخنان را ابراز نموده بود که گروه های تروریستی بر برج های دوقلو در نیویورک حمله نموده بود. سخنان جرج بوش به صورت مستقیم متوجه گروه طالبان در افغانستان بود. زیرا، ایالات متحده آمریکا از گروه طالبان در افغانستان خواسته بود تا گروه های تروریستی القاعده را از افغانستان خارج کند. طالبان اما، از گروه های تروریستی حمایت نموده بود و بنا بر آن ایالات متحده آمریکا این گروه را به صورت مستقیم در لیست سیاه و جزء گروه های تروریستی بازشناخت.بعد از رویداد حمله یازدهم سپتامبر و حملات ایالات متحده آمریکا به افغانستان حکومت جدید با حمایت ایالات متحده آمریکا در افغانستان ایجاد شد. سیاست ایالات متحده آمریکا و حکومت افغانستان برای سال های متمادی در قبال گروه طالبان سازگار و هماهنگ بود. اما در سال های اخیر سیاست دو طرف تغییر نموده است و می توان گفت که دو طرف سیاست تقابل گرایانه را در قبال گروه طالبان در پیش گرفته است. آنچه در ذیل می آید، توضیح سیاست های دو کشور در قبال گروه طالبان است.

همان طور که در بالا به صورت فشرده بیان نمودیم؛ گروه طالبان از نظر حکومت ایالات متحده آمریکا و حکومت افغانستان تفاوت با گروه های تروریستی مانند القاعده نداشت. با توجه به همین مبنا، گروه طالبان از سال 2001 میلادی تا سال های اخیر به بدترین وجه ممکن از سوی نیرو های ایالات متحده آمریکا و  همپیمانان شان سرکوب شدند.حکومت افغانستان از سیاست ایالات متحده آمریکا در قبال گروه طالبان حمایت کردند. حکومت افغانستان به اندازه توانایی خود در سرکوب گروه طالبان با ایالات متحده آمریکا همراهی نمودند. در سال های اخیر اما، سیاست دو طرف به گونه ای نسبت به گروه طالبان تغییر نموده است.

با روی کار آمدن حکومت باراک اوباما سیاست ایالات متحده آمریکا نسبت به گروه طالبان تغییر کرد. در دوران جرج بوش قدرت سخت افزاری تنها ابزاری بود که نیرو های ایالات متحده آمریکا در برابر گروه طالبان استفاده می کردند. باراک اوباما اما نحوه مبارزه با تروریسم و گروه های تند رو را تغییر داد. او ابزار های نرم را وارد مبارزه نمود. او تلاش نمود که با ابزار های فرهنگی و اجتماعی با گروه های تند رو مبارزه نماید. اگر چه ابزار های سخت افزاری اولویت داشت اما در کنار آن ابزار ها قدرت نرم نیز مورد استفاده قرار گرفت.

همزمان با تغییر نحوه مبارزه ایالات متحده آمریکا با گروه های تند رو، سیاست حکومت افغانستان نیز تغییر نمود. حکومت افغانستان تلاش نمود که گروه های تندرو مانند گروه طالبان را در چارچوب دولت بیاورد. چندین سال به صورت رسمی و در چارچوب نهاد رسمی به نام" شورای عالی صلح" تلاش نمود تا گروه طالبان را وارد گفتگو نماید. اما گروه طالبان هیچگاه حاضر به مذاکره و گفتگو نشدند. حکومت افغانستان از هر وسیله ممکن برای کشاندن آن ها به میز مذاکره استفاده نمودند.سران زیادی گروه طالبان را از زندان ها آزاد نمودند. روابط خود را با پاکستان به خاطر گروه طالبان به حالت تنش در آوردند. حتی روابط حکومت افغانستان با بزرگترین حامی شان یعنی ایالات متحده آمریکا دگرگون و سرد شد.در همین گرودار ها سیاست تقابل گرایانه شکل گرفت. تقابل اما، میان حکومت افغانستان و حکومت ایالات متحده آمریکا است. زمانی که حکومت افغانستان یکی از سران طالبان را از زندان های داخلی آزاد نمودند، حکومت ایالات متحده آمریکا سران گروه طالبان را از زندان گوانتانامو آزاد نمودند.این یعنی تقابل دو طرف در رهایی زندانیان گروه طالبان از زندان ها.

رهایی زندانیان و یا سیاست تقابل گرایانه دو طرف در قبال گروه طالبان پیامد مستقیم روی زندگی مردم افغانستان داشته است. می توان گفت که منشاء این سیاست حکومت افغانستان است. ایالات متحده آمریکا زیاد تلاش نمود تا از رهایی زندانیان گروه طالبان جلوگیری نماید اما، حکومت افغانستان حاضر نشد تا نسبت به سیاست های خود تجدید نظر نماید. در نهایت گزینه ای برای ایالات متحده آمریکا نماند جز اینکه خود نیز دست به رها سازی زندانیان طالبان بزند. بنابراین، مردم افغانستان هر آنچه از دست گروه طالبان می کشد نتیجه مستقیم سیاست حکومت افغانستان در قبال گروه طالبان است.

بنا به گفته مقامات رسمی حکومت افغانستان در حدود 80 در صد زندانیان رها شده از زندان دوباره به صفوف جنگ بر می گردد. این سخن اگر چه از سوی مقامات رسمی حکومت افغانستان ابراز شده است اما تا هنوز هیچ گونه تجدید نظر نسبت به گروه طالبان صورت نگرفته است.اینکه چرا تجدید نظر در سیاست حکومت نسبت به گروه طالبان صورت نمی گیرد، در فرصت دیگر به بررسی خواهیم گرفت. اما در این جا سعی می شود، پیامد های مستقیم این سیاست را به صورت فشرده بیان نمایم.

پیامد ملموس و عینی رهایی زندانیان گروه طالبان از سوی حکومت افغانستان و حکومت ایالات متحده آمریکا افزایش ناامنی در سراسر افغانستان می باشد. در برخی ولایت های جنوبی گروه طالبان بخش از خاک افغانستان را در اختیار دارد. بدین معنی که حکومت در بخش از خاک افغانستان حاکمیت ندارد. اشتباه است اما اگر بپنداریم که گروه طالبان تنها در ولایت های جنوبی نفوذ دارد. گروه طالبان به اندازه قدرتمند شده است که می تواند در هر نقطه افغانستان برای نیرو های امنیتی افغانستان مزاحمت خلق کند. گروه طالبان حتی در پایخت کشور که بیشترین تدابیر امنیتی گرفته می شود، دست به حملات می زند. این بیانگر قدرتمندی آن ها است.افزایش ناامنی پیامد های زیادی دیگر نیز دارد. کاهش سرمایه گذاری، افزایش مهاجرت ها، کاهش میزان امید به زندگی و ...

در ماه های آینده به احتمال زیاد حکومت جدید روی کار می آید. روی کار آمدن حکومت جدید این فرصت را فراهم می کند تا حکومت نسبت به سیاست خود در قبال گروه طالبان تجدید نظر نماید. از آنجا که حکومت جدید، حکومت مردمی می باشد، مردم افغانستان از گروه طالبان متنفر است. بار ها انزجار خود را نسبت به رفتار های گروه طالبان نشان داده است. بنابراین حکومت افغانستان باید تلاش نماید تا سیاست های خود را متناسب با نگرش های مردم نسبت به گروه طالبان همسو و هماهنگ سازد. در غیر آن احتمال آن می رود که در پیش گیری سیاست کنونی پایگاه اجتماعی حکومت ضعیف گردد و حکومت با کاهش مشروعیت مواجه گردد.

در پایان باید متذکر شد که سیاست تقابل گرایانه سودی برای مردم و حکومت افغانستان نداشته است.این سیاست کشتار غیر نظامیان و نظامیان را افزایش داده است. مسئول اصلی آن نخبگان سیاسی افغانستان در رأس قدرت است. اگر حکومت کنونی فرصت اندک برای تغییر سیاست دارد، حکومت بعدی اما، فرصت مناسب برای تجدید در سیاست خود نسبت به گروه طالبان دارد.