جنگ علیه تروریزم و دهشت افکنی با حمایت قاطع جامعه جهانی و مردم افغانستان براه انداخته شد و در سیزده سال گذشته هم مردم افغانستان و هم جامعه جهانی هزینه های سنگینی را در این جنگ متحمل شدند. مردم افغانستان هزاران قربانی دادند و سربازان قوای یاری امنیت بین المللی نیز هزاران کشته را تقدیم این جنگ کردند. علاوه بر این صدها ملیارد دالر در این جنگ هزینه شد و دولت افغانستان بالا ترین سطح از کمک های جهانی در طول تاریخ این کشور بدست آوردند. با توجه به این هزینه های سنگینی که ملت افغانتسان و جامعه جهانی در این جنگ متحمل شده اند نباید از آینده نگران باشند. زیرا افغانستان در ده سال گذشته دست آوردهای مهمی داشته است که در صورت تداوم این روند آینده افغانستان روشن تر از گذشته خواهد بود.

افغانستان باز مانده از دور طالبان ویرانه ی بیش نبود و نظام جدید همه چیز را از صفر شروع کرد اکنون اما افغانستان دست آوردهای بزرگی دارد و جایگاه افغانستان به عنوان یک عضور فعال و در حال پیشرفت در جامعه جهانی تثبیت شده است. پس کمک و حضور جامعه جهانی از افغانستان به خیر و صلاح افغانستان بوده است که اگر این کمک ها و حمایت ها نمی بود اکنون افغانستان ویران تر از گذشته بود و شاید بیش از نصف ساکنانش اکنون آواره بودند و ملیون ها انسان در این کشور با فقر و گرسنگی و فلاکت دست و پنجه نرم می کردند. طالبان در طول دوران حاکمیت شان کوچک ترین گامی در مسیر ساختن و آباد کردن افغانستان بر نداشتند و اندک داشته های افغانستان را هم نابود کردند. با  تداوم حاکمیت چنین گروهی افغانستان اکنون در ماقبل تاریخ سیر می کرد و افغانستان بیشتر به یک بیغوله متروک تبدیل می شد تا سرزمینی که در آن امیدی برای زندگی وجود داشته باشد.

با تداوم حمایت های جهانی و عزم جدی مردم افغانستان برای عبور از گذشته تاریک به اینده روشن آینده خوبی را برای افغانستان نوید میدهد. البته بدست آوردن این آینده سخت و طاقت فرسا است به این معنا که جنگ علیه دهشت افکنی به این زودی ها به پایان نخواهد رسید و تروریست ها هیچ گاهی زبان مفاهمه و صلح را نمی فهمند بلکه تنها زبان خشونتو جنگ است که یک تروریست آن را می فهمد و با آن با دیگران سخن می کند. متاسفانه در جنگ علیه تروریزم در افغانستان مشکل اساسی در این بوده  است که مخالفان مسلح عموما از مردم عادی به عنوان سپر انسانی استفاده می کنند و در بسیار از موارد در میان شهروندان عادی پناه می گیرند و مردم نیز در برخی موارد خواست یا نا خواسته به آنان پناه می دهند. در چنین مواردی قطعا در جنگ با شورشیان مسلح شهروندان عادی نیز آسیب می بینند اما هنوز هم این توجیهی برای بد رفتاری با غیر نظامیان نمی شود و نباید تحت هیچ شرائطی غیر نظامیان آسیب ببینند.

مشکل اساسی دیگر بروز ناآرامی‌ بیشتر، فساد و سرقت در افغانستان است که اخیرا رئیس جمهور نیز در گفتگو با نشریه ساندی تلیگراف آن را مطرح کرده است. سرقت در افغانستان سابقه بسیار طولانی دارد در مسیر شاهراه ها و راه های مواصلاتی کشور از گذشته های دور تا کنون سرقت یک پدیده فراگیر بوده است. در زبان فارسی از قدیم سفر قندهار ضرب المثل شده است. این بدان دلیل است که در قدیم سیستان و قندهار و هیرمند سرزمین های حاصل خیزی بودند و ساکنان مناطق مختلف از ایران امروزی و افغانستان و آسیای میانه برای تهیه ما یحتاج به این دیار سفر می کردند. ولی بدلیل زیاد بودن قطاع الطریق ها در مسیر راه،  با امکانات،  وسایل و محافظان زیاد کاروان ها حرکت می کردند تا بتوانند در برابردزدان از مال و سرمایه شان محافظت کنند. از این رو امروزه هر کسی که با تجهیزات و وسایل زیاد به سفر عازم می شود گفته می شد مگر سفر قندهار می روید.

در دوران سلطنت شاهان مختلف بویژه دهه های اخیر بسیار از شاهراه های افغانستان بویژه در جنوب و غرب هیچگاهی امن نبوده است. در یک دهه اخیر نیز مسیرهای مواصلاتی افغانتسان به ندرت امن بوده است. انوع دیگر سرقت  نیز از گذشته ها بوده است و هر موقع که چنین امکانی فراهم بوده سرقت ها صورت گرفته است. شهروندان کابلی تمام دار و ندار شان در سی سال گذشته بارها و بارها به سرقت رفت نمونه روشن آن ساکنان مظلوم محله افشار کابل است که حتی کلکین ها و چوب های که سقف خانه های شان را پوشانده بودند نیز برجای نماند. حتی خشت و گل خانه های مردم به سرقت رفت بی آنکه از کسی بازخواست صورت بگیرد. اما این ها همه دلیل نمی شود که پدیده منفور سرقت و دزدی توجیه شود. صدها ملیارد دالر در ده سال گذشته در افغانستان آمده است و اکنون هیچ معلوم نیست این سرمایه ها کجا رفته است؟ براستی چه کسی باید در این زمینه پاسخ گو باشد.

فساد در افغانستان نیز از پدیده ها دیرپا است ولی در یک دهه گذشته افغانستان جایگاه اول را دراین زمینه کسب کرده است. فساد در یک نظام هنگامی گسترش می یابد که اولا نارسایی های قانونی وجود داشته باشد و دوما قانون به درستی عمل و اعمال نشود. سوما نظارت لازم و کافی وجود نداشته باشد. این سه عامل اصلی و کلیدی در گسترش فساد در افغانستان بوده است آیا در این موارد جامعه جهانی مسئول است که به افغانستان کمک کرده اند یا قانون گذاران، مجریان، و ناظران قانونی در افغانستان؟ به نظر می رسد پاسخ روشن است و نباید در این زمینه بگونه ی سخن گفت که مردم سعی کنند مقامات مسئول با فرافکنی می خواهند از پذیرش بار مسئولیت شانه خالی کنند. تاکید بر کنترل و مهار دزدی و فساد مالی در کشور جنگ روانی علیه هیچ کسی نیست بلکه به هدف اصلاح ساختارها و بهبود وضع مالی کشور است. اگر این مسائل جدی گرفته شود آینده بهتری در انتظار افغانستان خواهد بود.

مردم از وضع موجود خشمگین و ناراضی اند. اما این عدم رضایت مردم به معنای عدم رضایت کلی از نظام جدید و یا حمایت های بین المللی نیست. مردم در انتخابات های گذشته به روشنی ثابت کردند که حامی و خواهان نظام کنونی اند و با وجود تمامی تهدیدهای مخالفان مسلح پای صندوق ها آمدند و تعداد زیادی نیز کشته و زخمی شدند. اما مردم با مایه گذاشتن از جان خویش از این نظام حمایت کردند و قطعا سپاس گذار کمک های جهانی اند.انتخابات پرشور آینده نشان خواهد داد که مردم از جامعه جهانی و حمایت های آنان نه تنها ناراضی نیستند که همانگونه که نمایندگان شان در جرگه مشورتی نشان دادند خواهان همکاری و حمایتهای دوام دار جهان از کشور شان اند.

آینده روشنی در انتظار افغانتسان خواهد بود مشروط به اینکه مردم در انتخابات آینده اولا پر شور حضور یابند و ثانیان بهترین تیمی که را توانایی ها و ظرفیت های بیشتری برای مواجهه با مشکلاتو چالشهای کشور دارد را انتخاب کنند. این آینده اکنون در دستان مردم است و زمانیکه مردم با صداقت تمام در صحنه حضور داشته باشند آینده کشور قطعا بهتر از گذشته خواهد بود و هیچ کسی قادر نخواهد بود در برار اراده یک ملت بایستد و سرنوشت آنها را رقم بزند. بنا براین انتخابات آینده سرنوشت ساز و حساس است و باید از همین اکنون هم مردم و هم مسئولین برای آینده این کشور درست بیاندیشند و درست تصمیم بگیرند.