چندی پیش حکومت افغانستان شصت صد و پنچاه تن از زندانیان طالب را از زندان بگرام آزاد نمودند. با رها سازی زندانیان طالب مقامات نظامی ایالات متحده آمریکا هشدار داده بود که هشتادو هشت تن از زندانیان خطرناک می باشد و حکومت باید در بررسی پرونده های آن ها جدی بوده و آن ها را رها ننمایند. مقامات نظامی ایالات متحده آمریکا گفته بود که این تعداد زندانی برای امنیت مردم افغانستان نیرو های امنیتی افغانستان و نیرو های بین الملل خطرناک می باشند. اما در تازه ترین خبر حاکی از آن است که حکومت افغانستان سی و هفت تن از زندانیان خطرناک را از زندان بگرام رها نموده است. نظامیان آمریکا در افغانستان در این مورد واکنش نشان داده است و در اعلامیه ای گفته است که "نیرو های آمریکا در افغانستان دریافته اند که نهاد تحت نظر مستقیم حکومت افغانستان به رهبری عبدالشکور دادرس دستور داده که 37 تن از 88 فرد خطرناک و مورد منافشه آزاد شوند. آن ها تهدید واقعی برای امنیت هستند و علیه آن ها مدارک نیرومندی برای پیگرد و تحقیقات بیشتر وجود دارد." آن ها همچنین افزوده است که آزادی فراقانونی بازداشتی ها در راستای توسعه حاکمیت قانون در افغانستان، گام بزرگی برای عقب گرد است. این اعلامیه آمده است که 40 در صد از 88 تن در حملات مستقیم شرکت داشته اند که منجر به کشته و زخمی شدن 57 شهروند افغان شده است.

در حالی زندانیان طالب از زندان بگرام رها می شوند که چند روز پیش رئیس جمهور کرزی در یک کنفرانس خبری گفته بود که زندان بگرام فابریکه طالب سازی است. کرزی گفته بود که در زندان بگرام افراد بی گناه بازداشت می شود و در آن شکنجه می شود و وقتی رها شد به صفوف طالبان می پیوندد. این سخنان کرزی تغییر رویکرد وی نسبت به گروه طالبان را نشان می دهد. آگاهان امور این سخنان کرزی را حمایت از گروه طالبان دانسته است. با همه این ها رهایی زندانیان طالب پیامد های برای حکومت و مردم افغانستان دارد که در زیر مورد بررسی قرار می گیرد.

رهایی زندانیان طالبان پیامد های خطرناک برای حکومت و مردم افغانستان در پی دارد. پر هزینه ترین پیامد رها سازی زندانیان تیرگی روابط میان حکومت افغانستان و ایالات متحده آمریکا است. آمریکا بعد از سال 2001 میلادی بزرگترین حامی حکومت افغانستان بوده است و کمک های نظامی و غیر نظامی نموده است. به گونه ای که می توان گفت که بدون حمایت و کمک های ایالات متحده آمریکا، حکومت افغانستان قادر به تامین نیازهای خود نیست. وابستگی اقتصادی و سیاسی حکومت افغانستان به ایالات متحدده آمریکا به گونه ای است که بدون حمایت آن ها حکومت افغانستان سقوط خواهد کرد. رهایی زندانیانی که توسط نیرو های نظامی ایالات متحده آمریکا بازداشت شده است و بی توجهی به جرم آن ها بدون شک روابط حکومت افغانستان را با ایالات متحده آمریکا تیره خواهد کرد. رفتار های این چنینی ممکن است حکومت ایالات متحده آمریکا را بر آن دارد تا نسبت به کمک ها و حمایت های خود از حکومت افغانستان تجدید نظر نمایند. تجدید نظر در حمایت ها و کمک ها از سوی حکومت ایالات متحده آمریکا سنگین ترین هزینه ممکن بر حکومت و مردم افغانستان است.

از طرف دیگر، باید توجه داشت که پشت پا زدن به یک ابر قدرت ممکن است افغانستان را دوباره به کام جنگ بکشاند. تجربه تاریخی ما نشان می دهد که رویگردانی از ابر قدرت ها سقوط و در نهایت تباهی را در پی داشته است. نمونه تاریخی، دوران داوود خان است. داوود خان از شوروی که یکی از ابر قدرت های آن زمان بود رویگرداند. رویگردانی داوود خان از شوروی باعث سرنگونی وی و در نهایت کشته شدن او به دست کودتاچیان شد. حکومت کنونی باید تجربه تاریخی را در نظر داشته باشد تا یک بار دیگر، افغانستان به دام جنگ های داخلی نیافتد. در عرصه بین الملل نیز، تغییر منزلت ملی بدون حمایت کشور های قدرتمند ممکن نیست. بدون شک افغانستان منافعی در خارج از کشور دارد. دنبال کردن منافع خود در کشور های دیگر، بدون حمایت های ایالات متحده آمریکا ممکن نیست. بنابراین رفتار های حکومت افغانستان خطرناک است و باید متوجه پیامد های احتمالی آن باشد.

بدون شک رهایی زندانیان بدون بررسی پرونده های آن ها امری خلاف قانون است و این مسئله همان طور که در اعلامیه نظامیان آمریکا در افغانستان آمده بود؛ در راه حاکمیت قانون یک نوع عقب گرد است. در کشور ما، رابطه ها همیشه بر ضوابط و قانون چربیده است. به عبارت دیگر، روابط شخصی اهمیت بیشتر از قانون داشته است. همین مسئله باعث شده است که آمار فساد بالا برود و هیچ سیاست و پالسی جوابگوی مشکلات مردم نگردد. در دهه جدید تلاش های در راستای حاکمیت قانون صورت گرفته است. اما رهایی زندانیان امری خلاف حاکمیت قانون است. زیرا پرونده های زندانیان بررسی نمی گردد. بنابراین پیامد دیگر، رهایی زندانیان پشت پا زدن به قانون است.

تجربه نشان داده است که در صد بالای زندانیان رها شده به صفوف طالبان می پیوندد. پیوستن این زندانیان خطرناک به صفوف طالبان باعث کشته و زخمی شدن افراد بی گناه و نیرو های امنیتی افغانستان می شود. نیرو های امنیتی ممکن است وفاداری خود را نسبت به حکومت افغانستان از دست بدهد. حکومت بدون نیروهای انسانی وفادار بدون شک سقوط خواهد کرد. از طرف دیگر، کشته و زخمی شدن مردم عادی توسط زندانیان رها شده باعث نارضایتی مردم می گردد و نارضایتی مردم کاهش مشروعیت را در پی دارد.

اما چرا زندانیان رها می شود. دو احتمال وجود دارد. اول؛ رهایی زندانیان پاسخی به فشار های ایالات متحده آمریکا به مقامات افغان به منظور امضا پیمان امنیتی است. در این صورت، مقامات افغانستان عقلانی عمل ننموده و بیشتر هزینه ها را بر خود و مردم افغانستان وارد می کند. دوم؛ این احتمال وجود دارد که تیم حاکم با رها سازی زندانیان خطرناک در صدد برهم زدن امنیت و در نهایت برگزار ننمودن انتخابات ریاست جمهوری است. احتمال دوم، افغانستان را به سمت بی ثباتی و جنگ های داخلی می کشاند. زیرا برگزار نشدن انتخابات باعث خشم برخی کاندیدان و در نهایت جبهه گیری آن ها علیه حکومت می شود. احتمال زیاد وجود دارد که جبهه گیری خشونت آمیز و مسلحانه باشد. بنابراین حکومت و مقامات مسئول باید آگاه باشد که به خاطر خواست ها و امیال شخصی کشور را یک بار دیگر، در دام جنگ های داخلی نکشاند.

در پایان باید گفت که حکومت و مقامات مسئول باید نسبت به رهایی زندانیان طالب تفکر و تعقل نمایند و پیامد های احتمالی آن را بسنجند. رفتار های غیر عقلانی و احساسی آن ها می تواند هزینه های سنگین بر مردم افغانستان تحمیل نمایند. بنابراین بر مقامات افغانستان است تا مسئولانه عمل نماید و افغانستان را یک بار دیگر، درگیر جنگ های داخلی ننماید.