یک دهه تلاش دولت افغانستان در جهت برقراری صلح در افغانستان در حالی بی نتیجه پی گیری می شود که گروه های تروریستی در افغانستان کوچک ترین گامی را به سمت صلح برنداشته و نمی دارند. زیرا اساسا تروریزم بر بنیاد خشونت و وحشت آفرینی استوار است که اگر این دو ویژگی اصلی را نداشته باشد ماهیت خود را از دست داده و موجودیتش به خطر می افتد. بنا بر این چگونه می توان از گروه های تروریستی انتظار داشت که زبان خشونت را کنار بگذارند و به صلح بیاندیشند صلحی که در قاموس این گروه ها به معنای دست کشیدن از اصلی ترین رسالت یک تروریست و دهشت افکن است. این تنها در افغانستان نیست که تروریست ها چنین اند بلکه در تمامی کشورهای که این گروه ها حضور ونفوذیافته اند وضع به همین منوال است و هیچ گاهی زبان گفتگو و تفاهم را یک تروریست فهم نمی تواند. به همین دلیل هر گونه تلاش در جهت صلح و تفاهم با این گروه ها آب در هاون کوفتن است چنانکه بیش از یک دهه است که این تجربه همواره در افغانستان تکرار شده است.

باتوجه به آنچه گفته آمد درک این مسئله که چرا همه روزه تعداد زیادی از شهروندان بی گناه درافغانستان به خاک و خون کشیده می شوند و چرا روزی نیست که بدون ترور، انتحار، انفجار و دهشت افکنی در افغانستان غروب شود بسیار راحت است. یک تروریست هویتش را از خشونت و دهشت افکنی می گیرد و این بدین معنا است که اگر دست از آن بر دارد هویت خودش را و در نهایت موجودیتش را از دست داده است با چنین موجودی چگونه می توان از تفاهم، مدارا، همپذیری، صلح و ... سخن گفت. روز گذشته یک بار دیگر بمب کنار جاده ای که توسط تروریست ها جاسازی شده و معمولا از راه دور کنترل می شوند جان شش مهاجر بخت برگشته ی که از ایران به وطن بر می گشتند را در ولایت هلمند گرفت.

مهاجرانی که برای بدست آورن لقمه نانی در کارگاه های کارگری در ایران از بام تا شام جان می کنند زمانیکه به کشورشان بر می گردند این گونه بی رحمانه توسط تروریست ها کشته می شوند. این رویداد در ولسوالی تازه تاسیس نومیش ولایت هلمند که در سرحد با ولایت دایکندی قرار دارد و بخش های از این ولسوالی در کنترول طالبان است این حادثه رخ داده است. شماری از باشندگان نومیش در تماس تلفنی با خبرنگار خبرگزاری بخدی در هلمند گفته اند که تمامی سرنشیان این موتر مهاجرانی هستند که از ایران به افغانستان باز گشته اند. به گفته آنها٬ قربانیان باشندگان ولایت بادغیس هستند که در میان قربانیان٬ زنان و کودکان نیز شامل هستند.

براستی این مهاجران بخت برگشته چه گناهی داشتند که اینگونه بی رحمانه مورد حمله تروریست ها قرار بگیرند. این مهاجران نه سرباز اردو و پلیس بودند و نه کارمند ادارات دولتی یا ان جی او ها و هر نهاد و اداره دیگر، که بهانه ی برای کشتن آنان دست تروریست ها وجود داشته باشد. بی هیچ تقصیر و گناهی این افراد کشته شدند و مسئولین با بی تفاوتی از کنار این گونه رویدادها می گذرند و در عوض فرمان رهایی ده ها زندانی خطرناک را که عضو این شبکه های تروریستی است صادر می کنند. نیروهای امریکایی در خبرنامۀ گفته اند حکومت افغانستان ۳۷ زندانی از جمله ۸۸ زندانی خطر ناک زندان بگرام اند را آزاد کرده است. به گفته آنان ۴۰ در صد این زندانیان رها شده در حملات مستقیم بر نیروهای خارجی و افغان سهم داشته و ۱۷ زندانی از جمله ۳۷ زندانی رها شده در ساخت بم‌ها و کشتن ۱۱ سرباز و پولیس افغان نقش داشته اند. در حالیکه نفس عضویت در شبکه ها و گروه های تروریستی مسلح و مخالف دولت افغانستان جرم است دست داشتن در اقدامات تروریستی جرم این افراد را سنگین تر می کند از این رو رهایی این گونه افراد حقیقتا مایه نگرانی مردم و شهروندان کشور است.  این درحالیست که چگونگی رهایی این زندانیان خطرناک که ایالات متحد آنان را تهدید جدی برای امنیت افغانستان و امریکا میدانند به تیره‌گی روابط کابل -واشنگتن انجامیده است.

ما در حالی شاهد رهایی این گونه زندانیان خطرناک از زندان های کشور ایم که جنگ علیه تروریزم به شدت تمام ادامه دارد و همه روزه نیروهای ارتش و پلیس در عملیات های که علیه این گروه های تروریستی انجام میدهند تعداد زیاد از آنان را کشته و یا دست گیرمی کنند. وزارت داخلۀ افغانستان روز چهارشنبه اعلام کرد که ۳ شورشی درعملیات‌های مشترک نیروهای افغان در ولایت‌های ننگرهار، لغمان، قندهار، زابل، غزنی و هلمند، کشته شده و ۲۳ شورشی دیگر، بازداشت شده اند. درجریان این عملیات‌ها، نیروهای افغان مقداری مواد انفجاری نیز به دست آورده اند و چندین حلقه ماین را خنثا، کرده اند. این یعنی همه روزه عملیات علیه تروریست ها در نقاط مختلف کشور جریان دارد که اگر این عملیات های پیش گیرانه نباشد معلوم نیست روزانه چه تعداد افراد بی گناه در کشور توسط تروریست ها کشته و مجروح می گردند.

 در چنین شرائطی مماشات با این گروه ها به معنای تایید منطق خشونت آنان و تقویت جبهه ترور و خشونت در افغانستان است. آیا مماشات با تروریست ها در شرائطی که قرار است نیروهای افغان تا پایان ۲۰۱۴ میلادی تمامی مسؤولیت‌های امنیتی کشور را از نیروهای خارجی، برعهده گیرند و نیروهای خارجی کشور را ترک کنند به نفع افغانستان و ساکنان آن است؟ این پرسش زمانی اهمیت بیشتر می یابد که وزیر امور داخله افغانستان روز (چهارشنبه) در روز پایانی سمینار چهار روزه با قوماندانان امنیه مرکز و ولایات کشور اعلام کرد گزارش هایی به دست این وزارت رسیده که نشان می دهد از آن سوی مرزها به مخالفان مسلح در افغانستان دستور داده شده تا امنیت انتخابات را بر هم بزنند.

عدم شناخت درست از ماهیت ترور و تروریزم می تواند افغانستان را به پرتگاه های خطرناک سوق دهد. اینکه تروریزم در افغانستان با حضور نیروهای آمریکایی و ناتو ربط داده شود منطقی به نظر نمی رسد زیرا این گروه ها در افغانستان قبل از حضور ناتو و آمریکا دهشت افکنی می کردند و اکنون نیز در کشورهای که حتی یک سرباز ناتو آمریکا یا حتی رژیم طرفدار غرب وجود ندارد نیز همین خشونت آفرینی های را می کنند که در افغانستان انجام می دهند.  آمریکا عراق را بطور کامل ترک کرد اما هیچ تروریستی دراین کشور دست از ترور و دهشت افکنی نکشید. آمریکا و ناتو در سوریه نه تنها حضور ندارد که رژیم حاکم در این کشور سیاست هایش بر خلاف آمریکا و ناتو و کشورهای اروپایی است اما تروریست ها در این کشور وحشیانه ترین جنایت ها را علیه مردم و دولت سوریه مرتکب می شوند.

در لیبی، عراق، ایران، یمن، مصر، لبنان و ... نه ناتو حضور دارد و نه سربازان آمریکایی، اما دهشت ناک ترین حملات انتحاری و تروریستی توسط تروریست ها در این کشورها راه اندازی و اجرا می شود که ده ها انسان بی گناه را به خاک و خون می کشد. آیا در این همه کشورها هم زندان بگرامی به عنوان فابریکه طالب سازی وجود دارد که با بد رفتاری  آمریکایی ها با زندانیان آنانر را علیه مردم ودولت این کشورها بشوراند؟ آیا با خروج کامل نیروهای خارجی از افغانستان و بسته شدن کامل زندانهای این کشور تصور می شود که تروریست ها دست از ترور و دهشت افکنی بر دارند و اجازه دهند آب خوش از گلوی مردم افغانستان پایین برود! مگر در دو دهه قبل حتی یک سرباز آمریکایی و ناتو در افغانستان حضور داشت که تروریست ها سیاست زمین سوخته را در نقاط مختلف افغانستان اجرا کردند و هزاران انسان بی گناه را به خاک و خون کشیدند.

در پایان باید گفت هیچ کسی تمامی رفتارهای سربازان خارجی در افغانستان را تایید نمی کند و بد رفتاران باید محاکمه و مجازات شوند. اما اینکه تصور شود با مماشات با تروریست ها می توان صلح را در افغانستان یا هر کشور دیگری تامین کرد خیال کاملا باطلی است. گروه های تروریستی زمانیکه دشمن مشترک را از صحنه بدر کنند به جان مردم بی گناه و همدیگر می افتند چنانکه در دو دهه گذشته در افغانستان و در سالهای واپسین در خیلی از کشورهای مانند سوریه عراق و ... چنین شده است.