از زمانی که اختلافات حکومت های کابل واشنگتن بر سر امضای موافقت نامه امنیتی دفاعی بالا گرفته است نا امنی ها نیز در افغانستان افزایش یافته و طالبان سعی کرده اند بیشتر مانور اقتدار شان را در مناطق مختلف به رخ دولت افغانستان و نیروهای خارجی بکشند. تصمیم حکومت مبنی بر رها سازی ده ها زندانی طالبان از زندانهای مختلف از جمله بگرام اگرچه شاید به نیت تقویت روند صلح صورت گیرد؛ اما عملا اقتدار مخالفان مسلح را بیشتر می سازد. بدلیل آنکه هرچه امتیازهای بیشتری در این سالها به طالبان داده شده است به همان میزان خشونت ها و نا امنی ها نیز در کشور افزایش یافته است. طبیعی است که امتیاز دهی های یک جانبه در شرائط کنونی فقط به اقتدار بیشتر مخالفان کمک می کند. البته اگر این امتیاز دهی ها می توانست اندکی از میزان خشونت ها بکاهد حکومت افغانستان می توانست توجیهی برای تداوم امتیازدهی ها داشته باشد.

همزمان با این تشدید خشونت ها و مانورهای مخالفان مسلح امضای پیمان امنیتی کابل واشنگتن در پیچ و خم های اختلاف نظر های مقامات دو کشور متوقف مانده است. در آخرین اظهار نظر ها سفیر آمریکا در کابل اعلام کرده است ظاهرا تلاشهای واشنگتن برای متقاعد ساختن رییس جمهور کرزی برای امضاء موافقت نامه امنیتی به ناکامی خواهد انجامید. روزنامه واشنگتن پست به نقل از سفیر آمریکا می نویسد بعید به نظر می رسد که رییس جمهور کرزی پیش از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ماه اپریل سال جاری این پیمان را به امضاء برساند، اما امریکا به تلاشها یش برای متقاعد ساختن رییس جمهور کرزی برای امضاء سند امنیتی و دفاعی ادامه خواهد داد. سفیر آمریکا در حالی این اظهارات را مطرح می کند که سخنگوی کاخ سفید هفته پیش اعلام کرد پیمان امنیتی میان کابل و واشنگتن باید در هفته ها امضاء شود نه در ماه ها. سخنگوی قصر سفید جی کارنی گفت اگر ما برسر پیمان امنیتی ودفاعی به زودترین وقت به نتیجه نرسیم، پس ما مجبور خواهیم شد که در مورد یک طرح که در آن هیچ نیروی امریکایی و ناتو در افغانستان بعد از سال ۲۰۱۴ باقی نخواهد ماند کار کنیم.

با آنکه حضور سیزده ساله قوای بین المللی یاری امنیت نیز نتوانست امنیت کامل و سرتاسری را در افغانستان تامین نماید؛ اما بسیار از آگاهان بر این باور اند که عدم تداوم حضور این نیروها می تواند وضع را از این که هست نیز بد تر سازد. مسئله ای که مقامات کابل نمی پذیرند و مدعی اند قوای مسلح افغانستان توانایی آن را دارند که در برابر هراس افکنان مقاومت کنند. بر اساس توافقنامه امنیتی کابل واشنگتن به نیروهای ضد هراس افگنی ومربیان نظامی امریکا اجازه خواهد شد بعد از اینکه نیروهای جنگی این کشور در اواخر ماه دسامبر افغانستان را ترک نمایند، تا بعد از سال ۲۰۱۴ در افغانستان باقی بمانند. گفته شده است حدود هشت تا ده هزار نیروی امریکایی در افغانستان باقی خواهند ماند ولی رییس جمهور آمریکا تاکنون به روشنی در مورد تعداد دقیق این سربازان اعلام موضع نکرده است.

به نظر می رسد به رغم آنکه هنوز در مورد چگونگی تداوم حضور نیروهای بین المللی یاری امنیت در افغانستان به شمول سربازان آمریکایی در افغانستان توافق نهایی صورت نگرفته است اما این نیروها مایل به ترک افغانستان نیستند. اظهارات اخیر فرمانده کل نیروهای خارجی در افغانستان چنین چیزی را به مخاطبان می فهماند. او می گوید امضای پیمان امنیتی با واشنگتن بهترین راهی است که افغانستان می تواند از این راه به صلح دست یابد و مردمان این کشور از سردرگمی نجات یابند. جنرال جوزف دانفورد  بر ین باور است که با امضای این پیمان انتقال سیاسی و انتقال امنیتی نیز به گونه درست انجام خواهند شد. او در بخش اظهارات خود می گوید اگر از نیروهای زیر فرمان او خواسته شود که نظامیان افغان را در تامین امنیت انتخابات کمک کنند، آنان کمک خواهند کرد. دانفورد تاکید میدارد که روند انتقال به خوبی به پیش خواهد رفت اما به این شرط که حمایت جامعه جهانی از این نیروها ادامه یابد و ظرفیت های این نیروها نگهداشته شوند. این نیروها از رهگذر هوایی و نیز از رهگذر مهارت های کشفی نیاز به کار های بیشتری دارند.

البته پیش از این روشن بود که نیروهای در حال جنگ به تروریزم در افغانستان تروریست ها را هنوز به مثابه تهدید جدی علیه امنیت منطقه و جهان میدانند و بر این اساس منطقی به نظر نمی رسد که مایل به ترک افغانستان و رها کردن بی نتیجه میدان جنگی باشند که صدها ملیارد دالر هزینه مالی و هزاران کشته و مجروح را بر این نیروها تحمیل کرده است. اما مقامات حکومت افغانستان عمدتا نگران آن اند که مبادا برای یک دوره طولانی دیگر نیز حضور سربازان خارجی در این کشور نه تنها به تامین امنیت سراسری کمک نکند که اوضاع کژدار و مریض گذشته و اکنون همچنان برای مدت دیگر ادامه یابد و هیچ گونه کار زیر بنایی و اساسی در افغانستان که در دراز مدت بتواند افغانستان را از وابستگی های شدیدش به بیرون نجات دهد صورت بگیرد. در یک دهه گذشته عملا امنیتی در افغانستان برقرار نبود که به بهبود بنیادهای اقتصادی افغانستان کمک نماید و وضع معیشت مردم افغانستان بهبود یابد. طرح های زیر بنایی و اساسی در افغانستان انجام نشده و اگر این وضع ادامه یابد افغانستان برای مدت نامعلومی وابسته به کمک های دیگران خواهد ماند چنین چیزی قطعا مورد پذیرش دولت و ملت افغانستان نیست.

اما مقامات ناتو قوای ائتلاف همواره به دولت و مردم افغانستان وعده داده اند که با امضای پیمان امنیتی نیروهایی افغانستان در تمامی عرصه های هوایی، عملیاتی و استخباراتی چنان تقویت خواهند شد که خود بتوانند عهده دار مسئولیت تامین امنیت افغانستان شوند. این نیرو ها در سطحی تقویت خواهند شد که همواره بجنگند تا مانع گسترش فعالیت های هراس افگنانه شوند و نیز امنیت کشو ر را تامین کنند، اما نگرانی که وجود دارد این است که نیروهای آموزش دیده، حرفه ای و کار آمد ناتو و ائتلاف با در اختیار داشتن پیشرفته ترین تجهیزان و امکانات جنگی و استخباراتی نتوانسته اند امنیت این کشور را تامین نمایند ارتش و پلیس نوپای این کشور چگونه قادر خواهند بود از عهده چنین مهمی بر آیند. از این رو بسیاری بر این باورند که امضای پیمان امنیتی تنها گزینه ممکن است که مقامات افغانستان آنرا در اختیار دارند به این معنا که خروج این سربازان و پایان کمک های آنان نیز امکان بهتری را در اختیار افغانستان قرار نمی دهد. مگر اینکه افغانستان بتواند با همکاری و حمایت کشورهای دیگر منطقه و جهان از عهده این مهم بر آید که چنین چیزی در شرائط کنونی جهان عملا ناممکن است.

از طرفی یک نگرش بد بینانه نسبت به پدیده تروریزم و جنگ در افغانستان این است که این جنگ می تواند در راستای منافع بسیار از قدرت ها باشد در این صورت عدم همراهی جدی با قدرتهای که منافع شان با این جنگ گره خورده است برای افغانستان هزینه های سنگینی خواهد داشت. اگر چنین تحلیلی از جنگ افغانستان درست باشد در آن صورت افغانستان ناگذیر از آن خواهد بود که امنیت بهتر خود را با همراهی با قدرتهای که صحنه گردانان اصلی جنگ کنونی اند تامین نمایند. گذر زمان روشن خواهد کرد که مقامات کابل چه برداشتی از جنگ کنونی و پیامدهای آن داشته اند که تاکنون بر خلاف آنچه گفته آمد عمل کرده اند.