در روزهای اخیر شاهد موج تازه ای از خشونت آفرینی های مخالفان مسلح در کابل پایتخت و سایر نقاط کشور هستیم. روز گذشته حمله راکتی بر سفارت آمریکا در کابل رخ داد و در اعلامیه سفارت امریکا در کابل آمده است که این حمله تلفاتی را در پی نداشته است. حمله بر سفارت آمریکا که در یکی از نقاط کلیدی و حساس شهر کابل در نزدیکی ارگ ریاست جمهوری و وزارت دفاع قرار دارد نشان روشن از مصمم بودن طالبان در برهم زدن امنیت و ثبات کشور است. طالبان با ارسال پیامی به رسانه ها مسوولیت این رویداد را بر عهده گرفته است. در همین حال روز گذشته معاون سخنگوی وزارت داخله گفت که در نتیجه انفجار یک راکت و یک ماین در کابل سه پولیس زخمی شده اند.

اما گسترش نا امنی ها علاوه بر کابل پایتخت سایر نقاط کشور را نیز در بر گرفته است. روز گذشته مقام ها در ولایت لوگر گفتند بر اثر یک انفجار دست کم شش نفر کشته و 13 تن دیگر زخمی شده اند. این انفجار در شهر پل علم، مرکز ولایت لوگر و در یکی از نقاط پر ازدحام شهر رخ داده است. در این انفجار چهار غیر نظامی و دو پولیس کشته و 13 غیر نظامی دیگر زخمی شده اند. این روزها ولایت لغمان نیز نا امن شده و ریاست امنیت ملی کشور از دستگیری 5 سازمانده حملات انتحاری در این ولایت خبر داده است. بر اساس گفته مقامات  چند نفر همراه با یک موتر مملو از مواد منفجره در شهر مهترلام قصد داشتند حمله انتحاری را بر والی لغمان انجام دهند. در مجموع این اقدامات و تحرکات مخالفان مسلح در کابل پایتخت و سایر نقاط کشور نشان می دهد که این گروه ها مصمم تر از گذشته در جهت بر هم زدن ثبات و امنیت کشور تلاش می کنند که این خود باعث افزایش نگرانی های مردم شده است.

همزمان با این تحولات ، طولانی شدن روند مذاکرات مقامات افغانستان و آمریکا در خصوص موافقت نامه امنیتی کابل واشنگتن، نگرانی ها در مورد سرنوشت امنیت و ثبات در افغانستان نیز افزایش یافته است. بسیار از کارشناسان نظامی و امنیتی در مورد آینده امنیت افغانستان ابراز نگرانی می کنند. به باور این عده  تاخیر در امضای موافتنامه مذکور می تواند دست آورد های چند ساله در این کشور را با خطر مواجه سازد.  به همین دلیل این کارشناسان پیشنهاد می کند که نباید بیش از این تاخیر های غیر ضروری ادامه یابد. به نظر می رسد عمده نگرانی ها ریشه در ناتوانی نیروهای افغان و اقتدار روز افزون مخالفان مسلح در این کشور دارد، در حالیکه همه روزه طالبان حملات مرگباری را علیه نیروهای خارجی و افغان در نقاط مختلف افغانستان سازماندهی و اجرا می نمایند که در اثر آن همه روزه تعداد سرباز و شهروندان عادی کشور جان می دهند سخن گفتن از تاخیر یا عدم امضای موافقتنامه امنیت می تواند به معنای حقیقی کلمه نگران کننده باشد.

این درحالیست که در سالهای اخیر هزاران سرباز تازه نفس آمریکایی و افغان با حضور در مناطق مختلف افغانستان توانسته اند صرفا طالبان را از برخی مناطق مانند هلمند و قندهار بیرون برانند که در نتیجه میزان حملات مخالفان در این مناطق کاهش یافته است. اما این به معنای شکست کامل طالبان مسلح نیست زیرا طالبان نیروهای شان را به سمت مناطق دیگر از جمله ارزگان، لغمان، غزنی و همینطور ولایت میدان وردک و دروازه های کابل گسیل داشته اند. افزایش نا امنی ها در ولایات یاد شده نشان می دهد که مخالفان دراین مناطق حضور قوی داشته و هر ازچندگاهی شاهد حملات آنان بر کاروان های نظامی و اکمالاتی ناتو و برخی دفاتر و مراکز نهاد های دولتی و خصوصی هستیم. اوضاع امنیت راه های مواصلاتی در این مناطق به شدت خراب شده  وسوگمندانه تراینکه مسئولین دولتی در این ولایات توان برخورد جدی با متجاوزین را ندارند.

طبیعی است در چنین و ضعیتی که نیروهای اردو و پلیس افغانستان توان تامین امنیت مردم در کابل پایتخت و ولایات مختلف و همینطور راه های مواصلاتی کشور، قریه ها و شهر های مختلف کشور را ندارند تاخیر در امضای موافقتنامه امنیتی و گزینه صفر می تواند تردید ها و نگرانی های جدی را در افکار عمومی کشور باعث شود. مشکل مضاعف این است که متاسفانه دولت افغانستان بویژه وزارت های دفاع و داخله کشور  و اداره امنیت ملی افغانستان طرح و برنامه ی مشخصی را برای کنترل اوضاع در صورت عدم امضای موافقتنامه و خروج سربازان آمریکایی و ناتو از افغانستان روی دست ندارند. بدیهی است که افغانستان نمی تواند تا ابد وابسته کامل به لحاظ نظامی و اقتصادی به کمک های جامعه جهانی باشد. بویژه آنکه آمریکا بدنبال تدوین استراتیژی برای تعیین چگونه گی نجات از جنگ افغانستان است. برای دولت آمریکا دشوار است که کانگرس ایالات متحده را قناعت بدهد که با وجود فشار های مالی، مصارف ملیاردی این جنگ را تامین کنند.

با توجه به آنچه گفته آمد وظیفه دولت افغانستان ونهاد های امنیتی کشور است که برای وضع نابسامان امنیت کشور فکر اساسی بکنند. دولت مردان کشور باید نگرانی ها در مورد وخیم تر شدن اوضاع امنیتی کشور را جدی بگیرند در شرائط کنونی بسیاری براین باور اند که خروج نابهنگام ازافغانستان می تواند بسیار از گروها های تروریستی را تشویق کند که به پایگاه های شان به افغانستان بر گردند. مبارزه با تروریزم و ریشه کن سازی کامل افراط گرایی و تروریزم هنوز هم می تواند از اهداف اصلی جنگ در افغانستان باشد. زیرا تروریزم به مثابه یک تهدید جدی علیه امنیت و ثبات جهان به حساب می آید از این رو جامعه جهانی بویژه آمریکا در افغانستان سعی دارند این پدیده خطر ناک را از منطقه کاملا ریشه کن نمایند. اما متاسفانه تجربه عملی ده سال گذشته نشان داد که آمریکا به رغم آنکه در آغاز تروریست ها را از افغانستان به صورت کامل نابود کرد و اثری از این گروه ها در سالهای نخست حضور آنان در افغانستان دیده نمی شد اما به مرور زمان و بدلایل مختلف مبارزه با تروریزم از جدیت لازم افتاد. بعد از آن در واقع یک نوع مماشات با این گروه ها باعث شد که دوباره این گروه ها جان تازه بگیرند و ضرورت امضای یک پیمان استراتیژیک نظامی آمریکا و افغانستان کاملا مسجل گردد.

از جانب دیگر ضعف جدی حکومت در برابر طالبان و ناتوانی از مهار بحران کشور باعث شده است که طالبان روز بروز بر اقتدار شان افزوده گردد و آشکارا درکابل پایتخت و سایر نقاط کشور نمایش و مانور نیرومند اجرا نمایند و پاسخ روشن خود به حکومت و جامعه جهانی را هر از چند گاهی تکرار نمایند. متاسفانه به باور کارشناسان سیاست های حکومت در قبال طالبان نا سالم است و همنوایی جامعه جهانی با این سیاست سبب شده که فرصت های بی نظیر برای توسعه و ثبات کشور برباد داده شود و فرصت های بیشتری برای انجام حملات مخالفان فراهم شود. سیاست های ناکارآمد حکومت باعث شده است طالبان با سوء استفاده از غفلت های که در حکومت وجود دارد، اقدام به حملات تروریستی و ایجاد مانور نیرومند نمایند. بنا بر این اگر بزودی تصامیم در خور در جهت تامین امنیت و ثبات پایدار در کشور اتخاذ نگردد و مسیر همکاری های جهانی با دولت افغانستان مشخص نگردد این می تواند افق امنیت و ثبات در کشور را تیره و تار نماید. بایسته است دولت افغانستان با جدیت بیشتر و بهتر در خصوص نابسامانی های روبه افزایش امنیتی فکر اساسی نماید و مردم را از نگرانی در بیاورند.