کشتار کودکان در افغانستان تراژیدی ناتمامی است که هر از چند گاهی تکرار می گردد. نگاهی به رویدادهای ماه های اخیر نشان می دهد که ده ها کودک در اثر انفجار ماین ها و حملات انتحاری یا مسلحانه مخالفان مسلح در حوادث مختلف در ولایات پکتیا، زابل و غزنی  ... کشته شده اند. در تازه ترین مورد مقام های محلی در ولایت ارزگان از کشته شدن چهار کودک بر اثر انفجار ماین در این ولایت خبر دادند. حادثه کشته شدن چهار کودک ارزگانی از دردناک ترین رویدادهای کشور در چند روز اخیر است. به گفته سخنگوی والی ارزگان این کودکان در حالیکه سرگرم بازی بودند با ماین کنار جاده برخورد کردند به گفته او این ماین ها معمولا از سوی مخالفان مسلح جاسازی می شود. سوگمندانه کارگذاری ماین های کنار جاده در افغانستان به یکی از تکتیک های اصلی طالبان مبدل شده که بیشترین قرباینیان آن را زنان و کودکان تشکیل می دهد. کودکانی که روز گذشته جان باخته اند تنها هفت تا نه سال سن داشته ان که قربانی خشونت آفرینی های طالبان شدند.

متاسفانه کودکان در افغانستان سرنوشت غم انگیزی دارند بسیار اتفاق افتاده است که طالبان کودکانی را به اتهام همکاری با دولت به وحشیانه ترین شیوه کشته اند. درحالیکه بعدا معلوم شده است این کودکان هیچ گونه ارتباطی با اتهام مطرح شده نداشته اند. در آخرین مورد دو ماه قبل طالبان دو کودک ۸ و ۱۰ ساله را در ولسوالی وته پور ولایت شرقی کنر به همین جرم کشتند. این کودکان هیچ ارتباطی با دولت و نهادهای غیردولتی داخلی و خارجی نداشته و زمانی که می‌خواستند حیوانی را برای عید قربان به فروش برسانند، توسط مخالفان مسلح ربوده شدند که بعدا اجساد این کودکان در محله‌‎ای دور افتاده در ولسوالی وته پور یافت شده بود. طنز تلخ روزگار ما این است کسانی که خود را مجری شریعت اسلامی دانسته و مدعی اند احکام این دین آسمانی را در زمین پیاده می کنند به حکم صریح اسلام که کودک تکلیف ندارد تا مجازات شوند مخالفت می کنند. کودکان حتی اگر مرتکب جرمی هم شوند بر اساس صریح حکم اسلام تکلیف از انان ساقط است پس چگونه می توان کشتن یک کودک را توجیه کرد.

کودکان در حالی در افغانستان قربانی چنین خشونت آفرینی های ناتمام طالبان می شوند که در دين اسلام توجه و اهتمام زيادي به کودکان شده است آياتي که نسبت به حقوق کودک در اسلام وجود دارد و روايات موجود همه حاکی از اهتمام اسلام به کودکان و حقوق ايشان است. رسول گرامي اسلام (ص) مي فرمايد: " به کودکان خود محبت کنيد و نسبت به آنها ترحم نماييد. وقتي به آنها وعده داديد، وفا کنيد زيرا آنها جز اينکه شما را روزي دهنده خود مي بينند تصور ديگري ندارند. اسلام حتي به والدين اجازه کتک زدن کودکان را نداده است . امام علي (ع) مي فرمايد: " حتي براي ادب کردن فرزندت نيز او را نزن بلکه با او قهر کن و مراقب باش که زمان قهر طول نکشد. "  در دين اسلام توجه فراوان به حقوق کودکان شده است رسول اکرم (ص) به همه انسانها اعلام مي کند، همانطور که پدران و مادران، حقوقي بر فرزندان خود دارند و فرزندان در صورت ترک آن حقوق عاق مي شوند ، فرزندان نيز حقوقي بر پدر و مادر دارند.

متاسفانه گروه های که مدعی پیروی از اسلام و تطبیق شریعت اسلامی اند فرسنگ ها از این آموزه های اسلامی فاصله دارند. گروه های که بر علیه نیروها و موسسات جهانی در افغانستان می جنگند بخوبی می دانند که جامعه جهانی در سال 1946، انجمن عمومي سازمان ملل به منظور حمايت از کودکان، مرکز يونيسف را تاسیس کردند که هدف اصلي  این نهاد بين المللي حمايت از کودکان و بهبود و ضعيت زندگي کودکان در سراسر جهان اعلام شده است. وظيفه انجمن کمک به کودکان يعني يونيسف، مراقبت از کودکان و برآوردن نيازهاي اوليه آنها در سالهاي ابتدايي زندگي؛ ترغيب و تشويق والدين به تعليم فرزندان مي باشد. همچنين تلاش اين انجمن براي کاهش بيماري، مرگ و مير در کودکان و حمايت از آنها هنگام جنگ و حوادث طبيعي و ... است .در مقدمه کنوانسيون حقوق کودک آمده است که:« کودک بايد در فضايي سرشار از خوشبختي ، محبت و تفاهم بزرگ شود ». براستی چه کسانی به فرامین اسلام در مقام عمل تن داده و زمینه های رشد و تعالی کودکان را فراهم کرده است؟ و چه کسانی در کردار و گفتار ور فتار از آموزه های اسلامی فاصله دارند؟

افغانستان در یک دهه گذشته با حمایت های جامعه جهانی توانست گام های را در جهت بهبود و ضع کودکان بردارد و عجیب این است که این گروه های مدعی اسلام بجای آنکه به کودکان آسیب دیده از جنگ و فقر تباهی کمک کنند به طرز وحشیانه ی آنانر ا می کشند. در حالیکه از یک گروهی که مدعی پیروی از آئین جهانی و آسمانی اسلام است انتظار می رود که نه تنها به کودکان افغانستان بلکه به کمک و بهبود وضع اسفبار کودکان در آفريقا، آمريکاي جنوبي، آسيا و اروپاي شرقي وهر نقطه دیگر جهان همت کنند. سوگمندانه باید گفت کودکان افغانستان شرائطي بسيار سخت تر و غير قابل تحملي را در سه دهه گذشته داشته اند.  درواقع کودکان و نوجوانان از محروم ترین و بی حقوق ترین بخش های جامعه ما بويِژه در شرائط جنگي بوده و هستند. اين کودکان قربانیان بی دفاع در برابر فقر، جنگ، آوارگی و بیخانمانی هستند گويي دنيای ما برای کودکان جز تباهی و سیاهی، جز رنج و سختی، جز فقر و گرسنگی، جز بهره کشی و آزار و تحقیر چیز دیگری به ارمغان نیاورده است.

در افغانستان کودکان از فقر و فلاکت تبعیض و نابرابری مضاعف رنج می برند هزاران کودک سالانه در معرض گلوله هاي جنگ قرار مي گيرند و يا در انفجار ماين ها جان هاي شان را از دست مي دهند. کار اجباري و زندگي در زیرزمین های نم دار در کارگاه ها، کوچه و بازار شهر از صحنه هاي غم انگيز ديگري است که هزاران کودک بی پناه و خیابانی که  شب هایشان را هم بر روی کارتن ها در گوشه و کنار سرک ها سپری می کنند، با آن درگير اند. در سالهای گذشته فراموش نکرده ایم که کودکانی در سرمای سوزان زمستان کابل زیر برف ها یخ زدند و جان باختند. از سوی دیگر کم نیستند کودکاني که به جرم بزه کار راهی زندان شده اند تا روزهای زندگی شان را در آنجا سپری کنند و زمانی که سن شان به 18 سال رسید حلق آویز شوند. کم نیستند کودکانی که جسم و جانشان در دوران کودکی مورد آزار، شکنجه و سوء استفاده قرار میگرد، تحقیر می شوند و در تمام زندگی طعم تلخ این آزارها و حقارت را با خود دارند.

کودکان در اين کشور سپر بلا قرار مي گيرند و در اثر حملات نيروهاي طالبان وناتو سالانه تعداد زياد از آنان جان هاي خود را ازدست مي دهند. اين در حاليست که با توجه به مطالب گفته شده اسلام – دين انسان سازي – به اساس تربيتي انسانها از سنين کودکي ارزشي خاص مي گذارد و به والدين توصيه مي نمايد که به تمامي ابعاد وجودي کودک عنايت داشته باشند و انساني وارسته و شايسته را تحويل جامعه بشري بدهند. انتظار مي رود دولت افغانستان و جامعه جهاني رسيدگي به وضعيت اسفبار کودکان افغانستان را در اولويت کاري خود قرار دهند. مسلما مسئول اصلي اين وضعيت آناني است كه به جنگ و خشونت وترور در كشور ادامه مي دهند و عملا مانع رسيدگي به اوضاع نا بسامان كشور و كودكان آن مي گردند. آمار كودكاني كه در اثر حملات انتحاري طالبان و مخالفين دولت كشته شده اند بسيار تكان دهنده است.