در روزهای اخیر در حالی شاهد موج تازه ای از خشونت ها درافغانستان هستیم که پس از تاکید اعضای جرگه مشورتی بر امضای سریع پیمان امنیتی با آمریکا، رئیس جمهور کرزی با طرح شرائط و نگرانی های تازه ی در این زمینه، امضای پیمان را عملا به تاخیر انداخته است. کشته شدن یک بزرگ قومی در ولایت هلمند توسط افراد مسلح، کشته شدن شش کارمند موسسه فرانسوی "اکتد" در ولایت فاریاب، و کشته و زخمی شدن تعداد افراد ملکی در ولایت غور توسط طالبان تنها گوشه ای از خشونت های تازه در روزهای اخیر در مناطق مختلف افغانستان است. این درحالیست که سه انتحار کننده در جوزجان بازداشت شده و سه مرکز تروریستی در فاریاب از بین برده شده است. به موازات این اقدامات پلیس و نهادهای امنیتی تحرکات مخالفان مسلح نیز در روزهای اخیر افزایش یافته و تنها در درگیری های ولایت نورستان 20 تن از مخالفان مسلح کشته شده اند. در همین حال بر اساس خبرنامه وزارت داخله در دو روز گذشته در چند عملیات مشترک نیروهای امنیتی افغان و خارجی در شماری از ولایت های کشور 33 شورشی کشته شده اند.

مروری بر رویداد های گوشه و کنار کشور نشان می دهد که طالبان مصمم تر از گذشته در جهت برهم زدن امنیت وثبات افغانستان تلاش می کنند. قرائن و شواهد کافی نشان می دهد که این گروه از هیچ تلاشی در این زمینه دریغ نمی ورزند. یک دهه تلاش و امتیاز دهی به گروه های مخالف مسلح برای آوردن آنان به پای میز مذاکرات صلح کاملا بی نتیجه بوده است و تداوم خشونت آفرینی های طالبان گواه روشن بر این مدعا است. بنا بر این بعید است که در آینده نیز چنین تلاشهای بتواند دست آورد مهمی برای افغانستان داشته باشد. زیرا گروه های مخالف مسلح صلح و ثبات افغانستان به چیزی کمتر از تصاحب کامل قدرت در افغانستان قناعت ندارند که اگر می داشتند امتیازات کافی برای آنان در سالهای گذشته از سوی دولت افغانستان در نظر گرفته شد امتیازهای که برای طالبان به عنوان گروهی در کنار سایر گروه های سیاسی در ساختار قدرت کافی بود. این در حالیست که امتیاز دهی بیش از حد به یک گروه خاص در افغانستان می تواند باعث شکل گیری بحران های پچیده دیگر گردد زیرا سایر گروه های سیاسی چنین چیزی را بر نمی تابند. همین انحصار طلبی ها در گذشته باعث جنگ های خونین چند دهه در افغانستان شد.

اکنون با تصویب و تایید نهایی پیمان امنیتی کابل واشنگتن توسط جرگه مشورتی انتظار می رود مجلس نمایندگان و سنا نیز با آن موافقت نمایند زیرا تمامی اعضای آن در جرگه مشورتی حضور داشتند. امضای این پیمان قطعا بهانه جویی های تازه مخالفان مسلح را باعث شده و خشونت ها در افغانستان را افزایش خواهد داد. در برابر دور تازه ی جنگ افروزی ها و خشونت آفرینی های  طالبان در افغانستان دولت این کشور چاره ی جز مقاومت سرسختانه ندارد زیرا تجربه ده سال گذشته به روشنی ثابت کرده است که این گروه به چیزی کمتر از تصاحب کامل قدرت و تغییر کل نظام سیاسی در این کشور قانع نیستند. بنا براین دولت افغانستان دو راه بیشتر ندارد یا اینکه با تمام توان در مقابل زیاده خواهی ها و تمامیت خواهی های گروه های مخالف مسلح بایستد و در همکاری با قوای بین المللی یاری امنیت از افغانستان و دست آوردها نظام جدید دفاع نماید یا اینکه قدرت را بصورت کامل به این گروه ها واگذار نموده و تمامی دست آوردهای نظام جدید را فراموش کند. گزینه دوم که قطعا مطلوب نظام کنونی نیست پس تاخیر یا سرباز زدن از امضای پیمان امنیتی کابل واشنگتن هیچ گونه توجیه منطقی نمی تواند داشته باشد.

با توجه به آنچه گفته آمد مردم در این روزها به شدت نگران آن اند که مبادا بهانه جویی ها و طرح شرائط و امتیازات تازه در راستای امضای پیمان دوجانبه کابل واشنگتن، افغانستان را با تهدیدها و بحران های پیچیده تر مواجه سازد. تشدید و تداوم خشونت آفرینی های طالبان پیام روشن این گروه ها به دولت و ملت افغانستان است. بنا براین به صلاح افغانستان نیست که در شرائط حساس و پیچیده کنونی همکاری ها و حمایتهای جامعه جهانی را از دست داده و یک بار دیگر افغانستان به کام گروه های تروریستی و خطرناک سقوط نماید.

رئیس جمهور کرزی در حالی بر مقامات آمریکایی فشار می آورد که با طالبان مصالحه کنند که طرح مصالحه با طالبان سالهااست افکار عمومی را در افغانستان و منطقه به خود مشغول ساخته است. درطول این سالها همواره چنین تلاشهای به شکست مواجه شده و ترور عالی ترین مقامات افغانی که برای صلح تلاش می کردند مهر پایانی از سوی طالبان بر این تلاشها بود. این درحالیست که دولت افغانستان در این ده سال تمامی تلاشهای ممکن خود را برای کشاندن مخالفانش به پای میز مذاکرات انجام داد بطوریکه این تلاش ها و امتیاز دادن ها به طالبان روز بروز بر اقتدار بیشتر آنان کمک کرد. امتياز دهي هاي فراوان به طالبان از جمله درخواست حذف نام رهبران آنان از ليست هاي سياه، تاسيس نهادها و كمسيون هاي مختلف با هزينه هاي بالا براي تشويق طالبان با پرداخت مشوق هاي مالي به آنان براي پيوستن به صلح، تدوير جرگه صلح و تاسيس شوراي عالي صلح به خاطر طالبان، تبرئه كردن آنان از عمليات هاي تروريستي و خشونت بار كه جان هزاران هموطن بي دفاع را گرفته است، نادديده گرفتن جنايات آنان در سالهاي حاكميت اين گروه و سالهاي پس از آن و ... همه و همه باعث شده است طالبان احساس قدرت نموده و دست به خشونت هاي تازه تر و بيشتر بزنند. گویی اکنون طالبان نه تنها بدنبال صلح نیستند که به کمتر از تصاحب کامل قدرت راضی نخواهند شد.

اکنون مصالحه با چنین گروهی آن هم در بستر زمانی محدود و کوتاه چگونه میتواند امکان پذیر باشد. اگر منظور از تلاش برای صلح امتیاز دهی بیشتر به این گروه باشد که این عملا به تقويت طالبان و بزرگ كردن آنان منجر شده و خواهد شد بي آنكه كوچك ترين نشانه و گامي از جانب آنان به سمت صلح برداشته شود. آيا تداوم چنين سياست هاي بسود دولت و ملت افغانستان خواهد بود؟! یا اینکه دولت بايد استراتيژي روشن وشفاف را  در مبارزه باطالبان در همكاري و همراهي با جامعه جهاني روي دست بگيرد. صلح با التماس و پرداخت امتیاز بدست نمي آيد وگرنه سالهاي واپسين فرصت كافي براي اين كار بود. بايد با آن بخش از طالباني كه نمي خواهند به قانون اساسي كشور وخواسته هاي مردم و دولت احترام بگذارد برخورد سخت، قاطع و جدي صورت بگيرد و گرنه شرائط بگونه ي رقم خواهد خودر كه همگان متضرر شود.

البته بايد ياد آور شد  كه تحلیل واقعیت های موجود افغانستان به اين معنا نيست كه كسي از تلاش هاي دولت نبايد حمايت كند و يا اينكه چنين تلاش هاي نبايد صورت بگيرد. بلكه صلح خواسته ي تمامي شهروندان كشور است اما شرائط و زمينه ي چنين صلحی اكنون فراهم نيست. اين تلاش ها فقط در شرائط مناسب مي تواند نتيجه بخش باشد. از اين رو بايسته است دولت افغانستان بيش از آنكه به چنین تلاشهای بی حاصلی ادامه داده و فرصت ها را برباد دهد به ساختن كشور و تقويت اردو و پليس و جلب حمايت حد اكثري ساكنان كشور و حامیان بین المللی افغانستان همت کند. نقد را به نسيه نبايد داد حمايت جامعه جهانی، مردم و حلقات مختلف سياسي تا كنون براي دولت نقد بوده است اما معلوم نيست که همیشه چنین باشد و گروه های مخالف مسلح نیز چنین کنند. از اين رو بهترين گزينه در برابر دولت بالا بردن ظرفيت ها و توانايي ها است كه اين خود در دراز مدت مخالفان را به زانو درآورده و وادار به پذيرش واقعيت مي كند. در غير اين صورت بهانه گیری ها و بها دادن های بیش از حد به مخالفان آنان را مست از باده قدرت ساخته و روز بروز امنيت و ثبات كشور را خراب تر خواهد كرد.