بیش ازسه دهه می‌شود که جهان فقط یک تصویر از افغانستان در ذهن خود داشته است. تصویری که در آن مردان جنگجو و تفنک بدست که برای جنگیدن و کشته شدن و کشتن هرگز ترس و بیم به چشمان شان راه ندارد. حتا در زمانی که بهترین ستایش‌ها از مردم ما صورت گرفت، در هنگامی که مردم ما بعنوان قهرمانان آزادی یاد شدند، بازهم در سیمای یک جنگجوی متهور و بی‌باک تعریف و توصیف شدند.

چنین توصیف‌ها و تعریف‌ها یا واقعیت‌های سخت و ناگوار تحمیل شده برمردم ما نیز عامل و سبب گردید که بیش از سه دهه مردم ما فقط جنگ، خشونت، انفجار، کشته شدن و کشتن، مصیبت برگلیم غم از دست دادن عزیزان، ویرانی، ناامنی، استرس و هراس، و... را فقط تجربه نمایند. گویا که سهم مردم ما از زندگی در جهان فقط همین‌ها قسمت شده است. شادی، نشاط، تفریح، زندگی، آسایش، تعلیم و تربیه، قهرمانی‌های میادین ورزشی، پیش روندگان عرصه‌های اقتصادی و.... از مردم ما سلب گردیده بود. شاید چنین وضعیت تحمیل شده و واقعیت تلخ سبب گردیده است ما همیشه غیرت و مردانگی را، استقلال خواهی و حریت را در جنگ و کشتن و چنگ در پنجه حریف انداختن محدود و خلاصه نموده بودیم. شاید به همین دلایل و علل کم‌تر روزی را می‌توان در زندگی مردم خود سراغ بگیریم که خوش بوده باشند. کم‌تر زمانی را می‌توان به یادآورد که مردم ما نه یک شب تا صبح، که شب‌هاتا صبح‌های بسیار نه از شادی، که از ترس مرگ و دشمن، از بیم کشته شدن وغارت شدن، از خوف و هراس پایان نخوابیده اند.

اما به ناگهان تاریخ ورق خورد. معجزه ای بزرگ بوقوع پیوست. حماسه ای شگرف نمایان گردید. شوری سراسر شوق و امید شعله ورگردید. در یازدهم سپتامبر سال جاری میلادی، این بار از افغانستان نه پیام مرگ و انتحار، بلکه پیام نشاط و شادی، پیام امید و توانستن به جهان صادر شد. پیروزی قهرمانانه تیم ورزشی افغانستان در میدان فوتبال چهره و سیمای دیگری از مردم ما را به جهانیان نشان داد. نه تنها جهانیان، که حتا بر خودما نیز نمایاند. این پیروزی، پیش از دیگران تکانه ای بزرگ برای خود ما نیز بود. خواب غفلت را از دیدگان ما پراند؛ از وادی توهمات و پندارهای دروغین بیرون کشید؛ این پیروزی شوک و تکانه ای را در روان و جان ما بوجود آورد و فهماند که می‌توانیم کسان دیگری هم باشیم؛ کسانی که هم دیگر کسان و دیگر ملت‌ها. خمیره حیات و سرنوشت ما حتما در گرو خون و مرگ رقم نخورده است. ما اگر روزی و روزگاری جنگ بر ما تحمیل گردید و مجبور به جنگیدن شدیم و شجاعانه هم جنگیدیم، می توانیم مردمانی نیز باشیم که شجاعانه بیرق صلح و امید و نشاط را به اهتزاز در آوریم.

باری! در یک دور دیگر از بازی های فوتبال تیم کشورهای جنوب آسیا، تیم ملی افغانستان قهرمان بازی‌های جنوب آسیا شد. با به پایان رسیدن لحظه‌های اضطرار و انتظار ملی پوشان کشور دو بر صفر تیم ملی هند را شکست داده و بر سکوی قهرمانی تیم‌های جنوب آسیا صعود نمودند. اين رقابت نهایی به منظور کسب قهرمانى مسابقات جنوب آسيا ميان تيم‌هاى ملى فوتبال افغانستان و هند آغازشده بود به نفع تیم ملی افغانستان پایان یافت. برای همراهی و تشویق ملی پوشان کشور شماری از نمایندگان مجلس با شماری از اعضای کابینه با پرواز اختصاصی کام ایر به کتماندو پایتخت نیپال رفته بودند.

پیروزی ملی پوشان کشور و صعود آنان بر سکوی قهرمانی جنوب آسیا موجی از شادی و نشاط را به کشور ارمغان آورد. با ورود موج شادی به کشور، افغانستان در طول تاریخ اینگونه غرق در شادی نشده بود، در شب پیروزی تیم فوتبال کشور، افغانستان تا صبح نخوابیده بود و مردم در خیابان ها و کوچه‌ها دردها و عقده های فرو خفته بیش از سه دهه را از جان خویش بیرون ریختند. در این مردم ما از عمق جان خویش خندیدند و برای اولین بار شادمانه رقصیدند و شادی را به معنای واقعی کلمه و با تمام وجود حس و درک نمودند. بدون تردید قهرمانی افغانستان در مسابقات جنوب‌شرق آسیا در قدم اول محصول زحمت‌کشی‌ها و استعداد اعضای تیم ملی ما بوده و ترقی تکنیکی و بدنی‌شان در این مدت کم شگفت‌انگیز است. البته در چند سال اخیر تیم‌های ورزشی کشور در رشته‌های مختلف از جمله ورزش‌های رزمی و کرکت بسیار درخشنده و پر افتخار بوده است. ورزشکاران ما با تمام مشکلات و نابسامانی‌های که با آن روبرو اند و نیز عدم تجارب حضور در میادین ورزشی بین المللی را باخود دارند، با آن هم با روحیه قوی و انرژی عظیم و امیدوار و اعتماد به نفس واقعی حماسه و شور و افتخار برای کشور و مردم خود آفریدند. همین طور ورزشکاران فوتبالیست کشور با این‌که در تورنمنت‌های بین‌المللی تازه‌واردی بیش نیستند، اما از بدو ورود خود در مسابقات جنوب‌شرق آسیا شگفتی‌ساز شدند. تیم ما توانست در مرحله ای از مسابقات قبلی توانست نایب قهرمانی جنوب آسیا را بدست  آورد و تنها به فاصله چهار سال، رقیب قدرتمند خود، هند را که هفت بار قهرمان این جام شده بود، شکست سختی بدهد.

پیروزی فوتبالیست‌های کشور و شورو نشاطی که هم وطنان از پیروزی آنان و برای استقبال از آنها نشان دادند، علاوه بر اینکه سیما و چهره نوینی از افغانستان را به جهانیان نشان دادند، خود نیز می‌توانند درس‌های آموزنده ای را کمایی کنند. درس‌های که راه گشای شان برای موفقیت‌های بیشتر و سریعتر باشد. در مرلحه نخست این پیروزی نشان داد که اگر بر بخش‌های تخصصی هم چون فدراسیون های ورزشی کشور از سوی دولت و بخش خصوصی سرمایه‌گذاری گردد و انگیزه‌ها تقویت گردد، جوانان افغانستان ظرفیت و مهارت لازم و استعداد برحق آن را دارند تا برای پیشرفت‌های بیشتر وارد میدان شده و افتخارهای بیشتری را برای مردم و کشور به ارمغان آورد. در این میان فوتبال و ورزش بطور کلی از آن بخش های هستند که می توانند روز بروز با ابتکار و خلاقیت بسوی خود کفایی و جذب استعدادها و خلاقیت‌ها به پیش بروند. بنابراین تشکیل لیگ برتر با حمایت ، حمایت کنندگان بخش خصوصی یکی از نمونه‌های موفقیت فوق‌الذکر است. به همین دلیل اگر مردم از خوشحالی‌ سرازپا نمی شناسند و مقام های عالی رتبه هم چون رییس‌جمهور به استقبال ورزشکاران می شتابند همه و همه دلیلی جز بازگشت اعتماد به‌نفس عمومی و شناخت نقاط قوت و مهارت‌های جوانان افغانستان ندارد. پیروزی ورزشکاران افغانستان در عرصه ورزش و فوتبال به ما نشان داد که طلسم نحس شکست و ناکامی در تاریخ پراز درد و رونج ما قابل بطلان و شکست می باشد. ما می توانیم و شایستگی آن را نیز داریم که طعم شیرین پیروزی و خوش بختی را در کام دل بچشیم و مزمزه نماییم. اشک های شوق  و هلهله‌های بلند ، رقص و پای‌کوبی در کابل و مزار و هرات و قندهار چیزی جز گویای این واقعیت نیست. مردم ما تشنه‌ی پیروزی‌اند، تشنه‌ی سرافزاری کشورشان در عرصه‌های بین‌المللی و منطقه‌ای‌اند. مردم ما دیگر نمی‌خواهند که بیش از این کشورشان در حاشیه بماند و در چشم مردم جهان خوار باشند. پیروزی فوتبالیست های کشور آموخت که این پیروزی، سرآغاز امیدهای بزرگ، پویایی جمعی و در نهایت موفقیت‌های بزرگ خواهد بود. باید با گل‌های کوچک، رفتن بسوی پیروزی بزرگ و بزرگتر را تجربه کنیم تا روزی میادین بزرگتر را فتح نماییم. بنابراین انتظار جدی می رود که حکومت بیش از گذشته نه تنها برگزینه های ورزشی و تقویت بخش های مختلف ورزشی توجه و اهتمام همه جانبه بخرج دهد، بلکه همه سیاستگران کشور این پیروزی را الگوی خود قرار داده و سعی نمایند بجای ایجاد تنش های منفی و نامطلوب در جهت ارتقاء ظرفیت‌های سیاسی و اقتصادی کشور تلاش ورزند. موفقیت در ورزش نشان داد که مرزهای تفرقه که به بهانه های مختلف در جامعه ما ترسیم و کشیده شده بود بسادگی قابل محو شدن می باشد. ما می توانیم ملت واحد باشیم اگر بخواهیم. تقویت عرصه های چون ورزش از سوی حکومت و حمایت نهادهای اجتماعی و اقتصادی و الگوپذیری از سوی سیاست گران کشور یکی از راه‌های همدلی ملی و تقویت برادری اقوام در افغانستان است.