حامد کرزی رئیس جمهور برای اشتراک در اجلاس "آمریکا و جهان اسلام" به دوحه پایتخت قطر سفر نموده است. اگر چه هدف اصلی این سفر شرکت در اجلاس مذکور می باشد اما هدف دیگر رئیس جمهور گفتگو در مورد روند صلح دولت افغانستان با مقام های دولت قطر نیز می باشد. همچنین در خبرنامه دفتر ریاست جمهوری افغانستان آمده است که آقای کرزی قرار است در اجلاس بین‌المللی، آمریکا و جهان اسلام که در دوحه قطر برگزار می‌شود سخنرانی کند و "دیدگاه افغانستان را در رابطه به مسایل منطقه‌ای و بین‌المللی" بیان کند.بنابراین روند گفتگو های صلح، روابط خارجی افغانستان با کشور های منطقه و جهان از موضوعات مهم صحبت های رئیس جمهور کرزی خواهد بود.

به نظر می رسد که قطر نقش مهم در روند صلح و روابط افغانستان با برخی کشور های منطقه و جهان بازی می کند زیرا این سومین سفر رئیس جمهور کرزی در چند ماه اخیر در دوحه قطر می باشد.در سفر های قبلی رئیس جمهور،گفتگو های صلح و ایجاد دفتر سیاسی طالبان از موضوعات مهم گفتگو میان رئیس جمهور و مقامات قطر بوده است. در کنار این مباحث رئیس جمهور در گفتگو با اطاق تجارت کشور قطر آن ها را در امر سرمایه گذاری به افغانستان تشویق کرده بود. وی در این زمینه گفته بود: "من از کشوری آمده ام که با کشور شما فاصله زیادی ندارد، افغانستان فرصت ها و منابع خوبی را در اختیار دارد و ما می توانیم آن را با سرمایه گذاران قطری شریک کنیم." کرزی در سفر قبلی خود گفته بود که سرمایه گذاران قطری می تواند در بخش های استخراج معادن، خانه سازی، انرژی برق، سیاحت و توریزم، بانکداری، هوتل داری و بخش های دیگر سرمایه گذاری نماید.

اگر چه سه بار سفر به قطر به منظور گفتگو های صلح بوده است اما رئیس جمهور در پیام ها و صحبت های که در داخل افغانستان داشته است واکنش گاه تن در برابر طالبان ابراز نموده است. به طور مثال وی در پیام صوتی که چند وقت پیش بیرون داد طالبان را آله دست خارجی ها و زمینه ساز ادامه جنگ افغانستان خوانده بود. وی همچنین گفته بود "هرگاه که ما برای تامین حاکمیت ملی و روی پا ایستادن خود گامی بر می داریم، طالبان کاری می کنند که زمینه هرج و مرج در کشور هموار شود و جنگ جاری در افغانستان دوام یابد."این پیام صوتی بعد از سفر وی به قطر بیرون داده شده بود. حال این سوال مطرح می شود که سفر برای صلح و واکنش های تند در برابر طالبان چگونه قابل جمع است؟آیا رئیس جمهور خواهان گفتگو های صلح با طالبان است و یا اینکه کشور های دیگر با فشار بر رئیس جمهور وی را وادار به گفتگو های صلح می نماید؟ اگر وی خواهان گفتگو های صلح است چرا نسبت به طالبان رفتار های دوگانه و پارادوکسیکال دارد.برادر خواندن و آله دست خارجیان دانستن طالبان به چه معنی است؟در نهایت این که آیا سفر کرزی تغییر در روند صلح خواهد داشت و یا اینکه کرزی با رفتار های دوگانه خود روند صلح را به سمت دیگر پیش خواهد برد؟

رفتار ها و واکنش های سیاستمداران محصول افکار و بینش های درونی آن ها است.یعنی رفتار ها تجلی عینی و انضمامی افکار می باشد. از طرف دیگر رفتار ها و واکنش ها در چارچوب برنامه ها و سیاست ها صورت می گیرد.رفتار ها و واکنش ها در راستای اجرا و تحقق برنامه ها و سیاست ها می باشد. حال رفتار دوگانه رئیس جمهور می تواند ناشی از فقدان برنامه ها و سیاست های دولت در قبال گفتگو های صلح باشد. رفتار دوگانه بدون شک طرف گفتگو را وادار به رفتار های دوگانه می سازد. طالبان نیز رفتار های دوگانه نسبت به دولت و گفتگو های صلح داشته اند. از یک طرف دست به سوی دولت افغانستان به منظور گفتگو دراز نموده است و از طرف دیگر دست به حمله های وحشتناک در ولایات مختلف افغانستان زده است. بنابراین با این رفتار ها و واکنش ها در برابر هم منجر به صلح و ثبات نمی گردد. سفر های دو طرف و مذاکرات آنها هیج نیتجه جز ائتلاف نیرو و انرژی در پی نخواهد داشت.عبور از این وضعیت نیازمند سیاست های روشن و شفاف در قبال همدیگر می باشد.

رفتار های دوگانه تنها در قبال طالبان صورت نگرفته است بلکه در قبال پاکستان که افغانستان آن را حامی گروه طالبان می داند نیز وجود داشته است. پاکستان یا کشور برادر خوانده شده است و یا اینکه دشمن دولت و ملت افغانستان خوانده شده است. به همین خاطر است که پاکستان تا هنوز موقف خود را در قبال گفتگو های صلح به طور روشن و شفاف مشخص نکرده است. اگر پاکستان از گروه های طالبان حمایت می کند چرا دولت افغانستان با استفاده از ابزار های دیپلماتیک، تشویقی و ابزار های که باعث تغییر نگرش پاکستان نسبت گروه های طالبان گردد استفاده نمی کند.

فقدان برنامه و سیاست مشخص دولت در قبال گفتگو های صلح عامل اصلی رفتار های دوگانه دولت در قبال طالبان و کشور پاکستان است. بنابراین تا زمانی که دولت در چارچوب یک سیاست مشخص رفتار های خود را تنظیم ننماید امکان دست یابی به صلح ممکن نیست. طالبان و پاکستان با رفتار های دوگانه ظاهر به گفتگو نخواهد شد. بنابراین سفر های رئیس جمهور کرزی در قطر و دیگر ممالک اسلامی بدون دستاورد خواهد بود.

حال راهکار برای دستیابی به صلح چیست؟ آیا کشور های اسلامی می تواند طالبان را به میز مذاکره بکشاند و منجر به پایان درگیری ها در افغانستان گردد. با توجه به اینکه کشور های اسلامی خود بستر رشد گروه های بنیاد گرایی و افراطی گری است به نظر می رسد که وارد شدن کشور های اسلامی زمینه را برای ارتباط برقرار کردن طالبان با بنیاد گراهای کشور های دیگر فراهم کند.این مسئله نگرانی ها و دغدغه های مالی گروه طالبان را برطرف می نماید و در نتیجه جنگ و هرج و مرج در افغانستان تداوم خواهد یافت.بنابراین افغانستان روابط خود را با کشور های اسلامی در سطح مسائل اقتصادی و سیاسی حفظ نماید اما وارد کردن کشور های اسلامی در روند گفتگو های صلح بدون شک منجر به تقویت گروه های بنیادگرا خواهد شد.

در پایان باید گفت که رفتار های دوگانه منجر به صلح نمی گردد و سفر های خارجی به منظور دستیابی به صلح، روند صلح را از دست افغان ها خارج کرده و ممکن است منجر به تداوم بی ثباتی و تقویت گروه های بنیادگرا گردد. دولت به جای آن لازم است که سیاست ها و برنامه های شفاف و مشخص ارائه نموده و در چارچوب آن گفتگو های صلح را ادامه دهد.تدوین سیاست در قبال گفتگو های صلح باید با سیاست های برخی کشور های منطقه که در روند گفتگو های صلح نقش مهم بازی می کند باید همخوانی داشته باشد. یعنی سیاست ها در راستای جلب اعتماد کشور های همسایه به منظور قطع روابط با گروه های مخالف مسلح دولت افغانستان صورت گیرد. تا زمانی که دولت سیاست مشخص را دنبال نکند و رفتار های دوگانه در قبال گروه های مخالف مسلح نماید، صلح و ثبات به دست نخواهد آمد.