با آنکه برای تاخیر در امضای پیمان امنیتی افغانستان و آمریکا دلایل مختلفی مطرح شده است از جمله اینکه مقامات حکومت مدعی اند دقت و تامل بیشتر در امضای این پیمان به هدف تامین منافع بیشتر افغانستان باعث این تاخیر شده است. اما مخالفان حکومت باوری دیگری دارند و آنان مقامات حکومت را به چانه زنی های سیاسی با آمریکا برای بدست آوردن منافع جناحی و سیاسی جریان حاکم بویژه حمایت از کاندید مورد نظر آنان از سوی آمریکا، در انتخابات آینده ریاست جمهوری متهم می کنند. اما اینکه حقیقتا پشت پرده این تاخیر ها در امضای این پیمان چیست؟ و چرا پس از تامین خواسته های حکومت از جمله واگذاری مسئولیت های زندان بگرام و واگذاری تدریجی مسئولیت های امنیتی به نیروهای افغان هنوز هم موانعی در این زمینه وجود دارد چندان روشن نیست.

آنچه مسلم است این است که به هر میزانی که حکومت در امر امضای این پیمان تعلل می کند این تاخیر ها در مقام عمل باعث تقویت روحیه مخالفان مسلح شده و خشونت ها در کشور را افزایش می دهد. در ماه های اخیر شاهد اوج گیری خشونت ها در کشور ایم و روزانه ده ها نفر در افغانستان کشته و زخمی می شوند. این نشان می دهد که نیروهای امنیتی افغانستان هنوز قادر به تامین امنیت کامل افغانستان و شهروندان ان نیست و گرنه شاهد افزایش خشونت ها و کشتار بیشتر شهروندان این کشور و نیروهای اردو و پلیس در افغانستان نبودیم.

روز گذشته مقامات امنیتی ولایت پکتیکا از کشته شدن ولسوال اسبق ولسوالی جانی خیل این ولایت و سه تن دیگر بر اثر انفجار ماین خبر دادند.  براساس گفته های مقامات امنیتی همچنین در این انفجار هفت نفر دیگر به شمول پولیس ملی زخمی شده اند. در رویداد دیگر در ولایت بغلان چهار پلیس نظم عامه کشته و زخمی شدند. کشته شدن یک فرمانده حزب اسلامی در میدان وردک، کشته شدن آمر پلیس مرزی در غرب کشور و همینطور کشته شدن سه تن در بدخشان در اثر درگیری با طالبان بخشی از رویداد های دیگر روز گذشته است. این درحالیست که طبق گزارشها ولسوالی "چپه دره" ولایت کنر از سوی طالبان مسلح محاصره گردیده است. مقامات ولایت کنر اعلام کردند که حدود سه هفته از محاصره‏ی ولسوالی "چپه دره" ولایت کنر توسط مخالفین مسلح دولت می گذرد. براساس خبرنامه دفتر مطبوعاتی ولایت کنر در طول این مدت مخالفین مسلح با مهمات سنگین بالای مردم این ولسوالی فیر می کنند.

این رویدادها به روشنی نشان میدهد که جبهه ترور و خشونت همچنان در کشور فعال است و مبارزه با تروریزم راه طولانی و درازی است که پیمودن آن بدون کمک های جهانی امکان پذیر نیست. حملات مرگبار تروریستی که همه روزه در گوشه و کنار افغانستان تکرار می شود نشان از آن دارد که تروریزم به مثابه یک تهدید جدی بالقوه علیه امنیت و ثبات کشورهای جهان همچنان حضور دارد و این پدیده حیات انسانی و اخلاقی در جهان را هدف قرار داده است. مرگ مظلومانه ده ها زن و کودک و انسانهای بی گناهی که هر از چند گاهی تراژیدی قرن ما را رقم می زند رسالت و مسئولیت دولت ها و ملتهای منطقه و جهان را بیش از پیش سنگین تر می سازد. افغانستان همچنان در مسیر مبارزه با دهشت افکنی و تروریزم قرار دارد و در این راه طولانی به شدت نیازمند حمایتهای دوام دار و گسترده جامعه جهانی است.

مقامات حکومت با درک این واقعیت که افغانستان حقیقتا از ناحیه تروریزم آسیب پذیر است و به تنهایی از مقابله با آن ناتوان است باید بزودی با حامیان بین المللی خود توافقات لازم را بدست آورد و بیش از این به مخالفان صلح و ثبات در کشور اجازه ندهند که فاجعه آفرینی کنند. این مسئله از آنجا اهمیت می یابد که مقابله با تروریزم کار دشواری است با توجه به آنکه ارتش های با تجربه دیگر کشورها نیز ناتوان از مقابله جدی با تروریست ها بوده و ناتوان از خنثی سازی و کشف عملیات های تخریبی و تروریستی در خاک پاکستان است این نشان می دهد که تروریزم به مثابه یک تهدید جدی علیه امنیت و ثبات کشورهای منطقه تبدیل شده است. بنا براین ارتش تازه تاسیس افغانستان و امنیت ملی این کشور به شدت نیازمند حمایتها و کمک های سخت افزاری و نرم افزاری ناتو و سایر کشورهای جهان است.

از شعارها و اظهار خوشبینی ها که بگذریم واقعیتهای عینی و ملموس هر روزه افغانستان نشان میدهد که هنوز اطمینان کافی در مورد توانایی نیروهای امنیتی افغانستان وجود ندارد. بنا بر این اگرچه مقامات حکومت برای گرفتن مسئولیت امنیتی ابراز آمادگی می کنند، اما این سوال هنوز باقی است که آیا این نیروها پس از خروج سربازان بین المللی از افغانستان با توجه به اقتدار روز افزون تروریست ها و سازمان دهی حملات مکرر آنان در نقاط مختلف کشور قادر به تامین امنیت این کشور خواهند بود یا نه. اگر چنین توانایی وجود ندارد که از موضع گیری های مقامات نظامی کشور چنین بر می آید آمریکا و جامعه جهانی، پس از سال ٢٠١٤ نیز نیاز دارند تا با نیروهای امنیتی افغانستان همکاری داشته باشند.

ضرورت یا عدم ضرورت تداوم همکاریهای جهان با افغانستان به توانایی ها و ظرفیت های نیروهای مسلح افغانستان ارتباط مستقیم دارد. اگر جامعه جهانی توانسته است در این ده سال گذشته یک نیروی توانا و با قابلیت های بالا در مصاف با تروریزم در افغانستان بوجود بیاورد ضرورتی برای تداوم حضور و همکاری ناتو احساس نمی شود. اما از آنجای که طالبان و القاعده همچنان تهدید جدی علیه امنیت و ثبات منطقه و جهان به شمار می رود و شواهد و قرائن موجود گواه براین مسئله است که با وجود توانایی های نیروهای امنیتی افغانستان هنوز این نیروها آنگونه که باید قادر به تامین امنیت و مقابله با تروریزم نیستند؛ باید گفت تا هنگامی که تهدید وجود دارد مقابله با ان نیز کاملا ضروری است و این یک امر کاملا معقول است. همراهی کشور های منطقه در این سالها با غرب در مبارزه با تروریزم نشان میدهد که این کشور ها نیز طالبان و افراط گرایی را تهدید جدی علیه امنیت و ثبات خویش می دانند ازاین رو این کشور ها می توانند در ادامه راه نیز با غرب همراهی کند تا زمانیکه تهدید ها کاملا برطرف شود.

البته در این هم تردیدی نیست که در آستانه خروج نیروهای بین المللی از افغانستان و امضای پیمان امنیتی آمریکا با افغانستان مخالفان مسلح دولت و حامیان خارجی آنان تلاشهای خود را بیش از پیش افزایش خواهند داد. بناا براین تشدید اقدامات مخالفان را می توان از منظر دیگر نیز بررسی کرد و آن اینکه رابطه  میان این تشدید حملات و قدرت نمایی مخالفان مسلح، با سایر تحولات سیاسی و امنیتی افغانستان وجود دارد. طالبان مدعی اند به هیچ عنوان حضور خارجی ها در افغانستان را نمی پذیرند ولی آنچه مسلم است این است که افغانستان با توجه به تشدید حملات مخالفان مسلح و عدم استقبال آنان از فراخوان صلح،  به کمک و همکاری های دوام دار جامعه جهانی برای شکست کامل تروریزم در این کشور نیاز مند است.

بدیهی است که با شکست روند صلح و عدم  پذیرش قانون اساسی کشور توسط طالبان برای پایان دادن به جنگ و کشتار و تا زمانیکه تهدید وجود داشته باشد و نیروهای ارتش و پلیس افغانستان توان لازم برای مهار جنگ و مبارزه با ترور و خشونت در کشور را نداشته باشند قطعا به همکاری نظامی غرب با افغانستان نیاز است. در واقع در این صورت جامعه جهانی برای دفاع از خود و شهروندان کشور های خود در برابر ترور و خشونت در افغانستان باید بجنگند.