امنیت و انتخابات دو واژه ای است که هر روزه مردم افغانستان آن را می شنوند و تحلیل ها و گفتگوهای زیادی را در این مورد از طریق رسانه های جمعی می شنوند و خوب می دانند که آینده کشورشان به این دو واژه بسیار بستگی دارد.

قرار است که در چارچوب پیمان استراتژیک میان افغانستان و کشور آمریکا تعدادی از نیروهای آمریکایی در کشور بعد از سال 2014 باقی بمانند که حضور آنان می تواند ثبات و امنیت کشور را در نبود سایر نیروهای خارجی در کشور تقویت و بهبود ببخشند که این نیروها به آموزش نیروهای امنیتی کشور می پردازند.

نگرانی عمده مردم افغانستان بعد از خروج قوای خارجی از افغانستان عمدتا به وجود آمده هرج و مرج و خرابتر شدن اوضاع امنیتی کشور است که اگر در چارچوب پیمان استراتژیک شماری از سربازان آمریکایی در کشور باقی بمانند تا حدود زیادی به ثبات سیاسی و نظامی کشور تاثیر تاثیر مثبت می گذارد.

انتخابات فرایندی است که در یک برنامه آزاد و دموکراتیک مردم رهبر سیاسی خودشان را انتخاب می کنند و این پروسه در افغانستان از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است ، زیرا تاکنون مردم افغانستان شاهد انتقال قدرت از یک فرد سیاسی به فرد سیاسی دیگری نبوده اند و انتقال قدرت در افغانستان همیشه با جنگ و خون همراه بوده است، سال آینده قرار است که اولین دوره انتقال قدرت به صورت مسالمت آمیز و از طریق انتخابات و توسط رای مستقیم مردم صورت گیرد که این اهمیت موضوع را دو چندان نموده است.

افغانستان سرزمینی است که مردم آن از انتقال مسالمت آمیز قدرت چیزی به خاطر ندارند و تاکنون تاریخ افغانستان چنین چیزی را به صورت عینی شاهد نبوده است، در چهار دهه گذشته که تاریخ معاصر کشور را شکل می دهد همواره انتقال قدرت با جنگ و خون همراه بوده است و مردم حداقل در عصر حاضر که شاهد فراز و فرود حاکمان کشور بوده اند چنین چیزی را به یاد نخواهند آورد.

سلسله شاهی که محمد ظاهر شاه ( بابای ملت) که آخرین شاه این سلسله بود با کودتای پسر عمویش محمد داود خان منقرض شد گرچه شاه خود در خارج بود و خونی به ظاهر ریخته نشد اما نحوه انتقال قدرت دموکراتیک و مسالمت آمیز نبوده و با قوای قهریه و کودتای نظامی انتقال قدرت صورت گرفت و شاه مجبور گردید که در ازای خروج سالم خانواده شاهی از دعوای سلطنت دست بکشد.

جمهوری که محمد داود خان تاسیس نمود نیز با کودتای خونین حزب خلق و پرچم با حمایت شوروی سابق پایان یافت و داود خان با تمام اعضای خانواده اش در این انتقال قدرت کشته شدند و اجسادشان نیز تا سالهای مدیدی نامعلوم بود، داود خان خود که با قوه قهریه قدرت را به دست آورده بود با فدای جان خویش و خانواده اش قدرت را از دست داد و مردم کابل در آن زمان شاهد بودند که چه فجایعی در این روند انتقال قدرت صورت گرفت.

با تسلط احزاب چپ کمونیستی در کشور گمان می رفت که شاید انتقال قدرت در درون حزب دموکراتیک خلق و یا انتقال قدرت از خلق به پرچم به صورت درون حزبی و بدون خشونت های علنی صورت گیرد، کاری که در کشورهایی با نظام کمونیستی مروج بود و است اما این کار در افغانستان نشد و نور محمد تره کی به دست حفیظ الله امین همکار و هم حزبیش به قتل رسید و مدتی بعد خود حفیظ الله امین با واگذاری قهرآمیز قدرت به جناح پرچم به رهبری ببرک کارمل کشته شد، انتقال قدرت حزبی نیز در چوکی های بلند حزبی نیز با خشونت و جنگ صورت می گرفته است و در این دوره نیز انتقال قدرت سیاسی با خون و درگیری همراه بود.

در حکومت مجاهدین نیز متاسفانه این رویه و فرهنگ تداوم یافت و مردم افغانستان شاهد انتقال قدرت سیاسی با روش مسالمت آمیز و در چارچوب قانون نبودند و این روند در دوره طالبان ادامه یافت و مردم حتی به صورت ظاهری نیز از سهیم شدن در قدرت سیاسی محروم گردیدند.

سقوط طالبان و ایجاد حاکمیت جدید تجربه جدیدی را برای مردم افغانستان به وجود آورد که می شود قدرت سیاسی به دست مردم و رای مردم صورت گرفته و روند آن نیز بدون خونریزی و استفاده از قوای نظامی باشد، این تجربه شیرینی برای مردم افغانستان بود که قرار است در سال بعد نیز با انتخابات ریاست جمهوری و کنار رفتن حامد کرزی رئیس جمهور از راس قدرت سیاسی تکرار گردد و روند دموکراتیک انتقال قدرت در کشورمان روند طبیعی خود را طی نماید.

در سال 1383 مردم افغانستان برای اولین بار در تاریخ به پای صندوق های رای رفته و رئیس جمهور خود را انتخاب نمودند تجربه ای شیرین که شیرینی آن تاکنون در مذاق مردم مانده است و این تجربه در سال 1388 دوباره تکرار شد و مردم دوباره حامد کرزی را به عنوان رئیس جمهور خود برگزیدند گرچه روند انتخابات با انواع تقلب ها همراه شد.

این بار اهمیت موضوع در این است که برای اولین بار شخصی در کشورمان می خواهد که از قدرت کنار برود که این برکناری به صورت مسالمت آمیز و از طریق رای مردم است و اهمیت موضوع دقیقا در همین نکته است،‌ حامد کرزی اولین رئیس جمهوری خواهد بود که با رای مردم از قدرت کنار خواهد رفت.

اینک در فرایند این انتقال قدرت مهم ترین مسئله ای که نگرانی های زیادی را ایجاد نموده است موضوع برقراری امنیت در سراسر کشور است که تمام مردم بتوانند در یک فضای امن دراین انتخابات شرکت کنند، رئیس کمیسیون مستقل انتخابات نیز هفته گذشته از امنیت کشور برای انتخابات گفت و اینکه باید امنیت سراسری در کشور برای برگزاری یک انتخابات شفاف تدابیر لازم گرفته شود، امنیت مهم ترین رکن شرکت در انتخابات است و اگر فضای کشور نا امن باشد عده زیادی از هموطنان ما نمی توانند که در انتخابات شرکت کنند که مسلما مشروعیت انتخابات را زیر سئوال خواهد برد.

امنیتی که فعلا در کشور حاکم است امنیت سراسری نبوده و با چنین وضعیتی انتخابات به صورت سرتاسری امکان برگزاری آن ممکن نیست و این موضوع نگرانیهای زیادی را برای مردم افغانستان و جامعه جهانی ایجاد نموده است، به نظر می رسد برای دولت کنونی این مسئله اولویت ندارد زیرا برای تامین امنیت سراسری تاکنون کاری انجام نداده است. مناطق دور افتاده و بحران زده کشور که در آن مناطق مخالفان مسلح دولت حضور دارند مکانهایی است که گذاشتن صندوق رای در آن مناطق امکان پذیر نبوده و عده زیادی از هموطنان ما از دادن رای محروم خواهد ماند.

از سوی دیگر برگزاری انتخابات درست در زمانی صورت می گیرد که مناطق کوهستانی کشور احتمالا برف پوش بوده و امکان شرکت مردم آن مناطق در انتخابات کم است و این نیز نگرانی مردم و آگاهان امور را دامن زده است، مشکل امنیت و مشکلات این چنین دیگر موجب شده است که نگرانی ها در مورد روند و چگونگی انتخابات پیش روی مردم افزایش پیدا کند و مردم از اینکه نتوانند به صورت گسترده و پرشور در انتخابات شرکت کنند هراسانند. با وجود تلاشهای اپوزیسیون سیاسی حاکمیت فعلی و دیگر کارشناسان امور هنوز حاکمیت برای برقراری امنیت سراسری کشور در زمان انتخابات و دیگر مشکلات فرا روی انتخابات حرکتی از خود نشان نداده است که نشان می دهد حاکمیت تمایل چندانی به انتقال مسالمت آمیز قدرت توسط رای مستقیم مردم ندارد و یا حداقل این موضوع برایش اهمیت ندارد.