صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

خروج تدریجی ناتو و سنگین تر شدن مسئولیت قوای مسلح

-

خروج تدریجی ناتو و سنگین تر شدن مسئولیت قوای مسلح

روند خروج تدریجی سربازان ناتو از کشور آغاز شده است. پس از فرانسه که آخرین گروه از نظامیانش را از افغانستان بیرون کرده، انگلیس نخستین کشوری است که نخست وزیرش جدول خروج نیروهای این کشور را از افغانستان اعلام کرده است. دیوید کامرون نخست وزیر بریتانیا در یک سفر از قبل اعلام نشده روز گذشته وارد افغانستان شد و با نظامیان کشورش در ولایت ناآرام هلمند دیدار و گفتگو کرد.

آقای کامرون در پایگاه نظامی موسوم به بسشین در هلمند به سربازان کشورش گفت که آنان کاری بزرگی در جریان ده سال گذشته درافغانستان انجام دادند و حالا باید آماده برگشت به خانه باشند. به گفته او تلاش نظامیان بریتانیایی از شورشیان قدرت جنگیدن را گرفته است و به نیروهای افغان توانمندی بیشتر داده است. نخست وزیر انگلیس در این سفر رسما اعلام کرد که چهار هزار نظامی بریتانیا در سال 2013 افغانستان را ترک خواهند کرد و پنج هزار دیگر در سال 2014 به کشورشان باز خواهند گشت.

طبیعی است که بعد از فرانسه و انگلیس سایر کشورهای عضو ناتو که در افغانستان سربازان شان مشغول جنگ است برنامه خروج نیروهای شان را عملی خواهند کرد. این یعنی قوای مسلح افغانستان باید بیش از پیش توانایی ها و مهارت های جنگی خود را افزایش داده و استوار تر از گذشته در جبهه مبارزه علیه تروریزم و دهشت افکنی مبارزه کنند. التبه این روشن است که خروج نیروهای بین المللی از افغانستان، ‌نشان دهنده توانایی و نیرومند شدن نظامیان کشور است.

اما نباید فراموش کرد که تنها ارتش آب دیده و مجهزانگلیس درمبارزه سخت علیه تروریزم در یک دهه گذشته بیش از پانصد کشته داده است این یعنی نباید تروریزم را دست کم گرفت و نباید از تهدیدهای جدی و بالقوه شبکه های تروریستی غافل ماند. به باور نگارنده برخلاف گفته های دیوید کامرون در هلمند که گفته است که دهشت افگنی هنوز هم در افغانستان وجود دارد اما شورشیان خطر "جدی" برای برهم زدن ثبات در افغانستان ایجاد کرده نمی توانند.

باید گفت رویدادها و تحولات روزمره افغانستان نشان میدهد که تروریزم همچنان تهدید جدی علیه ثبات و امنیت افغانستان است. این رویدادها ثابت می کند که به رغم توانمندی نظامیان افغانستان، این نیروها نمی توانند از شهروندان افغانستان به خوبی محافظت کنند. این یعنی اینکه تا هنوز پناهگاهای دهشت افگنی در این کشور کاملا از بین نرفته است و اردو و پولیس افغانستان آن گونه که باید توانمندی لازم رابدست نیاورده اند.

از این رو در فرصت باقی مانده تا سال 2014 باید بصورت جدی روی توانمند سازی و تجهیز قوای مسلح افغانستان کار شود. مربیان خارجی باید در فرصت باقی مانده تعداد بیشتر نظامیان افغان را آموزش دهند. درست است که در شرائط فعلی شورشیان در حال حاضر بر اوضاع کنترول ندارند و عملا در ماه های اخیر کنترول بیشتر مناطق به نظامیان افغان سپرده شده است. اما این مسئله قطعی است که شورشیان همچنان حامیان قوی در خارج از افغانستان دارند.

تجهیزات و امکانات این گروه بویژه راه اندازی عملیات های تخریبی دقیق در کابل و سایر شهر های کشور گواه بر این مدعا است. این نوع عملیات ها نشان می دهد که به لحاظ لوجستیکی و استخباراتی نیز شورشیان توانایی های قابل توجهی دارند. بنا بر این از آنجای که بیشترین توجهات در یک دهه گذشته به ابعاد سخت افزاری و نظامی جنگ معطوف بوده است این احتمال را نباید از نظر دور داشت که توجه بیش از حد به مسائل نظامی، می تواند جنبه های کلیدی تر امنیت و ثبات را به فراموشی بسپارد.

اکنون شرائط بگونه ای است که احساس می شود هم دولت افغانستان وهم جامعه جهانی به عملی ساختن استراتیژی تک بعدی و فروکاهشانه صرفا نظامی در افغانستان بیشتر توجه دارد حال آنکه امنیت در نبود یک سازمان اطلاعاتی و استخباراتی قوی، مجهز و پیشرفته هرگز نمی تواند بدرستی تامین گردد. اگر قرار است جامعه جهانی در افغانستان دست آورد های مهمی که در این سالها داشته است را برباد ندهد باید بدنبال تقویت و تجهیز هر چه تمامتر نیروهای اطلاعاتی و استخباراتی افغانتسان باشند تا پس از خروج نیروهای ناتو از این کشور دوباره وضعیت به گذشته بر نگردد.

در این زمینه مسئولیت قوای مسلح و نهاد های امنیتی و استخباراتی کشور بیش از حد سنگین است زیرا این نهاد ها است که بستر های اصلی امنیت و ثبات را در کشور فراهم می نمایند و می توانند طرح ها و توطئه های دشمن را خنثی نمایند. همه باید درک کنند که افغانستان بیشترین نیاز را به داشتن یک نیرو و سازمان نیرومند اطلاعاتی دارد که در آن افراد خبره و آموزش دیده بتواند برای خنثی کردن توطئه های امنیتی تلاش کنند.

نکته مهمی که نباید فراموش شود مسئولیت سنگین شهورندان کشور است. درست است امنیت نخستین و اصلی ترین نیاز جامعه انسانی برای بقا و تداوم حیات است ولی نقش شهروندان عادی کشور نیز دراین مسئله بسیار حیاتی است و این مهم تنها با همکاری و همیاری صادقانه افراد جامعه می تواند بدست آید. به این معنا که درنبود همکاری مردم و افراد جامعه درتامین امنیت، دولت و نهادهای دولتی مسئول به تنهایی قادر به ایجاد فضای امن و سالم برای زندگی نیست.

بنا براین مردم نباید به قوای بین المللی یا ارتش و پلیس چشم بدوزند بلکه خود نیز در تامین امنیت کشور سهم بگیرند. التبه این درست است که در حقیقت امنیت برای مردم و شهروندان است و این در اقع حقی است که آنان می توانند از مسئولین مطالبه نمایند دولت نیز وظیفه دارد نهایت سعی و تلاش خود را در این راستا انجام دهد.

اما اگر آحاد جامعه نخواهند در چنین امر مهمی سهم بگیرند و اخلال در روندکار ایجاد نمایند مسلما نه قوای خارجی و نه ارتش افغانستان قادر نخواهد بود امنیت چنین اجتماعی را تامین نماید. جامعه ی که در آن تمامی اعضای جامعه اهتمام به تامین امنیت نداشته باشند بسان کشتی می ماند که همگان در آن نشسته اند و عده ی سعی در سوراخ کردن کشتی پنهان از دید دیگران دارند که در نهایت همه سرنشینان کشتی غرق خواهند شد.

در چنین وضعیتی لازم است که همگان برای نجات خویش اقدام نماید. در این راستا مهمتر از همه این است که حکومت اول باید دل مردم را بدست آورد و با خدمات رسانی درست و عادلانه برای مردم به آنان ثابت کنند که حکومت به بازسازی و ساختن عادلانه کشور بدون توجه به مسائل تباری قومی و زبانی باورمند است. در این شرائط زمانیکه اعتماد نیرومند ملی شکل بگیرد خود بخود زمینه های همکاری مردم با دولت نیز فراهم می آید.

نباید فراموش کرد که افغانستان در آستانه خروج سربازان خارجی شرائط پیچیده امنیتی را دارد و این به جد مایه نگرانی است. شاید اگر میزان هزینه های هنگفتی که در این سالها برای بخش نظامی شده است بخش های از آن برای تقویت و تجهیز یک تشکیلات توانمند استخباراتی هزینه می شد چه بسا امروز دست آورد ها ونتایج کاملا بهتری در پی می داشت و دیگر امنیت یکی از اساسی ترین دغدغه ها و دلمشغولی های مردم در شرائط کنونی نمی بود.

در افغانستان کنونی هر از گاهی اوضاع امنیتی کشور به حدی بحرانی و پیچیده می گردد که همه را به شدت نگران می سازد. واقعیت های جنگ در کشور نشان از آن دارد که نظام اطلاعاتی و استخباراتی کشور در مقایسه با سایر سیستم های استخباراتی در منطقه چندان توانمند نیست که اگر بود بسیاری از انفجارها، ترورها، و حملات مرگبار دشمن خنثی شده و به مرحله اجرا نمی رسید. ازین رو به نظر می رسد قوای مسلح و نهادهای امنیتی کشور مسئولیت بسیار خطیر و سنگینی را به عهده دارند که نباید از آن غافل شود.

دیدگاه شما