در این تردیدی نیست که منافع ملی چارچوب های اصلی تمامی قرارداد ها و معاهدات بین المللی افغانستان را تعیین می کند. به این معنا که در تمامی موافقت نامه های که میان افغانستان و هر کشور دیگر امضا می شود باید منافع ملی به عنوان خطوط قرمز در نظر گرفته شود و از آن به هیچ قیمتی عبور نشود. اما آنچه که مهم است تشخیص درست منافع و مصالح ملی است که به نظر می رسد در این زمینه مشکلات جدی وجود دارد. گاهی برخی موضع گیری ها و اظهارات مقامات ارشد کشورمان بگونه ای است که هر کسی می تواند نتیجه بگیرد که در این گونه موضع گیری ها یا درک درستی از منافع ملی وجود ندارد یا اینکه این منافع ملی وجه المعامله جناح بازی های سیاسی قرار می گیرد.

مخالفت سرسختانه حکومت با حضور اعضای خارجی در بخش نظارت بر انتخابات افغانستان جنجال ها و گمانه زنی های زیادی را بدنبال داشت.

با آنکه حلقات حکومتی دلیل اصلی مخالفت شان را استقلال سیاسی افغانستان ومصالح علیای ملی اعلام می کنند اما جناح های مخالف و اپوزیسیون و همینطور نهادهای بین المللی باور دیگری دارند. آنان نگران بوجود آمدن تقلبات گسترده انتخاباتی به نفع جریان های خاص در صورت عدم نظارت ناظران بین المللی با توجه به شرائط پیچیده افغانستان اند.

اگر چنین باشد دقیقا منافع و مصالح علیای ملی ایجاب می کند که انتخابات آتی در یک روند شفاف و بدور از تقلبات آن هم با حضور جدی ناظران بین المللی و بی طرف برگذار شود.

حال براستی کدام طرف تونسته اند درک درست تری از منافع و مصالح ملی داشته باشند؟

و کدام طرف تلاش دارد منافع ملی را پلی برای رسیدن به منافع خود بسازند؟

همین گونه اظهارات و موضع گیری ها باعث می شود که ضرورت درک دقیق تر و درست تر از منافع ملی را جدی بگیریم.

اخیرا رییس جمهوری اعلام کرده است که ناتو و امریکا به نحوی در ناامنی های افغانستان مقصر اند. آقای کرزی در گفت و گو با شبکه خبری ان بی سی امریکا هشدار داده است، درصورتی که امریکا به تعهداتش در قبال افغانستان عمل نکند، مذاکرات توافقنامه امنیتی را به تعلیق در می آورد.

رییس جمهور گفته است که بخشی از ناامنی ها در کشور، ناشی از ساختارها و استراتیژی هایی است که ناتو و امریکا در افغانستان ایجاد کرده اند.

اما در جانب مقابل مقام های کاخ سفید این اظهارات اقای کرزی را تکراری خوانده و وزیر دفاع امریکا در واکنش به آن گفته است رییس جمهور کرزی می داند که جنگ افغانستان و مبارزه با تروریزم به قیمت جان هزاران سرباز خارجی تمام شده است و به جای این اظهارات بد نیست که از تلاش های جامعه جهانی قدردانی کند.

در اینکه افغانستان نا امن است آن هم با حضور هزاران سرباز ناتو وقوای ائتلاف تردیدی نیست. اما براستی عامل اصلی نا امنی ها وتداوم خشونت ها درافغانستان حضور این سربازان خارجی در کشور است؟ یا اینکه گروه های مخالف مسلح چه در حضور و یا غیر حضور این سربازان همچنان به کشتار و فاجعه افرینی دست می زنند؟ قبل از حضور نیروهای ناتو و ائتلاف در افغانستان مگر طالبان دست به کشتار و جنایت نمی زدند؟ چه تضمینی وجود دارد که با خروج کامل قوای بین المللی طالبان دست از جنگ و کشتار بردارند؟

به نظر نمی رسد کسی بتواند تضمین کند که افغانستان بدون قوای ناتو می تواند امن و با ثبات شود، چنانکه با حضور این نیروها هم نتوانسته کاملا امن باشد.
پس در چنین وضعیتی براستی منافع ملی چه گونه موضع گیری های را ایجاب می کند؟

به نظر نمی رسد انداختن تمامی تقصیر ها به گردن دیگران باعث حل مشکلات کشور گردد بلکه باید دولت افغانستان و قوای بین المللی در تفاهم و همکاری جدی باهم مسیر مبارزه با تروریزم را موفقانه به پیش ببرند.

در این سالها هزاران سرباز خارجی در افغانستان کشته و زخمی شده اند و عامل اصلی آن هم جنگ با طالبان و هراس افکنان بوده است. براساس آمارهای ارایه شده از سوی مقام های ناتو، از آغاز جنگ افغانستان تا کنون، بیش از دو هزار نظامی کشورهای خارجی در این کشور کشته شده اند.

آیا می توان گفت این نیروها خود باعث ناامنی افغانستان و کشتار هم قطاران شان اند؟

باوجود دشمن مشترک و نیرومند، دولت افغانستان با قوای ائتلاف باید به حل مسائل فی مابین بدور از رسانه ای کردن آن بیاندیشند و سعی کنند چارچوب ها و استراتیژی های بهتری برای مبارزه با تروریزم بیابند نه اینکه اختلافات شان را رسانه ای کنند. منافع ملی افغانستان ایجاب می کند که مقامات ارشد حکومت نباید به تنش آفرینی و رسانه ای کردن اختلافات فی مابین شان با قوای خارجی بیاندیشند بلکه باید تلاش شود که راه حل های بهتری برای پیروزی بر جبهه ترور و خشونت سنجیده شود.

یکی از مسائل مهمی که همواره در خصوص آن میان مقامات کشور مان و مقامات سایر کشورها و نهادهای بین المللی اختلاف نظر وجود دارد پدیده فساد اداری است.

رییس جمهور حامد کرزی در گفتگوی اخیر خود با شبکه ان بی سی گفته است افزایش فساد اداری در افغانستان ناشی از قرارداد هایی است که از سوی جامعه جهانی به خصوص امریکا بسته می شود.

وی می گوید شرکت های امنیتی خصوصی بزرگترین منابع فساد اداری هستند، زمانی که دستور لغو آن از سوی حکومت صادر شد دولت امریکا تا پنج سال هیچ اقدامی در زمینه انجام نداد و تا زمانی که امریکا و متحدانش راه حلی برای قرار دادها پیدا نکند، فساد اداری در افغانستان کاهش نخواهد یافت.

این اظهارات رئیس جمهور کرزی در حالی بیان می شود که سازمان شفافیت بین المللی در گزارش تازه خود، افغانستان، سومالیا و کوریای شمالی را فاسد ترین کشورها اعلام کرده است.

در عین حال افزایش فساد اداری در افغانستان نگرانی شماری از کشورهای عضو سازمان پیمان اتلانتیک شمالی (ناتو) را نیز به دنبال داشته است.

در اینکه افراد یا نهاد ها و شرکت های خارجی باعث افزایش فساد در کشور باشند نمی توان تردید کرد اما اینکه وجود فساد در دستگاه های حکومتی و نهاد های دولتی افغانستان بتواند با این گونه موضع گیری ها توجیه شود ممکن نیست. مقامات کشور مان باید بپذیرند که بخش عمده فساد موجود در افغانستان مربوط به نهادها و دستگاه های است که ربطی به شرکت های خارجی ندارند و باید در این موارد با جدیت و قاطعیت کامل تا ریشه کن سازی فساد اقدام شود.

آنچه که مایه نگرانی مردم و نهادهای بین المللی است این است که افغانستان در مسیر مبارزه با فساد موفق نبوده است.

اندراس فوگ راسموسن دبیر کل سازمان ناتو در چهارشنبه هفته جاری در نشست بروکسل، دولت افغانستان را در امر مبارزه با فساد ادری ناکام خوانده است.

این باعث می شود که میزان کمک های خارجی به افغانستان کاهش یابد و زندگی مردم دچار مشکلات بیشتر شود.

بنا براین مقامات کشورمان با در نظرداشت منافم مردم بجای گلایه از دیگران خود سازی و اصلاح ساختارهای درونی خود را در اولویت قرار دهد.

جناح ها و جریان های سیاسی مخالف و اپوزیسیون حکومت همواره چنین موضع گیری های مقامات حکومت را در راستای منافع جناحی وسیاسی تعریف می کنند.

اگرچه رقابت های سیاسی در عرصه قدرت امر مسلم و انکار ناپذیر است و خود جریان های اپوزیسیون نیز از این قاعده مستثنی نیست.

اما آنچه که مهم است این است که مبادا این رقابت های جناحی وسیاسی در درون کشور باعث زیر پا گذاشتن منافع کلان ملی شود.