مفید بودن یا نبودن هر طرح و برنامه ی در کشور بستگی به اوضاع و شرائط امنیتی دارد. در نبود امنیت تمامی تلاشهای دولت و ملت بر باد است زیرا تمامی تلاشها و سرمایه گذاری ها در بخش های مختلف هنگامیکه امنیت تامین نباشد بی فایده و بی نتیجه خواهد بود.

امنیت به اندازه ی مهم است که برای مردم عادی از آب و نان هم حیاتی تر است زیرا در نبودن یک فضای امن حتی خوردن و آشامیدن امکان پذیر نیست چه رسد به تهیه مایحتاج زندگی برای مردم. تا زمانی که مردم احساس آرامش و امنیت نداشته باشند، هیچ طرح و برنامه دیگر دولت برای آنان ارزشی ندارد و تا زمانیکه وحشی گری های مخالفان مسلح در کشور مهار نگردد، هیچ اقدام دیگر دولت در تمامی عرصه ها ارزش ندارد. اما سوگمندانه باید گفت به رغم تمامی جنایت ها و وحشی گری های مخالفان مسلح در مناطق مختلف کشور حکومت در تامین امنیت شهروندان کوتاهی می کند.

در تداوم وحشی گری های طالبان دو روز قبل این گروه یک شهروند عادی و بیگناه را در ولایت دایکندی پس از آنکه دست و پاهای او را بریدند او را زنده زنده آتش زدند. باشند گان ولایت دایکندی می گویند که طالبان مسلح یک فرد ملکی را در ولسوالی کجران ولایت دایکندی پس از بریدن دست ها و پاهایش آتش زدند.

به گفتۀ آقای گل احمد اتمر، از باشندگان این ولایت عصر روز پنج شنبه زمانی این فرد ملکی می خواست از مرکز ولایت ارزگان به خانه اش در ولسوالی کجران ولایت دایکندی برود، در مسیر راه کجران سوختانده شده است. محمد علم باشندۀ دیگر ولسوالی کجران نیز در گفتگو به یکی از خبرگذاریها ی کشور آتش کشیده شدن برادرش را تأیید نموده، گفت: «برادرم گاه گاهی در مسیر ارزگان و دایکندی موتروانی می کرد، این بار وقتی خانه می آمد توسط طالبان با موترش یک جا آتش زده شده است.» محمد علم، از دولت خواست که قاتلین برادرش را دستگیر و محاکمه نماید.

او افزود که با افزایش فعالیت گروه طالبان در مناطق همجواری ارزگان و دایکندی، شمار موارد کشته شدن افراد ملکی نیز در این مسیر بیشتر شده است. قربانعلی ارزگانی والی دایکندی با تأیید زنده سوختاندن یک فرد ملکی، توسط طالبان گفت که این اولین بار است که یک فرد ملکی زنده توسط طالبان آتش زده شده است.

متاسفانه مقامات مسئول در کشور در شرائطی به تامین امنیت شهروندان بی توجهی می کنند که ما شاهد وحشی گری های طالبان و افزایش فعالیت های این گروه در مناطق مختلف کشور هستیم . در این اواخر شماری مسافرین ولایت دایکندی در تمام راه های ارتباطی این ولایت در مسیر ارزگان، کندهار، هلمند، غزنی و کابل توسط افراد مسلح، گروه طالبان سربریده، اختطاف و زخمی گردیده اند.

آقای ارزگانی والی ولایت دایکندی می گوید پس از خروج نیروهای خاص امریکایی از ولایت ارزگان راه های مواصلاتی ولسوالی کجران با ارزگان کاملأ به روی مردم ملکی مسدود شده است. به گفتۀ وی، ناامن بودن راه های ارتباطی ولایت دایکندی با دیگر ولایت های کشور و کابل در مسیر دره میدان و غوربند سبب افزایش نرخ مواد غذایی نیز شده است، چنانچه این مسیر به روی مردم باز نشود و امنیت آن تأمین نگردد ممکن فاجعۀ انسانی رخ دهد.

متاسفانه ولایت دایکندی از بدو تاسیس تا کنون مورد بی مهری های زیاد حکومت قرار گرفته و خراب بودن سرک های این ولایت، عدم امنیت راه های ارتباطی دایکندی با دیگر ولایت های کشور باعث افزایش تلفات انسانی در این ولایت شده است.

واقعیت این است که این تنها ولایت دایکندی و ساکنان ان نیست که از داشتن یک فضای امن برای زندگی محروم اند بلکه سایر ولایات کشور نیز درشرائط مشابهی به سر می برد. در این سالها تعداد زیاد از شهروندان ولایتهای ارزگان، غزنی، بامیان، میدان وردک و ... در مسیر های مواصلاتی این ولایات و ولسوالی های شان به کابل و سایر شهرهای کشور سربریده شده و به طرز وحشیانه ی به قتل رسیده اند.

اما مقامات حکومت بجای تامین اصلی ترین خواسته مردم افغانستان به درگیری ها و نزاع های بی فایده با احزاب جریان های سیاسی و مقامات کشورهای مختلف درگیراست و هر از گاهی بجای انجام وظیفه خود که همانا تامین امنیت و فراهم کردن شرائط بهتر زندگی برای مردم است به مسائل حاشیه ی دیگر از جمله درگیر شدن با این و آن مشغول می شوند.

تداوم کشتار بی رحمانه شهروندان عادی توسط طالبان که همه روزه در گوشه و کنار افغانستان اتفاق می افتد، نشان از آن دارد که حکومت خواسته یا ناخواسته ناتوان از تامین امنیت جان شهروندان کشور است. متاسفانه روزی نیست که تعداد از هموطنان بی گناه و بی دفاع بصورت وحشیانه توسط طالبان کشته و زخمی نگردند؛ اما تداوم این روند نشان می دهد که حکومت نمی خواهد بصورت جدی در تامین امنیت جان و مال شهروندان عادی کشور اقدام نماید.

آنچه که اکنون جای پرسش جدی را دارد این است که چرا به رغم آنکه در این اواخر، این گونه اقدامات طالبان افزایش یافته است و حداقل در ماه های اخیر تعداد زیادی از شهروندان نخست اختطاف و سپس به طور "وحشتناک" کشته شده اند حکومت نمی خواهد در این زمینه اقدامات لازم را روی دست بگیرد.

این درحالیست که هیچ اسنادی که نشان بدهد قربانیان وظیفه نظامی یا ارتباطی با دولت داشته باشند، وجود ندارد. از جانبی هم نباید فراموش کرد که تداوم حملات خونین و مرگبار مخالفین در نقاط مختلف کشور نشانی است روشن بر ضعف دستگاه های امنیتی و اطلاعاتی کشور. اما با وجود هشدار های پی در پی نمایندگان مجلس تحلیل گران و کارشناسان امور مبنی بر ضرورت تقویت و تجهیز نهادهای استخباراتی و امنیتی کشور، مقامات حکومت در این زمنیه اقدامات لازم را انجام نداده است.

این درحالیست که در شرائط کنونی تامین امنیت از جدی ترین مسائل و دغدغه اصلی نهاد های امنیتی کشور و جامعه جهانی در افغانستان باید باشد. اگر مسئله تامین امنیت در افغانستان از دغدغه های اصلی حکومت نیست پس چه چیزی دیگری مهم تر از این مسئله در کشور است. پرسش مهم دیگر این است که براستی در چنین وضعیتی که شهروندان عادی کشور هیچگونه امنیت در مسیر شاهراه های کشور ندارند، آیا این نشان از ضعف نیروهای امنیتی افغانستان و اقتدار روز افزون طالبان نیست؟ آیا برای پایان دادن به بحران جنگ در افغانستان پروسهء انتقال مسوولیت های امنیتی به قوای افغانستان موفقیتی خواهد داشت؟ به نظر می رسد خلا ها و نارسایی های جدی در استراتیژی امنیتی دستگاه های امنیتی کشور وجود دارد.

اکنون شرائط به گونه ای است که احساس می شود، تداوم عملی ساختن چنین استراتیژی ناکار آمد در افغانستان کشور را به سمت بحران های پیچیده تر سوق دهد. بنا بر این بایسته است حکومت بجای پرداختن به مسائل حاشیه ای و غیر مهم به اصلی ترین خواسته مردم که همانا تامین امنیت جان و مال شان است توجه کنند و بیش از این فرصت ها را بر باد ندهد. زیرا درکشور تمامی مسائل به مقوله مهم امنیت گره می خورد و اگر این مهم تامین نشود همه چیز ارزش خود را از دست خواهد داد.