اهانت به مقدسات ادیان در عین آنکه عمل زشت و خلاف اصول اخلاقی و ارزش های انسانی است؛ اما متاسفانه کسانی مرتکب چنین رفتار های زشت و ناپسند می گردند. اخیرا انتشار بخش های از یک فیلم اهانت آمیز به پیامبر بزرگ اسلام موج اعتراضات شهروندان کشورهای مختلف اعم از مسلمان و مسیحی و سایر پیروان ادیان را در پی داشت.

این روزها در کشورهای مختلف اعتراضات مسالمت آمیز پیروان ادیان مختلف در کشورهای جهان برای پایان دادن به چنین اهانت های به مقدسات ادیان ادامه دارد. اما برخی چنین می پندارند که اهانت کنندگان به پیامبر اسلام بدلیل آنکه در کشور آمریکا زندگی می کنند پیروان آئین مسیحیت اند و این اقدامات آنان ریشه در آموزه های دین مسیح دارند. برای همین مناسب است که نگاهی به کتاب مقدس داشته باشیم و ببینیم کتاب مقدس مسیحیان چه تصویری از پیامبر عزیز اسلام ارائه می دهد و آیا می توان اهانت به پیامبران را با آموزه های دین مسیح توجیه کرد؟

نکته مهم این است که مسلمانان با توجه به دستورات قرآن و فرمایشات پیامبر گرامی اسلام به تمامی يكصد و بيست و چهار هزار پیامبر که دردوران هاى مختلف و از تبار هاى گوناگون اعلام رسالت کرده اند ایمان دارند و آنرا ركن اصلى ايمان اسلامى می دانند. از این رو مسلمانان اهانت به هیچ یک از این پیامبران را روا نمی دانند.

قرآن كريم خود در آيه ششم سوره (الصف) مى فرمايد: "عيسي پسر مريم گفت: اي بني اسراييل! من فرستاده خدا در ميان شما هستم، و توراتي را كه پيش از من آمده است، تصديق مي نمايم، و به پيغمبري كه بعد از من مي آيد و نام او محمد است مژده مي دهم". در تورات از زبان موسى عليه السلام نقل شده كه قبل از رحلت خويش گفته است: به اين معنى كه: پروردگار از سينا آمد و در ساعر بر آنها طلوع نمود و از فراز كوه فاران درخشيدن گرفت.

او با ده هزار انسان دينمدار از استقامت جنوب و از سراشيبى كوه خودش وارد شد (كتاب تثنيه 2:33). فاران سلسله كوه هايي است كه در مكه مكرمه قرار گرفته. در تورات (سفر تكوين 21: 19-21) آمده است: فاران همان مكانى است كه ابراهيم عليه السلام همسر خويش هاجر و فرزندش اسماعيل را در آنجا گذاشته بود.

قرآن كريم هم در آيت 37 سوره ابراهيم اين مسئله را تصديق مى نمايد. جايي كه ابراهيم عليه السلام همسرش هاجر و فرزندش اسماعيل را گذاشته بود، مكه بود. تعداد كسانى كه در فتح مكه شركت جسته و پا به پاى پيامبر اسلام وارد مكه شدند مراجع معتبر سيرت و تاريخ و حديث تعداد شان را ده هزار نفر مى خواند.

نكته جالب ديگرى كه در تورات ديده مى شود ذكر صريح و واضح اسم محمد صلی الله علیه و آله و سلم است. در پاراگراف شانزدهم فصل پنجم ترانهء ترانه ها، عبارتى ذكر گرديده كه نطق عبرى آن به حروف فارسى اين طور است: "حكو ممتكيم فكلو محمديم زيه دودى فزيه ريعى". يعنى: (سخنش از شيرين ترين سخنها است، او محمد بزرگ است، او دوست محبوب و صادق من است اى دختران اورشليم). لفظ (يم) كه در تورات پسوند لفظ (محمد) قرار گرفته در زبان عبرى براى تعظيم بكار برده مى شود. در توراتهايي كه همين اكنون در اسرائيل چاپ و تدريس مى شود همين عبارت بهمين شكل خوانده مى شود.

البته برخی دانشمندان يهود استدلال مى نمايند كه محمد در اينجا صفت است نه اسم. به اين مفهوم كه محمد بمعنى (انسان ستوده شده) آمده است. غافل از اينكه بخش بزرگى از نامها در همه فرهنگها و در تمامى جوامع بشرى داراى معانى نيز مى باشند. اسم (محمد) در پهلوى آنكه در زبان عربى بمعنى (ستوده شده) آمده است، ولى نام شخص هم مى باشد. آيا همين مسيح (JESUS) در زبان عبرى بمعنى (ناجى) نيست؟

در پاراگراف هجدهم فصل هژدهم كتاب تثنيه مطلبى آمده كه ترجمه دقيق انگليسى آن اينطور است: (من براى آنها پيامبرى را كه به تو شباهت دارد از ميان برادران شان بر خواهم انگيخت. من سخن خود را در دهانش مى گذارم و او هر چه را من امر مى دهم براى شان خبر خواهد داد.)

در فرهنگ لغات انجيل كه بنام (Collins Gem Dictionary of the Bible) شهرت يافته كه نويسنده آن (James L. Dow)مى باشد، در مورد موسى عليه السلام مى گويد: "The only man of history who can be compared even remotely to him is Muhammad" (5). يعنى: يگانه مردى را كه در تاريخ مى توان شبيه به او (موسى) يافت محمد است.

در دايرة المعارف اديان(The Encyclopedia of Religion) در زير عنوان (Moses in Islam) آمده است: "There is much in the life Muhammad that is implicitly reminiscent of the Moses tradition" (6). يعنى: در زندگانى محمد چيز هاى زيادى را مى يابيم كه ياد عقيده و سنت موسى را زنده مى سازد. آنچه اديان آسمانى سه گانه دنيا بدان اعتقاد دارند اين است كه ابراهيم عليه السلام داراى دو فرزند بود: اسماعيل و اسحاق طورى كه نسب عربها به اسماعيل مى رسد و نسب يهود به اسحاق منتهى مى شود. اسحاق و اسماعيل برادران هم بوده و فرزندان آنها نيز به تعبير مجازى برادر خطاب مى شوند.

سفر تكوين در فصل بيست و پنجم پاراگراف هفدهم اين تعبير مجازى را تأييد نموده است. باز متن تورات مى گويد كه من سخن خود را در دهان او مى گذارم.
برمبناى روايات فراوانى كه در اسلام وجود دارد، هنگامى كه فرشته وحى براى نخستين بار نزد پيامبر آمد، گفت: بخوان. پيامبر گفت: من سواد خواندن ندارم. فرشته گفت: "بخوان بنام پروردگارت..." و به اين شكل سخن خدا در دهان پيامبر گذاشته
شد.

در آيت هفتم بخش شانزدهم انجيل يوحنا آمده است: ولى در حقيقت رفتن من به نفع شماست، چون اگر نروم، آن تسلى بخش كه روح پاك خدا است، نزد شما نخواهد آمد. ولى اگر بروم من او را نزد شما خواهم فرستاد. در عبارت اصلی انجیل كلمه يونانى (باراكليتوس) که در اصل خود (بيركليتوس) بوده استفاده شده است لفظ نخستين، اصلى و درست اين متن (بيركليتوس) مى باشد و (بيركليتوس) در زبان يونانى بمعنى (محمد) آمده است.

در آيتهاى 12و13و14بخش شانزدهم انجيل يوحنا آمده است: (بسيار چيز هاى ديگر دارم كه بگويم، ولى افسوس كه حال نمى توانيد بفهميد. ولى وقتى روح پاك خدا كه سرچشمهء همه راستى ها است بيايد، تمام حقيقت را به شما آشكار خواهد ساخت. زيرا نه از جانب خود، بلكه هرچه شنيده است همان را خواهد گفت. او از آينده نيز شما را با خبر خواهد ساخت. او جلال و بزرگى مرا به شما نشان خواهد داد و با اين كار باعث عزت و احترام من خواهد شد).

در فصل چهل و چهارم انجيل برنابا، حضرت مسيح اينطور مى گويد: چقدر خجسته است زمانى كه او به اين دنیا مى آيد. سخنم را بپذيريد كه من بسان ديگر پيامبران او را ديدم و در برابرش عرض احترام نمودم. خداوند از روح خويش براى آنها نبوت بخشيده است. وقتى كه من او را مشاهده كردم روح من سرشار از تسليت شده و گفتم: اى محمد خداوند يارت باد و خداوند مرا شايستهء آن بداند تا بند كفشهايت را باز نمايم).

باتوجه به آنچه گفته آمد می توان پی برد که پیامبر اسلام از جایگاه و احترام فراوان در کتاب مقدس برخوردار است و همانگونه که عیسی مسیح در نزد مسلمانان گرامی و ستوده است حضرت محمد ص نیز چنین جایگاهی را با توجه به اشارات صریح کتاب مقدس دارا می باشد. بنابر این ضرورتی ندارد که میان پیروان این دو دین بزرگ و آسمانی عداوت و دشمنی شکل بگیرد.