در اواخر هفته گذشته سخنگوی ریاست عمومی امنیت ملی اعلام داشت که نیروهای امنیت ملی در یک عملیات ویژه یک گروه از انتحار کنندگان را که قصد حمله گروهی بر کابل را داشتند، پیش از رسیدن به هدف از پای درآوردند. به گفته وی، شورشیان اعضای شبکه حقانی بودند و قصد داشتند منطقه دیپلمات نشین وزیر اکبر خان در کابل را هدف قرار دهند.

این درحالی است که در روزهای قبل نیز گزارش‌ها از افزایش ناامنی و شدت یافتن فعالیت طالبان در نواحی مختلف کشور، از جمله در حاشیه‌های ولایت کابل به نشر رسیده بود. طبق این گزارش‌ها در ولایت میدان وردک سه فرد ملکی و دو نفر از ماموران پولیس محلی از سوی گروه طالبان ربوده شدند. گفته می شود که این افراد درحالی که از کابل به سمت ولسوالی جلریز ولایت میدان وردک در حرکت بودند در منطقه ای موسوم به ملاخیل توسط طالبان ربوده شده و سپس به قتل رسیده اند. مسیر میدان وردک- بامیان و میدان وردک- غزنی دراین اواخر از ناامن ترین مناطق می‌باشد که بارها شاهد قتل غیر نظامیان بوده است.

هم چنین در یکی از تلخ ترین حوادث تروریستی از سوی طالبان در روزهای اخیر در اثر انفجار بمب کار گذاشته شده در مسجدی در ولایت ننگرهار، شماری از شهروندان نمازگذار زخمی گردیدند. مقامات امنیتی ولایت ننگرهار ابراز داشتند انفجار درست زمانی رخ داد که نمازگذاران، در ماه مبارک رمضان، در حال برگزاری نماز جمعه بودند. همین طور ولایت‌های قندهار، ارزگان، قندوز، تخار و هرات از جمله ولایت‌های بشمار می‌آیند که تقریبا هر روز شاهد انفجارهای کنار جاده ای یا بمبگذاری در محل‌های عمومی و مراکزعامه و نیز در مساجد، از سوی طالبان می‌باشند.

قبل براین نیز مقامات ناتو اعلام داشتند که، در مدت سه ماه گذشته سال جاری، حملات طالبان نسبت به مدت زمان مشابه در سال گذشته یازده درصد افزایش داشته است. طبق تحقیقات و ارزیابی نیروهای ناتو طالبان در این حملات معمولا از انفجار ماین‌های کنار جاده‌ای کارمی‌گیرند که این رویدادها در مقایسه با ماه‌های اپریل، می و جون سال گذشته، نشان دهنده افزایش فعالیت تروریستی را نشان میدهد.

اگر مجموع رویدادهای یادشده و اعلام ارزیابی نیروهای ناتو را در کنارهم قرار دهیم در مجموع به نحوی نشان از نگرانی در مورد اوضاع امنیتی کشور پس از سال 2014 دارد که در واقع غیرواقعی بودن ادعاهای بعضی از مقامات داخلی و خارجی را مبنی بر بهترشدن اوضاع دارند، ثابت می‌سازد. در زمینه دلایل افزایش فعالیت مخالفین و توانمندشدن آنان اظهار نظرهای مختلفی شده است. بعضی از آگاهان بدین باور هستند که طی سال جاری دسترسی طالبان به منابع و تسلیحاتی تازه بیشترشده است. به همین علت آنان هم فعالیت های خود را تشدید بخشیده اند و هم دراین راستا دست به تغییرات و تعیینات جدی و تازه ای زده اند.

تغییرات و جابجایی‌ها و تعیینات طالبان در بسیاری از ولایت‌ها و ولسوالی‌ها نشان از آن دارد که آنان هم به منابع مالی بیشتری دست یافته اند و هم تشویق های افزونتری برای تشدید عملیات‌های تخریب کارانه شان شده اند. علاوه بر همه موارد یادشده نکته مهم در این زمینه آن است که به علت وجود گسترده فساد در حکومت و ناکارآمدی مطلق دستگاههای حکومتی موجب نارضایتی و ناامیدی مردم گردیده است. این مسئله سبب گردیده است که حداقل از لحاظ ذهنی طالبان فرصت و شرایط بهره برداری رابدست آورند. این موضوع در مناطق دورافتاده که حاکمیت دولتی وجود ندارد بسیار حایز اهمیت می‌باشد.

تأسف در این است که با گذشت هرروز، علی رغم خراب شدن اوضاع امنیتی و شدت یافتن فعالیت مخالفین هیچ اراده جدی و قاطع سیاسی برای کنترل اوضاع و توجه به خواست‌های مردم وجود ندارد. البته این بدان معنا نیست که نیروهای امنیتی هیچ تلاشی را به خرج نداده اند؛ بلکه مسئله اصلی اینست که اراده سیاسی که هم بخواست مردم توجه نشان دهد و هم از تلاش و فداکاری‌های نیروهای امنیتی حفاظت و قدردانی نماید وجود ندارد.

اگر تلاش‌ها و فعالیت‌های نیروهای امنیتی حمایت سیاسی را با خود نداشته باشد در واقع همه این فداکاری‌ها بیهوده خواهد بود. به نظر می‌رسد که ضرورت به هیچ‌گونه توضیحی نیست تا بیان نمود بدون امنیت هیچ‌کاری به ثمرنخواهد نشست. وجود امنیت سنگ زیرین توسعه و رونق زندگی در کشور است. اما مشاهده می‌شود که مقامات ارشد کشور بجای اتخاذ تدابیر جدی و قاطع برای تحکیم ثبات و امنیت، به دلیل گرایش‌های خاص سیاست مماشات و تسامح را نسبت به طالبان و جنایتکاران درپیش دارند.

وقوع ترورهای پیاپی شخصیت های سیاسی و اجتماعی و جهادی، گسترش روز افزون ناامنی‌ها در ولایات و شهرها، ناامن شدن شدید راه‌های مواصلاتی حتا در حاشیه پایتخت کشور، علاوه برآن بی توجهی مقامات مسئول داخلی و بین المللی، سبب گردیده است که زنگ‌های خطر بصدا درآید. وقوع جنایت های که مخالفین بصورت آشکار در ولایت میدان وردک مرتکب می شوند، همینطور به قول مقامات امنیت ملی دست به ایجاد پایگاه‌های نظامی زده اند همه این ها این نگرانی را بوجودآورده است که مبادا مرکز کشور مورد تهاجم و خشونت‌های مخالفین و طالبان قرار گیرد. چنانچه شناسایی و خنثی سازی طرح عملیات‌های زنجیره ای و خونبار عناصر وابسته به طالب در کابل از سوی نیروهای امنیتی گواهی روشن براین نگرانی هاست.

اخیرا، شاهراه میدان وردک - بامیان و بامیان – پروان به یکی از جاده‌های خطر ناک در کشور تبدیل شده است و حتی برخی از مسافران، جاده میدان – بامیان را به جاده مرگ مسمی کرده اند. گزارش‌ها حاکیست که در جریان سه ماه گذشته ده ها مسافر در راه بامیان، کشته شده اند. در ادامه یکی از چهره‌های سیاسی و نماینده مردم در پارلمان از بی توجهی حکومت نسبت به تامین امنیت شهروندان، خصوصا در مسیرراه‌های مواصلاتی کشور از جمله در مناطق میدان وردک، به شدت انتقاد کرده است.

وی اعلام داشته است در صورتی که به این خواست قانونی و انسانی مردم توجه صورت نگیرد و امنیت لازم تامین نگردد، مردم برای اعتراض نسبت به حق تضییع شده خویش مجبور خواهند شد که دست به تظاهرات گسترده بزنند. این مطلب را یکی از چهره های جهادی و سیاسی کشور در مراسم گرامی‌داشت شهدای خشونت های اخیر در راه میدان وردک – بامیان در کابل ابراز داشت.

بنابر این وضعیت شکننده جاری حکایت از آن دارد که حکومت اگر در جهت تامین امنیت شهروندان اقدام جدی صورت ندهد و بجای آن وقت تلفی نموده و با طرح بازی‌ها و ماجراهای انحرافی بخواهد افکارعمومی را از چالش‌ها و مشکلات عمده منحرف سازد، در نهایت مردم خود مجبور خواهند شد که دست به اقدام زنند. قیام مردمی علیه طالبان در برخی از مناطق تحت سلطه طالبان، ایجاد شورای مجاهدین مناطق مرکزی و فراخوانی رهبران سیاسی همه زنگ‌های خطری است که به صدا درآمده اند؛ و از نارضایتی مردم و لبریز شدن کاسه صبرشان حکایت دارد.