هافینگتن پست / برگردان: عبدالاحد بهرامی

بصورت روزافزونی این احساس وجود دارد که افغانستان متفاوت از آنچه است که در رسانه ها به تصویر کشیده می شود. در حالی که نیروهای بین المللی برای خروج از این کشور تا پایان سال 2014 آماده می شوند، چیزهایی که در این کشور خبرساز است، توجیه نیروهای ائتلاف برای خروج از این کشور است تا آنکه شرایط عینی و واقعی این کشور باشد.

به نظر می رسد توجه عمده بر "امنیت فزیکی" متمرکز شده است که لزوما شامل نیروهای امنیتی و دولت می شود. بنابر آن، ما بصورت معمول این سخنان را از مقامات ناتو و امریکایی می شنویم که نیروهای پولیس و ارتش افغانستان این آمادگی را دارند که مسئولیت های امنیتی را بر عهده بگیرند یا اینکه دولت حامد کرزی آماده است تا به تنهایی از عهده اداره کشور برآید. اما درباره موضوعات کلیدی دیگری از قبیل شاخص های "امنیت بشری" که وضعیت ناگواری را به تصویر می کشد، چندان گفته نشده است.

به عنوان نمونه، این شاخص ها شامل مسائلی از قبیل این که چه تعداد افغان ها از خانه های خود بیجا شده اند و یا اینکه فیصدی پناهجویانی که به افغانستان برگشته اند و این توانایی را دارند تا از عهده تامین زندگی خود برآیند، به چه میزانی است. تحلیل این شاخص ها ما را قادر می سازد تا وضعیت زندگی مردم افغانستان را ارزیابی کنیم و ببینیم که چگونه و تا چه سطحی توانسته ایم به بهبودی وضعیت زندگی سی میلیون جمعیت افغانستان به عنوان یک کشور جنگزده و فقیر کمک کنیم. با این شاخص ها می توان به وضوح به این نتیجه رسید که جامعه بین المللی راه درازی همچنان در پیش دارد. چندی قبل، کنفرانس کشورهای کمک کننده برای افغانستان در توکیو برگزار شد تا اولویت های دولت افغانستان را مورد بررسی قرار دهد. این یکی از فرصت هایی بود که می تواند این ماموریت بین المللی را در مسیر درست به پیش ببرد.

وقتی ولایت های دیگر افغانستان، خارج از پایتخت، را در نظر بگیریم، به وضوح می بینیم که نیازها و کاستی ها گسترده است. این بیانگر ناکامی جمعی جامعه بین المللی برای شکستن چرخه فقر، خشونت و رنجی است که تا هنوز بعد از ده سال کمک های گسترده نظامی و مالی بین المللی این کشور را در چنبره خود گرفته است.

اغلب کمک های بین المللی تاکنون در بخش نظامی و دولتی بوده است. اداره بودجه کنگره امریکا می گوید که هزینه جنگ امریکا در سال 2011 به 443 میلیارد دالر بالغ شده است. در مدت زمان مشابه، دولت بریتانیا حدود 17 میلیارد پوند مصرف کرده است. هزینه های انسانی این جنگ نیز سرسام آور است. بر اساس آمارهای سازمان ملل متحد، تنها در جریان پنج سال گذشته 12000 غیرنظامی کشته شده اند و همچنان 2000 سرباز ناتو جان خود را در این جنگ از دست داده اند.

میزان رنج های انسانی در این کشور تکان دهنده است. تنها در کابل ده ها تن از آوارگانی زندگی می کنند که از کشورهای همسایه برگشته اند، اما در کشور خود با سختی ها و دشواری های بیشتری روبرو شده اند. خانه های آنها چیزی بیشتر از محله های فقیرنشینی از کلبه های گلی نیست و در آنجا نه آبهای بهداشتی و سالم آشامیدنی وجود دارد بلکه فقط پناهگاه های موقتی است برای حدود 30000 انسان بیجا شده. بسیاری از آنهایی که در این مکان های موقت مهاجران سابقی هستند که ترغیب شدند تا از پاکستان و ایران به کشور برگردند. سایر آنها بیجا شدگان داخلی هستند که از جنگ ها و خشونت ها در سراسر این کشور گریخته اند.

کمیته نجات بین المللی در گزارش پالیسی خود درباره افغانستان تحت عنوان "افغانستان: مسیر دشوار آینده" تصویر تار و مبهمی از شاخص های اساسی امنیت بشری ارائه می دهد. میزان بالایی از افغان ها در جریان سال های گذشته به کشورهای دیگر پناهنده شده اند در حالی که برگشت مهاجران از کشورهای همسایه به پایین ترین سطح خود رسیده است.

در عین حال، بیشتر از هر زمان دیگر در جریان یک دهه گذشته، میزان بیشتری دست به مهاجرت داخلی زده اند. آژانس مهاجرت سازمان ملل متحد می گوید که شمار افغان هایی که در جریان خشونت های سال گذشته از خانه های شان آواره شده اند، به 41 درصد افزایش یافته است که به حدود نیم میلیون نفر می رسد. نمایندگی سازمان ملل در افغانستان می گوید که سال 2011 خونبارترین سال برای غیرنظامیان برای یک دهه گذشته بوده است که در جریان این سال 3021 غیرنظامی کشته شدند. این افزایش 25 درصدی در جریان دو سال به شمار می رود. اینها آمارهایی هستند که بحران امنیت بشری در کشور را برجسته می سازد.

این گزارش همچنان خاطرنشان می سازد که در حالی که خشونت ها عامل اصلی بیجا شدن پناهجویان به شمار می رود، حوادث طبیعی از قبیل سیلاب ها، خشکسالی ها و همچنان عدم خدمات اساسی از قبیل مکاتب و مراکز صحی و همچنان فرصت های کاری مصایب مزیدی اند که منجر به بیجا شدن مردم می شود. این ها عمدتا چالش های شدیدتری در مناطق روستایی محسوب می شوند که عملا از سوی دولت دریافت نمی کنند. اکنون باید تمرکز عمده بر ارائه خدمات اساسی در سطح محلی متمرکز باشد. در این راستا، سازمان های خصوصی غیر دولتی می توانند نقش مهمی در این زمینه ایفا می کنند.

در بسیاری از موارد، سازمان غیردولتی در جاهایی کار می کنند که دولت افغانستان در آنجا حضور ندارد. این موسسات از اعتماد مناطق محلی برخوردارند. چنین رویکردی می تواند به معضل انکشاف نیافتگی مناطق مختلف کشور پاسخ دهد و فرصت های اقتصادی را خلق کند که می تواند شرایط زندگی مردم را بهبود بخشد.

بهتر است جامعه بین المللی افغان ها را کمک کنند تا خود بتوانند از عهده بحران هایی که پیش می آید، برآیند. در حالی که امریکا شرایط امنیتی را ارزیابی می کند، این کشور همچنان باید استاندارد شاخص هایی از قبیل امنیت بشری، اقتصاد و همچنان مسائل محیط زیستی را توسعه دهد. ما همچنان باید چیزی را که بیجا شدن های جمعیتی برای ما می گوید، در نظر بگیریم. در نظر گرفتن همه این شاخص ها می تواند نمودار مشخصی را برای ما توضیح دهد؛ و اینکه افغانستان هنوز از این توانایی برخوردار است که بتواند مسیر دشواری را برای رسیدن به فرداهای بهتر بپیماید.

از سوی دیگر، تمرکز عمده ای باید در سرمایه گذاری بر ظرفیت و قابلیت های خود افغان ها صورت بگیرد. تامین بودجه برای یک دهه آینده باید در اولویت قرار داشته باشد؛ چه آنکه باید اطمینان حاصل شود که همه مردم به غذا، آب آشامیدنی، پناهگاه، و کار و اشتغال دسترسی دارند. این از حرکت مداوم جمعیتی و بیجا شدن مردم در جستجوی این نیازهای اساسی جلوگیری خواهد کرد.

اگر جامعه بین المللی در راستای تامین امنیت بشری و حمایت از این کشور در نیازهای اساسی شهروندان آن اقدام جدی نکند، ممکن است شرایط دشوار دیگری در این کشور ایجاد شود که همه دستاوردهای انکشافی را که تاکنون به دست آمده در معرض تهدید قرار دهد. جامعه بین المللی نباید اجازه دهد که سال 2014 آغاز چرخه دیگری از رنج و مرارت های بی شماری برای نسلی از افغان ها باشد که جز این رنج و مشقت ها در سه دهه گذشته چیزی ندیده اند.