صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

دستاورد افغانستان از توکیو؟

-

دستاورد افغانستان از توکیو؟

طبق برنامه از قبل تعیین شده قرار است امروز کنفرانس بین المللی توکیو برای افغانستان با حضور مهم ترین و قدرتمندترین کشورهای جهان برگزار گردد. سفر غیرمترقبه هیلاری کلینتون وزیر خارجه امریکا پیش از برگزاری این کنفرانس به افغانستان برای ارزیابی وضعیت موجود کشور و نیز ارائه تازه ترین دیدگاههای که وی راجع به افغانستان از منظر سیاست خارجی امریکا در منطقه اعلام داشت، سطح انتظارها و توقعات عمومی را نسبت به کنفرانس توکیو به شدت افزایش داده است. در واقع آنچه خانم کلینتون در کابل پیش از نشست توکیو راجع به افغانستان ابراز داشت خود به تنهایی می تواند یک دست آورد مهم تلقی گردد.

این دست آورد با نزدیک شدن به زمان خروج نیروهای بین المللی در سال 2014 حایز اهمیت می باشد. هیلاری کلینتون وزیر خارجه امریکا که به طور غیرمنتظره به افغانستان سفر نموده بود این کشور را یکی از متحدان اصلی آمریکا خارج از سازمان ناتو خواند. بر اساس گزارش ها این سفر غیرمترقبه یک روز قبل از کنفرانس کشورهای کمک کننده به افغانستان در جاپان انجام شده است. خانم کلینتون بعد از دیدارش با حامد کرزی، رئیس جمهور در یک نشست خبری از ایجاد یک کمیسیون دوجانبه میان آمریکا و افغانستان به هدف تشدید همکاری های این دوکشور خبرداد. وی در ادامه ابرازداشت که افغانستان یکی از کشورهای متحد اصلی امریکا که خارج از سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) می باشد، قلمداد می گردد. وی افزود که ما این قدم را نشانه یی قوی از تعهد ما برای آینده افغانستان می دانیم.

چنانچه جامعه جهانی نسبت به کمک هایش به دولت افغانستان در عرصه ساختاری توجه جدی نشان دهد و آنچه را که وعده داده است عملی نماید، در آن صورت آینده کشور برای مردم و جهان می تواند امیدوار کننده باشد. انتظار برده می شود شرکت کنندگان در کنفرانس توکیو متعهد شوند حدود ۴ میلیارد دالر به توسعه سالانه افغانستان کمک نمایند. یان کوبیش نماینده ویژه سر منشی سازمان ملل برای افغانستان دراین رابطه طی یک نشست خبری اظهارداشت که در این نشست بحث می شود تا دولت افغانستان و جامعه بین المللی در برابر مسایل مربوط به این کشور، پاسخگو و حسابده باشند. نگرانی های عمومی بر این مبناست که پس از خروج نیروهای ناتو مبادا که افغانستان بار دیگر به سوی هرج و مرج پیش برود، در آن صورت اقتصاد کم جان کشور را نابود کند و باعث توجه کشورهای کمک کننده در تامین کمک به افغانستان خواهد شد.

بنابگفته مقامات، حکومت نیز با آمادگی لازم برای اشتراک در کنفرانس توکیو حضور یافته است. حکومت ظاهرا در مشورت های متعدد صورت گرفته با اقشار و نهادهای مختلف طرح و پیشنهادات ویژه ای برای عرضه به جامعه جهانی در این کنفرانس تهیه نموده است. اما هنوز چگونگی و مفاد این طرح و پیشنهاد ها به صورت مفصل از سوی حکومت اعلان نشده است. با آن هم گفته می شود که حکومت داری خوب، ایجاد زمینه های کاری همگانی، صحت برای همه، تقویت نهادهای محلی و انکشاف شهری از جمله اولویت های هستند که محتوای طرح تدوین شده را بعنوان سند پیشنهادی افغانستان به جامعه بین المللی تشکیل میدهد.

تردید نمی توان داشت که نشست توکیو برای افغانستان یک فرصت استثنایی و شاید آخرین شانس خواهد بود. با توجه به عملکرد و برنامه ریزی و تدبیر حکومت طی چندسال گذشته؛ در مورد اینکه حکومت افغانستان بتواند از چنین فرصت مساعد بهره برداری نماید و این آخرین شانس نسوزد تردیدهایی وجود دارد. بنابر این همانطور که یادآوری گردید با وجود خوش بینی ها نگرانی هایی هم وجود دارد. اول اینکه تجربه نشان داده است که در اکثر چنین نشست هایی، حکومت نتوانسته است طرح واقع بینانه و کارآمدی را پیش کش نموده تا حمایت بین المللی را بدست آورد. نگرانی دیگر آنست که بدلیل فساد اداری و عدم اعتماد جامعه بین المللی به حکومت، اکثر تعهدات مالی کشورهای کمک کننده پرداخت نگردیده و حکومت در پیگیری و تحقق وعده های ارائه شده، عاجز باشد.

به این لحاظ نکاتی چند که در رابطه با موضوع قابل تامل می باشد ذکر می گردد. گفته می شود که احتمالا شرکت کنندگان نشست توکیو متعهد خواهند شد که سالانه مبلغ قابل ملاحظه ای را برای توسعه کشور به حکومت مساعدت نمایند. باید گفت که این مساعدت ها هنگامی اثر گذار خواهد بود که راهکار و برنامه منسجم و واقع بینانه تدوین و اتخاذ شده باشد. درغیر این صورت این کمک ها از موثریت لازم برخوردار نخواهد بود. بنابر این با آنکه کمک های بین المللی برای افغانستان حیاتی و مهم محسوب می گردد، اما مهم تر از آن اینست که این کمک ها بصورت موثر و درست به مصرف برسد.

ازسوی دیگر قرار گرفتن افغانستان در رده متحدین اصلی و خارج از ناتو برای امریکا، با اینکه در ظاهر یک شانس کلان محسوب می گردد اما واقعیت اینست که حفظ این شانس نیز بسیار دشوار به نظر می رسد. زیرا حکومت طی چند سال گذشته نشان داده است که در عرصه بین المللی و منطقه ای به شدت با اعمال محدودیت روبرو می باشد. قدرت برنامه ریزی و مانور بین المللی و منطقه ای کشور از طریق دستگاههای دیپلماتیک کشور بسیار ضعیف می باشد. بنابراین در صورتی که همکاری و حمایت ایالات متحده امریکا از افغانستان تداوم یابد، این مناسبات بایستی در یک چهارچوب بسیار دقیق تنظیم گردیده و دستگاه دیپلوماسی کشور نیز از یک توان و ظرفیت بالایی برخوردار گردد.

این مسئله ایجاب می نماید که دستگاهای حکومتی در مجموع ضرورت به از بین بردن فساد و واسطه گری دارند. حکومت افغانستان مسئولیت دارد در برابر سرنوشت کشور و مردم آن بایستی تلاش نماید تا با مطالعه دقیق از اوضاع کشور و بررسی چالش ها و تهدیدات سیاسی در آینده، طرحی جامع و واقع بینانه ای را به کنفرانس توکیو ارائه کند و جامعه جهانی را از دشواری ها و چالش های که کشور طی سالهای آتی با آن ها روبرو خواهد بود، آگاه سازد. همین توقع برده می شود که جامعه جهانی نیز واقعیت های افغانستان را درک کرده و نسبت به آن مسئولانه برخورد نماید. به هرصورت اینک چشم همگان به نشست توکیو دوخته شده است تا دیده شود که طی بحث و گفتگوهای مهم آن دست آورد مقامات کشوری چه خواهد بود و نیز جامعه بین المللی نسبت به وعده ها و داعیه هایش چگونه برخورد خواهد نمود.

دیدگاه شما