گزارشهای خبری حاکی از آن است که در برخی مناطق کشور مردم بصورت خود جوش مانع حضورمخالفان مسلح در ولسوالی ها و قریه های شان شده اند. در روزهای اخیر دهها فرد مسلح در ولایت غزنی علیه گروه طالبان دست به قیام زده و با بیرون راندن این گروه زمینه بازگشایی مکتب ها، درمانگاه ها و فعالیت های اجتماعی را فراهم کرده اند.

بر اساس گزارش ها این افراد به صورت "خودجوش" از حدود دو ماه پیش به این سو علیه گروه طالبان در برخی ولسوالی های ولایت غزنی دست به قیام زده اند. مخالفت های مردمی علیه طالبان نشان از آن دارد که مردم از مشکلات و محدودیت های که با حضور طالبان در مناطق شان بوجود می آید به ستوه آمده اند.

زیرا حضور طالبان باعث بسته شدن مکاتب، کلینیک ها، و سایر مراکز خدمات عامه می گردد که مشکلات فراوانی را برا ی مردم عادی بوجود می آورد. طبق گزارش های خبری گروه های مخالف طالبان از اقشار مختلف مردم تشکیل شده اند که در میان آنان علاوه بر اعضای گروه های سابق جهادی مردم عادی و محصلان نیز حضور دارند. گفته می شود قیام علیه طالبان در ولایت غزنی از ولسوالی اندر به ولسوالی "گیرو" رسیده و تا حالا ۳۱ روستا از کنترل گروه طالبان خارج شده است.

شکل گیری گروه های مسلح مختلف در افغانستان تداعی کننده خاطرات تلخ دوران جنگ های طولانی داخلی است بنا براین نباید این گروه های مسلح به سمت جنگ های داخلی و خود سری ها در مناطق مختلف کشیده شود. یکی از فرماندهان این گروه های مخالف طالبان در غزنی در خصوص روابطش با دولت می گوید "با دولت هم مشکلات داریم، فساد است، ظلم است و بی کفایتی است. از ده سال گذشته تا حال برای ما یک مکتب باز نکرده و حتی از ما نپرسیده که ما در چه حالی هستیم.

ما نه از دولت حمایت می کنیم و نه از طالبان." اما وقتی از وی در مورد هزینه های مالی قیام، مواد تدارکاتی و سلاحهای مورد استفاده افراد آقای کامران پرسیده می شود وی تنها به این پاسخ اکتفا می کند که طالبان سلاح های شانرا چگونه بدست می آورند؟ این درحالیست که سخنگوی والی غزنی نیز رابطه این گروه ها با دولت را انکار می کند. مخالفت های این گروه ها با طالبان اگر چه می تواند مثبت تلقی شود ولی اینکه این گروه ها می توانند بدون حمایت دولت سلاح بدست بیاورند و با دولت مرکزی هم مشکل داشته باشند نگرانی های جدی مردمی را در پی خواهد داشت.

اما به هر روی این اقدامات مردمی علیه طالبان نشان از کاهش محبوبیت و مقبولیت اجتماعی آنان در نزد مردم است که دولت باید از چنین رویداد های به جد استقبال نموده و مردمان سایر مناطقی را که احتمال می رود همراهی های با طالبان دارند نیز تشویق و حمایت نمایند که خود مانع حضور مخالفان در مناطق شان شوند. زیرا در حملات تروریستی این گروه در مناطق مختلف کشور هزاران انسان بی گناه و مسلمان جان های خویش را از دست داده اند.

متاسفانه قربانیان این حوادث دردناک را بیشتر غیر نظامیان به شمول زنان، کودکان و بی گناهان تشکیل می دهند. اکنون شواهد و قرائن بروشنی نشانگر این واقعیت است که طالبان در موضع ضعف قرار دارند. از این رو تداوم همکاری های منطقه یی و عملیات های نظامی گسترده در مناطق مختلف کشور توسط سربازان ارتش ملی و قوای ناتو می تواند امیدواری های در اذهان عمومی کشور ایجاد نماید.

راه اندازی عملیات های گسترده تصفیویی در مناطق مختلف کشور و حمایت از اینگونه اقدامات مردمی در کنار تلاش های صلح دولت می تواند نتایجی مثبتی را بدنبال داشته باشد. کاهش محبوبیت طالبان در میان مردم می تواند به تقویت روند ثبات و صلح در کشور کمک فراوان نماید. اما این امر منوط به آن است که دولت نیز با جدیت تمام پروسه باز سازی در مناطق محروم کشور را دنبال نماید. در صورتی که مردم شاهد اجرای پروژه های عمرانی و باز سازی در مناطق خود باشد بدون شک از همکاری با شورشیان و طالبان مسلح دست خواهند کشید.

یکی از دیگر نشانه های آشکار محبوبیت و مقبولیت بالای نظام فعلی در افکار عمومی کشور حضور گسترده مردم با وجود تهدید ها و ارعاب های گوناگون از جانب مخالفان درانتخابات های برگذار شده در کشور است. مسئله ی که ممکن است از دید بسیار از تحلیل گران بدور بماند.

به رغم همه تهدیدها مردم با حضورگسترده و با شکوه خود در پای صندوق های رای و به جان خریدن تمامی تهدید ها و فشارها پاسخ صریح و روشن خود را به مخالفان ثبات و امنیت کشور اعلام نمودند. ولی با این همه بازهم این گروه ها دست ازمخالفت با مردم و خواسته های آنان برنمی دارند. بی هیچ تردیدی می توان گفت طالبان مورد پذیرش مردم نیستند زیرا به رغم خواسته های مکرر آنان و تهدید ها و ارعاب های جدی شان مردم به صورت گسترده در انتخابات شرکت نموده به آنان نه گفته اند. شکل گیری مقاومت های مردمی علیه این گروه نشان های دیگر از عدم محبوبیت طالبان در افکار عمومی کشور است.

با توجه به آنچه گفته آمد دولت و نهادهای امنیتی ومسلح کشور نیز باید به خوبی دیدگاه ها و نظر مردم را دریابند و از این پس به هیچ عنوان با مخالفان مسلح مماشات نکنند. تا زمانیکه مردم با این نظام و همراه آن است نباید نگران چند نفر مسلح و شروری که دست به تخریب و ویران نمودن زیر بناهای کشور می زنند بود. مسلما این گروه ها از مردم و با مردم نیستند و سرزمین افغانستان متعلق به مردم و ساکنان آن است که اکثریت بزرگ آن همراه همین نظام اند.

مردم کاملا همراه دولت و جامعه جهانی است ازاین رو نباید در مبارزه باتروریزم و افراط گرایی در کشور ذره ی تردید صورت بگیرد. امید می رود از این پس شاهد مبارزه جدی تر و قاطعانه تر حکومت و جامعه جهانی با تروریزم باشیم و همینطور شاهد گسترش و تقویت بیشتر پروژه های بازسازی و ساخت و ساز در کشور.

در پایان باید گفت طولانی شدن جنگ در افغانستان به رغم حضور پرقدرت نیروهای بین المللی در جبهه جنگ علیه تروریزم نشان از آن دارد که طالبان همچنان توسط جریان ها و حلقاتی در داخل و بیرون از افغانستان حمایت می شوند. منطقی به نظر نمی رسد یک گروهی که کاملا شکست خورده بودند، بتوانند در مدت طولانی در برابر ارتش افغانستان و قوای بین المللی مقاومت کند.

بنا براین دولت و ملت افغانستان باید برای شکست کامل جبهه ترور و خشونت حامیان بیرونی و داخلی این گروه ها را نیز وادار کند که بیش از این از این گروه ها حمایت نکنند. دولت افغانستان باید از ظرفیت های بین المللی و داخلی برای شکست مخالفان مسلح استفاده کند نه اینکه در برابر تهدیدات و حملات مخالفان کم آورده و بر طبل خالی صلح بکوبد.

از جانب دیگر دولت افغانستان باید به حامیان داخلی و بین المللی این گروه های مخالف نیز بفهماند که بنیاد گرایی در منطقه جایگاهی ندارد و شهروندان کشورهای منطقه تحت هیچ شرائطی از افراطی گری و ترور و خشونت استقبال نخواهند کرد. بنا براین بایسته است که همگان برای شکست کامل جبهه ترور و خشونت دست به دست هم داده و زمینه های توسعه و ثبات پایدار در منطقه را در نبود گروه های بنیاد گرا و افراطی فراهم گردانند.