صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

نشست شیکاگو؛ تعهد بیشتر برای افغانستان و جهان

-

نشست شیکاگو؛ تعهد بیشتر برای افغانستان  و جهان

نشست سران ناتو در شیکاگو پس از دو روز گفتگو با تاکید بر پایان بخشیدن مسوولانه‌ جنگ در افغانستان به کار خود پایان داد. در کنفرانس شیکاگو، علاوه بر حضور سران 28 کشور عضو ناتو، نمایندگان 22 کشور همکار ناتو نیز شرکت نموده بودند. در این میان نمایندگان شماری از سازمان های بین المللی نیز در این نشست اشتراک ورزیده بودند.

همانطور که قبل از برگزاری این نشست اعلام شده بود محور اصلي اين کنفرانس دو روزه را مسايل امنيتي و نقش جامعه جهاني پس از سال 2014 و نیز پروسه انتقال مسؤليت هاي امنيتي تشكيل ميداد. قابل یادآوری است که طي يك دهه اخير چندين كنفرانس بين المللي شامل نشست بن اول، نشست توكيو، كنفرانس لندن، نشست بن دوم ، كنفرانس كابل ، نشست ليزبون و كنفرانش شيكاگو پيرامون وضعيت سياسي ، اقتصادي و امنيتي کشور و انعقاد تعهدات لازم ايجاد گردیده است.

نشست شیکاگو، بسان بسیاری از نشست ها و کنفرانس های مربوط به افغانستان از سوی تحلیلگران و منتقدان مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته است. ولی در یک جمع بندی نهایی بخش عمده از تحلیل ها و دیدگاههای صاحب نظران کشور نسبت به نشست شیکاگو نظر مثبت بوده و ضمن استقبال از آن ، برگزاری چنین نشست های را به سود کشور ارزیابی می نمایند.

در این میان فقط طالبان و مخالفین مسلح حکومت بوده اند که با اعلام مواضع خویش با نشست های یاد شده ابراز مخالفت نموده و در نهایت از رهبران سیاسی جهان خواسته اند تا افغانستان را به زودترین فرصت ممکن ترک نمایند. اما اغلب آگاهان امور کشور از نشست شیکاگو استقبال نموده و آن را بسود کشور و جامعه جهانی خوانده اند.

آنان به مناسبت اعلام دیدگاههای شان در این رابطه و قبل از برگزاری نشست شیکاگو ، از این کنفرانس اعلام حمایت نموده و آن را بسود کشور خوانده اند. این تحلیل گران و نهادهای سیاسی و مدنی در اظهار نظرهای شان بر مسئله تعهدات جامعه بین المللی پس از سال 2014 تاکید ورزیده و از جهانیان خواسته اند که افغانستان را در این معرکه تنها نگذارند.

واقعیت آنست که نشست شيكاگو پيام‌هاي متفاوتي را بیان می نماید. بعضی از این پیام ها احتمالا از نوعی تناقض نیز برخوردار می باشد. چنانچه در این کنفرانس برخی از کشورها تاکید بر این داشته اند که جنگ در افغانستان براي نيروهاي بین المللی در حال پايان يافتن است و در همان حال برخی از کشورهای شرکت کننده در این نشست به افغان‌ها اطمينان می دادند که ناتو پس از ۲۰۱۴ افغانستان را تنها نخواهد گذاشت. چنانچه در اين نشست آندرس فوگ راسموسن، دبيركل ناتو اظهار داشت که هيچ شتابي براي خروج وجود ندارد. هدف ما، استراتژي ما و جدول زماني ما همچنان ثابت است.

اوباما، در همان حال هشدار داد كه "چالش‌هاي بزرگي پيش‌رو است" و از رهبران ناتو خواست منابع خود را كنار هم بگذارند. رييس‌جمهوري آمريكا در اين اجلاس ابرازداشت که عزم ‌ما براي كامل كردن اين ماموريت متحد خواهد بود. اما با همه تفاوت دیدگاهها نمی توان تردید داشت که اجلاس شیکاگو در نوع خود، پس از برگزاری کنفرانس بن اول، مهم ترین نشست برای ترسیم چشم انداز یک کشور برخوردار از امنیت و ثبات و دموکراتیک محسوب می گردد.

در نشست شیکاگو ،‌کشورهای شرکت کننده تعهد سپردند که برای ایجاد یک افغانستان آزاد، آباد و عاری از فساد و تبعیض تلاش نمایند. سخن اصلی و پیام روشنی که از کنفرانس شیکاگو می توان بدست آورد این است که جامعه بین المللی تصمیم دارد تا ماموریت خود را در افغانستان بگونه شفاف و کامل به اتمام برساند.

آنان با صراحت اعلام داشته اند که دیگر نمی خواهند و نیز اجازه نخواهند داد که مردم افغانستان را در میان انبوهی از مشکلات و دشواری ها و تهدیدهای سیاسی، امنیتی و اقتصادی تنها رها نمایند. طبیعی است که تاکید برچنین رویکردی برای دشمنان صلح در افغانستان اعم از مخالفین مسلح و حامیان بیرون مرزی آنان چندان خوشایند به نظر نمی رسد.

اما مسئله اصلی از همین نقطه خود را نشان میدهد. در کنفرانس بن اول نیز جامعه بین المللی تعهدات بسیار شگرف و جدی را برای ساختن افغانستان آینده متعهد گردید. ولی در فرایند عملی ساختن آن تعهدات چالش ها و دشواری های مختلفی تبارز نمود. تفاوت دیدگاهها و روشها نسبت به رفع چالش ها و دشواری های بوجود آمده روند ثبات و ترقی افغانستان را با کندی و رکود مواجه ساخت. سیاست های اعمال شده طی ده سال گذشته نشان از آن دارد که افغانستان علاوه بر تعهدات بین المللی و داخلی ، به شدت نیازمند یک راهبرد مشخص و واقع بینانه و منسجم برای تحقق اهداف و تعهدات یاد شده می باشد.

به دلیل فقدان چنین فاکتورهایی طی دهسال گذشته افغانستان همواره شاهد دخالت کشور های همسایه ، حمایت از تروریزم، افزایش ناامنی، رکود روند بازسازی ، عدم برخورداری از حکومتداری خوب و به هدر رفتن حمایت های مالی و سیاسی جامعه جهانی بوده است. در شرایط کنونی ، ضمن آنکه تاکید مجدد بر تعهدات گذشته از سوی جامعه بین المللی برای آینده کشور، موجب تقویت روحیه امید در مردم و خنثی گردیدن طرح ها و توقعات دشمنان صلح و ثبات کشور گردیده است، ولی بازهم افغانستان نیازمند راهبرد هایی است که بتواند تعهدات و وعده های داده شده را با کم ترین هزینه و بصورت مشخص و دقیق عینیت ببخشد.

تنها با تکیه بر وعده ها و نویدها نمی توان کشور ویرانه و جامعه جنگ زده را ترمیم و احیاء ‌نمود. افغانستان برای دریافت حمایت های مختلف جهانی نیازمند یک میکانیزم تعریف شده و بدور از ابهام می باشد. اگر چنین میکانیزمی ایجاد نگردد در واقع هم چنان شاهد هدر رفتن و بی نتیجه بودن حمایت های مختلف جهانی در عرصه های گوناگون خواهیم بود.

هم چنین برای استقرار ثبات و امنیت در کشور، بعنوان یک اقدام اساسی و زیرین باید نهادهای امنیتی و نظامی کشور هم از لحاظ کیفیت و هم از لحاظ تعداد و امکانات باید به مرحله مطلوب و قابل توجهی ارتقاء یابد. برنامه ها و طرح های که در این راستا ارائه گردیده و به اجرا گذاشته می شود بایستی از اجماع و هماهنگی حتمی ارگان های داخلی و بین المللی همراه باشد.

درغیر این صورت ممکن است هم چون ده سال گذشته چالش های مختلف و زیان های غیرقابل جبران و تهدید کننده بدنبال داشته باشد. همینطور، افغانستان برای ثبات و امنیت دایمی نیازمند به همکاری و دوستی جامعه جهانی و بخصوص همسایگان خود می باشد. وجود تنش یا بدگمانی میان افغانستان و همسایگان و اختلافات دوامدار در دسترسی به چنین هدفی نه تنها صدمه جدی خواهد زد، بلکه اساسا تحقق آن را با مشکل مواجه خواهد ساخت. بایستی راهکارهای لازم و قاطع در این زمینه مورد توجه قرار گیرد.

از مماشات غیرضروری و فرصت سوز جدا خود داری شود. همینگونه می توان بر تلاش و کوشش برای فراهم ساختن پاسخگو بودن و حکومتداری خوب تاکید ورزید. یکی از دلایل عمده تداوم ناامنی در کشور طی ده سال گذشته قوت مخالفین نبوده است، بلکه ضعف حکومتداری خوب سبب گردیده است که مخالفین از آن به نفع خود بهره برداری نمایند.

هم اینک نیز بسیاری از نقاط ناآرام کشور که جولانگاه مخالفین گردیده است ، بیشتر به این دلیل است که از وجود یک حاکمیت خوب محروم می باشند. این مسئله را می توان به تمام سطوح و مناطق کشور تعمیم داد. بنابر این لزوم مبارزه با فساد و ایجاد میکانیزم قوی برای تقویت حکومتداری خوب می تواند تضمین کننده ثبات در آینده و فراهم کننده وعده ها و تعهدات بین المللی و داخلی برای مردم افغانستان طی سال های آتی باشد.

بنابر این نشست شیکاگو و تعهدات اعلام شده در آن برای مردم ما هنگامی اثر گذار و مثبت تلقی خواهد شد که از مرحله وعده عبور نموده و زمینه عینیت یافتن آن فراهم گردد؛ و این خود در واقع نوعی تعهد بیشتر و الزامی تر جامعه بین المللی و حکومت را به مردم افغانستان به همراه دارد.

دیدگاه شما