اسکات بالدوف – کریستین ساینس مانیتور / برگردان: عبدالاحد بهرامی

در فرانسه، رای دهندگان به نیکولا سارکوزی که یکی از عمده ترین متحدان ایالات متحده امریکا در جنگ افغانستان بود، پشت کردند و فرانسوا اولاند، به عنوان رییس جمهور جدید این کشور وارد کاخ الیزه شد. فرانسوا اولاند، رییس جمهور سوسیالیست فرانسه، در دوران مبارزات انتخاباتی خود به حامیانش وعده داده بود تا نیروهای 3500 نفری فرانسه را از ماموریت ناتو در جنگ افغانستان بیرون بکشد و آنها را تا اواخر سال جاری به خانه باز گرداند.

مقامات افغانستان، قبلا در واکنش به احتمال خروج زودهنگام نیروهای فرانسوی از افغانستان گفته بودند که نیروهای امنیتی افغانستان خود قادرند تا تامین امنیت کشور را بر عهده گیرند. سخنگوی وزارت دفاع افغانستان تاکید کرده است که "موضع کلی ناتو، برای افغانستان مهمتر است، تا تصمیم یک کشور."

در حالی که با آغاز بهار، فصل خشونت های بهاری در افغانستان شروع شده است و در حالی که سران ناتو قرار است به زودی در نشستی در شیکاگوی امریکا گردهم آیند و درباره تعهدات آینده این پیمان برای افغانستان بحث کنند، انتخاب رییس جمهور جدیدی در فرانسه که خروج زودهنگام از افغانستان از برنامه های اصلی کارزار تبلیغاتی اش است، پیام خوشایندی ندارد. این تصمیم فرانسه تحت رهبری جدید، به نظر می رسد برای اعضای سازمان ناتو و به خصوص ایالات متحده که به تازگی پیمان استراتژیکی را با افغانستان امضا کرده است، پیچیدگی ها و دردسر های تازه ای را به وجود خواهد آورد.

قرار است رییس جمهور جدید فرانسه به زودی با باراک اوباما رییس جمهور امریکا دیدار و دو طرف بر سر نحوه خروج نیروهای فرانسوی از افغانستان و تعهد فرانسه در قبال ماموریت افغانستان گفتگو کنند.
احتمالا اوباما تلاش خواهد کرد تا رییس جمهور فرانسه را متقاعد کند که به خروج زودهنگام نیروهایش اقدام نکند.

در صورتی که فرانسوا اولاند به وعده انتخاباتی اش برای خروج زودهنگام از افغانستان وفادار بماند و درخواست های باراک اوباما و مقامات ناتو را نادیده بگیرد، این بعضی از اعضای دیگر ناتو را به اقدام مشابه ترغیب خواهند کرد. اخیرا در حالی که مدام خبرهای ناخوشایندی از هدف قرار گرفتن نیروهای ناتو توسط سربازان پولیس و ارتش افغانستان به گوش می رسد و در حالی که افکار عمومی غرب هر چه بیشتر بسوی تمرکز بر بحران اقتصادی و فاصله گرفتن از ماموریت افغانستان تغییر می کند، اراده جمعی اعضای ناتو در ادامه حضور در افغانستان در حال متزلزل شدن است.

اکنون همه کشورهای ناتو چشم به نیروهای افغان دوخته اند تا به اندازه کافی این توانایی را بیابند که از کشورشان حفاظت کنند. ایالات متحده امریکا به خوبی درک می کند که حمایت کشورهای عضو ناتو به شمول فرانسه برای ادامه کمک های مالی و حمایت های امنیتی برای تقویت و تجهیز نیروهای امنیتی افغان اهمیت حیاتی دارد.

فرانسه یکی از بزرگترین و قدرتمندترین کشورهای اروپا است؛ اما مشارکت این کشور در ماموریت نظامی ناتو در جنگ افغانستان، با توجه جایگاه این کشور، نسبتا اندک است: صرفا 3500 سرباز در مقایسه با ایالات متحده با 90000 سرباز و برتانیا با 9500 نفر. اما صرف نظر از آن، میان پیامدهای خروج منظم با خروج غیر هدفمند و سریع از افغانستان، تفاوت های چشمگیری وجود دارد. با خروج منظم و برنامه ریزی شده نیروها بر اساس برنامه کلی نیروهای ناتو، وظایف و نقش این نیروها بعد از خروج آنها به نیروهای امنیتی افغان و یا هم نیروهای کشوری دیگری از اعضای پیمان نظامی ناتو و یا هم نیروهای دیگری حافظ صلح بین المللی سپرده می شود.

در خروج تسریع شده، هم طالبان جسارت بیشتری می یابند و بدین اساس تمایلی به میز مذاکره نخواهند داشت. در عین حال، چنین روندی، هم ناهماهنگی های گسترده ای را در میان نیروهای ناتو در برنامه ریزی انتقال مسئولیت های امنیتی به نیروهای افغان وارد می کند.

این واقعیت که فرانسه در تامین نیرو برای جنگ افغانستان مشارکت داشت، عمدتا به دلیل رییس جمهوری در کاخ الیزه فرانسه بود که روابط بسیار نزدیک با ایالات متحده داشت. نیکولا سارکوزی، رییس جمهوری که به تازگی کرسی ریاست جمهوری فرانسه را ترک کرده است، از جنگ جهانی دوم به این سو نزدیک ترین روابط را با امریکا داشته است.

بعد از دهه ها غیبت فرانسه در پیمان نظامی ناتو، نیکولا سارکوزی در سال 2009 بار دیگر کشورش را به ناتو برگرداند و به دنبال آن، با جدیت در ماموریت ناتو در افغانستان و سال گذشته در بمباران هوایی این پیمان برای سرنگونی رژیم معمر قذافی، دیکتاتور پیشین لیبیا، نقش ایفا کرد.

فرانسه همچنان با دخالت و تاثیرگذاری بیشتر این کشور بر رویدادهای مستعمرات پیشین فرانسه، از سیاست های پیشین کاخ الیزه فاصله گرفت و با سیاست های فعالانه تری در سطح جهانی، به فرانسه جایگاه جدیدی در سطح جهانی بخشید. در بحران سیاسی ساحل عاج، نیروهای فرانسوی در اوایل سال 2011 برای دستگیری لوران باگبو که از پذیرش شکست در انتخابات خودداری کرده بود، در این کشور مداخله کردند. فرانسه که به طور سنتی رویکرد رقابت با ایالات متحده امریکا در سطح جهانی را دنبال کرده است، در افغانستان دوشادوش واشنگتن و کشورهای دیگر عضو ناتو در سرنگونی رژیم طالبان و مبارزه با طالبان سهم گرفت. اما در مقایسه با ایالات متحده امریکا، مشارکت فرانسه در جنگ افغانستان از ابتدا با حمایت عمومی گسترده ای در میان فرانسوی ها همراه نبوده است.

فرانسوا اولاند برای پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری، بصورت گسترده ای بر عدم محبوبیت رقیب خود در رابطه با بحران اقتصادی و وضعیت اقتصاد فرانسه سرمایه گذاری کرد. اما برنامه که وی برای خروج از افغانستان وعده داده، نیز از محبوبیت میان فرانسویان برخوردار است. نیکولا سارکوزی، رییس جمهور پیشین فرانسه نیز امسال در جریان سفری به کابل گفته بود که فرانسه تلاش می کند تا ناتو مسئولیت های امنیتی را در سال 2013 به نیروهای امنیتی افغانستان تحویل دهد.

خروج زودهنگام نیروهای فرانسوی از افغانستان و تفاوت یکساله در برنامه سارکوزی برای پایان سال 2013 و وعده فرانسوا اولاند برای هفت ماه دیگر (تا پایان سال جاری) از یکسو چالش هایی برای ناتو در برنامه زمانی انتقال مسئولیت ها به نیروهای افغان به وجود می آورد و از سوی دیگر، ممکن است این آغازی برای کاهش حضور این کشور در نقش ناتو در آینده افغانستان و حمایت های امنیتی، آموزشی و مالی پاریس به افغانستان بعد از سال 2014 باشد.