بافرارسیدن "فصل زمستان" مشکلات مردم ما نیز افزایش می یابد. مردم ماکه سالهارنج ومصیبت محنت، فقر، جنگ، بیکاری ، آوارگی ،محرومیت ومرگ را چشیده اند، دشواری های ویژه فصل زمستان نیزبرآنهامضاعف می گردد. این چندبرابرشدن مشکلات مردم ما درفصل زمان ازسختی و تفاوت های طبیعی واقلیمی ، همراه باسیاست ها وبی کفایتی های زمامداران ومسئولان سرچشمه می گیرد.

طبق محاسبه صورت گرفته قریب به اکثریت مساحت کشوررا مناطق کوهستانی تشکیل میدهد که به آب وهوای کشورطبیعتی سردسیرمیدهد. اما محرومیت های اقتصادی واجتماعی وفقدان امکانات لازم برای یک زندگی عادی سبب گردیده است که این طبیعت سخت وسرد بیش ازاندازه برمردم مافشارواردنماید.

به هرروی مردم ماهرسال بافرارسیدن فصل زمستان وسردشدن هوا ، با مشکلات و چالش های متعددی روبرومی شوند. اگرازبررسی ونقدسیاست های گذشته بگذریم، درسالهای اخیر، متاسفانه مسئولین باعمه ادعاهای کذایی ، توجه لازم وجدی دررفع اساسی نیازمندی های مردم درفصل زمستان ننموده اند. چنانچه اقداماتی هم صورت گرفته است بسیارمحدود وسطحی بوده است. این نشان دهنده آنست که مسئولین کشورنه تنهابرای رفع نیازمندی های مردم درفصل زمستان هیچ طرح وبرنامه ای روی دست ندارند؛ بلکه درهیچ یک ازعرصه های اجتماعی واقتصادی کشوربرنامه وشیوه عمل آماده شده ندارند.

حال آنکه بسیاری ازکشورهای جهان ، قبل ازفرارسیدن فصل زمستان وسردشدن هوا، یارسیدن موسم بارندگی ومشکلات احتمالی ناشی ازبارندگی ، تدابیروآمادگی های لازم را اتخاذمی نمایند. البته درساختارحکومت افغانستان نیزتشکیلاتی صوری بنام " کمیته مبارزه حالات اضطرار " وجوددارد. امااین کمیته فاقدصلاحیت وامکانات ومدیریت باکفایت می باشد. به همین هرسال ، جامعه ما ، پس ازناامنی های مربوط به عملیات های مسلحانه مخالفین، بیشترین تلفات را درفصل زمستان به دلیل وجودمشکلات جدی وخطرناک آن متحمل می گردند.

درسال های گذشته تعداد زیادی ازهم وطنان ما دراثرسرمایادرشاهراهها ویا مسدود راههای مواصلاتی قریه جات وولسوالی ها بخاطربرف باری های شدید و برف کوچ ویخبندان جان خودرا ازدست دادند، درسال جاری نیز با آنکه مانند همیشه قبل ازفرارسیدن فصل سرما، مسئولان و مقامات بلند پایه حکومتی، از آمادگی ها و اقدامات جدی برای مقابله با مشکلات احتمالی که در فصل زمستان به وجود خواهد آمد به مردم اطمینان دادند، ولی هنوزدرنخستین روزهای ایام سردی وبارندگی، مشکلات ودشواری های سخت خودرا نشان دادند. مشکلات ودشواری های که ازیک سوی ناتوانی وعدم مدیریت قوی مسئولین حکومتی را آشکارساخته است، ازجانب دیگرروحیه سودجویی به اصطلاح بخشی ازتاجران ملی را نشان میدهد که چگونه زندگی وحیات مردم را درتنگنای بی کفایتی وزیاده خواهی های خود قرارداده اند.

بطورنمونه درروزهای اخیربا شروع زمستان، نرخ موادخوراکی و مواد سوخت به طرز تعجب آوروسرسام آوری افزایش یافته است. افزایش نرخ موادخوراکی وسوختی ازهم اکنون سبب گردیده است که مردم برای تامین نیازمندی های روزانه وزمستانی خود بامجبوریت های سختی روبروشوند، وبرای ماههای آتی نگران شوند. دراین میان مسئولان حکومتی وتجاربه اصطلاح ملی نیز بابی کفایتی وسودجویی ، خودرا بالفاظی های میان تهی ونادرست درباره " قواعدبازارآزاد" که درواقع همان بازارغارت وچپاول ومافیااست خودرا سرگرم نموده وازدردورنج مردم خودرا دورنگهدارند.

حال آنکه درجهان غرب که مرکز وسرچشمه اقتصادآزاد یا بازارمی باشد، هم حکومت بعنوان یک عامل مهم واثرگذاروناظردقیق دربازاردخالت دارد، وهم بازاروتاجران باحفظ تعهدنسبت به سرنوشت ونیازمندی های جامعه درپی منفعت خودمی باشند.

به معنی دیگربازارآزاددرجهان غرب وکشورهای دیگرهرگزبه مفهوم دزدی وبه بازی گرفتن زندگی وحیات مردم نیست وحکومت ها نیزدرموضع انفعالی وناتوانی قرارندارند. درواقع آنچه دراقتصادافغانستان میگذرد نه اقتصادسرمایه داری وآزاداست ونه اقتصاددولتی ! بلکه ملغمه ای اززیاده خواهی ها وشیوه هایی است برای بیشترچپاول کردن باهرعنوان ونیرنگی که کاربردداشته باشد!

حال آنکه طبق قانون اساسی کشورحکومت دربرابرسرنوشت ونیازمندی های مردم مسئولیت مستقیم دارد. حکومت مسئولیت دارد که امکانات و نیازمندی های اولیه زندگی را برای تمام شهروندان کشور، بویژه در مناطق دوردست فراهم آورد. هم چنین حکومت مسئولیت دارد که باعنصروعاملی که بخواهد درتامین نیازمندی های مردم استفاده جویی نامشروع بنماید به شدت مقابله نماید.

اگرحکومت مسئولیت دارد که دربرابرترورها وخشونت های که ازسوی مخالفین اعمال می گردد ، مقابله کند؛ همینگونه حکومت مسئولیت دارد که باتروریست های اقتصادی که هم چون جنایت کاران درکمین نشسته ودرتنگناهای زمانی وفصلی حیات وزندگی مردم را مورد تهدید وخطرقرارمیدهند به شدت وقاطعیت برخوردنماید.

اما شواهدحاکی ازآنست که متاسفانه حکومت دراین زمینه بصورت باورنکردنی ناتوان وعاجزبوده و فاقد تدبیر و مدیریت می باشد. البته برخی بدین باوراند که یکی ازدلایل عمده بوجودآمدن نابسامانی دربازارکشور، بخصوص افزایش نرخ موادخوراکی وسوختی درفصل زمستان هم دست بودن برخی ازمقامات کلیدی حکومت باتاجران وسودجویانی که درپی سودجویی می باشند.

هرچند مقامات رسمی هماره چنین مسایلی را تکذیب نموده اند ، ولی بر همگان واضح است که این اظهار نظر ها فقط برای پاسخگویی آنی در برابر پرسش های خبرنگاران می باشد نه یک پاسخ قانع کننده دربرابرواقعیت تلخ موجود. آنچه از وضعیت جاری بر می آید در سال جاری نیز مردم ما زمستان سخت و طاقت فرسا و احتمالا فاجعه باری را پیش روی خواهند داشت.

بیان این موضوع نه یک تبلیغات سیاسی و دیدگاه بدبینانه ، بلکه بیان و تصریح واقعیت رقت باری است که هم اکنون مردم ما با آن مواجه می باشند. گرچه عوامل متعددی در بوجود آمدن فقر در کشور دخالت دارد که بخشی از آنها در اظهارات مقامات اداره ملل متحد نیزذکر شده است ؛ ولی این مقام ها هم باید به این سوال جواب بدهند که آنان همراه با حکومت افغانستان برای ریشه کن نمودن فقر و بیکاری ، یا حد اقل کاهش آن و پیشگیری از تشدید بحران و فاجعه در اختیار داشتند چه اقدام و تلاش جدی را بخرج داده اند؟

حکومت افغانستان نیز در طی چند سال گذشته آن چنان در ناکارآمدی غرق بوده است که هیچگاه طرح و برنامه ای برای توسعه کشور ارائه نتوانسته است . وزیران کاردان ! و کابینه متخصص ! فقط در چانه زنی های مالی تخصص و مهارت فوق العاده دارند در طی این مدت به وقت گذرانی مشغول بوده اند .

آنان از درک و اهمیت زمان و نیاز های مبرم و جدی جامعه کاملا بی بهره اند. در پرتو قانون معافیت از هرگونه جرم و جنایت که بنا به مصلحت روا داشته می شود حیف و میل های مالی وسیعی در که در حکومت مشاهده می شود. بطور نمونه در پناه شعار دروغین و فریبنده مبارزه با کشت و قاچاق مواد مخدر نه تنها کشت خشخاش در کشور افزایش یافت و افغانستان به مقام شامخ اولین و بزرگترین صادرکننده مواد مخدردست یافت ، بلکه جوانان و نیروهای کاری و تولیدی کشور نیز در دام اعتیاد و اشتغال های نامشروع و کاذب از دایره سلامت خارج گردیدند، فقر و محرومیت روزبروز سایه شوم خود را برزندگی مردم را گسترش می دهد.

بنا بر این با توجه به عملکرد گذشته حکومت و بی توجهی آشکار حکومت و جامعه جهانی ، این نگرانی بصورت بسیار جدی و قطعی وجود دارد که مردم افغانستان در زمستان آینده بایستی یک فاجعه بزرگ انسانی را انتظار بکشند. زیرا که مقام های بلندرتبه فعلا سرگرم و غرق در تدابیر حفظ چوکی برای چند سال آینده اند ! زیرا تصمیم گرفته اند که این چوکی را به هیچ قیمتی رها نکنند؟حتی اگر مردم در اثر فقر و بیکاری ،سردی و قحطی هلاک گردند؟ زیرا در تصور و گمانه آنان حکومت و حاکمیت یعنی کسب قدرت وتکیه زدن بر مسندی که از آن طریق خلایق را به بندگی وذلت بکشانند !

در پندار آنان وظیفه حکومت آبادانی و سازندگی نیست ؛ بلکه حکومت یعنی چنگ انداخت بر اموال وهست وبود جامعه وانباشتن گدام ها و جیب های خود و هرآنچه به آنان تعلق دارد . نهایت اینکه آنچه از شواهد پیداست تاکنون از سوی هیچ نهاد و مقام مسئول داخلی و بین المللی نسبت به اتخاذ تدابیر برای مبارزه با فقر و نگرانی ها و تهدیدهای جدی که در زمستان آینده پیش بینی می شود گرفته نشده است.

این تنها مردم اند که بایستی انتظار بکشند که چگونه در زمستان سخت آینده ، که افزایش قیمت ها و کمبود مواد غذایی و سوختی ، بیکاری شدید و ناامنی روز افزون را به همراه خود دارد ، با عفریت مرگ دست و پنجه نرم نمایند؟ به راستی که در این سرزمین مصیبت زده زمستان، مرگ غریبان است و جشن دولتمردان و ثروتمندان!