صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

فقرشدید در افغانستان

-

فقرشدید در افغانستان

افغانستان در شرائط کنونی یکی از فقیر ترین کشورهای جهان است بگونه ای که دولت این کشور برای تامین بودجه عادی و انکشافی اش به کمک های بین المللی وابسته است. علاوه بر دولت که نا توان از تامین بودجه های مورد نظر اش از منابع داخلی می باشد مردم این کشور نیز با فقر شدید دست و پنجه نرم می کنند.

آمارهای که در همین سال جاری خورشیدی توسط نهادهای معتبر بین المللی منتشر شده است حاکی از فقر شدید در افغانستان و رنج و مشکلات بی پایان شهروندان این کشور است. برنامه غذایی جهان اعلام می دارد که بیش از هفت میلیون افغان فقیر در معرض خطر نیازمند کمک های غذایی اند و باید صدها میلیون دالر به این موضوع اختصاص داده شود.

بر اساس آمارها، 7.3 میلیون تن در افغانستان به کمکهای غذایی سازمان ملل متحد نیاز دارند. این درحالیست که بررسی ها نشان می دهد که در حال حاضر 60 فیصد مردم افغانستان زیر خط فقر زندگی می کنند و این رقم در حال افزایش است. متاسفانه نا امنی ها ،جنگ ،خشکسالی، حاصلات نامناسب زراعتی و حوادث مکرر طبیعی از جمله علت های اساسی عدم مصونیت غذایی، گرسنگی وفقر در کشور می باشد.

بر اساس آمار ها درآمد روزانه بسیاری از افغان ها کمتر از یک دالر است. مسلما اگر کمک های جامعه جهانی به صورت شفاف و درست و عادلانه به مصرف می رسیدند، افغانستان اکنون در چنین حالتی بسر نمی برد که حدود هفت ملیون شهروند کشور برای امرار زندگی صحتمند از غذایی کافی برخوردار نباشند.

با توجه به آنچه گفته آمد پرسش اساسی این است که در چنین کشوری با چنین گراف بالای فقر وظیفه دولت افغانستان چیست؟ آیا نباید دولت به فکر کوچک کردن خود و کاهش دادن هزینه های جانبی و غیر ضروری باشد؟ نباید در افغانستان بیش از هر جای دیگر بر تقلیل و حذف ساختارهای موازی در دولت و از بین بردن کامل موازی کاری ها اقدام صورت بگیرد؟ چه کسی می تواند تردید کند در اینکه اقتصاد زیربنای توسعه و ثبات سیاسی – امنیتی دریک کشور است و تا زمانیکه وضع اقتصاد و ومعیشت شهروندان یک کشور رو به بهبودی نباشد امیدی برای تامین صلح و ثبات حقیقی در کشور نیز وجود نخواهد داشت. به همین دلیل تلاشهای فراوان جامعه جهانی و دولت افغانستان برای بازگشت ثبات و آرامش در افغانستان چندان موفق نبوده و دست آورد قابل توجهی نداشته است.

فقر شدید در جامعه افغانی باعث می شود که بسیاری از جوانان افغانستان برای کسب درآمد های ضروری زندگی جذب گروه های مخالف مسلح گردند و این گروه ها با پرداخت معاش های اندک از نیروی جوانی آنان برای اهداف خود بهره می برند. این درحالیست که در سالهای اخیر هم به لحاظ نظامی فشار های زیادی بر مخالفان وارد شده است تا سلاح های شانرا کنار بگذارند و به روند صلح بپیوندند و هم به لحاظ فراهم کردن زمینه های گفتگو و تفاهم نیز تلاش های بی وقفه ی زیادی انجام گرفته است ولی عملا نتایج چندانی در پی نداشته است.

دلیل اصلی این عدم موفقیت تلاش های جنگ و صلح در کشور یارگیری های آسان مخالفان از میان جوانان برای تداوم تخریب و کشتار است جوانانی که جویای کار و کسب سرمایه برای امرار معاش و تشکیل زندگی اند ناگذیر اند زمانیکه فرصتی برای کار و سرمایه گذاری ندارند جذب همین گروه ها شده و با پرداخت های که از جانب آنان صورت می گیرد روزگار بگذرانند.

بنا براین می توان گفت در افغانستان کوچک ترین اقدام در راستای کاهش هزینه های غیر ضروری بسیار ارزشمند و مهم است. همه می دانیم که برگذاری انتخابات های مختلف در کشور هزینه های بسیار سنگینی را بر دولت و ملت تحمیل می کند ولی بدلیل اهمیت موضوع و نقش و جایگاه مهم ریاست جمهوری، پارلمان و شورا های ولایتی و ولسوالی ها در کشور دولت ناگذیر از برگذاری انتخابات و تحمل هزینه های سنگین آن است.

ولی نتیجه ی که از بر گذاری این انتخابات حاصل می شود این است که منتخبان ملت در خانه ملت برای حل و فصل نهایی تمامی مشکلات و مسائل کشور در کنار حکومت از اختیارات لازم برخوردار بوده و در این راستا عملا اقدام نمایند و دیگر لازم نباشد دولت و ملت افغانستان برای حل مسائل و تصمیم گیری در مسائل کلان کشور به برگذاری اجلاس ها و شوراهای متعدد و گوناگون دیگر در کنار پارلمان و موازی با آن که هزینه های به مراتب سنگین تری را می طلبد نیاز داشته باشد.

پارلمان ممثل اراده ملی است بدلیل آنکه نمایندگان منتخب ملت در یک رقابت آزاد و روند دمکراتیک انتخاب شده و به نمایندگی از ملت حق و اختیار دارند که در مورد مسائل کشور تصمیم بگیرند و حکومت تصامیم و قوانین مصوب آنانرا باید اجرا نماید.

زیرا اگر چنین نباشد اصولا نباید پارلمانی در کشور وجود داشته باشد و این همه هزینه های سنگین را بر ملت تحمیل کند. اما متاسفانه دیده می شود که به رغم این فقر شدید در افغانستان دولت بجای آنکه برای ریشه کن سازی فقر راهکارها و راه حل های موثر را بسنجد وعملی کند؛ حتی به کاهش هزینه های غیر ضروری برگذاری جرگه ها و نشست های تشریفاتی چند هزار نفری در کابل که مصوبات آن نیز هیچ جنبه قانونی و موثر ندارد اقدامی نمی کند.

این درحالیست که اقتصاد افغانستان یک اقتصاد مافیایی و بیمار است، طبیعی است تا زمانیکه درمان لازم برای این اقتصاد بیمار صورت نگیرد توسعه اقتصادی افغانستان بسیار دور از انتظار خواهد بود. اقتصاد افغانستان نامنظم و مافیایی است و اقتصاد بازار در این کشور علاوه بر نامنظم، مافیایی بودن بدون هیچ روند مشخصی می باشد و اكنون با آنکه سیستم اقتصادی در افغانستان بازار آزاد بوده اما در عملكرد آن چنین نیست زیرا دولت همیشه در زمینه اقتصاد سكتور خصوصی مداخله می كند.

بنا براین وضعیت كنونی اقتصادی در افغانستان را نمی توانیم به صورت مشخص تعریف كنیم چون در این چوكات هیچ اقتصاد خاص فعالیت ندارد. در چنین وضعیتی دولت بجای آنکه برای بهبود اقتصاد بیمار افغانستان فکری بکند که وظیفه اصلی دولت است به هزینه کردن های بی فایده و بی مورد کلان در سطح کشور اقدام می کند که حقیقتا خلاف منافع و مصالح علیای ملی است و دولت را از انجام وظایف اصلی اش دور و دور تر می سازد.

به باور نگارنده واقعیت های ملموس زندگی شهروندان کشور نشان می دهد که آمار ها و ارقامی که توسط برخی مقامات در مورد رشد اقتصادی کشور و بالارفتن درآمد سرانه در کشور ارائه می شود با واقعیت بسیار فاصله دارد بهتر است بجای آمار و ارقام دادن و کاری های پر هزینه و بی ثمر در کشور، فکر اساسی برای بهبود اقتصاد بیمار کشور و نجات آن از چنگال گروپ های مافیایی و باند های خطرناک صورت بگیرد.

در غیر این صورت نه تنها برگذاری جرگه های پرهزینه و بی ثمر که تا حال بارها برگذار شده است گرهی از مشکلات کشور حل نخواهد کرد بلکه بیش از بیش بر مشکلات کشور خواهد افزود.

بایسته است دولت افغانستان به کوچک سازی دولت و حذف ساختارهای موازی در کشور و همینطور جلوگیری از چنین موازی کاری ها اقدام نماید. زیرا برگذاری نشست های پرهزینه با توجه به شرائط دشوار اقتصادی افغانستان حقیقتا به صلاح کشور و مردمان آن نیست.

از جانبی، تمام آنچه که قرار است در چنین نشست ها در باره آن بحث شود به صورت بسیار بهتر و کارشناسی شده تر می تواند در پارلمان کشور و کمسیون های تخصصی آن بحث و بررسی شده و درنهایت در مورد آن تصمیم گرفته شود. این نوشتار را با دوبیت شعر زیبا از شاعر سنجیده گوی پایان می برم که گفت: چو دخلت نیست خرج آهسته ترکن/ که می خوانند ملاحان سرودی/ اگر باران به کوهستان نبارد/ به سالی دجله گردد خشک رودی.

دیدگاه شما