همزمان با رجز خوانی های آمریکا و ناتو طالبان نیز مدعی پیروزی جنگ در افغانستان است. فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان، همزمان با دهمین سالروز حملات یازدهم سپتامبر مدعی است آنان در حال پیروزی در جنگ علیه طالبان است. وی هشدار می دهد که گروه‌های شورشی در افغانستان به خواست خود نخواهند رسید.

اما فرمانده نیروهای ناتو به این هم معترف است که آنان نتوانسته اند شورشیان را عقب بزنند ولی در مجموع وی براین باور است که نیروهای ناتو در مسیر پیروزی در حرکت است. این درحالیست که خشونت‌ها در افغانستان هر سال رو به افزایش است.

گروه طالبان عملیات روز گذشته خود بر پایگاه نیروهای آمریکایی را، به عنوان نشانه‌ای از پیروزی خود در جنگ علیه ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا یاد می‌کنند، اما در مقابل سفیر آمریکا در شهر کابل بر ادامه همکاری افغانستان و آمریکا به منظور جلوگیری از وقوع حملات مشابه در آینده تاکید کرد.

آقای کروکر می گوید خاک افغانستان هیچ گاه نباید از سوی عناصری مورد استفاده قرار گیرد که بخواهند از این کشور برای حمله به مردم آمریکا، افغانستان و جامعه جهانی استفاده کنند. او می افزاید ما باید با شرکای افغان خود یکجا کار کنیم تا اطمینان حاصل شود که افغانستان یک کشور باثبات، امن و دموکراتیک است.

طالبان نیز در رجز خوانی ها کم نیاورده و اعلام می کنند که با کمربندهای انفجاری و سایر مواد منفجره در انتظار نظامیان امریکایی و انگلیسی اند. طالبان بارها اعلام کرده‌ اند که مشتاقانه به مبارزه علیه سربازان آمریکایی و ناتو ادامه خواهند داد.

اظهارات سفیر آمریکا به روشنی نشانگر این واقعیت هم هست که توافق نظر و هماهنگی های لازم میان سیاست های حکومت افغانستان و قدرت های مهم درگیر جنگ افغانستان که نیرو های زیادی در این کشور دارد وجود ندارد و در حالیکه مقامات حکومت افغانستان از گفتگو و مذاکره با طالبان و دادن مشوق های اقتصادی به آنان برای حاضر شدن آنان پای میز مذاکره حمایت می کند.

مقامات آمریکایی از تداوم برخورد نظامی برای وادار کردن اجباری طالبان به تن دادن به پروسه صلح و کنار گذاشتن سلاح تاکید می ورزند. آنان معتقد اند نباید به طالبان باج داد بلکه باید آنان را مجبور به تن دادن به صلح و کنار گذاشتن سلاح از طریق انجام عملیات های گسترده و قوی نظامی نمود و در همین راستا سفیر آمریکا اعلام کردند که مبارزات آنان به هدف پاکسازی مناطق مختلف افغانستان به کمک همکاران افغانی اش ادامه خواهد داشت.

به نظر می رسد وجود این ناهماهنگی ها در سیاست های کشور های مختلف طالبان را نیز کاملا گیج و سر درگم کرده است. زیرا از یک سو حکومت افغانستان به شدت در تلاش است تا روند اجرایی شدن پروسه صلح کاملا سرعت گرفته و هرچه زود تر طرح صلح اجرایی گردیده و خشونت ها در کشور پایان یابد.

رئیس جمهور کرزی بار ها تاکید کرده اند که آقای حکمتیار و ملا عمر می توانند به پروسه صلح بپیوندند این در حالیست که پیشنهاد حذف اسامی برخی رهبران مخالف دولت از لیست های سیاه نیز از جانب دولت افغانستان مطرح و عملی شده است.

اما طالبان نیز تکرارا به پذیرش شرائط مطرح شده این گروه از سوی دولت افغانستان تاکید می کنند و بر طبل جنگ می کوبند بنا براین روشن است که بدون پذیرش شرائط آنان عملا مذاکرات صلحی در کار نخواهدبود. بویژه آنکه در مقابل دولت افغانستان نیز شرائط خاص خود مبنی بر انجام مذاکرات صلح را دارد و طبیعی است که در صورت عدم لحاظ این شرائط دولت افغانستان نیز حاضر به انجام مذاکرات نخواهد بود.

به هر حال می توان گفت جنگ و صلح در سالهای اخیر به سان دو خط موازی که در کنار هم و تقریبا با یک سیر مساوی در حال حرکت است، به پیش رفته است. اما روشن است که تداوم حرکت موازی این دو به نفع افغانستان نیست بالاخره باید یکی از این دو خط اصلی در افغانستان ادامه پیداکند و مسلما آن خط، باید پایان جنگ بیانجامد.

زیرا در صورتی که همچنان جنگ ادامه پیدا کند و تلاش های صلح هم همچنان ادامه پیدا کند، نه فرسایشی شدن جنگ سودی به حال جامعه ما دارد و نه ادامه تلاش های بی حاصل صلح مفید خواهد بود.

اما پرسش اساسی این است که در جنگ طولانی ده ساله در افغانستان که با حضور نیروهای چند ملیتی در کشور ادامه داشته است و هزینه های سنگین جانی ومالی هم برای جامعه جهانی وهم دولت و ملت افغانستان داشته است کدام طرف می تواند ادعای پیروزی را داشته باشد؟

آیا این صلح به معنای پذیرش شکست در برابر مخالفان نخواهد بود؟ در شرائط کنونی بسیار از تحلیلگران بر این باورند که اگر صلح در افغانستان به معنای پذیرش تمامی خواسته های طالبان و مخالفان مسلح باشند که در نتیجه دولت افغانستان و جامعه جهانی با زیر پا گذاشتن تمامی خواسته ها و دست آورد های خود پای میز مذاکرات صلح بنشیند این می تواند شکست تلقی شود. اما صلح صورت دیگری هم دارد که در آن صورت نمی توان آنرا شکست قلمداد کرد.

به نظر می رسد برنامه خروج از افغانستان قطعی است اما برنامه و هدف اصلی در افغانستان خروج پس از پیروزی کامل باید باشد. در واقع امید های برای پیروزی بر افراط گرایی و تروریزم در افغانستان دیده می شود اما این امید ها به گونه ی نیست که بتوان گفت یک برنامه مشخص و مدونی در این زمینه وجود دارد اما از جانبی دیگر شاید مقامات غربی نگران آن اند که آنان نمی توانند نیروها و سربازان شانرا در ورطه بی انتهای جنگ رها کنند.

برخی ممکن است چنین استدلال کنند که جامعه جهانی با حمایت مردم افغانستان می خواست رژیم طالبان را سرنگون بسازد،یک نظامی را که پاسخگو به مردم خود باشد، تشکیل بدهد، زیربنا ها و تعلیم گاه های القاعده را در پاکستان و یران کند و در نهایت اسامه بن لادن را از بین ببرد که این هدف ها برآورده شده است.

بنا بر این جبهه ائتلاف علیه تروریزم در افغانستان پیروز میدان است. اما واقعیت این است که برای تداوم همکاری جامعه جهانی با افغانستان دلایل زیادی وجود دارد و تا پیروزی کامل بر تروریزم راه درازی در پیش است. جامعه جهانی باید در افغانستان حضور داشته باشد زیرا قرائن و شواهد کافی در مورد اقتدار روز افزون جبهه ترور و خشونت در منطقه وجود دارد که اگر افغانستان تنها در معرکه رها گردد یک بار دیگر امنیت جهانی با چالش های جدی مواجه خواهد شد.

از این رو به این زودی نمی توان مدعی پیروزی در جنگ افغانستان بود پیروز این میدان زمانی مشخص خواهد شد که تهدید های افراط گرایان و تروریستان کاملا از افغانستان ریشه کن گردد.